Amelia.

"Όλα καλά;" απόρησε ο τύπος μπροστά μου, όταν αντιλήφθηκε πως δεν απαντούσα. Πιο συγκεκριμένα, δεν έδειχνα να επικοινωνώ με το περιβάλλον καθόλου.

Αυτός δεν ήταν ένας απλός άντρας, όχι. Ήταν ο Lucas Smith, ο τύπος που μου είχε μιλήσει για εκείνον η Elisa, λέγοντάς μου ότι ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα και πως είχε δείξει τρομερά άνετος και σίγουρος για τον εαυτό του όταν είχε έρθει να παρουσιάσει τα έργα του στον κύριο Taylor.

Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος που στεκόταν μπροστά μου δε μου έδειχνε έναν άντρα αδυσώπητο, με ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Φαινόταν αρκετά ευγενικός, ήξερε πώς να συμπεριφέρεται στους άλλους και το βλέμμα του δε μου υποδήλωνε τα στοιχεία που μου είχε αναφέρει η Elisa. Ίσως απλά να είχε κάνει λάθος, καθώς πραγματικά αρνούμουν να πιστέψω ότι αυτός ο καλοσυνάτος άντρας ήταν ο Lucas Smith που μου είχε περιγράψει εκείνη. Τώρα, τον είχα γνωρίσει ως Lucas Smith με βάση τον τρόπο που συστήθηκε σε μένα.

"Ναι... Ναι με συγχωρείς, αφαιρέθηκα, νόμιζα ότι κάπου είχα ξανακούσει το όνομά σου αλλά μάλλον κάνω λάθος," απάντησα όσο πιο πειστικά μπορούσα.

"Δε θα μου έκανε εντύπωση αν με ήξερες πάντως. Είμαι και γω ένας από τους διαγωνιζόμενους, δε στο ανέφερα εξαρχής γιατί δε γνώριζα ακριβώς τι ρόλο είχες μέσα στο μουσείο, οπότε όταν αποφάσισες να με ξεναγήσεις απλά δέχτηκα χωρίς πολλά πολλά. Τις δύο προηγούμενες φορές είχα συναντήσει μια άλλη κοπέλα στη γραμματεία, γι' αυτό ήμουν διστακτικός απέναντί σου."

"Ναι, την Elisa. Εκείνη βρίσκεται στη γραμματεία έτσι κι αλλιώς, απλώς σήμερα έχει πολλή δουλειά και την αντικαθιστά όποιος βρίσκεται εκεί τη δεδομένη στιγμή. Κάπως έτσι έπεσες πάνω μου," αστειεύτηκα και μου χαμογέλασε πλατιά.

"Κατάλαβα, ναι. Ωραία, αφού συστήθηκα, σειρά σου."

Σωστά, δε του είχα συστηθεί ακόμα. Άπλωσα το χέρι μου προς το μέρος του, προσπαθώντας παράλληλα να ξεχάσω το όνομά του ώστε να μη καταλήξω να είμαι προκατειλημμένη απέναντί του, δεν ήταν σωστό. Παρά το ότι αυτός ο άντρας μπορεί να έκλεβε τη θέση του Zayn μέσα από τα ίδια του τα χέρια. "Amelia."

"Χάρηκα. Λοιπόν, τώρα μπορούμε να ανέβουμε πάνω;"

"Στον κύριο Taylor, βέβαια." Άρχισα να περπατάω με εκείνον πίσω μου. Δε μου άρεσε το γεγονός ότι φερόμουν πια εντελώς μηχανικά απέναντί του μόνο και μόνο επειδή είχα μάθει ποιος ήταν. Ο άνθρωπος δεν έφταιγε και το θέμα ήταν καθαρά δικό μου. Όταν φτάσαμε, χτύπησα την πόρτα και ο κύριος Taylor με δέχτηκε ξανά μέσα. Κοίταξα πίσω μου τον Lucas και έγνεψε με το κεφάλι του ώστε να μπω και το έκανα. Η Elisa αυτή τη φορά έλειπε από το γραφείο -ποιος ξέρει σε ποια άλλη δουλειά είχε χωθεί και πάλι. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά ήθελα να της δείξω πως τελικά γνωρίστηκα και επίσημα με τον Lucas Smith.

"Κορίτσι μου, ήρθες;"

"Ναι, και έφερα και τον καλεσμένο μας, αυτή τη φορά με όνομα."

Γέλασε και σηκώθηκε από την καρέκλα του. "Και ποιος είναι;"

"Ο... Ο Lucas Smith. Θέλει να σας μιλήσει για λίγο, δε θα σας καθυστερήσει αρκετά."

"Α ο Lucas, ναι. Πες του να περάσει."

Για μια στιγμή θυμήθηκα που είχα πει στην Elisa ότι ο τύπος ίσως είχε κάποιο δικό του μέσο ώστε να βγει πρώτος, αλλά με είχε διαψεύσει κατηγορηματικά. Δε μπορούσα παρόλα αυτά να πω ότι είχα χαρεί που άκουσα τον κύριο Taylor να τον δέχεται με τόση ευκολία ενώ δεν είχαν ραντεβού. Το ίδιο βέβαια γινόταν και με τον Zayn, αλλά στην προκειμένη φάση ένιωθα παράξενα. Βγήκα έξω και κοίταξα τον Lucas ο οποίος περιεργαζόταν τον χώρο λες και δεν είχε ξαναβρεθεί εδώ πάνω.

"Μπορείς να περάσεις," είπα και η προσοχή του επιτέλους στράφηκε σε μένα.

"Ευχαριστώ πολύ," είπε για άλλη μια φορά ευγενικά, με προσπέρασε και όταν μπήκε μέσα κλείνοντας την πόρτα πίσω του, ήθελα κολασμένα να κρυφακούσω μα ήξερα ότι κάτι τέτοιο όχι μόνο θα ήταν λάθος, αλλά δε θα ήταν και κάτι που θα το έκανα ποτέ εγώ. Δεν ήμουν τέτοιος χαρακτήρας -ήδη βρισκόμουν κρυφά με έναν παντρεμένο άντρα, πράγμα που υπό άλλες συνθήκες δε θα έκανα σε καμία περίπτωση. Επομένως, δεν ήθελα να συνεχίσω να γίνομαι μια κοπέλα που έκανε διαφορετικά πράγματα από αυτά που συνήθιζε.

Κατέβηκα τις σκάλες και έπεσα σχεδόν πάνω στη Jesy που ήταν έτοιμη να ανέβει στον επάνω όροφο. Χωρίς να παραπονεθεί, έστρωσε τη μπλούζα της και ύστερα τα μαλλιά της.

"Τι έγινε μικρή, σε έχει βαρέσει στο κεφάλι η πολλή δουλειά σε συνδυασμό με τη ζέστη;" ρώτησε και κρατήθηκα άσχημα να μη της την πω.

"Μάλλον. Συγνώμη, δε σε πρόσεξα καθόλου."

"Όλα καλά. Μπορεί να φταίει και κάτι άλλο βέβαια," μουρμούρισε και την κοίταξα με απορία.

"Τι εννοείς;"

"Σε είδα που ανέβαινες με το καυτό ξανθό αγόρι πάνω στο γραφείο του Taylor. Ποιος ήταν;"

Χαμογέλασα και σταύρωσα τα χέρια μου. "Πάντως όχι γκόμενός μου."

"Καλά, αν ήταν γκόμενός σου αγάπη μου θα τον έδειχνες προς τα έξω συνεχώς. Τέτοιους άντρες δεν είναι να τους κρατάμε κρυφούς για τους εαυτούς μας και μόνο."

Γέλασα δυνατά και κρατήθηκα από την κουπαστή για να κατέβω και το τελευταίο σκαλοπάτι και να την προσπεράσω. "Τα παραλές."

"Καλά, έτσι κι αλλιώς εσύ δε μου έλεγες παλιά για έναν τύπο; Είχες ένα θέμα με έναν μεγαλύτερο."

Σωστά. Μια μέρα είχα αποφασίσει να ανοίξω το στόμα μου και να πω στη Jesy το πρόβλημά μου. Ίσως ήταν λάθος, ίσως σωστό. Πάντως δε μου άρεσε που το είχε θυμηθεί στην προκειμένη φάση. Είχα ήδη πολλά προβλήματα στο κεφάλι μου.

"Ναι, αλλά πια δεν αποτελεί πρόβλημα. Τέλος πάντων, ο τύπος είναι ένας διαγωνιζόμενος, ήθελε να δει τον κύριο Taylor για κάτι."

"Α, άρα θα τον δούμε σίγουρα το Σάββατο στη δεξίωση. Τέλεια, αυτό μου δίνει ένα επιπλέον κίνητρο για να στολιστώ."

Γέλασα ξανά και κούνησα το κεφάλι μου. Αν μη τι άλλο, ήταν στον δικό της κόσμο και αυτό μου άρεσε σε εκείνη. Πολλές φορές το να βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος με τους άλλους ανθρώπους δε μας βοηθάει να διατηρήσουμε ένα δικό μας χαρακτήρα. "Τα λέμε, Jesy, έχω δουλειά."

"Τα λέμε!"

Προχώρησα προς τη γραμματεία και είδα, επιτέλους, την Elisa. Καθάρισα το λαιμό μου και σήκωσε το βλέμμα της προς τα μένα. "Ει, συγνώμη που δε μίλησα εκεί πάνω, βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ."

"Το κατάλαβα," απάντησα και ακούμπησα τα χέρια μου πάνω στην επιφάνεια του γραφείου. "Ήρθε ένας τύπος."

"Το άκουσα, αλλά δεν άκουσα την παρακάτω συζήτηση. Γιατί έφυγες χωρίς να έρθεις μαζί του; Εσύ δεν είπες στον Taylor ότι ήθελε να τον δει;"

"Ναι, απλά δεν είχα μάθει το όνομά του και έπρεπε να κατέβω για να τον ρωτήσω."

Με κοίταξε δύσπιστα. "Σοβαρά τώρα;"

"Σοβαρά, ναι, αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελα να σου αναφέρω."

"Αλλά;"

Άνοιξα το στόμα μου να μιλήσω, όταν η ενοχλητική φωνή της Sonia με απέτρεψε από το να το κάνω.

"Κορίτσια, εδώ είστε; Πφφ, έχω κουραστεί και είναι ακόμα Δευτέρα! Τις υπόλοιπες μέρες δηλαδή τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνουμε; Η μόνη μέρα που είναι ελεύθερη είναι η Τετάρτη λόγω του διαγωνισμού αλλά ακόμα και εκείνη θα είναι κατειλημμένη, διότι θα πρέπει να βρω ρούχα για τη δεξίωση!"

Η Elisa γέλασε καθώς η προσοχή της είχε πλέον στραφεί σε εκείνη. "Χαλάρωσε, κάθε χρόνο έτσι είμαστε και το ξέρεις. Τι να πει και η Amelia που είναι μόλις η δεύτερή της χρονιά;"

"Λοιπόν, σε λυπάμαι," μου απηύθυνε το λόγο η Sonia και έσκασα ένα -όσο πιο πειστικό μπορούσα- χαμόγελο.

"Εντάξει, εγώ νομίζω ξέρω τι θα βάλω," είπα, καθώς ήμουν πια αναγκασμένη να μπω στο θέμα τους.

"Τι; Και πώς το ξέρεις από τώρα; Εμένα και να μου έδιναν εδώ μπροστά μου τρία σύνολα και να έπρεπε να διαλέξω, κατά πάσα πιθανότητα θα μπλόκαρα. Είναι πολύ σημαντικό γεγονός, αλήθεια."

"Το ξέρω, Sonia, ήμουν και πέρυσι εδώ," απάντησα όσο περισσότερο ευγενικά και λιγότερο ειρωνικά μπορούσα.

"Τέλος πάντων, την τελευταία φορά που τσέκαρα, ήμασταν όλες στην ίδια κατάσταση," επισήμανε η Elisa και την κοίταξα. "Όμως, έχω αρκετή δουλειά κορίτσια, οπότε αν δε σας πειράζει καλύτερα να πάτε και σεις στις δικές σας."

"Εγώ σχεδόν τελειώνω, άλλωστε δε μου ανατέθηκαν και πολλά. Από κει και πέρα θα περιμένω μήπως και έρθει κανένας ακόμα επισκέπτης," είπε η Sonia.

"Τότε καλύτερα να πας πάνω στον Taylor να τον ρωτήσεις αν μπορείς να αναλάβεις καμία ακόμα δουλειά. Είναι πνιγμένος μέχρι το λαιμό, ίσως θα μπορούσες να τον βοηθήσεις."

Η Sonia έδειξε να το σκέφτεται λίγο και ενώ ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα απέρριπτε την πρότασή της, τελικά δέχτηκε. "Εντάξει, θα ανέβω, ίσως όντως με χρειάζεται," απάντησε και αφού μας χαιρέτησε στα γρήγορα, ανέβηκε τις σκάλες πριν προλάβω να της πω πως λογικά ήταν απασχολημένος με τον Lucas. Γύρισα και πάλι προς την Elisa.

"Elisa, δεν πρόλαβα να σου πω αυτό που ήθελα," είπα περισσότερο ανυπόμονη από όσο ήθελα να ακουστώ.

Σήκωσε το βλέμμα της προς τα μένα και ξεφυσώντας, σταύρωσε τα χέρια κάτω από το στήθος της. "Ακούω."

"Κοίτα, ξέρω ότι είσαι και συ πολύ πιεσμένη, αλλά αυτό που συνέβη σχεδόν με σόκαρε και δε μπορώ να μη στο αναφέρω αλλιώς θα με απασχολεί όλη τη μέρα."

"Εντάξει, τι έλεγες; Κάτι για τον τύπο που ήθελε να δει τον Taylor."

"Ναι, ακριβώς," είπα στα γρήγορα, αφού τελικά είχαμε καταφέρει να μείνουμε μόνες και ήθελα να προλάβω να της μιλήσω πριν εμφανιστεί κανένας άλλος. "Δε πρόλαβα να σου πω το όνομά του."

"Το οποίο είναι;"

"Εντάξει Lucas αγόρι μου, θα σε δω την Τετάρτη."

Έστρεψα το κεφάλι μου προς τη γνωστή φωνή του κυρίου Taylor και τον είδα που μόλις είχε κατέβει τις σκάλες μαζί με τον Lucas. Ξεροκατάπια και γύρισα στιγμιαία στην Elisa. "Lucas. Lucas Smith," είπα ψιθυριστά με στόμφο και νόημα και γύρισα ξανά ώστε να αντικρίσω τους δύο άντρες. Εκείνοι, μας είχαν ήδη πλησιάσει και μάλιστα ο κύριος Taylor έδειχνε αρκετά ευδιάθετος. Άραγε είχαν κάνει κάποιου είδους συμφωνίας; Μήπως τελικά η Elisa είχε δίκιο και ο τύπος ήταν αρκετά φιλόδοξος; Αλλά γιατί δε το είχα καταλάβει με την πρώτη ματιά; Συνήθως ένας άνθρωπος φαίνεται -τουλάχιστον από το παρουσιαστικό του- τι τύπος είναι πάνω κάτω και ο Lucas δε μου είχε φανεί ο τύπος που μου είχε περιγράψει τις προάλλες η Elisa. Είχα αρχίσει να γίνομαι αρκετά καχύποπτη και δε μου άρεσε.

"Λοιπόν, κορίτσια, όλα εντάξει;"

"Όλα καλά," είπε η Elisa χαμογελώντας αλλά παράλληλα έβηξε αμήχανα. Μάλλον είχε κάνει επιτέλους τον συσχετισμό που ήθελα να κάνει εδώ και ώρα.

"Τέλεια. Elisa, σε κανένα μισάωρο θα σε χρειαστώ. Amelia, δε νομίζω ότι μπορείς να βοηθήσεις σε κάτι άλλο για σήμερα οπότε αν θες, μπορείς να γυρίσεις σπίτι."

"Είστε σίγουρος; Μένουν τουλάχιστον δύο ώρες ακόμα μέχρι και να τελειώσω κανονικά από εδώ."

"Το γνωρίζω, μα ήδη με βοήθησες αρκετά και επιπλέον πραγματικά δε θα σε χρειαστώ άλλο για σήμερα. Αν είναι να έρθει κάποιος επισκέπτης, θα το αναλάβει κάποια από τα κορίτσια. Πήγαινε, έκανες καλή δουλειά."

Ένιωθα τα μάτια του Lucas καρφωμένα πάνω μου και τον κοίταξα για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μόνο και μόνο για να το επιβεβαιώσω. Όμως ακόμα και τότε, δεν κοίταξε αλλού. Αισθάνθηκα άβολα και ευτυχώς, την σύντομη αλλά αμήχανη στιγμή διέκοψε ο κύριος Taylor.

"Λοιπόν, πάω πάνω. Elisa, όπως είπαμε. Και Lucas, θα σε δω την Τετάρτη."

"Φυσικά, θα σας δω εκεί."

Ο κύριος Taylor έγνεψε καταφατικά και εξαφανίστηκε σχεδόν αμέσως στο γραφείο του. Και κάπως έτσι είχαμε μείνει οι τρεις μας. Ευτυχώς, η Elisa αποφάσισε να μιλήσει πρώτη.

"Λοιπόν, πρέπει να συνεχίσω τη δουλειά. Amelia, άκουσες τον Taylor. Πήγαινε και τα λέμε το πρωί."

"Σίγουρα δε χρειάζεσαι έστω εσύ κάποια επιπλέον βοήθεια; Δε θέλω να ξέρω ότι μπορούσα να είχα βοηθήσει σε κάτι και δε το έκανα."

"Σίγουρα. Τη δουλειά που είναι να κάνω εγώ τη γνωρίζω καλά λόγω εμπειρίας. Δύσκολα θα μπορούσες να μου φανείς χρήσιμη και παρακαλώ, μη το πάρεις προσωπικά."

Γέλασα και πέρασα τα χέρια μου στις τσέπες του τζιν μου -κίνηση που έκανα μόνο όταν βρισκόμουν σε μια πολύ αμήχανη κατάσταση. Μάλλον σε μια τέτοια ήμουν και τώρα. "Ωραία, εμ, τότε ναι, θα σε δω αύριο. Καλή συνέχεια και μην αφήσεις τα κόκαλά σου εδώ από σήμερα, είναι μόνο Δευτέρα!" αστειεύτηκα και άκουσα τον Lucas από δίπλα μου να γελάει. Αυτή τη φορά, δε γινόταν να τον αγνοήσω και να μη τον κοιτάξω. Το χαμόγελό του ήταν εκθαμβωτικό, τα δόντια του εντελώς λευκά, λες και αμέσως μετά είχε ραντεβού για καμία φωτογράφιση. Το μυαλό μου ήταν εντελώς μπερδεμένο. Μου έβγαζε την εικόνα ενός ατόμου που σίγουρα θα μπορούσε να ήταν φιλόδοξο, ναι. Αλλά από την άλλη, παρά το επιβλητικό του παρουσιαστικό, μου έβγαζε και μια ζεστασιά -μια θαλπωρή που δε μπορούσα να εξηγήσω.

"Συγνώμη," απολογήθηκε χωρίς λόγο "απλά μου φάνηκε αστείο. Λοιπόν, μάλλον ήρθε η ώρα να πηγαίνω και γω. Πας κάπου; Να σε πάω;"

Σάστισα και δεν απάντησα αμέσως. Από τη μια προφανώς και δεν υπήρχε λόγος να τον αφήσω να με πάει μέχρι το σπίτι του Zayn στο οποίο και έμενα προσωρινά, και γιατί μπορούσα να πάω με τα πόδια -όπως έκανα κάθε μέρα άλλωστε-, αλλά και γιατί δεν ήθελα να υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο η περίπτωση να μας δει o Zayn έστω και τυχαία μαζί.

Όμως, μόλις μου είχε έρθει μια τρελή ιδέα.

"Ναι, γιατί όχι," απάντησα εύθυμα, νιώθοντας τα μάτια της Elisa να πετάνε βέλη πάνω μου. Ο Lucas χαμογέλασε πλάγια -αν και καθόλου πονηρά- και μου έκανε νόημα με το κεφάλι του να τον ακολουθήσω.

Τέλεια.

Τώρα ίσως μάθαινα τι πραγματικούς σκοπούς είχε για τον διαγωνισμό.