Zayn.

Στην αρχή την κοιτούσα λες και ήταν εξωγήινος. Όταν τελικά κατάλαβα τι εννοούσε, ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου δίχως καν να το αντιληφθώ.

"Έλα, πέρασε." Έκανα ένα βήμα πίσω και μπήκε μέσα με την βαλίτσα της. Την άφησε στην άκρη και με κοίταξε χαρούμενα.

"Δεν ήρθα κατευθείαν αλλά ούτε πήρα τηλέφωνο. Είπα να σε ξαφνιάσω περνώντας αμέσως μετά τη δουλειά από δω με τη βαλίτσα μου, ελπίζω να μη σε σόκαρα."

"Μπα, με σοκάρουν άλλα κι άλλα, δε θα με σοκάρει κάτι τέτοιο. Άλλωστε εγώ σου είπα να έρθεις. Πώς και αποφάσισες να το κάνεις;"

"Απλά και γω μόνη μένω και με έχει φάει και μένα η ρουτίνα όλο δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά. Επομένως τι έχω να χάσω; Εξάλλου θα είναι μέχρι την άλλη βδομάδα."

Σωστά, είχα βάλει και περιορισμό ο μαλάκας. Αλλά και τι να έκανα; Αφού μετά ούτε εγώ ο ίδιος ήξερα τι θα γινόταν -και συγκεκριμένα, τι θα γινόταν με μένα και την Loreen.

"Σωστά," ήταν το μόνο που κατάφερα να πω. "Λοιπόν, σα στο σπίτι σου. Μπορείς να βάλεις τα ρούχα σου στη ντουλάπα αν θες. Είναι μεγάλη και έχει αρκετό ελεύθερο χώρο."

"Σίγουρα; Προτιμώ να μείνουν στη βαλίτσα και να τα παίρνω από κει, μη γεμίζω άσκοπα τον χώρο."

"Κανένα πρόβλημα. Δέκα μέρες είναι δέκα μέρες."

Μου χαμογέλασε και έπιασε ξανά τη βαλίτσα της ενώ κατευθύνθηκε προς την κρεβατοκάμαρα. Την ακολούθησα και γω ενώ στάθηκα στην πόρτα και σταύρωσα τα χέρια μου καθώς την παρατηρούσα να τακτοποιεί τα λιγοστά της ρούχα σε ένα άδειο ράφι. Φαινόταν πραγματικά χαρούμενη και μου θύμισε κάτι παλιές εποχές που φιλοξενούσα φίλους μου ή με φιλοξενούσαν εκείνοι και περνούσαμε μερικές ξέγνοιαστες μέρες όλοι μαζί. Ωραίες μέρες, πραγματικά.

"Ξέρεις..." μίλησα διστακτικά. "Δεν έτυχε να μιλήσουμε καθόλου για... το γεγονός ότι ολοκληρώσαμε."

Με κοίταξε με υψωμένο το φρύδι της και έσκασε ένα αμήχανο χαμόγελο. Όμως, δε γινόταν να μη τη ρωτήσω τι ένιωθε. Με αυτά και με κείνα, θεωρούσα πως ένα τόσο -πραγματικά- μεγάλο γεγονός, είχε περάσει χωρίς να σχολιαστεί ούτε στο ελάχιστο.

"Ναι... Ισχύει," είπε τελικά. "Αλλά δεν έτυχε, θέλω να πω το πρωί έφυγα για δουλειά και βλεπόμαστε για τα καλά ουσιαστικά τώρα."

"Ναι, αυτο είναι αλήθεια," συμφώνησα χωρίς να αλλάξω τη στάση του σώματός μου. "Δε νομίζεις πως πρέπει κάπως να το σχολιάσουμε;"

Με κοίταξε ξανά. "Δεν αποφεύγω καμία συζήτηση, αν υπονοείς κάτι τέτοιο."

"Όχι, καμία σχέση. Απλώς ανησυχώ μη το προσπεράσουμε χωρίς να του δώσουμε σημασία παρά το ότι γνωρίζουμε καλά και οι δύο ότι ήταν ένα σημαντικό γεγονός."

Χαχάνισε και έκλεισε προσωρινά την ντουλάπα, ακουμπώντας πάνω της και σταυρώνοντας τα χέρια της στο ίδιο στυλ με μένα. "Όντως ήταν τόσο σημαντικό γεγονός;" με πείραξε και χαμογέλασα και γω με τη σειρά μου.

"Ήταν και πέρα από την πλάκα, το ξέρουμε και οι δύο καλά. Οπότε τι λες να κάτσουμε στον πίσω κήπο και να το συζητήσουμε;"

Ανασήκωσε τους ώμους της. "Κανένα πρόβλημα, αφού επιμένεις τόσο. Αρκεί πρώτα να τακτοποιήσω τουλάχιστον τα ρούχα μου για να μη τα έχω για μετά."

Έγνεψα και ανασηκώθηκα από την πόρτα. "Εντάξει. Βγάζω πίσω τις καρέκλες, φέρνω και από ένα ποτήρι παγωμένο τσάι και σε περιμένω."

Βγήκα έξω και κατευθύνθηκα προς τον κήπο, ώστε να τοποθετήσω εκεί τις καρέκλες. Ύστερα, έβγαλα μια κανάτα με παγωμένο τσάι λεμόνι από το ψυγείο μαζί με δύο ποτήρια. Ο καιρός είχε αρχίσει να ζεσταίνει επικίνδυνα και επομένως το να πίναμε κάτι παγωμένο ήταν το ιδανικότερο.

Κάθισα σε μια από τις δύο καρέκλες και έβγαλα τα τσιγάρα από την τσέπη του τζιν μου. Άναψα ένα τοποθετώντας το αμέσως ανάμεσα στα χείλη μου. Λίγο μετά, άκουσα την πόρτα να ανοίγει και μόλις έστρεψα προς τα εκεί το κεφάλι μου, η Amelia είχε ήδη φτάσει κοντά μου. Κάθισε στην άλλη καρέκλα και άρπαξε κατευθείαν την κανάτα με το τσάι, περιχύνοντας λίγο από το περιεχόμενό της στο ποτήρι μπροστά της.

"Ουφ, πάνε τα ρούχα. Σειρά έχουν τα προσωπικά μου αντικείμενα αν και έφερα τα απολύτως απαραίτητα."

"Πώς σου φαίνεται αυτή η μικρή αλλαγή στην καθημερινότητά σου;" ρώτησα ξεφυσώντας παράλληλα την ρουφηξιά που είχα πάρει πριν λίγο.

"Ακόμα δε ξεκίνησε για να την αξιολογήσω, αλλά πιστεύω ότι θα είναι καλή."

Έγνεψα και της έδειξα το πακέτο πάνω στο τραπέζι. "Πάρε."

"Δε θέλω τώρα, ευχαριστώ." Ήπιε λίγο από το τσάι της και ακούμπησε το ποτήρι πίσω στο τραπέζι. Κάποιος έπρεπε να ανοίξει τη συζήτηση και για να ήμουν σωστός, έπρεπε να το κάνω εγώ εφόσον ήμουν εκείνος που της ζήτησα να μιλήσουμε.

"Λοιπόν..." έβηξα λίγο και ακούμπησα το τσιγάρο στο τασάκι μπροστά μου. "Ολοκληρώσαμε," ανακοίνωσα λες και δε το ήξερε ήδη. Προφανώς και το κάνατε αφού ήταν και εκείνη εκεί, μαλάκα Zayn.

"Το ξέρω;" απάντησε αμήχανα και έσκασα ένα εξίσου αμήχανο γέλιο. Γιατί σκατά είχα κολλήσει έτσι;

"Θέλω να πω... Πώς σου φάνηκε;"

Μου χαμογέλασε και εκείνη. "Zayn, τι σε έχει πιάσει, μου λες; Δεν περίμενα να κάνουμε τέτοιου είδους συζήτηση."

"Δηλαδή τι περίμενες να κάνουμε, να το αφήσουμε ασχολίαστο;"

"Μπορεί, μπορεί και όχι, δε ξέρω. Έγινε η αρχή και πάμε παρακάτω, έτσι δεν πάει;"

"Ναι, έτσι πάει. Αλλά αργήσαμε να ξεκινήσουμε οπότε τώρα που το κάναμε δεν θα πρέπει να πούμε κάτι;"

"Δε ξέρω τι περιμένεις να σου πω," δήλωσε ειλικρινά. "Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει για να πάμε εμείς παρακάτω, έτσι; Είπαμε πως θα κάναμε καινούρια αρχή. Και την κάναμε. Τώρα, αν με ρωτάς για να μάθεις αν μου άρεσε τότε ναι, μου άρεσε. Ικανοποιημένος;"

Χαμογέλασα πλάγια και άρπαξα ξανά το τσιγάρο μου. Ίσως αυτό περίμενα να ακούσω για να ευχαριστηθώ και να σταματήσω να κάνω ηλίθιες ερωτήσεις. "Ικανοποιημένος," επιβεβαίωσα.

"Φέρεσαι περίεργα. Τι έγινε, σε πείραξε και αυτή η αλλαγή;"

Έβγαλα τον καπνό από τα χείλη μου και την κοίταξα. Ο ήλιος που φώτιζε το μισό της πρόσωπο την έκανε να δείχνει σα καμιά νεράιδα από αυτές που διαβάζαμε στα παραμύθια όταν ήμασταν μικροί. Και ήταν όμορφη. Πολύ όμορφη.

"Μπορεί, δε ξέρω. Και μένα μου άρεσε μικρή και ένιωθα πως ήθελα να το ξέρω και από τη μεριά σου και για τις επόμενες φορές, αυτό είναι όλο."

"Αν είναι έτσι, τότε έπρεπε να με βάλεις να υπογράψω κανένα συμβόλαιο σχετικά με τις φορές που θα τύχει να κάνουμε σεξ. Δε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα σου αρέσει το ίδιο και την άλλη φορά."

"Αυτό από εμάς δεν εξαρτάται;" ρώτησα.

"Ναι. Αλλά μερικές φορές, οι άνθρωποι αλλάζουν τις προθέσεις και συμπεριφορές τους. Οπότε, ακόμα και αν μπορούμε να απολαμβάνουμε το ίδιο σεξ κάθε φορά, κάποια μέρα μπορεί να μου γυρίσει ή να σου γυρίσει και να μην αποδώσουμε το ίδιο καλά με όλες τις προηγούμενες φορές."

Γέλασα νευρικά και έσβησα το τσιγάρο μου. "Και γιατί να το κάνουμε αυτό; Ποιος ο λόγος;"

"Για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον," απάντησε σαγηνευτικά και σηκώθηκε. Την κοίταξα με απορία.

"Που πας;"

"Μέσα, να τακτοποιήσω και τα άλλα μου πράγματα. Εξάλλου από ότι κατάλαβα η συζήτηση έληξε." Μου έκλεισε το μάτι, με προσπέρασε και μπήκε πάλι μέσα. Χαμογέλασα στον εαυτό μου. Δεν ήξερα τι την είχε πιάσει στα καλά καθούμενα, μα μου άρεσε που μετά από αρκετό καιρό έβλεπα στα μάτια της τον γνωστό πια τσαμπουκά και δυναμισμό που είχε τις πρώτες μέρες που γνωριστήκαμε και που είχε φανεί να τον χάνει εξαιτίας των πολλών μας διαφωνιών.

-

Κόντευε εννιά το βράδυ και η Amelia είχε προθυμοποιηθεί να ετοιμάσει κάτι εύκολο για να φάμε. Με μια γρήγορη ματιά που είχα ρίξει, μάλλον έφτιαχνε ομελέτα. Έγλειψα τα χείλη μου και στηρίχτηκα πλάγια στον πάγκο δίπλα της με τα χέρια μου σταυρωμένα.

"Μαγειρικές τάσεις;"

"Πώς νομίζεις ότι συντηρώ τον εαυτό μου;" απάντησε χαμογελώντας χωρίς όμως να με κοιτάξει. Ανακάτευε το μείγμα με προσοχή.

"Ξέρεις να μαγειρεύεις καλά;"

"Ξέρω να μαγειρεύω καλά τις περιορισμένες συνταγές που γνωρίζω, τίποτε παραπάνω."

"Σαν και μένα."

"Α όχι," διαφώνησε και με κοίταξε. "Εσύ από ότι θυμάμαι είπες ότι σου αρέσει να πειραματίζεσαι με γλυκά και σου αρέσει και αρκετά το κοτόπουλο, σωστά;"

Ύψωσα το ένα μου φρύδι έκπληκτος. "Θυμάσαι τι είπα, βλέπω."

"Πολλά πράγματα θυμάμαι," σχολίασε και έριξε το μείγμα στο τηγάνι. Αμέσως άρχισε να τηγανίζεται καθώς ήταν ήδη σε μεγάλη θερμοκρασία. Ένιωσα την κοιλιά μου να κάνει περίεργους ήχους και πια ήξερα με βεβαιότητα ότι πεινούσα.

"Να σου πω," συνέχισε, προσπαθώντας παράλληλα να γυρίσει το μείγμα από την άλλη πλευρά για να ψηθεί και από εκεί. "Δεν πιστεύω να κολλήσουμε και μεις σε καμιά καινούρια ρουτίνα τώρα, έτσι;"

"Δεν υπάρχουν 'καινούριες ρουτίνες'," απάντησα γελώντας.

"Καταλαβαίνεις τι εννοώ," συνέχισε και με κοίταξε στιγμιαία. "Θέλω να πω, μη κολλήσουμε σε ίδιες καταστάσεις, όπως είχαμε και πριν αποφασίσουμε να μείνουμε μαζί γι' αυτές τις μέρες."

"Μπα δε νομίζω," απάντησα σχεδόν με σιγουριά. "Εφόσον και οι δύο θέλουμε να ξεφύγουμε εγώ από την συζυγική μου κατάσταση και συ από τη ρουτίνα δουλειά-σπίτι, δεν πιστεύω να πέσουμε πάνω σε παρόμοια κατάσταση."

"Παρόμοια όχι, καινούρια ρουτίνα όπως είπα όμως ίσως ναι."

Χαμογέλασα πλάγια. "Αυτό δε γίνεται. Πόσο να βαρεθούμε μέσα σε δέκα μέρες; Εξάλλου..." Την πλησίασα από πίσω και πέρασα τα χέρια μου στη μέση της. Έσκυψα λίγο και ακούμπησα τη μύτη μου στα μαλλιά της τα οποία μύριζαν πολύ ωραία. Δεν ήθελα να γίνω σαχλός ρομαντικός τύπος αλλά για κάποιον λόγο, κάτι τέτοιες κινήσεις μου έβγαιναν αυθόρμητα μαζί της. Ένιωσα την αμήχανία της και μου άρεσε. Της άφησα ένα απαλό φιλί στο κεφάλι και έπειτα έσκυψα στο αυτί της ώστε να με ακούει. "Εξάλλου νομίζω πως οι δέκα μέρες είναι ότι πρέπει για να νιώσουμε πράγματα που θέλαμε εξαρχής και οι δύο να νιώσουμε, δε νομίζεις;"

Έσκασε ένα χαμόγελο και κούνησε το κεφάλι της την ίδια ώρα που απέσυρε το τηγάνι από το μάτι της κουζίνας. "Ισχύει," είπε τελικά και γύρισε ώστε να είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο. Πέρασε τα χέρια της στο σβέρκο μου και με κοιτούσε μες τα μάτια. Γαμώτο, αυτή η μικρή ήταν πραγματικά όμορφη. "Αρκεί να μην υπάρξει κανένα θέμα με τη Loreen," συμπλήρωσε και σήκωσα και παλι με απορία το φρύδι μου.

"Που κολλάει αυτή τώρα;"

"Τι εννοείς, Zayn; Είναι γυναίκα σου," είπε κάνοντας ένα μορφασμό.

"Και;" απόρησα και τραβήχτηκα λίγο μακριά της, την ίδια ώρα που και εκείνη κατέβαζε τα χέρια της από το σβέρκο μου.

"Τι και; Αν περάσει τυχαία από δω; Αν σου ζητήσει να γυρίσεις νωρίτερα σπίτι; Αν έρθει από δω για να τα πείτε και δει γυναικεία πράγματα που ανήκουν σε μένα;"

"Δε θα κάνει έφοδο μέσα στα δωμάτια, αν είναι να μιλήσουμε θα το κάνουμε εδώ."

"Δεν είναι σοβαρή απάντηση αυτή."

"Ούτε εσύ κάνεις σοβαρές υποθέσεις. Σου εξήγησα, πως η Loreen δεν πρόκειται να περάσει από δω. Ποτέ δε το κάνει."

"Δε χρειάστηκε και ποτέ να το κάνει, Zayn. Τώρα μένεις προσωρινά εδώ, οπότε είναι λογικό να περάσει."

"Για σένα, όχι για μας. Σου έχω εξηγήσει πως δεν έχουμε την κλασσική σχέση παντρεμένου ζευγαριού και μάλλον δε λες να το καταλάβεις."

Πάλι τσακωνόμασταν και πάλι το κάναμε εξαιτίας της γαμημένης μου οικογενειακής κατάστασης. Λες και δεν της είχα εξηγήσει άπειρες φορές πως δεν έχω την τυπική σχέση με τη Loreen. Πήρε μια βαθιά ανάσα και φάνηκε να καλμάρει τα νεύρα της ή την αμηχανία της -δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς ένιωθε.

"Εντάξει... Δε θα επιμείνω, προφανώς και εσύ γνωρίζεις καλύτερα. Αλλά δε μπορώ να μη το σκέφτομαι και καθόλου. Ούτε εσείς έχετε περάσει παρόμοια κατάσταση οπότε δε μπορείς να είσαι σίγουρος για το πώς θα αντιδράσει εκείνη."

"Αν είναι να περάσει θα με ειδοποιήσει. Και αν δε το κάνει, θα το τακτοποιήσω εγώ το θέμα. Μπορείς να μην ανησυχείς γι' αυτό; Δε θέλω να χαλαστούμε πάλι, σοβαρά."

Φάνηκε μετανιωμένη που μίλησε γι' αυτό το θέμα εξαρχής και χαμήλωσε το κεφάλι της γνέφοντας θετικά. "Έχεις δίκιο, συγνώμη."

Της έτριψα σχεδόν άγαρμπα τα μπράτσα για να χαλαρώσει. Εφόσον πλέον τα βρίσκαμε πιο εύκολα μετά τους τσακωμούς μας, αυτό μετρούσε περισσότερο από τις διαφωνίες μας της ίδιες. Μου χαμογέλασε ακόμα αμήχανα από πριν και γύρισε ξανά πλάτη σε μένα ώστε να σερβίρει.

"Λοιπόν, φαγητό. Καλύτερα να τη φάμε τώρα που είναι ακόμα ζεστή," επισήμανε και τραβήχτηκα από κοντά της για να βγάλω πιάτα και μαχαιροπίρουνα.

"Μυρίζει απίστευτα."

"Που να τη γευτείς κιόλας," σχολίασε επιτέλους σε πιο εύθυμο τόνο, και άρχισε να την κόβει συμμετρικά ώστε να μας σερβίρει και τους δύο.