Amelia.

Κάθε μέρα με είχε συνηθίσει στο να φτιάχνει εκείνος πρωινό. Μιας και ήταν Σάββατο πρωί, επέλεξα να σηκωθώ λίγο νωρίτερα και να φτιάξω εγώ κάτι. Επειδή όμως τα πράγματα που υπήρχαν στο ψυγείο ήταν λιγοστά, αποφάσισα να πεταχτώ μέχρι το σούπερ μάρκετ που είχα εντοπίσει τις προάλλες στη γωνία. Του άφησα ένα σημείωμα στο ψυγείο σε περίπτωση που σηκωνόταν νωρίτερα από όσο συνήθιζε και βγήκα στο δρόμο.

Είχα σκοπό να βγω με τις πιτζάμες καθώς δεν ήταν καν εννιά το πρωί, αλλά αποφάσισα τελευταία στιγμή να αλλάξω σε ένα απλό τζιν με μια μπλούζα. Είχα κάνει βλακεία που δεν πήρα μαζί μου μια ζακέτα γιατί μπορεί να ήταν Μάιος, αλλά είχε ακόμα δροσιά τα πρωινά. Οπότε, με τυλιγμένα τα χέρια γύρω από το σώμα μου, περπάτησα μέχρι το σούπερ μάρκετ. Μπήκα μέσα και ο κύριος στο ταμείο με καλημέρισε ευγενικά. Χάθηκα λίγο στους διαδρόμους μέχρι να βρω αυτά που ήθελα τα οποία ήταν και τα βασικά. Έπιασα ένα καλαθάκι βάζοντας μέσα φρέσκο γάλα, ψωμί του τοστ, μερικά αλλαντικά και κασέρι. Επέλεξα να πάρω και μερικά πράγματα για το μεσημέρι, όταν άκουσα την πόρτα να ανοίγει. Ασυναίσθητα, γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος της και η ανάσα μου σχεδόν κόπηκε.

Η Loreen μόλις είχε μπει μέσα στο μαγαζί.

Ξεροκατάπια και προσπάθησα να επιβεβαιώσω πως ήταν αυτή και πως το μυαλό μου δεν μου έπαιζε κάποιο άσχημο παιχνίδι και όταν τελικά το κατάφερα, καθώς χαμογέλασε στον κύριο του ταμείου με τον ίδιο τρόπο που είχε χαμογελάσει και σε μένα όταν με είχε πρωτογνωρίσει στο μουσείο, σύρθηκα με γρήγορα βήματα μέσα στους διαδρόμους. Με είχε πιάσει πανικός και στην πραγματικότητα δεν υπήρχε λόγος. Από πότε δηλαδή απαγορευόταν να ψωνίζουμε από το ίδιο σούπερ μάρκετ;

Προσπάθησα να κρυφοκοιτάξω από το σημείο που βρισκόμουν αλλά δε την είδα μπροστά, μάλλον είχε χωθεί και εκείνη σε κάποιον διάδρομο. Έπρεπε να κάνω γρήγορα. Πήγα στο ψυγείο με τα κατεψυγμένα υλικά και άρπαξα μερικά που χρειαζόμουν. Κοίταξα στα γρήγορα το καλαθάκι μου για να επιβεβαιώσω ότι είχα όλα όσα ήθελα και ύστερα, περπάτησα με μεγάλα βήματα έως το ταμείο. Ο κύριος μου χαμογέλασε και άρχισα να αραδιάζω τα πράγματα άτσαλα πάνω στη μπάρα.

Όσο τα χτυπούσε με το μηχάνημα, κοιτούσα πίσω μου έτσι ώστε να προετοιμαστώ σε περίπτωση που τη δω μπροστά μου. Με είχε πιάσει τρελή αμηχανία που ούτε καν είχα ακούσει τον κύριο όταν με ενημέρωσε για το ποσό που κόστιζαν τα πράγματα.

"Συγνώμη;" ρώτησα ταραγμένη.

"Δεκαεφτά ευρώ και πενήντα τρία λεπτά. Είστε εντάξει;"

"Ναι, ναι με συγχωρείτε," απάντησα και άνοιξα την τσάντα για να ψάξω το πορτοφόλι μου. Άρπαξα ένα εικοσάρικο και του το άφησα ενώ ξεκίνησα να τοποθετώ τα πράγματα σε σακούλες. "Δε χρειάζομαι τα ρέστα, κρατήστε τα," είπα, καθώς δεν είχα χρόνο να περιμένω μέχρι να μου τα δώσει.

Όμως ξαφνικά, η φωνή της Loreen πάγωσε για τα καλά το αίμα στις φλέβες μου.

"Με συγχωρείς, σε ξέρω από κάπου;"

Διάολε, πότε είχε προλάβει να βρεθεί στο ταμείο και δε την είχα καταλάβει; Σήκωσα αργά το κεφάλι μου και τα μεγάλα, διαπεραστικά της μάτια με κοιτούσαν σταθερά. Χαμογέλασα αμήχανα.

"Δε νομίζω," επέλεξα να πω και συνέχισα να βάζω τα πράγματα σε σακούλες.

"Μα πώς, κάτι μου θυμίζεις- Όπα κάτσε," είπε αμέσως, τεντώνοντας τον δείκτη του χεριού της προς το μέρος μου. "Δουλεύεις στο μουσείο του Taylor, σωστά; Είσαι στην πτέρυγα που θα γίνει ο διαγωνισμός. Είμαι η Loreen, γυναίκα του Zayn Malik, ενός από τους διαγωνιζόμενους. Σε είχα δει περίπου στις αρχές του μήνα. Μου θυμίζεις το όνομά σου;"

Αναστέναξα απαλά και αφού έβαλα και το τελευταίο αντικείμενο στη σακούλα, σήκωσα το βλέμμα μου προς τα κείνη. Εφόσον με είχε αναγνωρίσει, δεν υπήρχε λόγος να κρυφτώ παραπάνω.

"Amelia."

"Amelia, μπράβο, θυμόμουν ότι είχες ένα πολύ όμορφο και γλυκό όνομα," είπε χαρούμενα και άρχισε να αφήνει και τα δικά της πράγματα στη μπάρα. "Πώς είσαι;"

Αυτή της η οικειότητα με αναστάτωσε ακόμα περισσότερο. Θυμήθηκα πως έτσι ήταν και στο μουσείο, μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση αλλά με μια απίστευτη γλυκύτητα που της έδινε άλλο κύρος. Πολλές ήταν οι φορές που ο Zayn είχε αναφέρει ότι ήταν τόσο ήρεμη, που κάποιες στιγμές τον ενοχλούσε. Τώρα ίσως το συνειδητοποιούσα και γω με τη σειρά μου.

"Καλά, ετοιμάζομαι για τον διαγωνισμό όπως είπατε και σεις."

"Μίλα μου στον ενικό, δεν είμαι δα τόσο μεγάλη. Ναι, είναι αυτή τη βδομάδα. Ο δικός μου είναι αρκετά αγχωμένος."

Ο δικός της. Όσο πήγαινε αυτή η συνάντηση όλο και χειροτέρευε. "Δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος," απάντησα, χωρίς όμως να ξέρω γιατί της είχα πει κάτι τέτοιο."

"Τι εννοείς;"

"Εννοώ πως ότι έκανε έκανε, έτσι δεν είναι; Δεν μπορεί να αλλάξει κάτι," εξήγησα, γνωρίζοντας πως αυτή ήταν μια απάντηση που έδινα και γω η ίδια στον Zayn.

"Α ναι, ως προς αυτό έχεις δίκιο. Αυτό του είχα πει και γω αλλά νομίζεις με ακούει; Πες του το εσύ μπας και έχεις καλύτερη τύχη," αστειεύτηκε.

Έννοια σου και του το έχω ήδη πει.

"Πάντως αν τα έργα του είναι καλά, δε νομίζω πως έχει να φοβηθεί κάτι. Από κει και πέρα είναι θέμα απόψεων."

"Νομίζω ότι αυτό φοβάται πιο πολύ, τις απόψεις των άλλων για τα έργα του. Εκείνος γνωρίζει ότι τα δικά του είναι καλά αλλά δε μπορεί να ξέρει τι πιστεύουν οι άλλοι για εκείνα, έτσι δεν είναι;"

"Εννέα ευρώ και ογδόντα πέντε λεπτά," είπε ξαφνικά ο κύριος στο ταμείο και μας κέντρισε την προσοχή. Η Loreen πλήρωσε και αφού έβαλε γρήγορα τα λιγοστά πράγματα που είχε πάρει σε σακούλες, μου έκανε νόημα να βγούμε μαζί από το μαγαζί. Κοντοστάθηκα για λίγο αλλά τελικά συνειδητοποίησα πως και γω έπρεπε έτσι κι αλλιώς να φύγω για το σπίτι. Το πώς θα πήγαινα βέβαια μέχρι εκεί, ήταν ένα άλλο ζήτημα.

"Λοιπόν, θα σε δω ξανά στη δεξίωση υποθέτω," είπε ξαφνικά και έγνεψα όσο πιο φυσικά μπορούσα.

"Ναι, θα είμαι εκεί."

"Τέλεια. Α, μιας και σε είδα, εδώ μένεις; Γιατί δε θυμάμαι να σε έχω ξαναδεί σε αυτό το σούπερ μάρκετ. Όχι ότι και γω έρχομαι συχνά, έχουμε άλλο κοντά στο σπίτι μας, απλά αυτό εδώ έχει μερικά προϊόντα που δεν υπάρχουν εκεί και που και που πετάγομαι και από εδώ."

Ξεροκατάπια. "Όχι, δηλαδή σχεδόν, ναι. Και γω μένω λίγο πιο μακριά από δω με μεγαλύτερο σούπερ μάρκετ στη γειτονιά μου απλά το σαββατοκύριακο φιλοξενούμαι σε μια φίλη και προθυμοποιήθηκα να έρθω να κάνω εγώ τα ψώνια του διημέρου," είπα ψέματα με αρκετή ευκολία.

"Α, όμορφα! Λοιπόν, καλά να περάσετε και θα τα πούμε μέσα στη βδομάδα."

"Ναι, ευχαριστώ. Γεια!"

Γύρισε και προς μεγάλη μου ανακούφιση κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητό της, φόρτωσε τα πράγματα στη θέση του συνοδηγού και αφού μπήκε μέσα οδήγησε προς το σπίτι της. Άφησα μια τεράστια ανάσα που δεν είχα ιδέα ότι κρατούσα τόση ώρα. Είχα στρεσαριστεί πολύ και πραγματικά απόρησα με τον εαυτό μου, καθώς είχα καταφέρει να το παίξω ανήξερη αρκετά καλά παρά το άγχος μου. Έπρεπε να μου το αναγνωρίσω αυτό.

-

Λίγη ώρα μετά έφτασα σπίτι και φυσικά, ο Zayn είχε σηκωθεί. Είχα πάρει τα δικά του κλειδιά βέβαια, ώστε να μη τον ξυπνήσω χτυπώντας το κουδούνι. Καθόταν στον καναπέ και χάζευε τηλεόραση όταν μπήκα μέσα.

Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου και μου χαμογέλασε, αλλά ακόμα νυσταγμένα. Προφανώς δεν πήγαινε πολλή ώρα από τότε που είχε σηκωθεί.

"Καλώς την."

"Μια φορά είπα να σηκωθώ και να κάνω εγώ πρωινό και ούτε τώρα το κατάφερα," σχολίασα γελώντας και άφησα τα πράγματα στον πάγκο της κουζίνας. Αμέσως, σηκώθηκε να με βοηθήσει.

"Δε χρειαζόταν να τα πάρεις όλα αυτά. Να μου πεις πόσο κόστιζαν να σου δώσω πίσω τα λεφτά."

"Ούτε να το διανοηθείς. Μένω τόσες μέρες εδώ και θα μείνω άλλες τόσες, νομίζω πως και γω πρέπει να συνεισφέρω με κάποιον τρόπο," απάντησα καθώς έβγαζα τα πράγματα από τις σακούλες. "Τέτοια ώρα που ήρθα, μάλλον θα αρκεστούμε σε τοστάκια," συμπλήρωσα.

"Δεν πειράζει, δε γίνεται κάθε μέρα να τρώμε κρέπες και βάφλες και τηγανίτες," είπε γελώντας και άρχισε να τοποθετεί τα πράγματα στη θέση τους.

Όσο ώρα το κάναμε αυτό, σκεφτόμουν πως έπρεπε να του πω για τη Loreen. Δε γινόταν να το κρατήσω μυστικό -άσε που όταν τον έβλεπε σίγουρα θα του έλεγε για μένα. Πήρα μια μεγάλη ανάσα και ακουμπώντας το σώμα μου στον πάγκο, γύρισα να τον κοιτάξω.

"Zayn... Είδα... Είδα τη Loreen στο σούπερ μάρκετ." Έμεινε για λίγο ακίνητος και όταν συνειδητοποίησε τι είχα πει, γύρισε να με κοιτάξει. "Προσπάθησα να την αποφύγω μα τελευταία στιγμή με αναγνώρισε και δε μπόρεσα να προσποιηθώ πως δε την ήξερα. Παρά το ότι το προσπάθησα," συμπλήρωσα γελώντας ελαφρά. "Δε με ρώτησε κάτι το περίεργο, μην ανησυχείς. Λίγα πράγματα για τον διαγωνισμό είπαμε και μετά έφυγε."

"Πολύ χαλαρή σε βρίσκω," σχολίασε, δίχως να πει κάτι πάνω σε αυτά που του έλεγα τόση ώρα.

"Προσπαθώ," είπα σταθερά. "Όταν την είδα εκεί κόντεψα να τα χάσω. Σε είχε αναφέρει ήδη δύο φορές και προσπαθούσα να παραμείνω ψύχραιμη. Δεν είμαι ιδιαίτερα συνηθισμένη στα ψέματα," είπα προς υπεράσπισή μου. "Παρόλα αυτά, όπως σου είπα, δεν είπαμε και πολλά. Λίγα πράγματα για τον διαγωνισμό, με ενημέρωσε για το άγχος που έχεις και ύστερα είπε ότι θα με δει και πάλι στη δεξίωση που θα γίνει και έφυγε. Α, με ρώτησε κιόλας αν μένω εδώ κοντά γιατί δε με είχε ξαναδεί στο σούπερ μάρκετ και της είπα πως μένω προσωρινά σε μια φίλη μου. Ούτε ξέρω πώς το σκέφτηκα, σημασία έχει ότι το έκανα και πως δεν μου ξέφυγε καμία άλλη μαλακία. Σου είπα, δεν είμαι συνηθισμένη στα ψέματα."

"Είναι έξυπνη," είπε αμέσως. "Αν ήσουν πολύ αμήχανη θα το έχει ήδη καταλάβει."

"Να καταλάβει τι ακριβώς;" ρώτησα. "Ότι σχετίζομαι ερωτικά με σένα;"

Έσκασε ένα πλάγιο χαμόγελο. "Μην είσαι χαζή, δεν είπα κάτι τέτοιο. Απλά μη τη βλέπεις έτσι χαλαρή. Είναι έξυπνη, καταλαβαίνει τα πάντα άσχετα που δε το δείχνει."

"Και πώς περίμενες να είχα αντιδράσει δηλαδή; Να ήμουν μες την τρελή χαρά; Ίσως μες το άγχος μου να ήταν λάθος που στην αρχή προσπάθησα να κάνω πως δε την είχα αναγνωρίσει, μα μετά συμπεριφέρθηκα όσο πιο φυσιολογικά μπορούσα."

"Δε το ρίχνω σε σένα Amelia, δε φταις εσύ που έπεσες πάνω της. Ή μάλλον που εκείνη έπεσε πάνω σου. Όλα καλά, προφανώς και δεν έχει ιδέα για μας, στο έχω ξαναπεί αυτό."

"Το ξέρω. Απλά όπως και να χει, αγχώθηκα. Εσύ δηλαδή πώς θα αντιδρούσες;"

"Amelia, σου είπα πως δεν φταις εσύ. Τι το συνεχίζεις; Το θέμα έληξε."

Πραγματικά, δεν είχα ιδέα γιατί συνέχιζα τη συζήτηση. Ίσως με είχε αγχώσει περισσότερο το ότι μου είπε πως είναι έξυπνη και πως καταλαβαίνει πολλά αλλά είχε δίκιο, δε μπορούσε να ξέρει τίποτα για μας και τζάμπα εξακολουθούσα να προσπαθώ να του αποδείξω ότι δεν έφταιγα εγώ. Εξάλλου, που να ήξερα ότι στο ίδιο μαγαζί, την ίδια ημέρα και την ίδια ώρα, θα εμφανιζόταν από το πουθενά η γυναίκα του;

"Εντάξει, συγνώμη. Απλά αναστατώθηκα πολύ, αυτό είναι όλο. Ας μη ξεχνάμε πως χθες τηλεφωνηθήκατε και ήθελε να σε δει. Λογικό δεν είναι να είμαι έτσι τώρα;"

"Ως ένα βαθμό ναι," είπε πιο σοβαρά και λιγότερο αγχωμένα από όσο ίσως περίμενα να τον ακούσω. "Αλλά δεν αλλάζει κάτι τώρα. Έπειτα, πρέπει όντως να τη συναντήσω."

"Το ξέρω," αποκρίθηκα. "Και ίσως καλύτερα να γίνει σήμερα, να μου φύγει αυτό το βάρος από πάνω μου. Νιώθω λες και συνάντησα τον χάρο τον ίδιο."

Γέλασε και άνοιξε ξαφνικά τα χέρια του βάζοντάς με στην αγκαλιά του. Ένιωσα μια γαλήνη και έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου. Ευτυχώς, έστω και έτσι, με είχε ηρεμήσει.

"Όλα θα πάνε καλά. Θα την πάρω τηλέφωνο για να έρθει το απόγευμα. Μπορείς να μείνεις εδώ αν θες, στο σαλόνι θα τα πούμε, δεν πρόκειται να την αφήσω να κόβει βόλτες μέσα στο σπίτι."

"Όχι, όχι δε θέλω. Φοβάμαι μήπως πάει κάτι στραβά. Αφού ξεκίνησε έτσι η μέρα, καλύτερα να πάω σπίτι, να το καθαρίσω και λίγο μιας και λείπω τόσες μέρες από κει. Μετά θα γυρίσω. Ελπίζω στ' αλήθεια να πάνε όλα καλά."

Με απομάκρυνε για να με κοιτάξει στα μάτια. "Εγώ είχα το κακό προαίσθημα χθες, εσύ μου βγήκες η αγχωμένη. Εντάξει, ήρθαν έτσι τα πράγματα που ειδωθήκατε εκεί, μα δε χρειάζεται να ανησυχείς. Μια απλή συζήτηση θα κάνουμε. Μια συζήτηση που έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα για να είμαι ειλικρινής."

"Το ξέρω," απάντησα αμέσως, περνώντας τα χέρια μου στο σβέρκο του. "Όλα θα πάνε καλά, μη με συμμερίζεσαι. Απλά αναστατώθηκα, αυτό είναι όλο. Ξέρεις τα συναισθήματά μου για την κατάστασή μας και για τη Loreen την ίδια."

"Ξέρω, γι' αυτό και προσπαθώ να σε ηρεμήσω. Λοιπόν, έλα να φάμε πρωινό, ύστερα να την πάρω ένα τηλέφωνο να δω αν μπορεί να περάσει από δω το απόγευμα ή έστω το μεσημέρι γιατί έχει αρκετή δουλειά αυτές τις μέρες, και μετά κάνουμε ότι θες."

Έγνεψα και αφού σηκώθηκα στις μύτες μου του άφησα ένα φιλί στο μάγουλο. "Εντάξει. Φτιάχνω τα τοστ, αν θες βγάλε τα σερβίτσια μαζί με το γάλα που έφερα."