Amelia.

Άνοιξα τα μάτια μου και κατευθείαν κοίταξα απέξω. Ήταν σούρουπο. Πήρα μια βαθιά ανάσα και γύρισα ανάσκελα. Πόση ώρα είχα κοιμηθεί άραγε; Πρέπει να ήμουν αρκετά κουρασμένη. Τεντώθηκα και γύρισα από την άλλη μεριά στην άδεια πλευρά του Zayn. Έλειπε. Μου είχε πει εξάλλου ότι δε θα ξάπλωνε μαζί μου.

Σηκώθηκα και άνοιξα την πόρτα. Υπήρχε φως στο σαλόνι και λογικά ο Zayn βρισκόταν εκεί. Πλησίασα διστακτικά και όντως, ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ και χάζευε τηλεόραση, έχοντας ένα μπολ με πατατάκια ανάμεσα στα χέρια του. Χαμογέλασα στον εαυτό μου καθώς το βρήκα αρκετά γλυκό για κάποιον λόγο. Καθάρισα ήρεμα το λαιμό μου και η προσοχή του στράφηκε απευθείας σε μένα.

"Σηκώθηκες," δήλωσε καταφατικά.

"Καιρός δεν ήταν;" χαμογέλασα και πλησίασα ενώ κάθισα δίπλα του. "Καταχράστηκα το κρεβάτι σου, συγνώμη."

"Στο παραχώρησα, δε το πήρες από μόνη σου άρα όλα καλά."

"Τι έκανες εσύ;"

"Την αλήθεια; Έβλεπα τηλεόραση, τίποτε άλλο. Δεν είχα όρεξη. Πήρα πατατάκια και βολεύτηκα στον καναπέ. Θέλεις;" Τέντωσε το μπολ και δεν αντιστάθηκα, άρπαξα ένα ενώ το μασούλησα μονομιάς.

"Γιατί τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις αντί γι' αυτό;"

"Δε ξέρω, ίσως να ασχοληθώ με τα έργα μου."

Δυσανασχέτησα σιωπηλά. "Zayn, συγνώμη κιόλας, αλλά πρέπει να ξεκολλήσεις από αυτά. Ότι έκανες, έκανες."

"Το ξέρω αλλά αν δεν έχω κάνει κάτι καλά;"

"Θα μου τα δείξεις;" ρώτησα στα ξαφνικά. Είχε πει ότι θα το έκανε σήμερα έτσι κι αλλιώς αλλά κόντευα να το ξεχάσω και λογικά και ο ίδιος, εφόσον δε μου το είχε θίξει καθόλου όλη μέρα.

"Θα στα δείξω," είπε και αφού άφησε το μπολ στο τραπέζι σηκώθηκε. "Μόνο τέσσερα από τα οχτώ όμως. Ένα από κάθε θεματική."

Συμφώνησα και με προσπέρασε για να τα φέρει από εκεί που τα είχε τοποθετήσει. Το μόνο που είχε ζητήσει ο κύριος Taylor και η επιτροπή, ήταν τα έργα να ήταν οχτώ στον αριθμό και τέσσερις θεματικές από δύο έργα η καθεμιά. Οι θεματικές ήταν στην κρίση του κάθε διαγωνιζόμενου καθώς δεν υπήρχαν περιορισμοί. Χωρίς να γνωρίζω το ταλέντο του Zayn, μια φωνή μέσα μου μου έλεγε ότι είχε δημιουργήσει κάτι καλό. Έμενε μόνο να τα έβλεπα για να το επιβεβαιώσω.

Άκουσα τα βήματά του και γύρισα το βλέμμα μου προς τα κει. Κρατούσε τέσσερις πίνακες ανάποδα προς τα μένα και ανακάθισα τον καναπέ γεμάτη αδημονία. "Άντε, μη με κρατάς σε αγωνία!" είπα αμέσως και μου χαμογέλασε ενώ στάθηκε μπροστά μου. Άφησε προσεχτικά όλους τους πίνακες ανάποδα στον δίπλα καναπέ εκτός από έναν, που υπέθεσα ότι θα ήταν και ο πρώτος που θα μου παρουσίαζε.

"Έτοιμη;"

"Ανυπομονώ, το ξέρεις ήδη. Από ποια κατηγορία είναι αυτός;"

"Λοιπόν, ξεκινάω από την κατηγορία της 'αφηρημένης σκέψης'."

-

Zayn.

Ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος που θα της έδειχνα τα έργα μου χωρίς να ήξερα τον ακριβή λόγο. Σίγουρα θα άκουγα και την κριτική ενός ακόμα ατόμου αλλά κατά βάθος, ήξερα ότι δεν ήταν αυτός ο λόγος που χαιρόμουν. Τουλάχιστον, όχι μόνο αυτός.

Κρατούσα τον έναν από τους δύο πίνακες της θεματικής της 'αφηρημένης σκέψης'. Ο συγκεκριμένος ήταν στα χρώματα του πράσινου, μπλε και φουξ και αποτελούνταν από ανομοιόμορφα σχήματα τα οποία συνδέονταν μεταξύ τους με περίεργες διακλαδώσεις. Δεν ήταν κάτι το τρομερό για τον κοινό κόσμο αλλά αν τον παρατηρούσες καλύτερα, θα καταλάβαινες πως είχε μια μαγεία για την οποία οφείλονταν τόσο τα σχήματα αυτά καθ' αυτά, όσο και τα χρώματα που είχα επιλέξει.

Γύρισα τον πίνακα προς τη μεριά της και αυτομάτως, προσπάθησα να εντοπίσω το οποιοδήποτε χαρακτηριστικό του προσώπου της που θα μου εκδήλωνε κάποιο συναίσθημα.

Και το έκανε.

Τα μάτια της έλαμψαν και ένα μικρό χαμόγελο ξέφυγε από τα χείλη της. Ανακάθισε καλύτερα στον καναπέ και έκανε πίσω τα μαλλιά της -μάλλον σε μια κίνηση για να δει καλύτερα τον πίνακα.

"Zayn... ουαου, τι όμορφα χρώματα είναι αυτά! Και τα σχήματα... Πω πω, είναι μαγευτικά!"

Ένα μικρό γελάκι ξέφυγε και από τα δικά μου χείλη εντελώς ασυναίσθητα. Φαινόταν να της είχε αρέσει αρκετά αλλά παρόλα αυτά την ρώτησα αν το εννοεί.

"Μου κάνεις πλάκα;" απάντησε αμέσως. "Είναι καλύτερο από ότι περίμενα. Πραγματικά, ολόκληρος ο συνδυασμός είναι εκπληκτικός. Μπράβο!"

"Έλα, μην υπερβάλλεις. Παρόλα αυτά σε ευχαριστώ," είπα ειλικρινά και άφησα τον πίνακα προσεχτικά στη μια άκρη του καναπέ. Έπιασα τον αμέσως επόμενο στρέφοντάς τον αποκλειστικά προς τα μένα. Ήταν ένα από τα δύο έργα της κατηγορίας 'Η ζωή σε άσπρο και μαύρο φόντο' όπως την είχα ονομάσει. Το έργο αυτό έργο απεικόνιζε δύο παράλληλους ασπρόμαυρους δρόμους όμως ο ένας εκ των δύο περιστοιχιζόταν από άγρια χόρτα, πέτρες και ρωγμές στις άκρες του ενώ ο άλλος από λουλούδια, όμορφους θάμνους και πλούσια δέντρα. Ήθελα να δείξω με αυτόν τον τρόπο την αντίθεση τη ζωής που μπορεί να βρισκόταν τόσο κοντά όσο και μακριά μας. Τον γύρισα προς το μέρος της και τα χείλη της πάλι σχημάτισαν μια καμπύλη προς τα πάνω.

"Απίστευτο... Να φανταστώ ότι δηλώνει αυτό που δείχνει ή υπάρχουν και κρυμμένα νοήματα;"

Χαμογέλασα στον εαυτό μου. "Θα μπορούσες να το σκεφτείς και έτσι. Ο καθένας μπορεί να το εκλάβει όπως θέλει δηλαδή." Έγνεψε καταφατικά.

"Είναι πανέμορφο. Ίσως να φαίνεται απλό, μα περνάει όντως πολλά νοήματα. Αν κάτσω κι άλλη ώρα να το παρατηρήσω καλύτερα είμαι σίγουρη ότι θα βρω κι άλλα στοιχεία που να του ταιριάζουν."

"Συμφωνώ, ούτε καν εγώ δε τα έχω σκεφτεί όλα," απάντησα χαμογελώντας και τον άφησα και αυτόν δίπλα στον πρώτο. "Μένουν άλλοι δύο. Θα αντέξεις;" την πείραξα.

"Νομίζω πως ναι," απάντησε εξίσου παιχνιδιάρικα. "Έλα, μην αργείς! Ήδη οι δύο πρώτοι ήταν υπέροχοι," είπε και φάνηκε να το εννοεί πραγματικά οπότε μου έδωσε κουράγιο για να συνεχίσω. Έπιασα τον προτελευταίο. Ήταν ο ένας από τους δύο πίνακες της θεματικής 'Διάστημα πάνω σε ανθρώπινο σώμα'. Είχα σκεφτεί πολύ πριν καταλήξω σε μια τέτοια θεματική, καθώς εκτός από το ότι ήταν περίεργη μόνο και μόνο από τον τίτλο της, δεν ήταν σίγουρο πως θα κατάφερνα να αποτυπώσω τις σκέψεις μου πάνω σε δύο διαφορετικά έργα -φυσικά λόγω περιορισμένης φαντασίας. Μου είχε πάρει πολύ καιρό μέχρι να καταλήξω σε δύο διαφορετικά έργα αλλά τελικά το κατάφερα. Το συγκεκριμένο που ετοιμαζόμουν να της δείξω, ήταν ένα ανθρώπινο σώμα από την μεριά της πλάτης, πάνω στην οποία ήταν σχεδιασμένοι μικροί αστέρες και πλανήτες στη μορφή τατουάζ. Το σώμα ήταν γυναικείο και τα μαλλιά της κοπέλας που βρίσκονταν σε μια χαλαρή αλογοουρά, έδιναν στο έργο μια πιο εξωτική πνοή. Ειλικρινά δεν είχα ιδέα πώς και κυρίως γιατί είχα καταλήξει σε μια τέτοιου είδους παρακινδυνευμένη θεματική. Υποθέτω επειδή μου άρεσαν τόσο τα τατουάζ, όσο και οτιδήποτε σχετιζόταν με το διάστημα. Πήρα μια βαθιά ανάσα θαυμάζοντας διστακτικά μια ακόμη φορά το έργο μου και το γύρισα προς τα εκείνη.

Στάθηκε για λίγο ακίνητη να το κοιτάει και για μια στιγμή νόμιζα πως δε της είχε αρέσει καθόλου. Αλλά είχα κάνει λάθος.

"Zayn... Οφείλω να ομολογήσω πως παρά το γεγονός ότι δεν κατέχω και πολλά από τέχνη, νομίζω πως με τα έργα σου έχω αρχίσει να καταλαβαίνω περισσότερα από όσα θα μπορούσα να αντιληφθώ με μια απλή περιήγηση στο δικό μας μουσείο," είπε σοβαρά και τότε, ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα κάτι να σφίγγει το στομάχι μου. Μπορεί να έφταιγε και το γεγονός ότι περίμενα εδώ και αρκετό καιρό να δείξω σε κάποιον άλλον, εκτός της Loreen και του Taylor, τα έργα μου που τώρα που το είχα κάνει και είχαν βρει ανταπόκριση, δε μπορούσα να ξεκολλήσω εύκολα.

"Έ-έλα σιγά το πράγμα, αν το καλοσκεφτείς δεν-"

"Είσαι σοβαρός; Είναι πραγματικά τρομερό, απίστευτη η λεπτομέρεια τόσο στο ανθρώπινο σώμα όσο και στους πλανήτες. Φαίνεται πολύ προσεγμένη δουλειά. Σου αρέσουν αρκετά οι πλανήτες, έτσι;"

"Φαίνεται, ε;"

"Από την λεπτομέρεια με την οποία τους έχεις αποτυπώσει, ναι. Δε το γνώριζα αυτό."

"Είναι αρκετά που δε γνωρίζεις ακόμα για μένα, τα έχουμε ξαναπεί αυτά."

"Σωστά," απάντησε μονολεκτικά. "Πάντως πραγματικά, είναι εκπληκτικός πίνακας. Συγχαρητήρια."

"Ευχαριστώ πολύ," απάντησα ειλικρινά και τον άφησα και αυτόν δίπλα πιάνοντας τον τελευταίο, της θεματικής 'Μέσα από τα μάτια μου'. Άλλη μια ιδιαίτερη θεματική την οποία και φοβόμουν. Είναι θέματα που είτε σου αρέσουν, είτε όχι. Είτε τα καταλαβαίνεις, είτε όχι. Είτε τα νιώθεις, είτε όχι. Ο συγκεκριμένος πίνακας σχετιζόταν ακριβώς με τον τίτλο της θεματικής. Είχα σχεδιάσει στο κέντρο του καμβά τα δυο μου μάτια -με υπερβολική ακρίβεια τολμώ να ομολογήσω- και τριγύρω πράγματα από την καθημερινότητά μου όπως καμβάδες, πινέλα, ο κήπος του σπιτιού μου, το μουσείο που τον τελευταίο καιρό όντως είχε γίνει ένα με μένα και την καθημερινότητά μου, και άλλα πράγματα που έβλεπα κάθε μέρα από τότε που ξυπνούσα μέχρι και να κοιμηθώ. Όλα αυτά τα είχα ζωγραφίσει -επίσης με μεγάλη ακρίβεια- μέσα σε φούσκες, οι οποίες υποτίθεται πως έβγαιναν σαν σκέψεις μέσα από τα μάτια μου, την όρασή μου. Ήμουν περήφανος και γι' αυτόν τον πίνακα όσο και για τον άλλον της ίδιας θεματικής που απεικόνιζε περισσότερο τα όνειρα και τις επιθυμίες μου και όχι τόσο τα πράγματα που βίωνα μέρα με τη μέρα. Ήλπιζα να άρεσε και στον Taylor με την επιτροπή αλλά προς το παρόν, ήλπιζα να άρεσε στην Amelia. Της τον γύρισα ώστε να μπορεί να τον δει πια και η ίδια και περίμενα για μια τελευταία φορά την αντίδρασή της.

Και αυτή, ήταν η καλύτερη από όλες τις προηγούμενες.

Σηκώθηκε από τον καναπέ και στάθηκε στο ύψος μου, λίγο μακριά μου, για να μπορεί να κοιτάει καλά τον πίνακα. Τον άγγιξε προσεχτικά με τα δάχτυλά της περνώντας τα από όλες τις φούσκες, αν μπορούσα να διακρίνω καλά καθώς δεν κοιτούσα τόσο πολύ τον πίνακα πια αλλά το πρόσωπό της. Τα μάτια της σκάναραν όλο τον καμβά και για μια στιγμή αναρωτήθηκα πώς γινόταν αυτή η κοπέλα να μην έχει ιδέα από τέχνη -και αυτό το σκέφτηκα όχι επειδή δούλευε σε μουσείο αλλά επειδή φαινόταν πραγματικά να μαγεύεται από τα έργα μου και αυτό σήμαινε πως αναγνώριζε τις αξίες της τέχνης σε γενικές γραμμές.

"Zayn... Πραγματικά, δεν έχω λόγια. Σκέψου να δω και τους άλλους τέσσερις τι θα έχω να λέω," είπε σκάζοντας ένα μικρό χαμόγελο. "Σοβαρά τώρα, είναι εξαιρετικά τα έργα σου, φτιαγμένα με τρομερή λεπτομέρεια αλλά και φανερή αγάπη από μέρους σου. Απορώ γιατί κάθεσαι και τα κοιτάζεις ξανά και ξανά, είχες δίκιο όταν έλεγες ότι είναι υπέροχα και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά ότι αξίζεις μια θέση εκεί μέσα παρά το γεγονός ότι δεν έχω δει τα έργα των υπολοίπων."

Μου ξέφυγε μια απαλή ανάσα. Τα λόγια της, γαμώτο. Για κάποιο λόγο με είχαν αγγίξει πολύ και μάλλον έφταιγε το γεγονός ότι δεν είχα δείξει τα έργα μου σε άλλους για να πάρω τέτοιες ή τέλος πάντων παρόμοιες αντιδράσεις. Εκτός της Loreen βέβαια, που απλά συμφώνησε πως ήταν ωραία, χωρίς να πει τίποτα παραπάνω. "Ευχαριστώ," είπα τελικά. "Αλήθεια. Σημαίνει πολλά να ακούω καλά λόγια και από άλλους."

"Λογικό είναι, όλοι χρειαζόμαστε ανταμοιβή για τους κόπους μας και στην προκειμένη φάση, τα καλά λόγια των άλλων είναι η δική σου ανταμοιβή. Αλλά όπως σου είχα πει ξανά, δε τα χρειάζεσαι. Αν όντως έχεις πίστη σε αυτά και γνωρίζεις πως είναι πραγματικά αριστουργήματα, τότε δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα και κανέναν. Ούτε και την επιτροπή. Σοβαρά, θα τα πας καλά, Zayn. Σου έχω εμπιστοσύνη και τώρα που τα είδα κιόλας σου έχω μεγαλύτερη."

Με μια σχεδόν ξαφνική κίνηση, άφησα τον πίνακα δίπλα στους άλλους και γύρισα ξανά ώστε να την αντικρίσω. Χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, την έπιασα με τα δυο μου χέρια από το πρόσωπο και την φίλησα έντονα. Αυτή η κοπέλα μόλις μου είχε πει τόσο καλά λόγια για τα έργα μου που πραγματικά δε περίμενα ποτέ να ακούσω. Και το καλύτερο; Φαινόταν να τα εννοεί όλα, λέξη προς λέξη.

Ανταποκρίθηκε αμέσως, περνώντας τα χέρια της γύρω  από τον κορμό μου. Ανατρίχιασα. Το άγγιγμά της ήταν υπερβολικά απαλό δεδομένου ότι και τα χέρια της ήταν μικρά και κομψά σε σύγκριση με τα δικά μου. Αναστέναξα απαλά στο φιλί την ίδια ώρα που το έκανε και εκείνη και άρχισα να χαλαρώνω περισσότερο. Η γεύση της ήταν κάτι που είχα αρχίσει να συνηθίζω τις τελευταίες μέρες όλο και περισσότερο, αλλά δεν την είχα χορτάσει ακόμα και δεν ήξερα αν θα κατάφερνα να το κάνω και σύντομα.

Ξαφνικά, την ένιωσα να κάνει μερικά διστακτικά βήματα προς τα πίσω και πριν καν το καταλάβω, είχε πέσει πίσω στον καναπέ τραβώντας και μένα πάνω της. Σάστισα λίγο και αναγκαστικά έσπασα το φιλί για να σταθεροποιηθώ και να μη πέσω ολόκληρος πάνω της πλακώνοντας το μικρό της σώμα. Την κοίταξα έντονα στα μάτια. "Τι έγινε;" ρώτησα παίζοντάς το ανήξερος, αν και γνώριζα πολύ καλά τι σήμαινε αυτό.

"Σ-σε θέλω," ψέλλισε.

Είχε έρθει η ώρα.

"Είσαι σίγουρη;" ρώτησα, παρά το γεγονός ότι ήξερα πως κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς αυτό θα γινόταν. Γιατί, εντέλει ποιον κοροϊδεύαμε; Αυτό θέλαμε και οι δύο. Αυτό και μόνο αυτό. Και όχι, δε το επαναλάμβανα γιατί ήθελα να πείσω τον εαυτό μου, αλλά γιατί ήθελα να επιβεβαιώσω πως κάποτε όντως θα γινόταν. Μου άρεσε και της άρεσα και την ήθελα όπως με ήθελε. Αυτό από μόνο του ήταν αρκετό.

"Είμαι. Πλέον είμαι," απάντησε σε πιο σιγανό τόνο. Πριν σκύψω για να τη φιλήσω ξανά, ανακάθισα για να βγάλω τη μπλούζα μου, την πέταξα στο πάτωμα και την είδα που παρατηρούσε το σώμα μου. Ήταν η πρώτη φορά που με έβλεπε ημίγυμνο.

"Τι είναι;" απόρησα.

"Δεν περίμενα ότι θα είχες τόσα τατουάζ. Να υποθέσω έχεις και σε άλλα μέρη του σώματός σου;"

"Θες να γδυθώ για να δεις;" ρώτησα πονηρά αλλά δε μου είχε φανεί καθόλου κακή ιδέα. Μου χαμογέλασε εξίσου πονηρά και το εξέλαβα ως ναι. Έτσι, σηκώθηκα όρθιος και άρχισα να κατεβάζω και το παντελόνι μου. Βλέποντας την εκεί ξαπλωμένη, να σκανάρει με τα μάτια της το σώμα μου, ένιωσα τη στύση μου να μεγαλώνει άγρια μέσα στο εσώρουχό μου. Έμεινα τελικά μόνο με εκείνο και το βλέμμα της επικεντρώθηκε στην ευαίσθητη περιοχή μου. "Να το κατεβάσω και αυτό;" ρώτησα και πάλι σε πονηρό τόνο.

"Α-αν θες," απάντησε σχεδόν τρέμοντας. Η αλήθεια είναι πως δε την είχα για τέτοιο άτομο, να ψελλίζει και να χάνει εύκολα τα λόγια του. Μάλλον όμως είχα μόλις ανακαλύψει το ευαίσθητό της σημείο και αυτό, από ότι φαινόταν, ήταν το σώμα μου. Χαμογέλασα αυτάρεσκα στον εαυτό μου και κατέβασα και το στενό πια εσώρουχό μου, αποκαλύπτοντας έτσι τη στύση μου. Γαμώτο, είχα ερεθιστεί αρκετά. Όχι όμως πως δε το περίμενα.

"Πώς με βρίσκεις;" ρώτησα με νόημα.

"Τ-τελικά έχεις κι άλλα τατουάζ στο σώμα σου," διαπίστωσε σα χαμένη. Γέλασα κοφτά στο σχόλιό της.

"Έχω. Αλλά έχω και άλλα ωραία πράγματα πάνω μου που δε φαίνεται να παρατηρείς μέχρι στιγμής."

"Κάνω πως δε τα παρατηρώ," απάντησε και ανασηκώθηκε ήρεμα βγάζοντας και τη δική της μπλούζα. Το στήθος της ήταν στο τέλειο για μένα μέγεθος -ούτε μικρό αλλά ούτε και μεγάλο. Το σκέφτηκα αμέσως χωρίς σουτιέν και σα να άκουσε τη σκέψη μου, με μια επιδέξια κίνηση το ξεκούμπωσε αποκαλύπτοντάς το. Αμέσως, μια μεγάλη ανάσα ξέφυγε από τα χείλη μου καθώς κάρφωσα τα μάτια μου στην δεξιά της θηλή. Γαμώτο, είχε σκουλαρίκι εκεί. Πονηρή μικρή. Μάλιστα, το στήθος της ήταν ήδη ερεθισμένο οπότε το σκουλαρίκι εφάρμοζε άψογα στο σημείο. Έγνεψα επιδοκιμαστικά.

"Δε σε είχα για κοπέλα με σκουλαρίκι στο στήθος."

"Σε χαλάει;" ρώτησε όσο παράλληλα πάλευε να μη στρέψει το βλέμμα της στο τέρμα ερεθισμένο μου πέος.

"Καθόλου. Ανυπομονώ να το γευτώ κιόλας," είπα μια και έξω και κατάλαβα ότι την είχα φέρει σε άβολη θέση για άλλη μια φορά, καθώς τα μάγουλά της πήραν μια ελαφριά απόχρωση του ροζ χρώματος. Με πέθαινε το γεγονός ότι ενώ σκεφτόταν και η ίδια βρώμικα πράγματα, παράλληλα ντρεπόταν όταν με άκουγε να τα προσφωνώ. Αυτό από μόνο του επιβεβαίωνε τη μικρή της ηλικία η οποία με γοήτευε περισσότερο όσο περνούσε ο καιρός.

Ανέβηκα ξανά στον καναπέ και έπιασα αμέσως το παντελόνι της να το κατεβάσω μαζί με το εσώρουχό της. Δεν κρατιόμουν, αλλά από την άλλη δεν ήθελα να της δείξω ότι ήμουν εντελώς αχόρταγος -όχι ότι δε το είχε καταλάβει μέχρι και τώρα. Το κατέβασα αργά από τα ψηλά της πόδια και το δέρμα που αποκαλύφθηκε κάτω από αυτά δικαίωσε τις σκέψεις μου. Φαινόταν τόσο απαλό και όταν τελικά αφαίρεσα εντελώς τα ρούχα της δεν άντεξα, το χάιδεψα απαλά με τα δάχτυλά μου. Όντως ήταν. Σα βελούδο. Πήγαινε καιρός από την τελευταία φορά που είχα νιώσει μια τέτοιου είδους αίσθηση.

Την κοίταξα στο πρόσωπο και δάγκωνε τα χείλη της κοιτάζοντας παράλληλα το χέρι μου. Η στύση μου ήταν τόσο έντονη που είχα αρχίσει να ενοχλούμαι. "Να υποθέσω πως δε χρειάζεται να προβούμε σε προκαταρκτικά, έτσι; Το έχουμε ξανακάνει εξάλλου," είπα, θυμούμενος τη μέρα που της είχα βάλει δάχτυλο.

"Ναι, και γω δε νομίζω ότι χρειάζεται," συμφώνησε με το ζόρι καθώς η φωνή της έβγαινε σχεδόν ξέπνοη από τα χείλη της. Άνοιξα προσεχτικά τα πόδια της και μπήκα ανάμεσά τους. Έπιασα το πέος μου και το έτριψα λίγο για να ζεσταθεί. Κοιτούσε σχεδόν αποσβολωμένη.

"Προ-προφύλαξη," κατάφερε να πει με δυσκολία.

"Ξέρω." Έσκυψα κάτω για να βγάλω ένα προφυλακτικό από την πίσω τσέπη του παντελονιού μου. Πάντα κουβαλούσα ένα μαζί μου. Το ένιωσα στο χέρι μου και το τράβηξα καθώς κάθισα ξανά όπως πριν ανάμεσα στα πόδια της. Έσκισα το περιτύλιγμα, ρόλαρα το πλαστικό αντικείμενο και το εφάρμοσα σωστά στο μέγεθός μου. Την κοίταξα μια τελευταία φορά, πιάνοντας τους γοφούς της. "Έτοιμη;"

"Πάντα," αποκρίθηκε κερδίζοντας ένα ακόμα χαμόγελο από μένα. Επικέντρωσα το πέος μου στην είσοδό της και άρχισα να διεισδύω προσεχτικά. Την κοίταξα στο πρόσωπο και είχε κλείσει σφιχτά τα μάτια της. Πονούσε. Έμπαινα αργά και σταθερά μέχρι να φτάσω σε ένα ικανοποιητικό σημείο και να με συνηθίσει. Μάλλον είχε αρκετό καιρό να κάνει σεξ.

"Κουνήσου," πρόσταξε και με έκανε να σφιχτώ περισσότερο. Έτσι, άρχισα να κουνιέμαι ρυθμικά μέσα της. Ήταν τόσο σφιχτή όσο και υγρή και το ένιωθα ήδη. Έκαιγα ολόκληρος μα προσπαθούσα, όντας η πρώτη φορά μας, να μη φωνάζω σα το μαλάκα και να κρατηθώ. Προτιμούσα άλλωστε να ακούω τις φωνές της ίδιας.

Τα βλέφαρά της τρεμόπαιζαν, τα χείλη της ήταν μισάνοιχτα και ήδη είχε αρχίσει να ιδρώνει. Επικέντρωσα το βλέμμα μου στο στήθος της που είχε πρηστεί αρκετά.

"Zayn..." μουρμούρισε ξέπνοα και κατάλαβα πως της άρεσε ο τρόπος που κουνιόμουν μέσα της. Προσπάθησα να κάνω πιο κυκλικές κινήσεις ώστε να νιώσω καλά όλα της τα σημεία. Γαμώτο, ήταν πολύ σφιχτή.

"Γαμώτο," μονολόγησε και εκείνη. "Εκεί ακριβώς." Χαμογέλασα πλάγια και αποφάσισα να πιαστώ από τις άκρες του καναπέ για να κουνιέμαι καλύτερα. "Αχ," αναφώνησε και ανασηκώθηκε στους αγκώνες της κοιτάζοντας χαμηλά μας. Αυτό ήταν σέξι. "Γαμώτο..."

"Ξέρω," είπα με πολύ βαθιά φωνή που δε περίμενα να βγει από τα χείλη μου. Μάλλον είχα και γω ερεθιστεί περισσότερο από όσο περίμενα. Άλλωστε, τόσο καιρό αυτό περίμενα. Να έρθω σε επαφή μαζί της.

"Σκατά," μουρμούρισε ξανά και δεν άντεξα, μούγκρισα έντονα.

"Γαμώτο πόσο σφιχτή είσαι;" αναρωτήθηκα φωναχτά και πήγε να μου απαντήσει αλλά ξαφνικά άφησε ένα βογκητό, έκλεισε με δύναμη τα μάτια της και τελείωσε έντονα. Μόνο και μόνο στην εικόνα της, τελείωσα και γω εξίσου έντονα. Γαμώτο, ήθελα να κρατήσει κι άλλο αλλά για πρώτη φορά ήταν καλό. Πολύ καλό.

Βγήκα προσεχτικά και έβγαλα αμέσως το προφυλακτικό μου, ενώ πήγα απευθείας να το πετάξω στα σκουπίδια. Γύρισα και την είδα να βρίσκεται ξαπλωμένη ανάσκελα πίσω στον καναπέ. Χαμογέλασα ξέπνοα και κάθισα δίπλα της.

"Καλό;" ρώτησα τελικά, με τη φωνή μου ακόμα να βγαίνει βαριά από τα χείλη μου. Χαμογέλασε αδύναμα και με κοίταξε στα μάτια. Αυτή η κουρασμένη της έκφραση μετά το σεξ και το υπέροχο ιδρωμένο κορμί της, ήξερα από τώρα πως θα με στοίχειωνε στον ύπνο μου.

"Τέλειο."