Amelia.

Γυρνούσα σπίτι του Zayn κυριολεκτικά πτώμα. Είχαμε αρκετό κόσμο στο μουσείο σήμερα και θεώρησα πως ήταν λόγω του ότι ο διαγωνισμός βρισκόταν κοντά και όλοι είχαν απορία να μάθουν περισσότερα σχετικά με το μουσείο και τις θεματικές του. Ένιωθα πραγματικά εξουθενωμένη και ήλπιζα πως το φαγητό του Zayn θα με έσωζε από αυτήν την κούραση.

Έφτασα στο σπίτι του και χτύπησα το κουδούνι. Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα που μου συνέβαιναν, είχε αρχίσει να έχει και τη γνωστή ζέστη του Μαΐου. Λίγα δευτερόλεπτα μετά η πόρτα άνοιξε και μπροστά μου εμφανίστηκε ένας Zayn με μια πετσέτα στον ώμο του και με μια μυρωδιά φαγητού να αναδεύει από πίσω του και να φτάνει στα ρουθούνια μου -γεγονός που συνέβαινε για δεύτερη φορά σήμερα. Δεν κατάφερα να συγκρατηθώ και χαμογέλασα πλατιά.

"Πάλι στην κουζίνα είσαι;" αναρωτήθηκα ηλίθια καθώς μου είχε ήδη αναφέρει πως θα ετοίμαζε γεύμα και για τους δυο μας.

"Πώς θα μαγειρευτεί το φαγητό, από μόνο του;" αστειεύτηκε. "Πέρασε, σε πέντε λεπτά θα είναι έτοιμο."

Τον προσπέρασα και έβγαλα την τσάντα μου κρεμώντας την στην κρεμάστρα δίπλα από την πόρτα. Μάζεψα τα μαλλιά μου σε μια χαλαρή αλογοουρά και τον πλησίασα στην κουζίνα, όπου είχε επιστρέψει για να ολοκληρώσει το μαγείρεμα.

"Τι καλό φτιάχνεις;" ρώτησα με όρεξη. Πεινούσα αρκετά.

"Τορτελίνια στο φούρνο με τρία τυριά, μπέικον και μανιτάρια. Ελπίζω να τρως, είναι η πιο εύκολη συνταγή που ξέρω να κάνω και ταυτόχρονα η πιο σύνθετη," αποκρίθηκε γελώντας.

"Μπορώ να βοηθήσω κάπου;"

"Όχι, δε χρειάζεται. Κάθισε και το βγάζω τώρα. Πώς πήγε η δουλειά;"

Αναστέναξα και κάθισα σε ένα από τα ψηλά καθίσματα του μπαρ, όπως χαρακτηριστικά έλεγα. Μόλις ανέφερε τη δουλειά, η σκέψη μου πήγε αμέσως στη συζήτηση που είχαμε με την Elisa σχετικά με τη συμπεριφορά του. Προσπάθησα να μη δείξω ότι σκεφτόμουν κάτι άλλο από αυτό που με ρώτησε και απάντησα ανιαρά.

"Καλά, πώς να πήγε, τα ίδια."

"Τίποτα το ιδιαίτερο; Από επισκέπτες;"

"Είχαμε αρκετό κόσμο, ναι. Υποθέτω ευθύνεται το γεγονός ότι ο διαγωνισμός αρχίζει σε δύο βδομάδες και ως γνωστών όλοι αποκτούν τελευταία στιγμή το ενδιαφέρον για τα εκθέματα του μουσείου, οπότε από δω και πέρα θα είμαστε φουλ."

"Καλό για σας, θα κερδίσετε περισσότερα από όλες τις απόψεις." Έβγαλε το ταψί από τον φούρνο και άρπαξε δύο πιάτα για να σερβίρει. Βλέποντας το πραγματικά εντυπωσιακό ταψί -δεδομένου μάλιστα ότι δεν περίμενα πως ο Zayn θα μαγείρευε κάτι τέτοιο ή θα μαγείρευε γενικότερα- πείνασα ακόμα περισσότερο. Έγλειψα τα χείλη μου καθώς κοίταζα το τέλειο πιάτο που ετοίμαζε και που προοριζόταν για μένα. Όταν το έφτιαξε, το πλησίασε στο μπαρ και το άφησε στη μεριά μου. "Ορίστε δεσποινίς, έτοιμο. Θα φέρω και λευκό κρασί και έχω ετοιμάσει και μια απλή σαλάτα."

"Πολλές ετοιμασίες, πραγματικά. Μήπως πρέπει να ανησυχήσω όπως και το πρωί;" ρώτησα ασυναίσθητα χαμογελώντας μα και πάλι το μυαλό μου πήγε στη συζήτησή μου με την Elisa. Εξακολουθούσε να φέρεται παράξενα ή τουλάχιστον κάπως ανορθόδοξα και δυστυχώς, αυτό δε μου έβγαινε από το μυαλό.

"Όχι, απλά να μου ζητήσεις ένα ευχαριστώ και να το γευτείς χωρίς να σκέφτεσαι και πολλά πολλά," απάντησε, χωρίς ιδιαίτερο τόνο στη φωνή του. Συνοφρυώθηκα και καθάρισα το λαιμό μου. Είχε δίκιο. Έπρεπε απλά να αποδεχτώ, έστω και έτσι, ότι αυτός ήταν ο δικός του τρόπος για να κάνει μια καινούρια αρχή. Όσο πιο νωρίς το αποδεχόμουν, τόσο πιο γρήγορα θα πήγαινα παρακάτω μαζί του και θα κατάφερνα να απελευθερωθώ από τις εμμονικές μου σκέψεις.

-

Zayn.

Έπιασα την κοιλιά μου και ανακάθισα καλύτερα στο ψηλό σκαμπό. Το φαγητό είχε βγει πολύ πετυχημένο και ήμουν ευγνώμων γι' αυτό. Πεινούσα τόσο πολύ, που δε θα το άντεχα αν δεν τρωγόταν -παρά το ότι αν ίσχυε κάτι τέτοιο θα παρήγγελνα κάτι απ' έξω και θα τελείωνε η υπόθεση.

Η Amelia δε μπορούσε με τίποτα να χωνέψει το γεγονός ότι είχα αρχίσει να αλλάζω ρώτα. Είχε τους λόγους της καθώς η αλήθεια είναι πως από σκληρός και άκαμπτος ξαφνικά βρέθηκα να γίνομαι μαλθακός και αρκετά εξυπηρετικός και όντως, η διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο πτυχές ήταν τεράστια. Την αλήθεια; Είχα και τους σκοπούς μου. Προφανώς και δεν είχα αποφασίσει στα καλά καθούμενα να γίνω καλός Σαμαρείτης. Πρώτον, θεώρησα πως με μια τέτοια συμπεριφορά θα κατάφερνα να τη μαλακώσω λίγο και να την κάνω να είναι πιο χαλαρή απέναντί μου έτσι ώστε στο τέλος να λυνόταν εντελώς. Από την άλλη, πολύ σημαντικό ήταν να την έχω και από κοντά, δεδομένου ότι ο διαγωνισμός ήταν σύντομα και όπως είχε πει και η ίδια, έπρεπε να μάθουμε τι άλλα κριτήρια θα λάμβανε υπόψη του ο Taylor και η επιτροπή. Όταν μου το είχε αναφέρει αυτό το προηγούμενο βράδυ είχα σαστίσει. Δεν περίμενα με μερικά φιλιά, κάποιες ήρεμες συζητήσεις στο χαλαρό και μια πρόσκληση για να μείνει το βράδυ σπίτι μου ότι θα λύγιζε κατευθείαν και θα προθυμοποιούνταν να μάθει ορισμένα πράγματα παραπάνω για τον διαγωνισμό. Πραγματικά είχα εκπλαγεί, αλλά μου έφτανε που το είχε πει από μόνη της. Ήλπιζα απλά να το θυμόταν και να μη το είχε ξεχάσει γιατί προφανώς και δε θα τη ρωτούσα εγώ. Δεν ήθελα να φανεί ότι την πιέζω αλλιώς θα καταλάβαινε ότι πήγαινα τη συζήτηση κατά κει και ήταν το τελευταίο που ήθελα τη δεδομένη στιγμή.

"Καλό, έτσι; Εγώ πάντως χόρτασα."

"Και γω," απάντησε αμέσως και έγλειψε τα χείλη της "άσε που είμαι και πτώμα από τη δουλειά, είμαι έτοιμη για ύπνο."

"Ε, τότε ξάπλωσε στο κρεβάτι και πάρε έναν υπνάκο."

Με κοίταξε δύσπιστα και κατάλαβα πως πάλι αυτό που της είχα πει την είχε ξαφνιάσει. Προσπαθούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να πω κάτι που δεν έπρεπε αλλά δεν μπορούσα. Μπορεί και να μην ήθελα κιόλας. "Τι;" αναρωτήθηκα και καλά αδιάφορα.

"Τι-τίποτα, τίποτα. Απλώς... Δε ξέρω αν πρέπει να κοιμηθώ εδώ ξανά, θέλω να πω καλό το φαγητό και η φιλοξενία σου μέχρι τώρα αλλά υποτίθεται πως μένεις μόνος εδώ."

"Ναι, όμως η Loreen δε το ξέρει αυτό. Αυτό δε σκέφτεσαι; Το ενδεχόμενο να μας δει, σωστά;"

Την ένιωσα να αισθάνεται άβολα στην ερώτησή μου αν και δεν είχε φανεί καθόλου εξωτερικά. Χαμογέλασα νοητά στον εαυτό μου. Την ήξερα αρκετά για το μικρό διάστημα που γνωριζόμασταν.

"Ναι, και αυτό," είπε τελικά. "Τι και αν περάσει για να δει τι κάνεις;"

"Δε τα συνηθίζει αυτά η Loreen," είπα με βεβαιότητα.

"Κι αν όμως το κάνει;"

"Δε θα το κάνει, είμαι σίγουρος. Παρόλα αυτά αν υπάρχει και άλλο πρόβλημα ίσως καλύτερα να μου το πεις και εκείνο, γιατί αισθάνομαι πως δε σε απασχολεί μόνο η Loreen."

Ξεφύσησε και σταύρωσε τα χέρια κάτω από το στήθος της κοιτάζοντας σταθερά αλλού. Φοβόταν ή καλύτερα ντρεπόταν να με κοιτάξει στα μάτια και το ένιωθα. "Κοίτα, το σκέφτηκα καλά και το συζήτησα και με την Elisa το πρωί. Με παραξενεύει το γεγονός ότι έχεις αλλάξει υπερβολικά πολύ στα ξαφνικά και στο είπα και το πρωί πριν φύγω. Θα ήθελα όμως να σε ρωτήσω ευθέως για να μη παρεξηγηθώ. Πραγματικά, αυτός είναι ο τρόπος σου να κάνεις μια καινούρια αρχή μαζί μου ή υπάρχει κάποιος άλλος σκοπός από πίσω; Και το ξανατονίζω, δε θέλω να παρεξηγηθώ, αλλά προτιμώ να σε ρωτήσω έτσι ωμά παρά να το κρατάω μέσα μου και να κάνω διάφορες εικασίες, δε συμφωνείς;"

Δυστυχώς, συμφωνούσα. Δεν ήταν παράξενο το ότι είχε καταλάβει τον αλλοπρόσαλλο τρόπο που συμπεριφερόμουν απέναντί της από χθες -πόσο μάλλον περίμενα να γίνει. Αλλά δεν υπήρχε καμία περίπτωση να της πω πως στο πολύ βάθος του μυαλού μου, ένας βασικός λόγος που το έκανα αυτό ήταν για να την μαλακώσω και να την ωθήσω έμμεσα να μάθει και άλλα από τον Taylor σχετικά με τον διαγωνισμό. Διαφορετικά όχι μόνο δε θα το έκανε, αλλά και θα με παρατούσε πριν καν καταφέρω να την ρίξω στο κρεβάτι μαζί μου -και αυτό ίσως και να μου στοίχιζε περισσότερο στην φάση που βρισκόμασταν.

"Όχι," επέλεξα να απαντήσω. "Εννοώ όχι, δεν έχω κάποιον άλλο σκοπό. Εφόσον αναθεωρήσαμε τη σχέση μας, επέλεξα να αλλάξω και τον τρόπο που φέρομαι απέναντί σου, στο είπα και το πρωί. Ξέρω ότι είναι πολύ 'κόντρα ρόλος' για μένα, αλλά έτσι επέλεξα να είμαι. Αν δε σου αρέσει πες μου να γυρίσω στα παλιά, μόνο που έτσι θα είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσω πως εμείς οι δύο έχουμε αλλάξει όντως τη σχέση μας πια."

"Δεκτό," είπε αμέσως χωρίς πολλά πολλά και με εξέπληξε. Περίμενα ότι θα ανέλυε το θέμα περισσότερο αλλά είχα πέσει -ευτυχώς- έξω. "Συγνώμη που ρώτησα κιόλας, ελπίζω όμως να καταλαβαίνεις γιατί το έκανα."

"Ναι, μην ανησυχείς," βάλθηκα να την καθησυχάσω "σε καταλαβαίνω. Αλλά και συ ελπίζω να μην ξαναρωτήσεις, θέλω να πω, να μην αμφισβητήσεις τις προθέσεις μου," είπα όσο πιο πειστικά μπορούσα.

Έγνεψε ευγενικά χαμογελώντας παράλληλα διστακτικά. "Εντάξει, λύθηκε και αυτό. Θα εμ... Θα ξαπλώσω εδώ τότε, αν δε σε πειράζει."

"Παρακαλώ," είπα δείχνοντας με το χέρι μου το δωμάτιο. "Σπάνια κοιμάμαι το μεσημέρι οπότε μπορείς να ξαπλώσεις εκεί. Θα χαλαρώσω λίγο στο σαλόνι, ίσως χαζέψω τηλεόραση."

"Τέλεια," αποκρίθηκε και σηκώθηκε. "Και τα πιάτα;"

"Θα τα κάνω εγώ, πήγαινε εσύ, είσαι κουρασμένη."

"Εντάξει." Σηκώθηκε και έφτιαξε καλύτερα την αλογοουρά της. "Τα λέμε μετά τότε," είπε και πάλι διστακτικά και αποσύρθηκε στην κρεβατοκάμαρα κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να μαζεύω τα πιάτα ώστε να τα ξεπλύνω στα γρήγορα και να τα βάλω στο πλυντήριο πιάτων. Για κάποιον λόγο, αισθανόμουν κάπως αμήχανα που είχα κάποιον απώτερο σκοπό μαζί της ο οποίος ήταν καθαρά για προσωπικό μου όφελος. Πραγματικά δεν ήμουν άνθρωπος που μου άρεσε να εκμεταλλεύομαι τους άλλους και ήξερα πως και αυτή απεχθανόταν κάτι τέτοιο -εξάλλου μου το είχε πει αρκετές φορές λόγω της όλης φάσης που είχε συμβεί στις αρχές με τον Taylor. Αλλά ακόμα και να μην είχε ιδιαίτερο πρόβλημα με κάτι τέτοιο, δεν άρεσε σε μένα τον ίδιο, όσο παράξενο και αν ακουγόταν εφόσον τώρα έκανα κάτι παρόμοιο.

Τοποθέτησα όλα τα σερβίτσια στο πλυντήριο πιάτων και το ενεργοποίησα. Όταν άρχισε να λειτουργεί πήγα προς το σαλόνι και σωριάστηκα στον έναν καναπέ κοιτάζοντας τον λευκό τοίχο μπροστά μου. Ναι, πραγματικά είχα θέμα με το ότι κατά κάποιον τρόπο την χρησιμοποιούσα. Ίσως πια να το έκανα εντελώς εσκεμμένα γιατί είχα θορυβηθεί με αυτά που είχα ακούσει για τις λεπτομέρειες του διαγωνισμού αλλά και πάλι, αυτό δεν ήταν δικαιολογία ή και αν ήταν, ήταν υπερβολικά χαζή.

Έτριψα το πρόσωπό μου. Έπρεπε να καλμάρω λίγο τις σκέψεις μου γιατί δε θα μου έκαναν καλό. Το μόνο θετικό στην όλη υπόθεση, ήταν ότι η Loreen δεν είχε επικοινωνήσει ακόμα μαζί μου από τότε που είχα φύγει και αυτό με καθησύχαζε.