Zayn.

Μια μέρα πριν το διαγωνισμό και ενώ περίμενα πως θα ήμουν αγχωμένος μέχρι εκεί που δεν πήγαινε, τελικά ήμουν χαλαρός. Όχι και εντελώς στον κόσμο μου, αλλά καμία σχέση με αυτό που φανταζόμουν. Που και να το έλεγα στην Amelia, το δίχως άλλο δε θα με πίστευε με τίποτα.

Είχα κάνει τα απαραίτητα τηλεφωνήματα με τους υπεύθυνους του διαγωνισμού για την ώρα που θα έπρεπε να ήμουν εκεί αύριο και άλλες σχετικές λεπτομέρειες, καθώς δεν ήθελα να περάσει όλη η μέρα και να το κάνω το απόγευμα. Ήθελα να τελειώσω νωρίς από όλα αυτά τα διαδικαστικά και ευτυχώς, το είχα καταφέρει.

Μάζευα λίγο το σπίτι ώστε να ασχοληθώ και με κάτι άλλο εκτός της μαγειρικής, καθώς ακόμα και αυτή η ασχολία είχε αρχίσει να γίνεται συνήθεια και δεν έπρεπε να ξεχνάω πως δεν είχα πολλά λεφτά στην άκρη για να τα ξοδεύω έτσι άσκοπα. Αν όλα πήγαιναν καλά αύριο τότε δε θα υπήρχε λόγος να ανησυχώ αλλά αν δε πήγαιναν, τότε επειδή με ήξερα πολύ καλά, θα ξεσπούσα πάνω στη μαγειρική και στο ανώριμο σκεπτικό μου να το ρίξω στα φαγητά όταν δεν με έπαιρνε από οικονομική άποψη να το κάνω αυτό.

Έπιασα τα μαξιλάρια από τους καναπέδες ώστε να τα στρώσω καλύτερα, όταν στη γωνία του ενός καναπέ αντίκρισα χωμένο βαθιά ένα ύφασμα. Έσμιξα τα φρύδια μου και έβαλα το χέρι μου εκεί ώστε να το βγάλω και μόλις το έκανα σάστισα λίγο. Ήταν η ζακέτα της Loreen. Πώς είχε χωθεί εκεί πίσω; Τόσο πολύ την είχαμε ξεχάσει πια που με τις μετακινήσεις μας στον καναπέ βρέθηκε σχεδόν στον πάτο του; Μάλλον ήταν σημάδι πως είχε έρθει η ώρα να της την επιστρέψω πίσω πριν βρω τον μπελά μου και κυρίως, πριν θυμηθεί εκείνη πρώτη ότι την είχε ξεχάσει εδώ.

-

Θα μπορούσα να είχα ανοίξει την πόρτα με τα κλειδιά μου, αλλά τελευταία στιγμή αποφάσισα να χτυπήσω το κουδούνι. Άλλωστε ήταν μεσημέρι, λογικά μόλις θα είχε γυρίσει από τη δουλειά, και εγώ είχα περιορισμένο χρόνο να κάτσω εδώ επειδή σε ένα δίωρο θα επέστρεφε και η Amelia και δεν ήθελα να μη με βρει στο σπίτι. Δεν ήμουν σίγουρος αν θα της έλεγα ότι επέστρεψα τη ζακέτα στη Loreen -άλλωστε είχε φανεί να ξεχνάει το γεγονός ότι υπήρχε στο σπίτι, όπως και γω δηλαδή.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά η Loreen άνοιξε την πόρτα και με κοίταξε με μια μίξη συναισθημάτων. Σίγουρα ένιωθε έκπληξη και κάτι ακόμα που δεν μπορούσα να καταλάβω τη δεδομένη στιγμή. Χαμογέλασα αμήχανα.

"Εμ... Γεια, έφερα τη ζακέτα σου. Παρατήρησα πως την είχες ξεχάσει τις προάλλες και τώρα βρήκα χρόνο να στη φέρω," είπα τελικά, σπάζοντας αυτή την αμήχανη οπτική επαφή που είχαμε για μερικά δευτερόλεπτα. Τα μάτια της Loreen περιπλανήθηκαν από τα δικά μου στο χέρι μου και στη ζακέτα που κρατούσα μέσα σε αυτό.

"Πέρασε μέσα, Zayn," είπε με ένα περίεργο τόνο στη φωνή της και έκανε στην άκρη ώστε να μπω. Κάτι είχε συμβεί. Σπάνια η Loreen μου μιλούσε με αυτόν τον ασυνήθιστο τρόπο.

Κάθισα στον καναπέ αφού έριξα πρώτα μια γρήγορη ματιά στο μέρος. Γνώριμο, δεν είχε αλλάξει καθόλου. Όχι ότι έλειπα καιρό αλλά και πάλι, σχεδόν το είχα ξεχάσει. Η Loreen βρέθηκε ξαφνικά μπροστά μου και κάθισε στον διπλανό καναπέ. Συνειδητοποίησα ότι κρατούσα ακόμα τη ζακέτα της, οπότε και την άφησα στο μπράτσο του καναπέ και έμπλεξα αμήχανα τα δάχτυλα των χεριών μου μεταξύ τους.

"Λοιπόν, πώς είσαι;" ρώτησα.

"Εσύ θα μου πεις."

Την κοίταξα με απορία. "Τι εννοείς;"

"Ακριβώς αυτό που σε ρώτησα. Εσύ θα μου πεις πώς είμαι."

Χαμογέλασα αμήχανα ξανά. Όσο πήγαινε η κατάσταση γινόταν όλο και πιο άβολη. "Και που να ξέρω εγώ; Στην τελευταία μας συνάντηση ήσουν ή τουλάχιστον φαινόσουν μια χαρά."

"Σωστά. Τότε ήμουν όντως καλά. Τώρα όχι ιδιαίτερα."

Έξυσα ελαφρά το πηγούνι μου καθώς σκεφτόμουν τι μπορεί να είχε γίνει ώστε να βρίσκεται τώρα σε μια τέτοια κατάσταση. Μου μιλούσε λες και γω έφταιγα που συνέβη ότι συνέβη τέλος πάντων. Τι μπορεί να την είχε επηρεάσει τόσο;

"Loreen, δε σε καταλαβαίνω. Ήρθα να αφήσω τη ζακέτα σου και σε βρίσκω έτσι και-"

"Πότε συνειδητοποίησες ότι είχα ξεχάσει εκεί τη ζακέτα μου;" ρώτησε στα ξαφνικά.

"Τι ερώτηση είναι αυτή; Λίγο μετά αφότου έφυγες ή την επόμενη μέρα, δε θυμάμαι. Απλώς δε μπορούσα να στη φέρω νωρίτερα, δεν είχα χρόνο. Αν ήταν επείγον γιατί δεν ήρθες να την πάρεις εσύ;"

Κούνησε το κεφάλι της, τα κατάξανθα μαλλιά της έλαμπαν κόντρα στο φως του ήλιου που έμπαινε από τις τζαμαρίες και την έκανε να δείχνει κάπως... Τρομαχτική. Πρώτη φορά την έβλεπα έτσι και πραγματικά, είχα ανησυχήσει. Τελικά τα μάτια της κάρφωσαν με ένταση τα δικά μου καθώς απαντούσε στην ερώτησή μου. "Μα, ήρθα να την πάρω."

Σάστισα αλλά προσπάθησα να το κρύψω. "Τι πάει να πει ήρθες; Δε με επισκέφτηκε κανείς από τη μέρα που έφυγες."

"Είσαι σίγουρος;"

Ένιωσα ένα κόμπο στο λαιμό μου. Όχι. Δε μπορεί να γνώριζε ότι η Amelia έμενε εκεί, μαζί μου. Όταν είχε έρθει φαινόταν μια χαρά και η Amelia όταν την είχε συναντήσει τυχαία, μου είχε πει ότι της φερόταν εντελώς φυσιολογικά. Πόσο να το έπαιζε δηλαδή; Την ήξερα τόσα χρόνια και το δίχως άλλο, δεν ήταν καλή ηθοποιός. Όταν κατάλαβε πως δεν είχα σκοπό να απαντήσω, πήρε την κατάσταση στα χέρια της.

"Ξέρεις, Zayn, είμαστε μαζί χρόνια. Δε θα μετρήσω πόσα χρόνια παντρεμένοι και πόσα όχι, γιατί αυτό έχει καταντήσει αηδία, ειδικά για μας που ξέραμε εξαρχής ότι ο γάμος δε θα άλλαζε την ελεύθερη σχέση μας, σωστά;"

"Σωστά," απάντησα χωρίς πολλή σκέψη.

"Και πολλές φορές, ομολογώ ότι σκεφτόμουν γιατί είχαμε επιλέξει να έχουμε ελεύθερη σχέση. Θέλω να πω, πολύς κόσμος έχει μια τέτοια, αλλά αυτό συνεπάγεται και με την απόφαση ότι δεν υφίσταται γάμος. Εμείς παρόλα αυτά προχωρήσαμε σε αυτόν."

"Τι, μου ζητάς και τα ρέστα μετά από τόσα χρόνια; Αν δεν ήθελες να με παντρευτείς μπορούσες να είχες πει όχι στην πρότασή μου, Loreen. Και τέλος πάντων, πώς συνδέονται όλα αυτά με μια γαμημένη ζακέτα;" απόρησα σχεδόν εξοργισμένος. Ήταν φανερό ότι κάπου ήθελε να πάει τη συζήτηση, αλλά δε μπορούσα να καταλάβω που. Όταν όμως μου απάντησε, συνειδητοποίησα πως η κατάσταση, τελικά, ήταν σοβαρή.

"Κολλάει, γιατί όταν ήρθα να πάρω αυτή τη γαμημένη ζακέτα, σε είδα λίγο πιο δίπλα από εκείνη να πηδιέσαι με αυτό το τσουλάκι από το μουσείο, την Amelia."

Το αίμα σταμάτησε να κυλά στις φλέβες μου. Όχι, μάλλον είχα καταλάβει λάθος.

"Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, τις προηγούμενες φορές που μιλούσα για εκείνη μου το έπαιζες και αδιάφορος, σαν πως δε σε ενδιέφερε καν η υπάρξή της, ενώ πίσω από την πλάτη μου την έπαιρνες και γω δε ξέρω πόσο καιρό!"

Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου προσπαθώντας να βρω τα κατάλληλα λόγια να πω. Αλλά τι μπορούσα πραγματικά να πω αυτή τη στιγμή; Το κακό είχε γίνει, μας είχε δει. Και είχε γίνει την χειρότερη χρονική στιγμή.

"Loreen... Άκουσέ με-"

"Όχι, Zayn, εσύ θα με ακούσεις και θα με ακούσεις καλά γιατί θα τα πω μία φορά. Δεν έχω σκοπό να χαλάσω το σάλιο μου για σένα και κυρίως για εκείνη, για την οποία από την αρχή δεν είχα καλό προαίσθημα και ενώ προσπάθησα αρκετά ώστε να το διώξω από μέσα μου, τώρα επιβεβαιώθηκα για τα καλά. Δε θα σε ρωτήσω τις κλασσικές μαλακίες τύπου πώς μπόρεσες, αλλά θα σε ρωτήσω γιατί σκατά το έκρυβες. Ξεκίνησα αυτή τη συζήτηση λέγοντας πως έχουμε μια ανοιχτή σχέση για κάποιο λόγο." Τα μάτια της ήταν σκοτεινά, ίσως και για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Παρόλα αυτά όμως, δε φαινόταν πληγωμένη. Περισσότερο έκπληκτη με όλα αυτά που είχαν γίνει ή με τον τρόπο που μου τα ξεφούρνιζε, δεν είχα καταλάβει ακόμα. Γι' αυτό και έπρεπε να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων και να κάνω μια σοβαρή συζήτηση μαζί της χωρίς να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου.

"Με την μικρή δεν-"

"Μη μου πεις μόνο ότι δεν παίζει τίποτα και ότι κάνατε απλά ένα πήδημα μαζί γιατί δε θα σε πιστέψω."

"Δεν έχω σκοπό να σε παραπλανήσω, Loreen. Μπορεί να σου ακούγεται σα ψέμα, αλλά σοβαρά δεν έχω όρεξη να κρυφτώ."

"Ωραία, τότε καλά θα κάνεις να είσαι εντελώς ειλικρινής μαζί μου γιατί με αυτά που είδα δεν έχω άλλη υπομονή."

Καθάρισα το λαιμό μου πριν της ξεφουρνίσω όλη την αλήθεια. Εδώ που είχαμε φτάσει, δε με έπαιρνε να πω ψέματα. "Δε πάει πολύς καιρός που βλεπόμαστε. Στις αρχές υπήρχε ένα ενδιαφέρον και από τις δύο πλευρές αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Εκείνη γνωρίζοντας πως εγώ είμαι παντρεμένος δεν ήθελε ούτε καν να το συζητήσει μαζί μου." Χαμογέλασε ειρωνικά αλλά δε σχολίασε κάτι οπότε συνέχισα. "Παρόλα αυτά την καθησύχασα, λέγοντάς της πως δεν πρόκειται να μάθεις τίποτα. Ήσουν χωμένη μες τη δουλειά, εγώ δεν είχα τίποτα να κάνω για όλο αυτό το διάστημα και έτσι ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να ξεφύγω λίγο από τη δική μας ρουτίνα."

"Μπορούμε άνετα να αλλάξουμε αυτή τη ρουτίνα, Zayn, και το ξέρεις καλά."

Ύψωσα το φρύδι μου κοιτάζοντάς την μες την ειρωνεία αλλά και τη δυσπιστία. "Έλα τώρα Loreen, μιλάμε ανοιχτά νομίζω. Πώς γίνεται εμείς οι δύο να αλλάξουμε τη ρουτίνα μας όταν εσύ είσαι πνιγμένη μέχρι το λαιμό λόγω της δουλειάς σου και γω ασχολούμαι όλη μέρα με τον διαγωνισμό;"

"Ο διαγωνισμός δεν υπήρχε στα σχέδιά σου μέχρι πριν κάποιους μήνες, μετά αποφάσισες να δηλώσεις συμμετοχή. Αλλά και μέχρι τότε δεν ήμασταν εντάξει εμείς οι δύο και το ξέρεις καλά."

"Και ευθύνομαι μόνο εγώ δηλαδή;"

"Κατά πάσα πιθανότητα ευθύνομαι και εγώ, όμως προσωπικά δεν πήγα ποτέ να πηδήξω κάποιον άλλον για να ξεφύγω από τη ρουτίνα μου, όσο ελεύθερη σχέση κι αν έχουμε."

Είχε δίκιο. Δε της άξιζε αυτή η συμπεριφορά, όπως και αν ήταν η κατάσταση μεταξύ μας. Αλλά έτσι ήμουν. Το είχα ξανακάνει στο παρελθόν, το έκανα και τώρα, απλά τα πράγματα. Υποθέτω ότι μερικές συνήθειες δεν κόβονται και αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Εμένα αυτό ήταν το τρωτό μου σημείο.

"Έχεις δίκιο," ήταν το μόνο που είπα τελικά. Και το εννοούσα. Μόνο που δεν είχα σκοπό να το κόψω, όχι τώρα που όλα πήγαιναν καλά με την Amelia. Όσο και αν ακουγόταν παράξενο την χρειαζόμουν, ειδικά από τη στιγμή που με ηρεμούσε -σε όλα τα επίπεδα.

"Χαίρω πολύ," απάντησε με ύφος "το θέμα είναι από δω και πέρα τι γίνεται." Έκανε μια παύση και χαμογέλασε λυπημένα. "Το αστείο ξέρεις ποιο είναι; Πως όταν έπεσα πάνω της το Σάββατο, μου είπε ότι φιλοξενείται από μια φίλη της και γω προφανώς και την πίστεψα αφού δεν είχα λόγο να μη το κάνω. Που να πάει το μυαλό μου ότι κατά πάσα πιθανότητα ήταν σε σένα; Άρα, να υποθέσω, πως από τότε που έφυγες από εδώ είναι συχνή επισκέπτρια στο σπίτι σου, έτσι;"

"Είχε... Έρθει δυο-τρεις φορές," απάντησα αόριστα καθώς μπορεί να ήθελα να ήμουν ειλικρινής, αλλά μέχρι ένα σημείο. Δεν υπήρχε περίπτωση να εκθέσω περισσότερο την Amelia και να αποκαλύψω στη Loreen ότι πρακτικά έμενε μαζί μου όλον αυτόν τον καιρό. Αυτό θα ήταν σκέτη αυτοκτονία για μένα και θάνατος για τη μικρή.

"Μάλιστα," απάντησε και σηκώθηκε όρθια, αναγκάζοντάς με να σηκωθώ και γω. Το βλέμμα της ήταν πιο ήρεμο τώρα, αλλά ήταν φανερή η ενόχλησή της από την αποκάλυψη όλων αυτών των γεγονότων. "Πολύ ωραία, και τώρα τι;" απόρησε. Δεν είχα να της δώσω μια ξεκάθαρη απάντηση. Έβαλα αμήχανα τα χέρια μου στις τσέπες μου και κοίταξα έξω από τη τζαμαρία.

"Δε ξέρω, Loreen. Σου είπα γιατί το έκανα. Εξάλλου, το είχες πει και μόνη σου. Ότι το μόνο που κάνουμε πια είναι σεξ και τίποτε άλλο. Ουσιαστική συζήτηση έχουμε μήνες -μπορεί και χρόνο- να κάνουμε."

"Και αυτός δηλαδή είναι ο τρόπος σου να λύνεις τα προβλήματά σου;" ρώτησε, σταυρώνοντας τα χέρια της.

"Ίσως. Αν εσύ έχεις καλύτερο τρόπο να λύσεις το πρόβλημά μας, τότε ακούω προτάσεις."

Χαμογέλασε ξανά ειρωνικά κουνώντας απογοητευμένη το κεφάλι της. "Τι να σου πω, ειλικρινά δεν έχω λόγια. Το ρίχνεις όλο πάνω μου δηλαδή."

"Δε ρίχνω τίποτα πάνω σου, Loreen. Προφανώς και υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να αντιμετωπίσω τα προβλήματά μας, όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι επέλεξα αυτόν. Δεν είμαι περήφανος αλλά δε τρελαίνομαι κιόλας, όπως εσύ." Ούτε το μετανιώνω.

"Ξέρεις, δεν είχα σκοπό να σου πω τίποτα μέχρι και τον διαγωνισμό που τυχαίνει να είναι αύριο κιόλας, γιατί ξέρω πως είσαι αγχωμένος. Παρά το ότι φαίνεται να έχεις βρει ήδη αγχολυτικό, εγώ δεν πρόκειται να κάνω πίσω τη μέρα της δεξίωσης, στο λέω να το ξέρεις."

"Να κάνεις πίσω; Τι εννοείς, δε καταλαβαίνω."

"Εννοώ πως στη δεξίωση θα σε συνοδέψω κανονικά εγώ, όπως και θα γινόταν άλλωστε. Ειδικά αν κερδίσεις αύριο, ένας λόγος παραπάνω να έρθω μαζί σου εκείνο το βράδυ. Μπορείς ήδη να φανταστείς πόσος κόσμος θα είναι μαζεμένος, πόσοι άνθρωποι του χώρου, πόσοι δημοσιογράφοι. Δε πιστεύω να νομίζεις ότι έχω σκοπό να χάσω ένα τέτοιο γεγονός επειδή εσύ αποφάσισες να κάνεις την επανάστασή σου με ένα παιδάκι, έτσι;"

Σωστά. Η Loreen από τότε που την είχα γνωρίσει έτρεφε μια τεράστια αγάπη για τη δουλειά της. Η θέση της στο περιοδικό ως αρθρογράφος ήταν πολύ μεγάλη και στόχευε πάντα στην αναβάθμισή της σε μεγαλύτερο στέλεχος. Και θα το κατάφερνε, ήμουν σίγουρος για εκείνη. Αλλά το θέμα ήταν πως αν τελικά κέρδιζα τον διαγωνισμό, θα προσπαθούσε να την κερδίσει και μέσα από εμένα, τα είχαμε συζητήσει όλα αυτά σχεδόν από την αρχή που είχα αποφασίσει να πάρω μέρος στο διαγωνισμό. Θυμάμαι πως είχα συμφωνήσει αμέσως, όντας τόσο τυφλωμένος από την ανάγκη μου να κερδίσω, που δε με ένοιαζε τι θα έκανε εκείνη με την δική της καριέρα. Στην πραγματικότητα, ποτέ δε με ενδιέφερε τι θα κέρδιζε εκείνη, όσο κέρδιζα και γω αυτά που ήθελα, αυτά που μου άξιζαν. Τελικά, μήπως η σχέση μας ήταν καθαρά επιχειρησιακή; Μήπως ήμασταν μαζί για να κοιτάζουμε παράλληλα το δικό μας προσωπικό συμφέρον; Και μήπως, τελικά, ήταν αυτό ένα από τα κομμάτια που είχαν αρχίσει να με ενοχλούν στη σχέση μας και με οδήγησαν στο να τραβιέμαι με διάφορες στο δρόμο μου;

"Και τι θες τώρα από μένα Loreen; Δε θυμάμαι να δήλωσα ότι πρόκειται να εμφανιστώ με την Amelia στη δεξίωση, δεν είμαι τόσο μαλάκας ώστε να πάω με κάποια άλλη εκεί από τη στιγμή που έχω γυναίκα. Αυτό δε θα κάνει καλό σε κανέναν μας."

"Δε με ενδιαφέρει τι κακό θα μπορούσε να κάνει σε σας, με ενδιαφέρει τι κακό θα κάνει σε μένα αν δεν έρθω μαζί σου. Επομένως, αυτό δε θα το στερήσεις από μένα. Θα έρθω κανονικά μαζί σου στη δεξίωση για να κερδίσω και γω αυτά που δικαιούμαι -είτε εσύ είσαι ο νικητής του διαγωνισμού είτε όχι. Και μετά το Σάββατο, θα κάνουμε μια καλή συζήτηση εγώ και συ και ίσως και εκείνη, έτσι ώστε να ξεκαθαρίσουμε όλοι τις σχέσεις μας και να μάθω και γω επιτέλους τι ρόλο βαράω εδώ μέσα."

"Μη το παίζεις θύμα, γιατί μπορεί να μην είναι σωστός ο τρόπος που επέλεξα να ξεδώσω από τη μίζερη ζωή μου αλλά ξες πολύ καλά το ρόλο που παίζεις τόσα χρόνια και εσύ σε αυτή," είπα σοβαρά, θέλοντας παράλληλα να της δώσω να καταλάβει πως δεν είχε εκείνη το πάνω χέρι. Στο σημείο που είχαμε καταλήξει, ήμασταν στο ίδιο επίπεδο.

"Ότι πεις, Zayn. Εγώ αυτό που είπα μια φορά θα γίνει. Θα έρθω μαζί σου και μετά θα κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση για να δούμε που πάμε."

"Σύμφωνοι," είπα τελικά. "Αλλά την Amelia θα την αφήσεις έξω από όλο αυτό."

Χαμογέλασε ειρωνικά και έκανε ένα βήμα κοντά μου. "Γιατί; Μη μου πεις ότι την ερωτεύτηκες κιόλας; Πόσο γλυκό," σχολίασε σαρκαστικά και κρατήθηκα με όλο μου το είναι ώστε να μη τη χαστουκίσω. Αυτή η γυναίκα ήξερε καλά τα κουμπιά μου και ήταν λογικό, αφού ήμασταν μαζί χρόνια. Αλλά ποτέ δεν περίμενα να γίνει τόσο ωμή. Ίσως να το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά ποτέ δε το πίστευα πραγματικά.

"Αυτό που είπα θα γίνει," είπα με στόμφο, ώστε να πατήσω και γω με τη σειρά μου πόδι. "Θα μείνει έξω από όλο αυτό. Ότι είναι να κανονίσουμε, θα το κανονίσουμε οι δυο μας. Την Κυριακή. Και όσο για το Σάββατο το βράδυ, θα συναντηθούμε μια ώρα νωρίτερα για να πάμε. Μέχρι τότε θέλω την ησυχία μου."

"Θες να σκεφτείς προσεχτικά τα επόμενά σου βήματα; Πρόσεχε, Zayn, γιατί δε σηκώνω καμία πλάκα. Θα πάμε μαζί το Σάββατο και την Κυριακή, όπως είπες και συ, θα κάνουμε μια συζήτηση εφ' όλης της ύλης. Κανόνισε να κάνεις καμία μαλακία μέχρι τότε και να ξεφύγεις από όλο αυτό, αλλιώς θα τα κάνω όλα κόλαση και θα μπλέξω ακόμα περισσότερο τη μικρή σου πόρνη. Ξέρεις καλά ότι μπορώ να το κάνω."

Έσφιξα τις γροθιές μου στο άκουσμα του υποκοριστικού που της είχε δώσει, για το οποίο, είχε πέσει εντελώς έξω. Αλλά δε θα καθόμουν να το αναλύσω. Ούτε τώρα ούτε ποτέ. "Δεν πρόκειται να ξεφύγω από τίποτα, έχω μάθει να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου. Θα σε δω το Σάββατο. Αλλά το εννοώ. Μέχρι τότε, θέλω την ησυχία μου. Και μη μάθω ότι ήρθες σε επαφή με την Amelia, θα τα βρεις πολύ σκούρα."

Πήρε μια βαθιά ανάσα καθώς έδειξε επιτέλους να συμβιβάζεται για τα καλά. "Καλώς. Και γω έχω μάθει να κρατάω τις υποσχέσεις μου. Θα τα πούμε το Σάββατο, λοιπόν. Α, και στείλε μου και κανένα μήνυμα για το αν κέρδισες ή όχι, θέλω να ξέρω τι χρώμα φόρεμα θα φορέσω στη δεξίωση."

Ρόλαρα τα μάτια μου και χωρίς να πω τίποτα παραπάνω, μετακινήθηκα προς την πόρτα, την άνοιξα και όρμισα έξω χωρίς να κοιτάξω πίσω.

Τα πράγματα είχαν δυσκολέψει πολύ.