Zayn.

Γύρω στις τέσσερις το μεσημέρι θα περνούσε από δω η Loreen. Είχα επικοινωνήσει μαζί της και μόνο τότε μπορούσε να έρθει. Είχαμε ήδη φάει το μεσημεριανό μας με την Amelia και εκείνη, όντας καταναγκαστική, έψαχνε να βρει μήπως είχε αφήσει κανένα δικό της αντικείμενο πουθενά μες το σπίτι, καθώς ήθελε να τα έχει όλα μαζεμένα και κρυμμένα στη ντουλάπα πριν πάρει το δρόμο για το δικό της σπίτι έως ότου τελειώσουμε τη συζήτησή μας με τη Loreen.

"Λοιπόν, βάζω και τα ρούχα στη βαλίτσα και έχω τελειώσει," αναφώνησε και στάθηκα στο κατώφλι της πόρτας, σταυρώνοντας επιβλητικά τα χέρια μου.

"Το ξέρεις ότι το πας σε άλλο στάδιο, έτσι;"

"Τι εννοείς;" ρώτησε χωρίς να με κοιτάζει καθώς ήταν αρκετά απασχολημένη με τα ρούχα της.

"Με τη μανία σου να μαζέψεις τα πάντα. Σου είπα, δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω να μπει εδώ μέσα, στο σαλόνι θα μιλήσουμε ή το πολύ πολύ στον κήπο."

"Δεν έχει σημασία, δε μπορείς να είσαι σίγουρος."

Εξακολουθούσε να τοποθετεί τα ρούχα της μέσα στη βαλίτσα με τόση προσοχή, που είχε αρχίσει να μου τη δίνει.

"Τώρα γίνεσαι υπερβολική και κατά βάθος το ξέρεις. Εντάξει, μάζεψε τα πράγματά σου και όταν τελειώσεις έλα στο σαλόνι."

Γύρισα και πήγα μέσα. Δεν ήθελα να την βλέπω, με άγχωνε περισσότερο. Μια απλή συζήτηση θα κάναμε με τη Loreen -μια συζήτηση που έτσι κι αλλιώς όφειλε να γίνει. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά δηλαδή; Ήταν όλα στο μυαλό μας. Τόσο το άγχος το δικό της, όσο και αυτό που είχε δημιουργήσει και σε μένα και μου την έδινε. Μια χαρά ήρεμος ήμουν μέχρι πριν από λίγο.

Άρπαξα ένα τσιγάρο από το πακέτο μου και το άναψα αμέσως. Λίγο μετά, άκουσα τα βήματά της να με πλησιάζουν και έστρεψα το βλέμμα μου προς το μέρος της. Φαινόταν κουρασμένη, σχεδόν εξαντλημένη και ήξερα πως αυτό είχε προκύψει από το συμμάζεμα που είχε κάνει σε συνδυασμό με το άγχος της. Κούνησα αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου.

"Έχεις γίνει λιώμα και όλα αυτά για το τίποτα."

"Θα με ευχαριστείς μετά τη συνάντησή σας, που δε θα έχει υποπτευθεί ότι μένει κι άλλο άτομο εδώ μέσα και μάλιστα γυναίκα," είπε με σιγουριά. "Ένας λόγος παραπάνω να προσέχουμε, είναι ότι μου ανέφερες πως είναι αρκετά έξυπνη. Γενικότερα, για κάτι τέτοια πράγματα εμείς οι γυναίκες έχουμε αυτό το, πώς το λένε, διαίσθηση."

Έσκασα ένα γέλιο τραβώντας μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου. Οι γυναίκες. Η Amelia ήταν ένα κορίτσι και απείχε πολύ από τον ορισμό της γυναίκας -τουλάχιστον ηλικιακά. Αυτό ήταν που μου άρεσε σε εκείνη, αλλά δεδομένου ότι είχε περάσει τα δεκαοκτώ εδώ και δύο χρόνια, θεωρούνταν όντως γυναίκα.

"Τέλος πάντων, θα φύγεις τώρα;"

"Ναι, να γυρίσω με την ησυχία μου, να καθαρίσω λίγο το σπίτι και ίσως επικοινωνήσω πιο μετά και με τους δικούς μου, σχεδόν έχει ξεχάσει ο ένας την ύπαρξη του άλλου τόσο καιρό που έχω να τους μιλήσω. Εκείνοι τουλάχιστον που και που με παίρνουν τηλέφωνο."

Μου είχε μιλήσει κάποια στιγμή σε προηγούμενη συζήτησή μας για τους γονείς της, όπως και γω για τους δικούς μου, και μου είχε πει ότι την είχαν γενικότερα πολύ ελεύθερη ως άτομο από μικρή κιόλας ηλικία. Είχαν πολύ καλές σχέσεις, μα λόγω της δουλειάς της και λόγω του ότι και εκείνοι εργάζονταν, ήταν δύσκολο να κρατάνε συχνή επαφή και αυτό ήταν κάτι που την στεναχωρούσε και φαινόταν, παρά το ότι δε μου το είχε παραδεχτεί ποτέ.

"Κατάλαβα. Εντάξει, όταν τελειώσουμε θα σε πάρω τηλέφωνο να έρθεις."

"Ναι, έτσι θα γίνει. Λοιπόν... Καλή επιτυχία;" ρώτησε αμήχανα και γέλασα κοφτά.

"Χαλάρωσε επιτέλους. Θα πάνε όλα καλά, θα το δεις. Τα λέμε μετά."

-

Άφησε τη ζακέτα της στην άκρη του καναπέ και σωριάστηκε εκεί με ευκολία και με αρκετή χάρη θα έλεγα.

"Να σου προσφέρω κάτι;"

"Τι έχεις;"

"Ότι θες."

"Μη μου πεις ότι αγόρασες και κρασί;"

Χαμογέλασα αυτάρεσκα και πήγα μέχρι το ψυγείο, βγάζοντας ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί από εκεί. Ύστερα, άρπαξα και δύο ποτήρια.

"Μπράβο σου Malik, δεν πίστευα ότι θα γινόσουν ποτέ νοικοκυρά," είπε παιχνιδιάρικα αλλά με μια δόση ειρωνείας μαζί.

"Τόσες μέρες μένω εδώ, εσύ πιστεύεις ότι παραγγέλνω συνεχώς απ' έξω; Γνωρίζεις πως μου αρέσει η μαγειρική, άσχετα που δεν έχω όρεξη να πειραματιστώ στο σπίτι μας."

Δεν απάντησε και έφτιαξε λίγο τα ξανθά μαλλιά της που φάνηκαν να την ενοχλούν. Έπιασα τα ποτήρια και της έδωσα το ένα, ενώ κάθισα στον δίπλα καναπέ. Ήπιαμε και οι δύο από μια γουλιά με εκείνη να κρατάει ακόμα το ποτήρι στο χέρι της ενώ εγώ το άφησα στο τραπέζι.

"Λοιπόν, πώς πάει η δουλειά σου;"

"Καλά. Είναι πολλά αυτά που κάνουμε ακόμα, αλλά πιστεύω πως το επετειακό τεύχος θα βγει πολύ καλό. Το αφεντικό είναι ήδη περήφανο για μας. Δουλεύουμε πολύ λίγα άτομα καθώς οι περισσότεροι έχουν πάρει ήδη άδεια για διακοπές."

"Από τώρα;"

"Είναι οικογένειες. Συνήθως κανονίζουν νωρίς, λίγο πριν μπει για τα καλά το καλοκαίρι και ύστερα τέλη του καλοκαιριού, προς τον Αύγουστο."

Έγνεψα σχεδόν αδιάφορα, αλλά δε μπορούσα να μη τη ρωτήσω. Θα ήταν εντελώς αγενές και όσο κόπανος και ήμουν ορισμένες φορές, δε ξεπερνούσα τα όρια της αγένειας σχεδόν ποτέ.

"Εσύ; Πώς περνάς το χρόνο σου εδώ;"

Τραβιέμαι με την Amelia, την υπεύθυνη της πτέρυγας που θα φιλοξενήσει τα έργα μου όταν με το καλό κερδίσω.

"Τίποτα το ιδιαίτερο. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν σχεδιάζω. Έχω παρατήσει εντελώς τα έργα και περιμένω την Τετάρτη ώστε να τα πάω στο διαγωνισμό και να δω τι θα γίνει. Από κει και πέρα, ασχολούμαι λίγο περισσότερο με τη μαγειρική, γι' αυτό και έχω εφοδιαστεί κατάλληλα. Λίγο γλυκό, λίγο αλμυρό, λίγο από όλα. Και είμαι χαρούμενος που κάνω κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα, πραγματικά."

"Χαίρομαι για σένα, Zayn. Ειλικρινά, πίστευα πως τόσες μέρες εδώ μέσα θα σε είχε φάει η αγωνία και θα κοίταγες και θα ξανακοίταγες τα έργα σου, μα χαίρομαι που έχω πέσει έξω."

Χαμογέλασα πλάγια. "Δεν είμαι τόσο εμμονικός, Loreen. Είπαμε, μέχρι ένα σημείο ναι, αλλά τόσες μέρες αν ασχολούμουν ξανά και ξανά με τα έργα μου τότε θα υπήρχε πραγματικό πρόβλημα."

"Το ξέρω," είπε αμέσως "γι' αυτό και χαίρομαι που δε συμβαίνει κάτι τέτοιο."

Κούνησα το κεφάλι μου και έπιασα ξανά το ποτήρι για να πιω λίγο ακόμα κρασί. Με την άκρη του ματιού μου την παρατήρησα που σταύρωσε τα πόδια της.

"Επομένως, θα γυρίσεις σπίτι μετά τη δεξίωση, έτσι; Πότε ακριβώς θα γίνει;"

"Νομίζω ή Παρασκευή ή Σάββατο. Δε μας έχουν ενημερώσει ακόμα, τη Δευτέρα θα γνωρίζουμε."

"Όμορφα. Να με ενημερώσεις, να γνωρίζω και γω. Να δω και τι θα βάλω."

Να και τα προβλήματα των γυναικών. Τα ρούχα.

"Εντάξει, έτσι κι αλλιώς θα σε ενημέρωνα."

"Μιας και είπα δεξίωση, ξέρεις πάνω σε ποια έπεσα σήμερα το πρωί;"

Πρέπει στ' αλήθεια να μαντέψω;

"Σε ποια;"

"Στην Amelia, την κοπέλα που βρίσκεται στην πτέρυγα που εκπροσωπεί τα έργα των τοπικών καλλιτεχνών."

"Α, ναι, η μικρή," σχολίασα όσο πιο αδιάφορα μπορούσα.

"Ναι, εκείνη. Έτσι όπως την είδα μου φάνηκε πιο σοβαρή, πιο... ώριμη."

Ύψωσα το ένα μου φρύδι κοιτάζοντάς την. "Τι εννοείς;"

"Ότι δεν ήταν εκείνο το αμήχανο κοριτσάκι που δε μπορούσε να μιλήσει όταν την είχα πρωτοδεί στο μουσείο. Δε θυμάσαι; Στο είχα κάνει ολόκληρο θέμα μια μέρα."

"Ναι, που έλεγες ότι ήταν πιθανό να είχε τσεπώσει τη θέση της με μέσο," είπα ξερά.

"Ναι και ομολογώ πως ακόμα δε μου έχει φύγει η ιδέα από το μυαλό. Απλώς, είδα ένα άλλο άτομο μπροστά μου σήμερα και με εξέπληξε θετικά."

"Ποιος ξέρει, μπορεί να είναι εξίσου καλή και στην δεξίωση."

"Οφείλει να είναι," διόρθωσε σοβαρά "αλλιώς πώς θα είναι ικανή να σταθεί στο επίπεδο μιας τέτοιας δεξίωσης;"

"Έλα τώρα Loreen, πάντα την ίδια συζήτηση θα κάνουμε για την κοπέλα; Για να είναι εκεί μέσα σημαίνει πως ο Taylor την εμπιστεύεται αρκετά. Και έπειτα, τι μας νοιάζει πώς κάνει τη δουλειά της; Αν είναι να μπουν τα έργα μου εκεί, θα μπουν χωρίς τη δική της συμβολή," είπα ψέματα με τεράστια ευκολία. Αν υπήρχε ένα άτομο που με είχε βοηθήσει σε όλο αυτό, ήταν η Amelia και μόνο η Amelia.

"Εντάξει, δε λέω το αντίθετο. Απλά όταν κάνει ξεναγήσεις, θα μετράει και ο τρόπος που παρουσιάζει ένα έργο, κάνω λάθος;"

"Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι δε θα έπρεπε να μας ανησυχεί αυτό. Δε θα της μάθω εγώ τη δουλειά της ούτε εξαρτάται η καριέρα μου από εκείνη," είπα κοφτά μπας και σταματήσουμε να μιλάμε άλλο γι' αυτήν.

"Τέλος πάντων, ούτε εγώ είχα όρεξη να ανοίξω συζήτηση για τις εργατικές της ικανότητες. Απλά την είδα στο σούπερ μάρκετ στη γωνία, φιλοξενείται από μια φίλη της και είχε πάει για ψώνια."

"Βλέπω πιάσατε κανονική συζήτηση."

"Απλά απόρησα γιατί δε την είχα ξαναδεί εκεί. Τέλος πάντων. Εγώ ανυπομονώ για την Τετάρτη και ύστερα για τη δεξίωση. Είμαι σίγουρη ότι θα έχει έρθει τόσος κόσμος, τόσοι γνωστοί και επώνυμοι, τόσοι καλλιτέχνες. Το αφεντικό μουρμούριζε κάτι περίεργα για τη δεξίωση, νομίζω πως θέλει να στείλει δημοσιογράφο να καλύψει το θέμα φέτος γιατί τις προηγούμενες φορές δε το είχε κάνει και το είχε μετανιώσει πικρά. Σκέφτηκα να του ζητήσω να το αναλάβω γιατί εσύ ως άντρας μου είσαι υποψήφιος, μα από την άλλη θα ήθελα να είμαι χαλαρή στο πλευρό σου εκείνο το βράδυ, άρα μάλλον δε θα του αναφέρω τίποτα."

"Τι και αν όμως κερδίσω και συνειδητοποιήσει πως έχασε τεράστια ευκαιρία;"

"Κάτι θα σκεφτώ στην πορεία. Δε θέλω να εμφανιστώ ως δημοσιογράφος εκείνο το βράδυ. Θέλω να είμαι απλά η Loreen."

Σε αυτό το κομμάτι την καταλάβαινα. Πολλές φορές ήθελα να είμαι απλά ο Zayn και όχι ένας καλλιτέχνης χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις μέχρι τώρα -γιατί αυτό ήμουν. Ένας ζωγράφος χωρίς μια θέση μέχρι στιγμής που να είχε απογειώσει την καριέρα μου. Γι' αυτό και περίμενα αυτόν τον διαγωνισμό. Ίσως από κει και πέρα να άλλαζαν όλα στη ζωή μου, προς το καλό.

"Καταλαβαίνω," είπα τελικά και ήπια μονορούφι το ποτό μου. "Κάνε ότι νομίζεις καλύτερο για τον εαυτό σου, Lor," είπα, προσφωνώντας την με το υποκοριστικό της, αυτό που της είχα βγάλει τις πρώτες μέρες που είχαμε αρχίσει να βγαίνουμε. Τότε που ήμασταν ακόμα καλά μεταξύ μας και δεν υπήρχαν τα τρομερά προβλήματα ρουτίνας που έχουν παρουσιαστεί τώρα.

Έγνεψε χαμογελώντας γλυκά. Ήταν πανέμορφη. Αν ήταν λίγο διαφορετική και πιο κοντά σε αυτή που ήθελα να έχω εγώ για γυναίκα, τότε όλα θα ήταν τέλεια μεταξύ μας. Όλα. Αλλά εφόσον η ζωή είχε άλλα σχέδια για μας, προς το παρόν, έκανα και γω τα δικά μου. Και αυτά περιελάμβαναν καλώς ή κακώς την Amelia, την αχτίδα ζωντάνιας στη ζωή μου.

"Λοιπόν... Νομίζω πως ήρθε η ώρα να φύγω, εξάλλου δεν ήρθα για πολύ. Η δουλειά με πιέζει, το ξέρεις."

"Ξέρω," απάντησα και σηκώθηκα αμέσως. "Λοιπόν, θα τα πούμε την Τετάρτη."

"Θα σε πάρω για καλή επιτυχία," είπε και πλησίασε ενώ μου άφησε ένα κοφτό φιλί. Δε την απομάκρυνα αντιθέτως, έμεινα σταθερός πιάνοντάς την από τη μέση. Χαμογέλασα με δυσκολία. Άρπαξε την τσάντα της και με αποχαιρέτησε μια τελευταία φορά πριν βγει στο δρόμο. Ξεφύσησα και έπεσα πίσω στον καναπέ. Έτριψα λίγο έντονα το πρόσωπό μου αλλά ήδη ένιωθα μια τεράστια ανακούφιση. Είχε πάει καλά. Είχε πάει πολύ καλά. Η συζήτηση για την Amelia -η οποία το περίμενα πως θα γινόταν- δεν είχε μπει σε επικίνδυνα λημέρια και η όλη συνάντηση δεν ήταν αμήχανη. Ευτυχώς, είχε τελειώσει ανώδυνα και αυτό.

Εντόπισα το κινητό στο τραπέζι και το άρπαξα, τηλεφωνώντας αμέσως στην Amelia. Πλέον μπορούσε να γυρίσει άφοβα στο σπίτι.

-

Δεν πήγαινε πολλή ώρα από τότε που είχε γυρίσει και κάναμε ήδη σεξ στο καθιστό στον καναπέ του σαλονιού. Εκείνη από πάνω μου να κουνιέται αργά αλλά έντονα και γω από κάτω, να την κρατάω σταθερά από τους γοφούς. Παρά το ότι δεν είχαμε κάνει πολλές φορές σεξ, είχα ήδη αρχίσει να τη συνηθίζω. Το σώμα της ταίριαζε υπέροχα τόσο πάνω όσο και μέσα στο δικό μου. Τα στήθη της με αυτό το απίστευτο σκουλαρίκι στη μία θηλή, τα έκανε υπερβολικά ελκυστικά -τόσο, που απορούσα πώς και δε τη χούφτωνα συνέχεια εκεί. Το βλέμμα της όταν κάναμε σεξ είχε μια απίστευτη έκφραση, που γινόταν πια εθιστική. Ναι, είχα αρχίσει να κολλάω για τα καλά μαζί της και δεν ήξερα αν αυτό ήταν καλό ή όχι.

Κουνιόταν σε σταθερό ρυθμό, τα χέρια της στην πλάτη του καναπέ να κρατάνε αντίσταση και τα μάτια της κολλημένα στα δικά μου. Ήταν μια κόλαση. Μια μικρή κόλαση που μου άρεσε που την είχα εδώ, μαζί μου.

Ξαφνικά, έσκυψε και άρχισε να μου φιλάει το λαιμό. Τη χούφτωσα καλά με τα δυο μου χέρια στα οπίσθιά της και την άκουσα να αφήνει ένα μικρό λυγμό. Της άρεσε και το ήξερα. Χαμογέλασα στον εαυτό μου ενώ έκλεισα τα μάτια μου και αφέθηκα στον τρόπο που μου πιπίλιζε αλλά δε δάγκωνε το λαιμό. Ήταν αρκετά επιδέξιος τρόπος και με τρέλαινε.

"Αμ... Ναι..." μουρμούρισα με βαθιά φωνή και ένιωθα πως ήμασταν εξίσου κοντά στην κορύφωση. Το κατάλαβε και εκείνη και απομακρύνθηκε από το λαιμό μου καθώς άρχισε να μπαινοβγαίνει πιο γρήγορα μέσα μου. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και κλείδωσαν μεταξύ τους άλλη μια φορά και δευτερόλεπτα μετά, φτάσαμε σχεδόν ταυτόχρονα στο τέλος.

Της έκανα πίσω τα μαλλιά για να τη διευκολύνω και μου χαμογέλασε κουρασμένα. Έγειρε το κεφάλι της μπροστά και μου άφησε ένα βαθύ φιλί. Ότι πιο ωραίο.

"Μμμ," μουρμούρισε και απομακρύνθηκε. "Ήταν τέλειο."

"Το ξέρω," είπα με σιγουριά. Το ξέραμε και οι δύο έτσι κι αλλιώς.

"Λέω να πάω για ντουζ, έχει υπερβολική ζέστη εδώ μέσα," είπε και βγήκε προσεχτικά από μέσα μου. Καθώς στεκόταν όρθια, προσπαθούσε να συνηθίσει τη στάση. Χαμογέλασα και σηκώθηκα και γω όρθιος.

"Θα έρθω και γω. Ξέρεις, για οικονομία νερού," απάντησα παιχνιδιάρικα κλείνοντάς της το μάτι. Χαχάνισε και έγνεψε, ενώ την έπιασα από τη μέση χαμηλά ώστε να πάμε μέσα.

"Ένα λεπτό," είπε και σταμάτησε απότομα. Την κοίταξα με απορία.

"Αυτό τι είναι;" είπε και έδειξε μια ζακέτα στην άκρη του καναπέ. Αμέσως θυμήθηκα.

"Της Loreen," είπα "την ξέχασε εδώ φαίνεται, είχε έρθει με μια τέτοια."

"Πώς και δεν ήρθε να την πάρει πίσω;"

"Μάλλον την ξέχασε εντελώς. Ή, λόγω ζέστης, σκέφτηκε πως δε χάθηκε ο κόσμος. Θα της την πάω εγώ εξάλλου."

Για μια στιγμή δε σχολίασε κάτι και την είδα σκεπτική αλλά αμέσως χαλάρωσε και με κοίταξε πιο ήρεμα από ότι πριν λίγα δευτερόλεπτα. Άρχισε να περπατάει προς το μπάνιο και χωρίς να χάσω χρόνο, την ακολούθησα και γω.