Amelia.

Τελικά η μόνη κενή ώρα που βρήκα για να τηλεφωνήσω στον Lucas, ήταν καθώς επέστρεφα στο σπίτι του Zayn από τη δουλειά μου, στις οκτώ το βράδυ. Είχα φάει όλη τη μέρα στο μουσείο, αλλά δεν ήταν κάτι που δεν περίμενα. Ο κύριος Taylor μας είχε πει από το πρωί κιόλας ότι σήμερα και αύριο, Παρασκευή, θα αναγκαζόμασταν να μείνουμε μέχρι αργά εκεί, ώστε να ολοκληρωθούν όλες οι απαραίτητες ετοιμασίες τόσο μέσα στην αίθουσά μου, όσο και έξω από εκείνη. Άλλωστε όλος ο χώρος του μουσείου θα έπρεπε να ήταν διαμορφωμένος κατάλληλα, δεν ήταν ότι όλοι όσοι θα παρευρίσκονταν εκεί το Σάββατο το απόγευμα θα έμεναν κλεισμένοι μέσα σε μια μεσαίου μεγέθους αίθουσας και δε θα τριγυρνούσαν και στο υπόλοιπο μουσείο.

Το μόνο που περίμενα με ανυπομονησία, ήταν η στιγμή που ο κύριος Taylor θα κρεμούσε τα έργα του Zayn στους άδειους πια από τα έργα του προηγούμενου νικητή τοίχους της αίθουσάς μου. Θα έπρεπε βέβαια να περιμένω λίγο μέχρι και τότε, καθώς αυτή η διαδικασία θα γινόταν τελευταία στιγμή -μάλλον κατά το Σάββατο το μεσημέρι και λίγο πριν το μουσείο ανοίξει τις πόρτες του προς το κοινό. Όμως ήμουν ήδη σίγουρη πως η αναμονή αυτή θα άξιζε τον κόπο. Μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούσα να θαυμάσω τα υπέροχα έργα του Zayn στους τοίχους της δικής μου αίθουσας, με έκανε να ανατριχιάζω ολόκληρη.

Ένα άλλο ζήτημα, ήταν ότι αύριο θα έπρεπε να κανονιστούν και πολλές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκκρεμότητες. Άραγε ο Zayn ήταν έτοιμος για συνεντεύξεις και για όλα τα φώτα της δημοσιότητας που θα έπεφταν πάνω του το Σάββατο; Ήλπιζα πως ναι, γιατί η καριέρα του τώρα ξεκινούσε και μάλιστα αυτό το ταξίδι θα διαρκούσε όχι μόνο για ένα χρόνο, αλλά αν το διαχειριζόταν και σωστά και για ολόκληρη τη ζωή του.

"Παρακαλώ;"

"Επιτέλους απάντησες," παραπονέθηκα παιχνιδιάρικα στον Lucas που είχε αργήσει να το σηκώσει και ήμουν, ουσιαστικά, έτοιμη να τερματίσω την κλήση λίγο πριν το κάνει. Τον άκουσα να γελάει ελαφρά από την άλλη γραμμή και όπως πάντα, χαμογέλασα στην αντίδρασή του.

"Συγνώμη που έκανα μπάνιο και δε κουβαλούσα το κινητό μαζί μου στη μπανιέρα," σχολίασε σαρκαστικά.

"Συγνώμη που δεν είμαι συνηθισμένη στο να αργείς να το σηκώσεις."

"Α, τώρα βλέπω ότι κρατάς και σημειώσεις για το πόσο συχνά απαντάω τις ελάχιστες κλήσεις που μου έχεις κάνει από τότε που ανταλλάξαμε νούμερα, έτσι;"

Έστριψα από το καθιερωμένο στενό ώστε να φτάσω νωρίτερα στο σπίτι του Zayn ενώ παράλληλα κούνησα το κεφάλι μου στα λόγια του, λες και μπορούσε να με δει. "Εντάξει, τα παρατάω, δε βγάζει πουθενά αυτή η συζήτηση. Τι κάνεις, σε τι φάση σε πετυχαίνω;"

"Με το μπουρνούζι," απάντησε και ρόλαρα τα μάτια μου.

"Lucas."

"Καλά ντε, πλάκα κάνω! Προφανώς και πήρες για το διαγωνισμό, έτσι;"

"Ε ναι," απάντησα αμέσως. "Είδα το μήνυμά σου αλλά ήθελα να σε πάρω για να σε ακούσω κιόλας και μόλις τώρα βρήκα το χρόνο. Έμαθα και από τον κύριο Taylor τα νέα, δηλαδή, μου το επιβεβαίωσε ήθελα να πω και... Μπράβο σου, Lucas. Για ένα παιδί της ηλικίας σου, που ξέρω ότι δε σου αρέσει να το ακούς αυτό αλλά είναι ένα γεγονός, τα πήγες τρομερά. Ο κύριος Taylor φάνηκε εντυπωσιασμένος," είπα ειλικρινά.

"Όχι τόσο όμως ώστε να με βγάλει πρώτο. Εννοώ, όλοι τους, δεν ψήφιζε μόνο εκείνος αλλά και η επιτροπή," είπε, σε χαλαρό όμως τόνο. Δε μου είχε φανεί ιδιαίτερα απογοητευμένος και αυτό ήταν άλλο ένα στοιχείο του χαρακτήρα του που θα μπορούσα να το συνδέσω με εκείνον και μόνο με εκείνον -και ας τον ήξερα μόλις λίγες μέρες.

"Νόμιζα πως το αποτέλεσμα δε θα αλλοίωνε την προσπάθειά σου. Τουλάχιστον έτσι πίστευα ότι το έβλεπες εσύ. Έτσι είχες δηλώσει."

"Βλέπω έχεις πολύ καλή μνήμη," με πείραξε και ρόλαρα άλλη μια φορά τα μάτια μου προσπαθώντας να συγκρατήσω ένα χαμόγελο από το να εμφανιστεί και πάλι στα χείλη μου. "Εντάξει, ναι, απλά όταν φτάνεις τόσο κοντά στην πηγή και δεν πίνεις νερό, νιώθεις... Κάπως περίεργα."

"Δε θα έπρεπε," είπα αμέσως. "Δεν είδα τα έργα σου, Lucas, μα για να είπε ο κύριος Taylor πως έκανες εξαιρετική δουλειά τότε έτσι θα είναι. Μπορεί να μη κατάφερες να κερδίσεις φέτος, μα πάντα υπάρχει και η επόμενη φορά. Του χρόνου."

"Δε ξέρω αν θα υπάρξει άλλη φορά," είπε ειλικρινά. "Θα το σκεφτώ, δε μου αρέσει να επιμένω και αυτό είναι και ένα από τα μειονεκτήματά μου, δυστυχώς. Παρόλα αυτά δε το αποκλείω κιόλας."

"Να μη το κάνεις," τον ενθάρρυνα. "Έχεις έναν ολόκληρο χρόνο να το σκεφτείς. Εξάλλου θα συνέχιζες να σχεδιάζεις καινούρια έργα, έτσι;"

"Κατά πάσα πιθανότητα ναι," απάντησε. "Ει... Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, σημαίνει πολλά."

Χαμογέλασα και στρίβοντας ένα τελευταίο στενό, είδα στο τέρμα του τετραγώνου τη μικρή μονοκατοικία του Zayn. "Κανένα πρόβλημα. Θα σε δω το Σάββατο, έτσι;"

"Φυσικά. Θα... έχεις συνοδό;" με ρώτησε πιάνοντάς με εντελώς απροετοίμαστη. Μου ζητούσε έμμεσα να πάμε μαζί ή ήταν ιδέα μου;"

"Εμ δεν έχω ιδέα για να είμαι ειλικρινής," απάντησα αμήχανα.

"Άρα αυτό σημαίνει πως σίγουρα δεν έχεις σχέση. Κάτι είναι και αυτό," συμπλήρωσε και ένιωσα τα μάγουλά μου να θερμαίνονται.

Βρισκόμενη μόλις λίγα βήματα μακριά από τον φράχτη του σπιτιού, ήξερα πως έπρεπε να τελειώσω αυτή τη σύντομη συζήτηση μαζί του. "Εμ, Lucas, πρέπει να σε κλείσω. Μη το πάρεις προσωπικά, δε σχετίζεται με τη συζήτησή μας, απλά μόλις έφτασα σπίτι και... Με περιμένει μια φίλη απ' έξω," είπα όσο πιο φυσικά μπορούσα. Ευτυχώς, μάλλον δεν αντιλήφθηκε την αμηχανία μου.

"Ω, εντάξει, ναι. Θα... Θα ξαναμιλήσουμε, ίσως;" ρώτησε, ο τόνος της φωνής του γεμάτος ελπίδα.

"Σίγουρα," τον διαβεβαίωσα, μη ξέροντας αν είχα κάνει καλά. Δεν ήθελα να του δώσω καμία ψεύτικη ελπίδα. Ο Lucas ήταν, όχι μόνο όμορφο παιδί, αλλά και πολύ κοντά στο δικό μου χαρακτήρα, το είχα καταλάβει από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα. Όμως άλλος βρισκόταν στην καρδιά μου αυτή τη στιγμή και ειδικά μετά τη χθεσινή μας εξομολόγηση, δε μπορούσε με τίποτα να βγει από εκεί. "Καληνύχτα," ολοκλήρωσα τη συζήτησή μας.

"Καληνύχτα και ελπίζω όντως να τα ξαναπούμε πριν από τη δεξίωση."

-

Zayn.

"Καλώς την," είπα στην Amelia μόλις της άνοιξα την πόρτα και την έβαλα στο σπίτι. Ήταν κουρασμένη όσο δεν πήγαινε και δυστυχώς, ήξερα πως έτσι θα ήταν και αύριο. Έριχνε μεγάλη δουλειά μέσα στο μουσείο, μπορούσα να της το αναγνωρίσω αυτό.

"Καλώς σε βρήκα, αν και δε ξέρω κατά πόσο κολλάει αυτό ως απάντηση. Δε νιώθω τα πόδια μου," παραδέχτηκε και έκλεισα την πόρτα πίσω της όσο εκείνη πλησίασε τον καναπέ και σωριάστηκε πάνω του, αναγκάζοντάς τον να βγάλει έναν παράξενο ήχο. Χαμογέλασα και κάθισα στο μπράτσο της διπλανής πολυθρόνας για να την βλέπω καλύτερα.

"Πτώμα για άλλη μια φορά;"

"Έτσι θα πάει μέχρι και το Σάββατο. Αναρωτιέμαι πώς θα δείχνω άραγε στη δεξίωση. Στοιχηματίζω πως όσο και αν βαφτώ και ότι κι αν βάλω θα ουρλιάζω 'κούραση'".

Γέλασα με τον χαρακτηρισμό που είχε δώσει στην εμφάνισή της. Απείχε τόσο πολύ από εκείνον, που δεν είχε ιδέα. "Έλα, μην είσαι απαισιόδοξη. Είμαι σίγουρος ότι θα είσαι μια κούκλα. Τώρα που το σκέφτομαι, δε σε έχω δει ποτέ επίσημα ντυμένη, ούτε και υπερβολικά βαμμένη."

"Μάλλον ήρθε η ώρα," αστειεύτηκε και προσπάθησα για λίγο να τη σκεφτώ ντυμένη επίσημα: Ίσως με ένα ωραίο κολλητό χρυσό φόρεμα, ψηλά τακούνια, ίσια μαλλιά και έντονο βάψιμο στα μάτια. Βλέποντας τη Loreen να είναι συνεχώς στην εντέλεια τόσο ντυμένη όσο και βαμμένη για τη δουλειά της, σκέφτηκα πως αν ήταν το ίδιο και παραπάνω όμορφη και η μικρή μου, τότε θα έκαιγε καρδιές το Σάββατο το βράδυ. Και όσο σκεφτόμουν ότι δε θα μπορούσα να πάω μαζί της, νευρίαζα όλο και πιο πολύ.

Είχα μιλήσει με τη Loreen όσο η Amelia έλειπε στη δουλειά. Τώρα που πια είχε αλλάξει τόσο η σχέση μου μαζί της όσο και η σχέση μου με την Amelia εξαιτίας των χθεσινών αποκαλύψεων που είχαμε κάνει ο ένας στον άλλον, της είχα μιλήσει με απίστευτα ψυχρό τρόπο και δε το είχα μετανιώσει καθόλου. Την ενημέρωσα σχετικά με το αποτέλεσμα του διαγωνισμού και είχαμε πει πως θα μιλούσαμε ξανά το Σάββατο το πρωί για να κανονίσουμε που θα συναντηθούμε ώστε να πάμε μαζί. Δε μπορούσα να το αποφύγω, το είχα υποσχεθεί. Εξάλλου, ακόμα και να μη το είχα κάνει, δε θα μπορούσα να εμφανιστώ εκεί με την Amelia. Τι θα έλεγε ο Taylor που μας γνώριζε καλά και τους δύο; Θα ήταν τρομερά άβολο και ίσως και να κόστιζε τόσο σε μένα όσο και σε κείνη.

"Ανυπομονώ," είπα τελικά χαμογελώντας πειστικά, ώστε να μη της φανερώσω πως σκεφτόμουν κάτι άλλο. Άλλωστε τίποτα δε μπορούσε να χαλάσει την ψυχολογία μου πια, ούτε καν η ιδέα της Loreen να με συνοδεύει στη δεξίωση. Είχα πάρει αυτό που μου άξιζε, είχα τη μικρή στο πλάι μου και εντελώς ερωτευμένη μαζί μου και όλα αυτά, μου έδιναν μεγαλύτερη δύναμη από όση περίμενα ότι θα μου έδιναν. Σηκώθηκα από τη θέση μου. "Να σου βάλω να φας λίγο ρύζι με ψητά λαχανικά που έφτιαξα; Το τηλέφωνο χτυπούσε όλο το πρωί και δεν πρόλαβα καλά καλά να φάω ούτε εγώ ο ίδιος."

"Ναι, πεινάω αρκετά," παραδέχτηκε και όσο κατευθυνόμουν προς την κουζίνα, ησυχία απλώθηκε από πάνω μας, λες και κάποια ανώτερη δύναμη ήθελε να μας χαλαρώσει από τον φόρτο της ημέρας.

Όχι όμως για πολύ.

"Μωρό μου;" απόρησε στα ξαφνικά και έστρεψα το βλέμμα μου προς το μέρος της. "Τώρα που σε είδα να κάθεσαι στο μπράτσο της πολυθρόνας, θυμήθηκα... Να, η Loreen δεν είχε ξεχάσει τη ζακέτα της όταν είχε έρθει να μιλήσετε εδώ τις προάλλες;"

Ένιωσα τα πόδια μου να κόβονται και αυτόματα, κρατήθηκα από τον πάγκο της κουζίνας για να μη χάσω την ισορροπία μου. Δε μπορεί να το είχε θυμηθεί στα καλά του καθουμένου, όχι.

"Δε ξέρω πώς μου ήρθε, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη ότι την είχε ξεχάσει εδώ και δε της την είχες πάει πίσω ή κάνω λάθος;"

"Όχι... Δε κάνεις," την διαβεβαίωσα και γύρισα να την κοιτάξω. Με κοιτούσε ήδη πίσω και η απορία είχε ήδη σχηματιστεί στο βλέμμα της.

"Επομένως; Που βρίσκεται η ζακέτα;"

"Πίσω σε εκείνη."

"Πώς;" απόρησε, χωρίς να πάει το μυαλό της ούτε λεπτό σε κάποιο σενάριο που να υποδήλωνε ότι με κάποιο τρόπο εγώ και η Loreen είχαμε βρεθεί και της είχα δώσει πίσω τη ζακέτα της. Ξεφύσησα και έτριψα το μέτωπό μου. Έτσι όπως είχαν έρθει τα πράγματα, δε μπορούσα να μη της μιλήσω.

Δε μπορούσα να μη της πω την αλήθεια.

Πλησίασα ξανά κοντά της και κάθισα και πάλι στο μπράτσο της διπλανής πολυθρόνας, κοιτάζοντάς την σταθερά στα μάτια ώστε να μη χάσω την επαφή με εκείνα. Έπρεπε να ήμουν ειλικρινής μαζί της και για να το κάνω αυτό χωρίς να καταλήξουμε να τσακωθούμε άσχημα, έπρεπε να κερδίσω την εμπιστοσύνη της -έστω και με μια απλή οπτική επαφή.

"Άκου, Amelia... Θα στο έλεγα... Αλλά όχι τώρα, προφανώς, αν ήταν θα το είχα ήδη κάνει," ξεκίνησα να λέω.

"Να μου πεις τι;" ρώτησε εντελώς ανυποψίαστη. Υπό άλλες συνθήκες θα το έβρισκα χαριτωμένο, αλλά όχι απόψε.

"Η... ζακέτα της Loreen... Θέλω να πω..." άφησα ένα μικρό επιφώνημα απόγνωσης πριν της πω την αλήθεια. "Της την έδωσα πίσω. Δύο μέρες πριν, αν δε κάνω λάθος."

Έσκασε ένα μικρό γέλιο, ακόμα ανήμπορη να καταλάβει αν αυτό που είχε ακούσει ήταν κακό ή όχι. "Εντάξει και γιατί δε μου το πες;"

"Γιατί έγινε και κάτι άλλο που αν στο έλεγα ίσως τώρα να μη καθόμασταν εδώ, μαζί, και συζητούσαμε," παραδέχτηκα.

"Δε... σε καταλαβαίνω," είπε σε πιο σοβαρό τόνο από ότι πριν. "Τι άλλο έγινε δηλαδή;"

Έτριψα και πάλι το πρόσωπό μου, αυτή τη φορά σε πιο έντονο ρυθμό. Έπρεπε να της πω την αλήθεια. Έτσι κι αλλιώς αργά η γρήγορα θα αναγκαζόμουν να το κάνω. "Amelia, ξέρει για μας," είπα μια και έξω. Και πάλι όμως δε φάνηκε να καταλαβαίνει τι της έλεγα.

"Τι ξέρει για μας;"

"Τα πάντα. Όλα." Σηκώθηκα από τη θέση μου και άρχισα να πηγαίνω πάνω κάτω, καθαρά ανήσυχος πια. "Μας είδε γαμώ την τύχη μου. Μας είδε εδώ, σπίτι μου, να κάνουμε ένας Θεός ξέρει τι. Έχει κάποιες μέρες που τα ήξερε όλα και δε μου είχε πει τίποτα -μάλλον περίμενε από εμένα να το κάνω. Αν δεν πήγαινα να της αφήσω τη γαμημένη ζακέτα σπίτι της, τώρα θα ήμουν ήσυχος, τουλάχιστον μέχρι και τη δεξίωση. Αλλά όχι, έπρεπε να γεμίσει το κεφάλι μου με ακόμα έναν μπελά, δε μπορώ να μείνω για λίγο ήρεμος, όχι, δε μπορώ."

Πλέον παραληρούσα. Όμως εφόσον η Amelia είχε μάθει πια την αλήθεια, τι άλλο μου έμενε να κάνω; Μπορεί η ζωή μου από χθες να είχε αρχίσει να αλλάζει προς το καλό, μα αυτό δε σήμαινε πως δε κουβαλούσα το βάρος της Loreen στους ώμους μου. Κάθε άλλο. Αυτό το βάρος με πέθαινε, με λύγιζε. Γύρισα να κοιτάξω την Amelia για λίγο και είχε μείνει ακίνητη, αγέλαστη, άκαμπτη από όλες τις απόψεις. Δε χρειάστηκε να περάσουν πολλά δευτερόλεπτα για να καταλάβω πως είχε επιτέλους αντιληφθεί τι της είχα πει.

"Amelia... Πες κάτι," την παρακάλεσα σε όσο πιο ήρεμο τόνο μπορούσα. Έστρεψε το βλέμμα της αλλού, κοιτάζοντας στο κενό. Έμεινε για λίγο σιωπηλή, δείχνοντάς μου ότι σκεφτόταν όλα αυτά που της είχα ξεφουρνίσει στα καλά καθούμενα.

Και τότε, με έπιασε εντελώς απροετοίμαστο όταν μου είπε: "Σε δέκα λεπτά θα έχω μαζέψει τα πράγματά μου και θα έχω φύγει από δω μέσα."