Amelia.

Παρασκευή. Η μόνη μέρα που μπορούσαμε επιτέλους να βρεθούμε με την Elisa. Η δουλειά που είχε πέσει όλη αυτήν την βδομάδα και ειδικά τις δύο τελευταίες μέρες ήταν αδιανόητη για μένα. Καθημερινά στο τέλος της ημέρας, κατέληγα να ρωτάω την Elisa πώς σκατά τα κατάφερνε και έβγαινε ζωντανή μετά από τόση δουλειά. Τελικά, κατέληγε να μου λέει πως όλα είναι μια συνήθεια και μπλα μπλα. Δεν αντιλέγω, συμφωνώ πως όλα είναι μια συνήθεια, αλλά το πανδαιμόνιο που επικρατούσε μέσα στο μουσείο αυτόν τον καιρό ήταν απίστευτα τρομαχτικό. Ακόμα και η Clara, η Jessy και η Sonia δουλεύουν σα τις τρελές -κάτι που δεν περίμενα με τίποτα να δω να γίνεται πραγματικότητα.

"Απίστευτο το ότι τελικά βρήκαμε χρόνο να τα πούμε," αναφώνησα καθώς καθίσαμε στην αγαπημένη μας καφετέρια κοντά στη θάλασσα. Η Elisa σωριάστηκε σα πτώμα στην καρέκλα απέναντί μου. Ότι και να έλεγε, η δουλειά την είχε καταβάλλει και αυτό ήταν πια φανερό.

"Το είχαμε κανονίσει εδώ και μέρες. Και ο κόσμος να χαλούσε σήμερα έπρεπε να συναντηθούμε, αλλιώς πολύ φοβάμαι πως θα το κάναμε μια και έξω μετά τον διαγωνισμό."

"Πες το ψέματα, η μεγάλη μέρα φτάνει."

Την Τετάρτη θα γινόταν ο διαγωνισμός στα κεντρικά γραφεία Τέχνης, κεκλεισμένων των θυρών, και οι μόνοι που επιτρέπονταν εκεί μέσα ήταν η επιτροπή και οι διαγωνιζόμενοι, κανένας άλλος. Οφείλω να ομολογήσω πως η διαδικασία ήταν πολύ σοβαρή τόσο αυτή καθ' αυτή όσο και ο τρόπος διεξαγωγής της. Αυτό το στοιχείο από μόνο του την έκανε αρκετά πιο αξιόπιστη, αν και δεν είχε ανάγκη να αποδείξει τίποτα. Όλοι ξέραμε πόσο σοβαρός ήταν αυτός ο διαγωνισμός.

"Η δεξίωση για την ανάδειξη του νικητή πότε θα γίνει;"

"Νομίζω το Σάββατο μετά τον διαγωνισμό, αλλά μέσα στο σαββατοκύριακο θα το οργάνωνε καλύτερα ο Taylor και θα μας το ανακοινώσει τη Δευτέρα, ενώ ύστερα θα στείλει email και στους διαγωνιζόμενους για την ώρα συνάντησης τόσο την Τετάρτη όσο και την ημέρα της δεξίωσης αν δε κάνω λάθος. Βέβαια, ο δικός σου μπορεί να τα μάθει και από σένα, δε χρειάζεται να περιμένει μέχρι και να του έρθει ηλεκτρονικό μήνυμα."

Καθάρισα αμήχανα το λαιμό μου. "Εντάξει, μη το παρακάνουμε. Εγώ δεν μπλέκομαι σε θέματα δουλειάς."

"Ναι, καλά! Δε μπορεί να μη σε ρώτησε λεπτομέρειες σχετικά με τον διαγωνισμό και την όλη διαδικασία. Και γω αν ήμουν στη θέση του θα το έκανα."

Δεν είχα αναφέρει ποτέ στην Elisa ότι ο Zayn με είχε βάλει ουκ ολίγες φορές να ψαρέψω τον κύριο Taylor σχετικά με τα κριτήρια που πρέπει να πληρούν τα έργα των διαγωνιζόμενων, παρά το ότι για μένα, δεν ήταν 'ψάρεμα'. Αν μπορούσα να τον βοηθήσω σε κάτι γιατί να μη το έκανα; Εξάλλου, όπως είχα πει πολλές φορές, ήθελα να δείξω πως και γω μπορούσα να παίξω έστω και ένα μικρό αλλά σημαντικό ρόλο στη ζωή του, όχι μόνο η Loreen. Στη θύμηση του ονόματός της μόρφασα και μαζεύτηκα λίγο στη θέση μου.

"Εντάξει, που και που με ρωτούσε διάφορα αλλά λες και γω ήξερα να του πω πολλά. Πέρυσι ήμουν τόσο εκτός που και στην δεξίωση που πήγα λίγα κατάλαβα. Αλήθεια, ο περσινός νικητής τι κάνει, που βρίσκεται;"

"Θα μας τα πει όταν έρθει την άλλη βδομάδα, υποθέτω."

"Θα έρθει;"

"Ε ναι, πάντα όσοι κερδίζουν το διαγωνισμό έρχονται τον επόμενο χρόνο και λένε δυο λόγια έτσι, για το καλό. Θα μας πει τότε τι έχει κάνει μέσα σε όλο αυτό το διάστημα ουσιαστικά."

"Πώς τον έλεγαν;"

"Jonathan Elys αν θυμάμαι καλά. Γιατί;"

"Λέω μήπως τον έχω ακουστά αλλά για να μη τον θυμάμαι από μόνη μου, σιγά μη τον είχε πάρει πουθενά το μάτι μου."

Γέλασε στο σχόλιό μου και εκείνη τη στιγμή ήρθε ένας σερβιτόρος. Δώσαμε παραγγελία -καφέ μαζί με ένα κλάμπ σάντουιτς και για τις δυο μας καθώς ήμασταν σχεδόν νηστικές- και επανήλθαμε στη συζήτησή μας.

"Λοιπόν, πώς είναι ο δικός σου; Αγχωμένος;"

"Δεν είναι δικός μου και ναι, είναι όσο να ναι. Αλλά και πάλι, δε συζητάμε πολύ γι' αυτό," είπα ψέματα για να μη μπούμε στη διαδικασία να συζητήσουμε και εμείς τα του διαγωνισμού. Ήδη είχα κουραστεί να τα ακούω από εκείνον και να τα βιώνω μέσα στο μουσείο καθημερινά.

"Μμμ, κατάλαβα," μουρμούρισε. "Πώς τα πάτε; Στη συμβίωση;"

"Καλά," αποκρίθηκα ειλικρινά. "Αρκετά καλά και δε το περίμενα. Εντάξει, τις πρώτες μέρες όπως σου είπα και σένα ήμουν κάπως μαζεμένη, αλλά μετά νομίζω πως ανοίχτηκα."

"Κυριολεκτικά;"

"Elisa, έλεος!"

Γέλασε ξανά και σήκωσε τα χέρια της στον αέρα δηλώνοντας έτσι ότι παραδίνεται. "Εντάξει, πάω πάσο για άλλη μια φορά και το βουλώνω. Είπες όμως ότι θα μου έλεγες πώς είναι το σεξ."

"Ναι, θα σου πω, δεν απέφυγα καμία συζήτηση."

"Επομένως;"

"Επομένως, είναι πολύ καλό, όπως το φανταζόμουν. Μη φανταστείς, δυο φορές το κάναμε ουσιαστικά, μια τότε που σε είχα ενημερώσει και μια μόλις χθες. Με έβλεπε στρεσαρισμένη από τη δουλειά και ήθελε να με χαλαρώσει," σχολίασα ντροπαλά.

"Ξέρει τι κάνει," απάντησε κλείνοντάς μου το μάτι. "Το θέμα είναι πάντως να σου αρέσει πραγματικά. Μη ξεχνάς πως αυτό περίμενες πως και πως. Λογικά και αυτός το ίδιο."

"Ναι... Ναι έτσι είναι," είπα με δισταγμό καθώς παράλληλα, θυμήθηκα πως τις τελευταίες τρεις μέρες ήμασταν αρκετά πιο χαλαροί ο ένας με τον άλλον. Ίσως να νιώθαμε και πιο κοντά ο ένας στον άλλον.

"Είναι;" απόρησε και με κοίταξε σταθερά. Αναστέναξα και έτριψα το πρόσωπό μου.

"Ναι... Απλά ακόμα φοβάμαι, Elisa."

"Φοβάσαι τι πράγμα;"

"Μη δεθώ μαζί του, όπως σου είχα πει τις προάλλες."

Ξεφύσησε και εκείνη τη στιγμή ήρθε ο σερβιτόρος με την παραγγελία μας. Άφησε τα πάντα στο τραπέζι και αφού τον πληρώσαμε για να μη τον ψάχνουμε μετά, έφυγε από το τραπέζι μας. Έπιασα τον καφέ μου και πήρα μια γερή ρουφηξιά. "Τι έχεις να πεις;"

"Ότι αυτό το φοβόμουν κι εγώ εξαρχής. Ας είμαστε ειλικρινείς Amy, όταν τον έβλεπες στο μουσείο σίγουρα τον σκεφτόσουν στο κρεβάτι, μα τον σκεφτόσουν μόνο εκεί;" ρώτησε και ένα ρίγος διαπέρασε το σώμα μου.

"Προφανώς και όχι," παραδέχτηκα. "Έκανα και άλλες... σκέψεις."

"Οι οποίες περιελάμβαναν τι ακριβώς;"

"Όλα τα σχετικά. Σεξ για αρχή, βόλτες, συνομιλίες, ενδεχομένως και ταξίδια... Ο καθένας ονειροπολεί με τον δικό του τρόπο αλλά μερικά πράγματα παραμένουν κοινά για όλους μας, έτσι δεν είναι; Θέλω να πω, όλοι όσοι σκεφτόμαστε ερωτικά κάποιον άλλον πάνω κάτω τέτοια σενάρια πλάθουμε με το μυαλό μας."

"Άρα θα ήθελες και κάτι παραπάνω, εκεί δεν καταλήγουμε;"

"Νομίζω ναι," παραδέχτηκα για πρώτη φορά τόσο μπροστά της, όσο και στον εαυτό μου. "Δεν πρέπει όμως," σχολίασα αμέσως. "Δεν πρέπει να μου βγει το συναίσθημα στην επιφάνεια, δεν πρέπει."

"Amelia, πολύ φοβάμαι ότι αυτό δε θα το καθορίσεις εσύ."

"Μπορώ όμως να το καθυστερήσω."

"Τι σημαίνει αυτό;"

"Σημαίνει ότι μέχρι και να φύγω από το σπίτι του, καλό θα είναι να κρατηθώ και να μείνω μόνο στο σεξ και σε τίποτα παραπάνω από αυτό. Την άλλη βδομάδα που έτσι κι αλλιώς θα πάει από την Loreen, γιατί έτσι πρέπει να γίνει, τότε θα μπορώ να ξεδώσω όσο θέλω στο σπίτι μου και να βγάλω το άχτι μου εκεί με διάφορους τρόπους."

"Μην είσαι τόσο σκληρή με τον εαυτό σου!" αναφώνησε λίγο πιο έντονα από όσο περίμενα.

"Δεν είμαι! Βάλαμε όρους. Όρους που δε περιλαμβάνουν το συναίσθημα και είναι λογικό, είναι παντρεμένος, για ποιο συναίσθημα μιλάμε;"

"Εντάξει, σε αυτό και γω συμφωνώ, αλλά ξαναλέω πως δεν ευθύνεσαι εσύ γι' αυτό. Δε μπορείς να καθορίσεις εσύ ποιον θα ερωτευτείς."

Μούδιασα στο άκουσμα της λέξης μα κατάφερα και έγνεψα αμέσως αρνητικά. "Όπα, εγώ ποτέ δε μίλησα για έρωτα."

"Ναι το ξέρω, μα αν ξεκινήσεις από τώρα να έχεις αισθήματα, που νομίζεις ότι θα καταλήξει αυτό; Ένας δρόμος υπάρχει."

"Δε θέλω να τον γνωρίζω," είπα κατηγορηματικά και άρπαξα ένα κομμάτι από το κλάμπ μου. Άκουσα την Elisa να ξεφυσάει αλλά δε γύρισα να την κοιτάξω.

"Άκου, το θέμα είναι τι αισθάνεται και εκείνος. Ξέρω πως σου είπα άπειρες φορές πως δε χωράνε συναισθήματα στη σχέση σας επειδή είναι παντρεμένος, μα το ίδιο ξέρω πως πιστεύεις και συ."

"Εννοείται," βάλθηκα να την επιβεβαιώσω. "Οποιαδήποτε σχέση και αν έχουν με τη Loreen, δεν παύουν να είναι παντρεμένοι, δε θέλω να μπω ανάμεσά τους."

"Ωραία. Αν όμως τύχει μια στο εκατομμύριο να αναπτύξει και εκείνος αισθήματα για σένα, τότε το πράγμα αλλάζει."

"Δηλαδή;"

"Δηλαδή, εκεί μπορεί να μιλάμε και για ένα διαζύγιο, για παράδειγμα."

Έσκασα ένα αμήχανο γέλιο και κατάπια τη μπουκιά μου. "Ναι, εντάξει, καλό το παραμύθι σου αλλά δεν έχει δράκο," σχολίασα σαρκαστικά.

"Μιλάω σοβαρά. Εφόσον δεν πάει καλά ο γάμος του όπως λέει και ο ίδιος, και αρχίσει να περνάει καλά μαζί σου, τι τον κρατάει από ένα διαζύγιο;"

"Δε ξέρω τι άλλο μπορεί να τον κρατάει, αλλά αν ήταν έτσι γιατί δεν έχει χωρίσει μέχρι τώρα; Εμένα περίμενε να βρει;"

"Ναι;! Amelia, οι άνθρωποι στην ηλικία μας, γιατί είμαι κοντά ηλικιακά μαζί του, καλώς ή κακώς έχουν μια ρουτίνα λόγω δουλειάς ή οικογένειας και με αυτό πορεύονται. Είναι δύσκολο να αλλάξουν με ευκολία την κατάστασή τους, στο έχω ξαναπεί αυτό για τον εαυτό μου και αποτελώ ζωντανό παράδειγμα, που έχω να σταυρώσω γκόμενο εδώ και χρόνια," είπε και γέλασε στιγμιαία στην επισήμανσή της, κάνοντάς με και μένα να γελάσω μαζί της. "Μια ευκαιρία ψάχνουμε μόνο, μια. Αν μας δοθεί, έχουμε φύγει από την κατάσταση που μας κρατάει δέσμιούς της. Γι' αυτό σου λέω ότι μπορείς άνετα να είσαι η πρόφασή του να κάνει μια νέα αρχή."

"Δε ξέρω," απάντησα αμέσως χωρίς καν να σκεφτώ αυτά που είπε. "Εσύ πριν λίγο καιρό έλεγες άλλα. Και ας μη ξεχνάμε και τη διαφορά ηλικίας. Αποκλείεται να με βλέπει τόσο σοβαρά ώστε να αφήσει τη γυναίκα του. Είμαι μόλις είκοσι χρονών που να πάρει!"

"Δεν αντιλέγω, μα ο έρωτας δεν κοιτάει ούτε χρόνια, ούτε καταστάσεις ούτε τίποτα. Αν σε τρυπήσει το βέλος, έχεις καεί. Το ξέρεις καλά, το ξέρω καλά, το ξέρουμε λίγο πολύ όλοι. Οπότε μη το αποκλείεις. Τώρα, όσον αφορά αυτά που σου έλεγα, τα έλεγα δίχως να γνωρίζω ότι τώρα θα καταλήγατε να συγκατοικείτε μερικές μέρες μαζί, δίχως να ξέρω ότι εσύ έχεις αρχίσει να έχεις αισθήματα γι' αυτόν. Τώρα που τα δεδομένα έχουν αλλάξει και που φοβάμαι ότι θα αλλάξουν κι άλλο μέσα στη βδομάδα που έρχεται, δε μπορώ να κρατήσω σταθερά τα λόγια που είχα πει στην αρχή."

"Ευχαριστώ, με βοηθάς πολύ," απάντησα σχεδόν απεγνωσμένα.

Ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της και έγειρε το σώμα της μπροστά στο τραπέζι. "Άκου. Αν τον θες πραγματικά, άστο να δεις πώς θα κυλήσει μετά από αυτήν τη βδομάδα. Είναι πολλά τα πράγματα που τον απασχολούν τώρα για να είσαι σίγουρη για το τι σκέφτεται και τι θα γίνει από δω και πέρα στη μεταξύ σας σχέση. Ειδικά τη μέρα που θα πρέπει και οι δυο να πάτε σπίτια σας, πιστεύω ότι θα γίνει μια μεγάλη ξεκαθάριση λογαριασμών. Επομένως, αν έχεις κουράγιο, που σίγουρα το έχεις, περίμενε μέχρι τότε. Εγώ πιστεύω πως αξίζει να το κάνεις, δεν έχεις να χάσεις και τίποτα μέσα σε μια βδομάδα."

"Καλά, προφανώς," συμφώνησα.

"Ωραία. Άρα περιμένεις μέχρι και να τελειώσει η δεξίωση. Μετά τα ξαναλέμε. Και σου λέω, αν νιώθει κάτι για σένα σίγουρα θα φανεί μέχρι τότε, να το ξέρεις. Και μην αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου. Το ότι είσαι μικρή όπως είπες, δε σημαίνει ότι δε μπορείς να του προσφέρεις μια καλή ζωή."

Ρόλαρα τα μάτια μου. "Elisa, δε τον σκέφτομαι και για γάμο."

"Εντάξει, για συμβίωση μιλούσα."

"Είμαι σίγουρη," την ειρωνεύτηκα και γέλασε.

"Τέλος πάντων, πάει αυτό το κομμάτι. Νιώθεις κάπως καλύτερα;"

"Αρκετά εφόσον τα έβγαλα επιτέλους από μέσα μου."

"Καιρός ήταν και για μας να βρεθούμε πια," σχολίασε και χαμογέλασα, τρώγοντας κι άλλο από το κλαμπ.

"Εξάλλου, δε μας βλέπω να βρισκόμαστε μέσα στη βδομάδα σαν άνθρωποι."

"Καλά, γι' αυτό να είσαι σίγουρη," απάντησε. "Δυστυχώς, οι κανονικές μας συναντήσεις ξεκινούν μετά τη δεξίωση. Επίσης, μετά από αυτή, ο Taylor σκέφτεται να κλείσει για μια βδομάδα το μουσείο, να ξεκουραστούμε όλοι."

"Μα έτσι κι αλλιώς το καλοκαίρι για ένα μήνα έρχεται άλλο προσωπικό και αναλαμβάνει δουλειά," είπα, θυμούμενη το πώς είχε γίνει πέρυσι τουλάχιστον.

"Ισχύει, μα μη ξεχνάς ότι εκείνος παρά το ότι το καλοκαίρι δεν είναι κάθε μέρα στο μουσείο, εξακολουθεί να δουλεύει κανονικά. Οπότε μάλλον θέλει και αυτός να κάνει τις διακοπές του φέτος. έστω και για μια βδομάδα."

"Ίσως. Εντάξει, το δικαιούται ο άνθρωπος."

"Το ξέρω," απάντησε χαμογελαστή.

Λίγο αργότερα είχαμε ολοκληρώσει το γεύμα μας, είχαμε πιει και τους καφέδες μας και ήμασταν έτοιμες να φύγουμε. Η Elisa είχε αρκετή δουλειά καθώς οι πιο πολλές υποχρεώσεις μετά τον κύριο Taylor περνούσαν από εκείνη. Εκτός όλων των άλλων, ήμασταν και πτώματα μετά από μια πραγματικά κουραστική βδομάδα. Πλήρωσε η καθεμία τα δικά της και αφού με άφησε στο σπίτι του Zayn επειδή ήθελε πάση θυσία να μάθει πού βρίσκεται και να το δει έστω εξωτερικά, έφυγε.

Στάθηκα για λίγο έξω από το σπίτι και πήρα μερικά δευτερόλεπτα να το θαυμάσω, λες και ήταν κάποιο αξιοθέατο. Περισσότερο όμως, ήξερα πως θαύμαζα το άτομο που στεγαζόταν μέσα σε εκείνο και όχι το ίδιο το κτήριο. Χαμογέλασα στον εαυτό μου και χτύπησα το κουδούνι για να περάσω μέσα.