Zayn.

Πήρα μια τζούρα από το τσιγάρο μου και ήπια λίγο από το ουίσκι που είχα βάλει. Ήταν αρκετά πρωί για να πίνω σα κανένας εξαρτημένος, αλλά δε μου έμενε και τίποτε άλλο να κάνω.

Η Amelia είχε φύγει μόλις χθες βράδυ κι όμως, ένιωθα λες και έλειπε ένα κομμάτι από το σώμα μου που δε μου επέτρεπε να συνέλθω και να συνεχίσω κανονικά τη μέρα μου. Όχι ότι είχα και πολλά να κάνω βέβαια. Αύριο το απόγευμα ήταν η δεξίωση και ενώ είχα κανονίσει αρκετά ραντεβού για την άλλη βδομάδα μέσω τηλεφωνημάτων και email, έπρεπε να ψάξω να βρω και ένα καλό κοστούμι να φορέσω. Ήταν επίσημη δεξίωση και η πρώτη μου δημόσια εμφάνιση μετά τη νίκη μου, δε θα μπορούσα να είμαι λιγότερο ευπαρουσίαστος από όσο θα έπρεπε και από όσο θα ήθελα.

Μέσα σε όλα, έπρεπε να ενημερώσω και τη Loreen. Της είχα στείλει ένα απλό μήνυμα γράφοντάς της πως θα της τηλεφωνούσα σήμερα ώστε να κανονίζαμε πότε θα βρισκόμασταν για να πάμε στη δεξίωση.

Έβγαλα τον καπνό και έσβησα σχεδόν με μανία το τσιγάρο μέσα στο τασάκι. Σηκώθηκα και πέρασα τα χέρια μέσα από τα μαλλιά μου. Κόντευα να τρελαθώ. Πότε είχαν γίνει τόσες αλλαγές στη ζωή μου και ούτε καν είχα προλάβει να συμβιβαστώ με αυτές; Μια με τη νίκη μου στο διαγωνισμό, μια με το ότι η Loreen μας είχε πιάσει τσακωτούς με την Amelia, μια με το ότι αναγκάστηκα να μιλήσω στην Amelia και να μη της το κρατήσω άλλο κρυφό... Αν μέσα σε όλα αυτά συμπεριλάμβανα και το γεγονός ότι από Δευτέρα θα άρχιζα τις εμφανίσεις μου για να ξεκινήσω να γίνομαι όλο και πιο γνωστός στο ευρύ κοινό, τότε σίγουρα είχαν έρθει τα πάνω κάτω στην καθημερινότητά μου. Το χειρότερο όμως ήταν ότι σε όλο αυτό το ταξίδι που ξεκινούσα, η Amelia δε θα ήταν δίπλα μου.

Με είχε προειδοποιήσει από την αρχή ότι δεν είχε σκοπό να συνεχίσει να βλέπεται κρυφά μαζί μου εφόσον η Loreen μάθαινε με κάποιο τρόπο πως ήμασταν μαζί -δε γινόταν να το αρνηθώ. Όμως, δεν περίμενα αυτό να γίνει τώρα που είχα τόσους άλλους λόγους να είμαι χαρούμενος τόσο με τη ζωή μου όσο και με την καριέρα μου. Πραγματικά το εννοούσα όταν της έλεγα πως είχα αρχίσει και γω να πέφτω για εκείνη -δεν ήταν κάποιο σχέδιο για να την έχω από κοντά. Εξάλλου, ότι ήταν να κάνει για να με βοηθήσει το είχε κάνει, γι' αυτό και γω πια είχα κερδίσει το διαγωνισμό και ήμουν στη καλύτερη δυνατή θέση που θα μπορούσα να βρεθώ.

Τι να έκανε η μικρή τώρα άραγε; Σίγουρα θα ήταν στη δουλειά, όμως με σκεφτόταν; Μπορεί, μπορεί και όχι. Ήταν δυνατή σα χαρακτήρας, παρά το μικρό της ηλικίας της, και αυτό μου το είχε αποδείξει από την πρώτη μέρα που τη γνώρισα. Εγώ ήμουν ο μαλάκας, που από την αρχή πίστευα πως όλα θα πήγαιναν καλά, πως η Loreen δε θα μάθαινε τίποτα για μας και πως εγώ και η Amelia θα συνεχίζαμε να βλεπόμαστε κρυφά για πολύ καιρό, λες και ήμασταν παιδιά γυμνασίου που προσπαθούσαν να αποφύγουν τους γονείς τους και το σκάνε μαζί από τα σπίτια τους. Μάλλον εγώ δεν ήμουν ο ώριμος σε αυτή την ιστορία και υποθέτω πως δεν ήμουν από την αρχή.

Κοίταξα το κινητό μου που ήταν παρατημένο στη μια γωνιά του καναπέ, στη γωνιά που λίγες μέρες πριν βρισκόταν χωμένη η ζακέτα της Loreen. Αυτή η ζακέτα. Αν δε την είχε ξεχάσει, τότε δε θα είχαμε κανένα πρόβλημα. Όμως μέχρι πότε δε θα είχαμε πρόβλημα; Θα συνεχίζαμε όντως να βλεπόμαστε κρυφά και αν ναι, για πόσο καιρό; Εγώ από δω και πέρα θα ζούσα μια χρονιά γεμάτη συναντήσεις και συνεντεύξεις και εκθέσεις και τα πάντα σχετικά με το διαγωνισμό, εκμεταλλευόμενος στο έπακρον τα προνόμια που κέρδισα από αυτόν. Πόσο ελεύθερο χρόνο θα είχα άραγε για να βλέπω την Amelia; Ήξερα, βαθιά μέσα μου, ότι κάποια στιγμή όλο αυτό θα τελείωνε. Ήμουν παντρεμένος με τη Loreen -ακόμα και άσχημα που τα πηγαίναμε, η αλήθεια ήταν ότι ποτέ δεν είχα σκεφτεί να χωρίσω μαζί της, ούτε εκείνη με μένα. Αλλά γιατί; Αφού πια το μόνο που κάναμε ήταν να κοιτάει ο καθένας τη δουλειά του και όταν βρισκόμασταν στον ελεύθερό μας χρόνο να ανταλλάζαμε μερικές κουβέντες και ίσως να κάναμε και σεξ. Αλλά μέχρι εκεί. Καμία άλλη επαφή, καμία άλλη σχέση.

Από την άλλη πάλι, ακόμα κι αν χωρίζαμε με τη Loreen, τι θα έκανα με την Amelia; Θα έμπαινα σε σχέση μαζί της; Και αν το έκανα, μέχρι πότε; Εγώ ξεκινούσα τώρα μια καριέρα -την καριέρα που ονειρευόμουν εδώ και χρόνια- και εκείνη δεν είχε ιδέα τι ήθελε να κάνει στη ζωή της. Για οικογένεια πάλι, ούτε λόγος. Δεν ήθελα να κάνω παιδιά, ούτε καν με τη Loreen δε το σκεφτόμουν αυτό.

Γαμώτο, γιατί ήταν τόσο δύσκολο να βάλω τη ζωή μου σε μια τάξη;

Τελικά αποφάσισα να αρπάξω το κινητό και να επικοινωνήσω με τη Loreen ώστε να τελειώνω μαζί της. Δεν ήθελα να την έχω στο μυαλό μου ως υποχρέωση όλη μέρα. Έτσι την κάλεσα και περίμενα να το σηκώσει.

"Ναι;"

"Ο Zayn είμαι."

Έκανε μια παύση πριν μιλήσει. "Είμαι στη δουλειά τώρα."

"Το γνωρίζω, αλλά δε θα μπορούσα να σε πάρω άλλη ώρα. Θέλω να κανονίσουμε για αύριο."

"Τέλος πάντων, εντάξει. Τι ώρα θα βρεθούμε;"

"Ήλπιζα να μου πεις εσύ."

"Αν θυμάμαι καλά, μου είχες ζητήσει να μη σε ενοχλήσω μέχρι και το Σάββατο μεσημέρι άρα θα βρεθούμε απόγευμα, λίγο πριν, ίσως;"

"Ναι, ξέρω γω, γύρω στις πέντε είναι εντάξει; Μετά τις έξι θα πρέπει να είμαι εκεί."

"Πρέπει να μου στείλεις και μια φωτογραφία με τα ρούχα που θα βάλεις, εγώ αύριο θα πάω για ψώνια, δε προλαβαίνω σήμερα."

Ρόλαρα τα μάτια μου αλλά αποφάσισα να μη το σχολιάσω. "Εντάξει, θα σου στείλω μέχρι το απόγευμα, αφού θα πας αύριο δε με πιέζει ο χρόνος."

"Καλώς. Κοίτα να μη κάνεις καμία μαλακία, Zayn. Εγώ κρατάω την υπόσχεσή μου να μην ενοχλήσω το μικρό σου δεσμό, αρκεί να είσαι συνεπής απέναντί μου αύριο," είπε χαμηλόφωνα.

"Όσο την κρατάς εσύ, άλλο τόσο την κρατάω και γω," απάντησα ξερά. "Λοιπόν, σε κλείνω. Θα σε δω αύριο, θα περάσω από το σπίτι να σε πάρω με το αυτοκίνητο."

"Εντάξει, τη φωτογραφία με τα ρούχα μη ξεχάσεις."

"Καλά."

Τερμάτισα την κλήση και έριξα το κινητό πάλι στην άκρη του καναπέ. Όλη αυτή η κατάσταση κόντευε να με τρελάνει. Το ότι έπρεπε να ήμουν μαζί της αύριο στη δεξίωση με έβγαζε εκτός εαυτού, μα δεν είχα άλλη λύση. Και αλλιώς να ήταν τα πράγματα, ούτε με την Amelia θα μπορούσα να πάω, οπότε έπρεπε να σταματήσω να κλαίγομαι. Επίσης, έπρεπε να βρω ρούχα και να της στείλω αυτή την αναθεματισμένη φωτογραφία να τελειώνουμε.

Και έπειτα, έπρεπε να τηλεφωνήσω στην Amelia. Δεν ήθελα να περάσει η μέρα και να μην έχω έστω προσπαθήσει να έρθω σε επαφή μαζί της.

-

Amelia.

Έκανα στα γρήγορα ένα τσιγάρο έξω από το μουσείο, λίγο μετά το γεύμα μου στο κυλικείο με τα κορίτσια, και περίμενα να τελειώσει ώστε να μπω μέσα και να συνεχίσω τη δουλειά. Ευτυχώς, με αυτά και με εκείνα δε σκεφτόμουν συνεχώς τον Zayn. Όχι ότι δε το ήθελα, μα δεν είχα το χρόνο να το κάνω. Γνωρίζοντας βέβαια πως αύριο θα αναγκαζόμουν να τον δω από κοντά, ένιωθα ένα φτερούγισμα στο στήθος μου το οποίο προσπαθούσα και να αποφύγω. Μάταια όμως.

Πώς θα αντιδρούσα όταν θα τον έβλεπα δίπλα στη γυναίκα του η οποία γνώριζε όλη την αλήθεια για μας; Πώς θα ήμουν ικανή να σταθώ μόνη μου κατά τη διάρκεια της δεξίωσης; Θα ήμουν και με τα κορίτσια, ναι. Όμως η Elisa θα ήταν συνεχώς στο πλευρό του Taylor, η Clara και η Sonia θα έρχονταν με συνοδούς και η Jesy, αν και μόνη της, μπορούσα να τη φανταστώ ήδη να ρίχνεται σε όποιο αρσενικό της τραβούσε την προσοχή. Άρα ναι, ουσιαστικά, θα ήμουν ολομόναχη.

Πήρα μια τελευταία τζούρα και το πέταξα κάτω, πατώντας το καλά μέχρι να σβήσει. Τότε, χτύπησε και το κινητό μου. Το έβγαλα από την τσέπη μου και το όνομα του Zayn ξεπρόβαλε φωτεινό στην οθόνη μου. Ξεροκατάπια. Έπρεπε να το σηκώσω ή όχι; Το ήθελα; Θα ήμουν ηλίθια αν δε το έκανα, οπότε δε δίστασα πολύ να απαντήσω στην κλήση του.

"Ναι;"

"Εγώ."

"Ξέρω," είπα ήρεμα. Τον άκουσα να αναστενάζει από την άλλη γραμμή πριν μιλήσει ξανά.

"Πώς είσαι;"

"Συναισθηματικά ή σωματικά; Γιατί και στα δύο το ίδιο χάλια νιώθω," απάντησα ειλικρινά.

Κι άλλη παύση. Δεν περίμενα έτσι κι αλλιώς να βρει αμέσως τα λόγια του. "Amelia, εγώ-"

"Τι θες, Zayn;"

"Μα, έτσι θα είμαστε τώρα;"

"Πώς θες να είμαστε δηλαδή;"

"Πάντως όχι έτσι. Εντάξει, το παραδέχομαι πως αυτό ήταν το χειρότερο δυνατό σενάριο για εμάς, αλλά δε φταίω ολοκληρωτικά εγώ."

"Συμφωνώ. Φταίω και γω που ενώ εξαρχής έλεγα πως έπρεπε να μείνω μακριά από έναν παντρεμένο, ασχέτως της σχέσης που έχει με τη γυναίκα του, έμπλεξα άσχημα μαζί του. Να τα αποτελέσματα τώρα," απάντησα, χαμογελώντας λυπημένα στον εαυτό μου.

"Φταίμε και οι δύο," είπε τελικά. "Ο καθένας για άλλους λόγους. Τα κάναμε σκατά κυρίως με τους εαυτούς μας και μετά μεταξύ μας."

Σε αυτό δεν είχε άδικο. Μεταξύ μας ήμασταν καλά -όσο καλά θα μπορούσαμε να είμαστε δηλαδή. Στους εαυτούς μας είχαμε πάει κόντρα και να τα αποτελέσματα. "Και τι προτείνεις δηλαδή; Να κάνουμε σαν πως δε συνέβη τίποτα;"

"Δεν πιστεύω πως το να αποφεύγεις το πρόβλημα θα σε κάνει να το ξεπεράσεις κιόλας."

"Συμφωνώ και εγώ σε αυτό. Επομένως, τι προτείνεις;" ρώτησα, ανήμπορη να σκεφτώ από μόνη μου μια λύση. Αύριο θα ήταν η δεξίωση και ακόμα και να μη συνέβαινε τίποτε το ιδιαίτερο μεταξύ μας και με τη Loreen, αυτό δε σήμαινε πως τα προβλήματά μας θα τελείωναν εκεί. Τι θα γινόταν μετά; Πώς θα καταλήγαμε άραγε εμείς οι δύο; Ως δυο φίλοι; Ως δύο άνθρωποι που κάποτε είχαν κάτι αλλά τώρα έπρεπε να τελειώσει; Ως δυο ξένοι;

"Δε... ξέρω, Amelia, ειλικρινά δεν έχω μια καλή απάντηση να σου δώσω, οπότε από το να πω μια μαλακία και να λήξει εδώ η συζήτηση, προτιμώ να παραμείνω σιωπηλός."

Για μια στιγμή κοίταξα τον συννεφιασμένο ουρανό. Τόσες μέρες ο ήλιος έλαμπε αδιάκοπα και σήμερα, λες και γινόταν επίτηδες, εκείνος είχε εξαφανιστεί και γκριζωπά σύννεφα είχαν πάρει τη θέση του. "Τότε πες μου γιατί με πήρες," πρότεινα.

"Για να δω πώς είσαι," απάντησε και μου ακούστηκε ειλικρινής.

"Σου είπα, δεν είμαι ιδιαίτερα καλά. Για να ακριβολογώ, έχω περάσει και καλύτερες μέρες. Κλισέ, ξέρω. Μα είναι η αλήθεια."

"Εντάξει, για να είμαι και γω ειλικρινής απέναντί σου δεν περίμενα να είσαι σε καλή διάθεση. Αν πίστευα κάτι τέτοιο, τότε μάλλον θα ζούσα στο δικό μου κόσμο."

Κούνησα το κεφάλι μου συμφωνώντας στα λόγια του. "Κάτι άλλο;"

Ξεφύσησε ξανά. "Amelia, μη προσπαθείς να με αποφύγεις."

"Σου είπα ότι δε το κάνω, μα τι περιμένεις να σου πω όμως;"

"Τίποτα, δε ξέρω," απάντησε. "Δε... δε ξέρω, σοβαρά."

Αναστέναξα και καθάρισα το λαιμό μου. Έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά και εφόσον δεν είχε να μου πει κάτι συγκεκριμένο πέρα από το να με ρωτήσει πώς ήμουν, όφειλα να τερματίσω την κλήση πριν χαθώ και πάλι στις σκέψεις μου. "Πρέπει να σε αφήσω, έχω δουλειά."

Μια ακόμα παύση ακολούθησε πριν μιλήσει για τελευταία φορά. "Εντάξει, καταλαβαίνω. Θα... σε δω αύριο, τότε."

"Ναι... Αύριο," απάντησα ήρεμα και το έκλεισα. Έτριψα το μέτωπό μου και προσπάθησα να ανακτήσω άμεσα τη δύναμη για να συνεχίσω τη δουλειά μου, όταν ένα ακόμα τηλεφώνημα με ταρακούνησε ολόκληρη. "Γαμώτο, τι θες πάλι;!" μουρμούρισα στον εαυτό μου και κοίταξα την οθόνη όμως σάστισα. Δεν ήταν ο Zayn όπως είχα υποθέσει.

Ήταν ο Lucas. Το σήκωσα.

"Lucas?"

"Ει. Ενοχλώ λογικά, έτσι; Πρέπει να είσαι στη δουλειά," είπε.

"Ναι, είμαι. Για να καλείς όμως σημαίνει πως έχεις κάτι σημαντικό να μου πεις."

Έσκασε ένα γέλιο. "Κάπως έτσι. Όχι σοβαρά, αν είσαι πνιγμένη σε παίρνω άλλη ώρα."

"Όχι, δεν έχω πρόβλημα. Απλά πες μου," είπα λίγο ανυπόμονα.

"Να, ξέρεις... Το σκεφτόμουν πολύ έντονα από την τελευταία φορά που μιλήσαμε και ενώ δεν ήξερα αν έπρεπε να επιμείνω ή όχι, τώρα... Νομίζω πως πρέπει να σε ρωτήσω ξεκάθαρα," είπε, βάζοντάς με σε σκέψεις. "Αύριο... είναι η δεξίωση. Και είχα πετάξει μερικά υπονοούμενα σχετικά με το αν θα έχεις συνοδό και... Amelia, θες να πάμε μαζί;"

Δεν απάντησα. Μπήκα στα γρήγορα στη διαδικασία να σκεφτώ όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. Επειδή όμως είχα κουραστεί να υπεραναλύω τις καταστάσεις, τα άφησα όλα πίσω μου και του απάντησα με ειλικρίνεια. "Θα το ήθελα. Πολύ."

Εισέπραξα μια παύση και από εκείνον αλλά λίγο μετά ακούστηκε ένας σιγανός ήχος από την άλλη γραμμή και ύστερα η φωνή του να μου λέει: "Τέλεια, φανταστικά. Θα σου τηλεφωνήσω αύριο να κανονίσουμε την ώρα που θα περάσω να σε πάρω."

Χαμογέλασα πλατιά και κοίταξα ακόμα μια φορά τον ουρανό. "Θα περιμένω."