Zayn.

Είχαμε μπει για τα καλά στη μεγάλη βδομάδα ή πιο συγκεκριμένα, στη βδομάδα της αποκάλυψης για μένα. Όλα θα τελείωναν την Τετάρτη είτε με καλό είτε με κακό τρόπο. Όσο και αν προσπαθούσα να μη το σκέφτομαι, όλο περισσότερο το έκανα. Εντέλει, ποιον κορόιδευα; Από τη στιγμή που είχα αποφασίσει να πάρω μέρος σε αυτόν τον διαγωνισμό, μήνες πριν, ήξερα πως όλη αυτή η διαδικασία μόνο ψυχοφθόρα θα ήταν. Επομένως, έπρεπε να υποστώ τις συνέπειες.

Κάπνιζα ένα τσιγάρο στον πίσω κήπο και ατένιζα τον καταγάλανο -αλλά χωρίς ήλιο- ουρανό. Η άνοιξη όχι μόνο ήταν για τα καλά εδώ, αλλά σε λίγες βδομάδες θα έφευγε κιόλας, δεδομένου ότι μπορεί να μπαίναμε σύντομα στον Ιούνιο όμως το καλοκαίρι δε ξεκινούσε νωρίτερα από τις αρχές του Ιουλίου.

Έβγαλα τη τζούρα και σκέφτηκα όπως πάντα τον τελευταίο καιρό την Amelia. Αυτή η μικρή είχε μπει για τα καλά στη ζωή μου και ειδικά τις τελευταίες βδομάδες. Τελικά η συγκατοίκηση μας είχε βγει σε καλό, παρά το ότι φοβόμουν για το μέλλον. Στο τέλος της βδομάδας, εκείνη θα γυρνούσε σπίτι της και γω στο δικό μου.

Και μετά; Τι θα γινόταν μετά; Μάλλον τίποτα.

Ή και τα πάντα.

Σκεφτόμουν να την πάρω ένα τηλέφωνο να δω πώς πάει στη δουλειά, αλλά ίσως τη διέκοπτα από κάτι σημαντικό. Ήξερα τι σήμαινε να δουλεύει κάποιος σκληρά. Ήξερα, γιατί κάποτε το έκανα και γω αλλά και εξακολουθούσα να το κάνω, δεδομένου ότι έριξα πολύ ιδρώτα για να δημιουργήσω αυτά τα έργα.

Επίσης, είχα σκεφτεί και το ενδεχόμενο του να μάθαινε κάτι επιπλέον για τον διαγωνισμό. Όλη την ώρα μέσα στα πόδια του Taylor, ίσως να άκουγε καμία συνομιλία με κάποιον από την επιτροπή και έβγαζε κανένα λαβράκι. Ξέρω, δεν ήταν σωστό να σκέφτομαι έτσι -ειδικά εφόσον τον τελευταίο καιρό είχα ξεχαστεί από όλα αυτά και περνούσα πιο ποιοτικό χρόνο μαζί της- αλλά δε μπορούσα, όχι όταν σε δύο μέρες τα ψέματα θα τελείωναν. Εξάλλου, το είχα πει εξαρχής: Ναι, την ήθελα ως άτομο αλλά την χρειαζόμουν και ως μυαλό. Και αν ήταν να μάθει κάτι παραπάνω από τα όσα είχε μάθει μέχρι τώρα, τότε προφανώς και μου ήταν απαραίτητα.

Ύστερα, ο νους μου ταξίδεψε μέχρι τη Loreen. Σίγουρα, δε μου άρεσε όπως είχαν εξελιχθεί τα πράγματα μαζί της γιατί, όπως και αν ήταν η κατάσταση μεταξύ μας, την εκτιμούσα ως άνθρωπο και ας ακουγόταν αστείο. Έπειτα, θυμήθηκα πως είχε ξεχάσει τη ζακέτα της εδώ την τελευταία φορά που είχε έρθει. Ίσως θα έπρεπε να της την πάω, αλλά δεν είχα όρεξη, όχι σήμερα.

Έτσι, έμεινα καθισμένος στο χορτάρι να καπνίζω το τσιγάρο μου, να χαζεύω τα σχήματα που δημιουργούσαν τα σύννεφα στον ουρανό και να περιμένω να επιστρέψει η Amelia σπίτι.

-

Amelia.

Είχα σκεφτεί το εξής απίστευτο: Θα ζητούσα από τον Lucas να πάμε για ένα σύντομο καφέ ώστε να μάθω τις προθέσεις του. Υπήρχε κάτι το αντιφατικό σε αυτόν τον τύπο και είχα βάλει σκοπό να το ανακαλύψω. Αν ήταν να προετοιμάσω έστω και έτσι τον Zayn θα το έκανα. Μπορεί να μην είχα σκοπό να του αποκαλύψω τίποτα γι' αυτόν πριν αλλά τώρα, τα δεδομένα είχαν αλλάξει.

Βρισκόμασταν ήδη στο αυτοκίνητό του και είχαμε βγει στον κεντρικό δρόμο. Το αμάξι φαινόταν καινούριο και τα καθίσματα ήταν αρκετά βολικά.

"Πώς και δουλεύεις από τέτοια ηλικία εδώ;" απόρησε ξαφνικά αλλά ενώ έπρεπε να απαντήσω, σκεφτόμουν ταυτόχρονα πώς θα μπορούσα να του προτείνω να πάμε για καφέ γιατί αλλιώς θα φτάναμε αμέσως στο σπίτι του Zayn και δε θα προλάβαινα να κάνω τίποτα από αυτά που σκεφτόμουν.

"Θα σου πω... Αν θες να το συνδυάσουμε με έναν καφέ," πρότεινα με όση περισσότερη αυτοπεποίθηση μπορούσα για να με έπαιρνε στα σοβαρά. Φοβόμουν μήπως του φαινόταν παράξενη η χρονική στιγμή που του ζητούσα κάτι τέτοιο ή πολύ απλά με περνούσε για καμία αχόρταγη που έψαχνε γκόμενο.

Τον ένιωσα να στρέφει το κεφάλι του προς τα μένα και δευτερόλεπτα μετά, να σταματάει στην άκρη του δρόμου τραβώντας το χειρόφρενο. Αναγκαστικά, γύρισα ολόκληρη προς το μέρος του περιμένοντας να μου εξηγήσει γιατί σταμάτησε.

"Νόμιζα πως δε θα το ζητούσες," απάντησε τελικά, με ένα χαμόγελο να παίρνει θέση στο πρόσωπό του αντί για την απορία που είχε πριν λίγα δευτερόλεπτα. "Θέλω να πω, το είχα και γω στο μυαλό μου, αλλά από την άλλη κρατήθηκα γιατί είναι η πρώτη φορά που συναντιόμαστε και δεν ήθελα να με περάσεις για κανέναν λιγούρη."

Γέλασα στο σχόλιό του. Τελικά είχαμε σκεφτεί το ίδιο πράγμα. "Όχι, εντάξει, μερικές φορές δε χρειάζονται και πολλές συστάσεις για να γίνει μια καλή γνωριμία. Μου τράβηξες την προσοχή, από ότι φαίνεται σου την τράβηξα και γω, άρα ένας καφές είναι ότι πρέπει, τι λες;"

Απορούσα με τον εαυτό μου. Όλο αυτό μου θύμιζε τις πρώτες μέρες συνάντησής μου με τον Zayn και πάλι, μου έβγαινε εντελώς φυσικά, λες και βρισκόμουν πάλι με τον ίδιον και όχι με άλλο πρόσωπο. Ο Lucas φάνηκε να πείθεται και έγνεψε θετικά.

"Συμφωνώ, έχω λίγο χρόνο. Να πάμε σε ένα μέρος ήρεμο που ξέρω; Καλύτερα να μη πέσουμε πάνω σε πολύ κόσμο."

"Ναι, γιατί όχι," απάντησα, θεωρώντας αυτό που πρότεινε ως την καλύτερη απόφαση. Με την απουσία της βαβούρας θα κατάφερνα να τον ρωτήσω όλα όσα ήθελα να μάθω γι' αυτόν.

-

Τελικά καθίσαμε σε μια καφετέρια κοντά στη θάλασσα και μου θύμισε πολύ το μέρος που συνηθίζαμε να πηγαίνουμε με την Elisa. Ήταν όντως ήσυχα εδώ. Όχι πολύς κόσμος ούτε πολλή φασαρία. Ο Lucas άφησε το κινητό του πάνω στο τραπέζι και αντέγραψα την κίνησή του, παρά το ότι δεν ήθελα να το έχω εκεί σε περίπτωση που χτυπούσε και ήταν ο Zayn.

Παραγγείλαμε τους καφέδες μας και θυμήθηκα να βγάλω και το πακέτο με τα τσιγάρα μου. Του πάσαρα το κουτί αλλά αρνήθηκε.

"Δε θέλεις;" ρώτησα.

"Δε καπνίζω," απάντησε και τον κοίταξα έκπληκτη. "Το έχω κόψει εδώ και δύο χρόνια."

"Πώς και έτσι;" έβγαλα ένα τσιγάρο και το τοποθέτησα ανάμεσα στα χείλη μου ενώ το άναψα αμέσως.

"Δε μου κάνει καλό, στην πραγματικότητα με κούραζε αρκετά σωματικά. Ασχολούμαι πολύ με τη γυμναστική."

"Α," αναφώνησα παίρνοντας μια τζούρα. Ξαφνικά αισθάνθηκα αμήχανα και ήθελα να το σβήσω, αλλά από την άλλη δε μου είχε φανεί για τύπος που τον ενοχλούσε και ιδιαίτερα. "Καλά κάνεις, εγώ από την άλλη δε νομίζω ότι μπορώ να το σταματήσω."

"Γιατί αυτό;"

"Δε ξέρω. Το ξεκίνησα γιατί μου άρεσε, επομένως το συνεχίζω γιατί μου αρέσει, υποθέτω," απάντησα.

"Ίσως τότε θα έπρεπε να αναθεωρήσεις τη ζωή σου," είπε χαμογελώντας και τότε ήρθαν οι καφέδες μας. Ευχαριστήσαμε τον σερβιτόρο και έπιασα αμέσως το ποτήρι μου.

"Τι εννοείς;"

"Εννοώ πως αν βρεις να ασχοληθείς και με κάτι άλλο εκτός δουλειάς, τότε ίσως να θες και συ να το κόψεις. Όπως είπα, ασχολούμαι με τη γυμναστική και τη ξεκίνησα τότε που έκοψα και το τσιγάρο. Τελικά μου βγήκε σε καλό." Ήπιε λίγο από τον καφέ του και ήπια και γω, αφήνοντας το τσιγάρο πάνω στο τασάκι να καίγεται. Ανακάθισα στη θέση μου και τον κοίταξα πιο σοβαρά.

"Άρα, με τι ασχολείσαι; Κανονικά, ως δουλειά εννοώ."

"Είμαι καλλιτέχνης, ζωγραφίζω," είπε με άνεση. "Από μικρός το είχα με τη ζωγραφική οπότε δε μου ήταν δύσκολο να το ακολουθήσω και ως επάγγελμα."

"Να υποθέσω αυτός ήταν και ο λόγος που δήλωσες συμμετοχή στο διαγωνισμό;"

"Αληθεύει, ναι. Είμαι είκοσι έξι χρονών, σχετικά νέος, αλλά ήθελα να το δοκιμάσω. Το ότι είμαι νέος δηλαδή δε σημαίνει απαραίτητα πως δεν έχω γνώσεις, σωστά; Έπειτα, έχω ταξιδέψει αρκετά, άρα έχω γνωρίσει διαφορετικά πράγματα στη ζωή μου όσον αφορά τη ζωγραφική. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω."

Φαινόταν μικρότερος σε ηλικία αλλά και πάλι, αναλογικά με τους ανθρώπους που θα διαγωνίζονταν μεθαύριο, ήταν σίγουρα ο μικρότερος. "Δε σε τρομάζει το γεγονός ότι οι υπόλοιποι, λόγω ηλικίας, λογικά θα γνωρίζουν περισσότερα πράγματα από ότι εσύ;"

Χαμογέλασε πλάγια και ήπιε λίγο ακόμα από τον καφέ του. "Δε με φοβίζει τίποτα που να μπορεί να με φοβίσει πραγματικά. Όλα είναι μια άποψη, Amelia. Όλοι πιστεύουν ότι οι μεγαλύτεροι έχουν περισσότερες γνώσεις, περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν. Γιατί; Λόγω ηλικίας; Μπορεί κάποιος να είναι σαράντα χρονών και να μην έχει κάνει τίποτα στη ζωή του και κάποιος άλλος είκοσι και να έχει κάνει περισσότερα από όσα θα μπορούσε να είχε κάνει μέχρι εκείνη την ηλικία. Θεωρώ ότι όλο αυτό είναι μια προκατάληψη."

Δεν είχε και άδικο. Όλο αυτό περί ηλικίας ήταν όντως μια προκατάληψη -το βίωνα εγώ η ίδια κάθε μέρα μέσα στη δουλειά μου. Ακόμα και σήμερα, ενώ σίγουρα θα μπορούσα να είχα φανεί χρήσιμη κάπου, αποφάσισαν όλοι να με παραμερίσουν διότι λόγω ηλικίας και απειρίας δε θα μπορούσα να κάνω καλή δουλειά. Μπορεί να μη το είχα σχολιάσει -τουλάχιστον μπροστά στην Elisa με την οποία είχα μεγαλύτερη άνεση- αλλά με είχε πειράξει.

"Έχεις... Έχεις δίκιο," απάντησα τελικά. "Το νιώθω και γω μερικές φορές," παραδέχτηκα.

"Το φαντάζομαι, φαίνεσαι μικρή."

"Και είμαι. Μόλις είκοσι ετών."

"Αλλά για να είσαι σε μια τέτοια αίθουσα, προφανώς και ο Taylor σε εμπιστεύεται," τόνισε με έμφαση.

"Ίσως. Έχω αρχίσει να πιστεύω διάφορα τώρα τελευταία, θέλω να πω ναι, σίγουρα για να βρίσκομαι εκεί μέσα κάτι καλό κάνω. Αλλά από την άλλη, δε μου δίνονται και πολλές ευκαιρίες πέρα από αυτό. Είναι η δεύτερη χρονιά που δουλεύω εκεί και είναι λογικό να μη ξέρω κάποια πράγματα που γνωρίζουν εδώ και χρόνια όλοι οι υπόλοιποι, αλλά δε θα μπορούσα να φανώ χρήσιμη κάπου και γω;" απόρησα με λύπη, γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Lucas.

"Αυτό μου φαίνεται σα προσωπική εμπειρία από κάτι. Εννοώ, κάτι συνέβη, σωστά;"

Ξεφύσησα γνέφοντας θετικά. "Ήθελα να βοηθήσω περισσότερο σήμερα και γενικότερα αυτές τις μέρες δηλαδή, αλλά δε νομίζω να μου εμπιστευτούν κάτι παραπάνω από μερικές λεπτομέρειες που μου έδωσαν ήδη να τσεκάρω. Θέλω να ελπίζω πως είναι απλά θέμα πείρας και όχι ηλικίας."

"Εντάξει, σε σένα μπορεί να είναι όντως θέμα εμπειρίας," προσπάθησε έμμεσα να με καθησυχάσει.

"Μακάρι, γιατί και γω μπορώ να προσφέρω πολλά, δεν είμαι εντελώς άσχετη πια."

"Είμαι σίγουρος," απάντησε παίρνοντας μια ακόμα ρουφηξιά από τον καφέ του. Ύστερα, συνέχισε να μιλάει. "Πάντως και γω είμαι αρκετά αισιόδοξος για τη δουλειά που έκανα."

Τα μάτια μου κόλλησαν πάνω του ενώ προσπάθησα να βολευτώ καλύτερα στη θέση μου. "Δηλαδή;"

"Δηλαδή ξέρω πως έκανα μια καλή προσπάθεια. Αν κερδίσω έχει καλώς. Αν όχι, το ίδιο. Εγώ είμαι ευχαριστημένος από τη δουλειά που έριξα και από κει και ύστερα είναι θέμα των κριτών."

Ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου. Αυτός ο άντρας όντως, είχε εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του αλλά όχι με την αρνητική έννοια που είχε εντοπίσει η Elisa. Ήξερε τι είχε δημιουργήσει, ήταν ευχαριστημένος με τη δουλειά του, αλλά σε αντίθεση με τον Zayn, εκείνος έβαζε εκεί την τελεία του. Δε τον ένοιαζε το αποτέλεσμα στον βαθμό που σίγουρα θα επηρέαζε τον Zayn και αυτό για μένα, ήταν κάτι που τον τιμούσε. Εξαρχής, αυτό ήταν το κύριο στοιχείο πάνω στον Zayn που δε μου άρεσε καθόλου: Η υπερβολική αυτοπεποίθηση την οποία δεν έκρυβε και με την οποία ήταν σίγουρος πως θα πήγαινε μπροστά.

"Είναι σωστό αυτό που λες. Θέλω να πω, πολλές φορές, μετράει η διαδρομή και όχι ο προορισμός όπως λένε."

"Έτσι το βλέπω και γω. Εξάλλου, όντως είμαι μικρός. Αν δε τους κάνω φέτος, ίσως τους κάνω του χρόνου," αστειεύτηκε μα το εννοούσε. Και όντως, δε τον είχαν πάρει τα χρόνια. Μπορεί ο ανταγωνισμός να ήταν μεγάλος, αλλά αν είχε πίστη στις ικανότητές του δεν είχε να φοβηθεί κανέναν και τίποτα. Αυτό ήταν κάτι που είχα πει και στον Zayn και το εννοούσα.

"Μπράβο σου. Για τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα. Δυστυχώς, δεν είναι όλοι έτσι."

"Το ξέρω," απάντησε με ένα τόνο λύπης στη φωνή του. "Αλλά έτσι είμαι εγώ και μου φτάνει."

Μείναμε για λίγο σιωπηλοί, με εμένα να επεξεργάζομαι όλα αυτά που είχαν γίνει σήμερα και με εκείνον λογικά να μη σκέφτεται τίποτα το πονηρό που είχα σκεφτεί εγώ. Πάλι ένιωσα λίγο έξω από τα νερά μου καθώς η καχυποψία μου είχε ξεπεράσει κάθε όριο πια. Δεν ήμουν έτσι -τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό. Έτσι είχα γίνει δίπλα στον Zayn και πλέον, συνειδητοποιούσα ότι δε μου άρεσε αυτό. Καθόλου.

"Λοιπόν," είπε ξαφνικά ο Lucas και με ανάγκασε να βγω από τις σκέψεις μου. "Σειρά σου. Πες μου λίγα λόγια για σένα, τι λες;"

Χαμογέλασα και συμφώνησα. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω, ήταν να του συστηθώ από την αρχή.