Zayn.

Πήρα μια τζούρα από το τσιγάρο μου και την έβγαλα προς τα πάνω, κοιτάζοντας παράλληλα και τον συννεφιασμένο ουρανό. Ο καιρός δεν ήταν το ίδιο καλός όπως και τις προηγούμενες μέρες μα τουλάχιστον δεν είχε πέσει κατά πολύ η θερμοκρασία. Κοίταξα τριγύρω στο δρόμο αλλά δε περνούσε κανείς, ούτε καν ένα γαμημένο αμάξι. Ή μηχανάκι. Ή έστω ποδήλατο. Κοίταξα το ρολόι μου και ήταν κοντά στις τέσσερις, οπότε σύντομα θα τελείωνε από τη δουλειά και λογικά θα ήταν εδώ σε λίγη ώρα.

Περίμενα έξω από το σπίτι της Amelia και ήμουν σίγουρος πως έμοιαζα με κανέναν ανώμαλο που παραμονεύει έξω από τα σπίτια μικρών κοριτσιών. Κούνησα το κεφάλι μου σε μια προσπάθεια να διώξω τις ηλίθιες σκέψεις μου. Λες και ήμουν κανένας γέρος. Η Amelia ήταν υπερβολικά μικρή για μένα αλλά αυτό δε σήμαινε κάτι. Ίσα ίσα, δε θεωρούσα πως εμφανισιακά έμοιαζα με άντρα που είχε περάσει τα τριάντα χρόνια ζωής του. Ήλπιζα το ίδιο να φαινόμουν και στους γύρω μου.

Είχα αποφασίσει να την πάρω και να της δείξω το σπίτι μου. Το δικό μου σπίτι και όχι αυτό που έμενα με τη Loreen. Τις προάλλες που είχαμε συναντηθεί και της το είχα αναφέρει, της είχε φανεί πολύ παράξενο που παρά το ότι ήμουν παντρεμένος είχα κρατήσει και το δικό μου σπίτι, αυτό που είχα πριν φυσικά να γνωρίσω τη Loreen. Δεν ήξερα για ποιο λόγο ήθελα να το κάνω, μα το είχα στο νου μου όλο το πρωί και αν δε το έκανα, δε θα σταματούσα να το σκέφτομαι. Έτσι ήμουν πάντα. Αν έμπαινε κάτι στο μυαλό μου δεν έβαζα τέλος μέχρι και να το πετύχω.

Η ώρα είχε πάει τέσσερις και δέκα. Σκέφτηκα να την πάρω ένα τηλέφωνο, μα ήθελα να εκπλαγεί από την παρουσία μου και να μη προλάβει να μπει σε σκέψεις σχετικά με τον λόγο που μπορεί να είχα έρθει να τη βρω. Ήθελα να είναι εντελώς απροετοίμαστη. Έτσι, απλά συνέχισα να περιμένω μέχρι που κάποιος πρόφερε το όνομά μου.

"Zayn;"

Χαμογέλασα στον εαυτό μου και γύρισα αμέσως προς την κατεύθυνση της φωνής της. Η Amelia στεκόταν λίγα μέτρα μακριά μου, τα χέρια της τυλιγμένα γύρω από το σώμα της και η έκφρασή της γεμάτη απορία.

"Καλησπέρα. Ενοχλώ;"

"Ξέρω γω;" ρώτησε αμήχανα. "Μα τι δουλειά έχεις εδώ; Και γιατί δεν πήρες ένα τηλέφωνο, πόση ώρα περιμένεις;"

"Πρώτα πρώτα να σου υπενθυμίσω πως είχες δουλειά και δε θα σε έπαιρνα για κανένα λόγo όσο ήσουν ακόμα στο μουσείο. Δεύτερον, ήξερα πως τελειώνεις στις τέσσερις, άρα προφανώς και δε θα αργούσες πολύ να έρθεις. Και αποδείχθηκα σωστός."

"Σήμερα όμως ο κύριος Taylor μας άφησε να φύγουμε νωρίτερα, ήθελε να κάνει συντήρηση σε κάποια έργα άρα αν με έπαιρνες, θα είχα έρθει να σε βρω."

"Δεν πειράζει, δεν περιμένω ώρα εξάλλου."

Πέταξα τη γόπα στο πέτρινο δρομάκι που συνέδεε την εξώπορτά της με το τέλος του φράχτη που φρουρούσε τη μονοκατοικία της. Βεβαιώθηκα πως είχε σβήσει και την κοίταξα στα μάτια. "Θέλω να σε πάω κάπου."

Η απορία εξακολουθούσε να βρίσκεται ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της και ήταν λογικό. "Που κάπου;"

"Θα δεις. Έχεις να κάνεις κάτι άλλο τώρα ή μπορείς να έρθεις μαζί μου;"

"Μπορώ," είπε αμέσως δίχως καν να το σκεφτεί. Χαμογέλασα πλάγια και της έκανα σήμα με το χέρι μου προς την πόρτα του φράχτη. "Τότε μπορούμε να φύγουμε. Δεν είναι μακριά, δε θα μας πάρει ώρα να φτάσουμε. Αν δεις ότι χάνεις το ενδιαφέρον σου ή βαριέσαι, μπορούμε να γυρίσουμε αμέσως πίσω."

"Δε νομίζω να έχω θέμα," είπε πάλι χωρίς να το σκεφτεί περαιτέρω. "Απλώς σου έχω αναφέρει ξανά στο παρελθόν πως δεν τρελαίνομαι για μυστήρια."

"Πίστεψέ με, το μέρος που θα πάμε έχει σκοπό να σου λύσει ένα και όχι να σου δημιουργήσει κάποιο καινούριο," ήταν το μόνο που είπα πριν φύγουμε.

-

Στεκόμασταν έξω από το σπίτι μου, μια μικρή μονοκατοικία μόλις τέσσερα στενά πιο μακριά από το δικό της σπίτι. Ήταν περίπου στο ίδιο μέγεθος με της Amelia, μόνο αρκετά πιο... Απεριποίητο και με σίγουρα εντελώς διαφορετικό στυλ.

Την ένιωσα να με κοιτάει και γύρισα το βλέμμα μου ώστε να την αντικρίσω και γω. "Είναι το σπίτι μου," είπα. "Την Παρασκευή είχες αναρωτηθεί για ποιον λόγο κρατάω το σπίτι μου εφόσον πλέον συζώ με τη Loreen. Έτσι, σκέφτηκα πως θα ήταν μια καλή ιδέα πρώτα να στο δείξω και έπειτα να σου εξηγήσω το γιατί."

"Δεν είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις, Zayn," είπε με ένα τόνο συμπόνιας στη φωνή της. "Φαίνεται πως μάλλον κρύβεται ένας σημαντικός για σένα λόγος πίσω από την απόφαση να κρατήσεις το σπίτι σου, οπότε δε χρειάζεται να μου πεις."

"Πίστεψέ με, αν δεν ήθελα δε θα σε έφερνα εδώ, πόσο μάλλον θα φρόντιζα να μη σου έλεγα εξαρχής πως έχω ακόμα κρατήσει το σπίτι μου," απάντησα ειλικρινά. "Πάντα επιλέγω τι θα πω. Ένιωσα πως ήθελα να ξέρεις, ειδικά εφόσον ήδη μου είχες πει αρκετά πράγματα για την προσωπική σου ζωή δεδομένου ότι γνωριζόμαστε ελάχιστες μέρες. Επομένως, ούτε το μετανιώνω ούτε θεωρώ πως δεν είσαι το κατάλληλο άτομο για να ξέρεις."

Έγνεψε, δίχως να εναντιωθεί ξανά. Προφανώς και το είχα σκεφτεί καλά πριν τη φέρω εδώ. Αν είχα κάνει καλά ή όχι θα φαινόταν στην πορεία, αλλά προς το παρόν δε με επηρέαζε αυτό. Άνοιξα την πόρτα του φράχτη και πέρασα πρώτος μέσα, καθώς το γρασίδι είχε αρχίσει να ψηλώνει και να αγριεύει απότομα και φοβήθηκα μη πεταγόταν κανένα ερπετό από κει μέσα. Ερχόμουν μια φορά τον μήνα για να καθαρίζω τόσο τον κήπο όσο και το σπίτι αλλά τώρα που ο καιρός άνοιγε, μάλλον θα χρειαζόταν να έρχομαι συχνότερα. Έστρεψα ελαφρώς πλάγια το κεφάλι μου για να επιβεβαιώσω πως με ακολουθούσε και αφού ανέβηκα τα σκαλοπάτια, στάθηκα μπροστά από την εξώπορτα. Έβαλα το κλειδί στην κλειδαριά και μόλις άνοιξα, το ίδιο αίσθημα γαλήνης με κατέκλυσε για άλλη μια φορά.

Και αυτό το σπίτι, όπως αυτό που έμενα με τη Loreen αλλά και αυτό της Amelia ήταν σε παρόμοιο στυλ: Σαλοκουζίνα και ένας μικρός διάδρομος που έβγαζε σε δύο δωμάτια -ένα μπάνιο και ένα υπνοδωμάτιο. Όλα τα σπίτια στην πόλη μας ήταν χτισμένα στο ίδιο στυλ και ενώ αυτό το γεγονός από μόνο του ήταν βαρετό, ήταν στο χέρι σου να τα αλλάξεις με τη διακόσμηση που θα έκανες. Αν έπρεπε να βαθμολογήσω το σπίτι μου από ένα μέχρι και το δέκα μάλλον θα έβαζα εφτά και αυτό γιατί πολύ απλά δεν έμενα πια μόνιμα εδώ και ερχόμουν μόνο όποτε ήθελα να ξεφύγω από όλους και από όλα -και πάλι όμως, δε καθόμουν περισσότερο από μερικές ώρες. Οι ασπρόμαυρες αποχρώσεις κυριαρχούσαν ενώ δεν υπήρχαν πολλά αντικείμενα διακόσμησης πάνω στις επιφάνειες. Θα χαρακτήριζα το σπίτι μου αρκετά μινιμαλιστικό, παρά το γεγονός ότι δεν ήμουν καθόλου τέτοιος τύπος. Όμως, το συγκεκριμένο σπίτι μου άρεσε που είχε διαμορφωθεί έτσι. Έβγαζε μια άλλη πτυχή του εαυτού μου που παραδόξως, ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα ακόμα και για μένα τον ίδιο.

Στο τέλος του διαδρόμου, βρισκόταν άλλη μια πόρτα η οποία ήταν διαφορετική από όλες τις άλλες και η οποία δεν υπήρχε ούτε στο δικό μου σπίτι με τη Loreen αλλά ούτε και στις Amelia αν θυμόμουν καλά. Ήταν μια πόρτα που οδηγούσε σε πίσω κήπο. Τα περισσότερα σπίτια εδώ δεν είχαν κήπο από την πίσω μεριά μα μόνο από την μπροστινή και αυτός όχι ιδιαίτερα μεγάλος σε έκταση. Γι' αυτό και θεωρούσα αυτό το σπίτι προνομιούχο, γιατί είχε τον δικό του κήπο -μικρό μεν, αλλά τουλάχιστον υπήρχε. Πάντα ήθελα να τον διαμορφώσω σύμφωνα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά, αλλά όσο ήμουν ακόμα στην πρώτη μου δουλειά τα χρήματα πήγαιναν κυρίως για να εξοφλήσω το δάνειο που είχα πάρει από την τράπεζα ώστε να καταφέρω να αγοράσω το σπίτι και στην πορεία, βρήκα την Loreen και έφυγα πριν προλάβω να ασχοληθώ μαζί του. Αυτό ήταν και ένα από τα παράπονά μου, ότι δεν είχα προλάβει να ασχοληθώ καθόλου με τον κήπο μου -ένα μέρος που πάντα με γέμιζε με ψυχική ηρεμία. Αν κατάφερνα να έπαιρνα τη θέση που μου αναλογούσε μέσα στο μουσείο, τα πρώτα κιόλας χρήματα που θα έπαιρνα θα πήγαιναν γι' αυτόν τον σκοπό.

Μπήκα μέσα και έκανα στην άκρη για να περάσει και εκείνη. Δε με κοίταξε ούτε ένα λεπτό και πραγματικά ήμουν έτοιμος να παρεξηγηθώ, αλλά τελικά συνειδητοποίησα πως απλά είχε μάλλον πάθει την πλάκα της με το σπίτι. Κοιτούσε δεξιά αριστερά και σε κάποια φάση πλησίασε στο σαλόνι και άρχισε να αγγίζει προσεχτικά κάτι γυάλινους κύβους σε σκούρα χρώματα που είχα συναρμολογήσει πάνω στο τραπέζι. Χαμογέλασε και με κοίταξε.

"Τι να πρωτοπώ γι' αυτό που βλέπω;" είπε τελικά και κούνησα τους ώμους μου.

"Ξέρω γω, ότι νιώθεις."

"Είναι τέλειο;" δήλωσε με έκπληξη. "Το εννοώ! Το σπίτι σα σπίτι μοιάζει με το δικό μου-"

"Όλα μοιάζουν σε αυτήν την πόλη," τη διέκοψα.

"Ναι, αλλά η διακόσμηση, η εσωτερική δηλαδή γιατί από την εξωτερική δε μπορείς να καταλάβεις και πολλά, είναι τρομερή. Δε περίμενα να είχες μινιμαλιστικό γούστο, με εκπλήσσεις."

Χαμογέλασα περήφανα. "Ώρες ώρες ούτε εγώ ξέρω πώς προέκυψε αυτό το γούστο." Έδειξα την κουζίνα, της οποία τα έπιπλα ήταν εξίσου ασπρόμαυρα με ασημένια χερούλια. Το πάτωμά της ήταν πλακάκι, σε μικρά λευκά με μαύρα τετραγωνάκια σα μια σκακιέρα. "Εδώ είναι η κουζίνα, όπως βλέπεις. Τραπέζι δεν έχω, τρώω στον πάγκο, μου αρέσει περισσότερο έτσι." Προχώρησα προς τον μικρό διάδρομο και την άκουσα που με ακολούθησε και εκείνη. Άνοιξα την πόρτα στο υπνοδωμάτιο και αμέσως μετά το φως, καθώς τα παντζούρια ήταν κατεβασμένα. Ένα μεγάλο, διπλό κρεβάτι με λευκά σεντόνια και μαύρα σκεπάσματα δέσποζε μες τη μέση του δωματίου, με δύο κομοδίνα και μια ντουλάπα. Ένας μικρός καθρέφτης με μια εξίσου μικρή ραφιέρα συμπλήρωνε τα έπιπλα που υπήρχαν μέσα εκεί. "Εδώ είναι το δωμάτιο, όπως προφανώς κατάλαβες. Θέλω να αλλάξω το χρώμα στους τοίχους, είναι μπεζ και προφανώς τους θέλω λευκούς, δε θέλω να χαλάσω το ασπρόμαυρο κλίμα του σπιτιού," χαχάνισα στα λόγια μου και βγήκα αμέσως, πριν προλάβει να σχολιάσει το οτιδήποτε ενώ μπήκα στο μπάνιο που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το υπνοδωμάτιο. Ήταν σχετικά μικρό, με μια ντουζιέρα και καμπίνα από γυαλί, ένα νιπτήρα, καθρέφτη και φυσικά την τουαλέτα. "Θέλω να φτιάξω μερικά ντουλάπια για αποθηκευτικούς χώρους," την ενημέρωσα γιατί ήξερα πως στεκόταν από πίσω μου "μάλλον θα αρχίσω τη δουλειά το καλοκαίρι."

"Η άλλη πόρτα που οδηγεί; Μη μου πεις σε κήπο;"

Χαμογέλασα ξανά και βγήκα άλλη μια φορά έξω για να της ανοίξω την επόμενη και τελευταία πόρτα ώστε να διαπιστώσει μόνη της αν αυτό που σκεφτόταν ήταν σωστό. Μόλις το έκανα πήγε ένα βήμα μπροστά και ορκίζομαι πως είδα τα μάτια της να λάμπουν για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.

"Κήπος... Ουαου, παίζει να είσαι από τους λίγους εδώ στην πόλη με τέτοιο σπίτι."

Χαμογέλασα ξανά με περηφάνεια, λες και μόλις μου είχε απονείμει κάποιο βραβείο. "Άρα γνωρίζεις και συ ότι οι κήποι είναι περιορισμένοι στα σπίτια της πόλης μας, έτσι;"

"Πλάκα κάνεις;" ρώτησε και με κοίταξε. "Σχεδόν έπαθα σοκ όταν έψαξα να βρω το δικό μου σπίτι με κήπο και δεν υπήρχε ούτε ένα διαθέσιμο. Ο μεσίτης μέσω του οποίου βρήκα τη μονοκατοικία μου είπε ότι τα περισσότερα σπίτια με κήπο είναι αγορασμένα και υπάρχουν μόνο τέσσερα που ενοικιάζονται και εκείνη την περίοδο δεν ήταν διαθέσιμα. Μπορεί και να έκλαιγα μια ολόκληρη μέρα γι' αυτό," είπε αστειευόμενη.

"Ναι, η αλήθεια είναι πως επειδή ήθελαν πάση θυσία η πόλη να είναι ομοιόμορφη από όλες τις απόψεις, οι αρχιτέκτονες συμφώνησαν σε ένα σχέδιο και μόνο, με ελάχιστες εσωτερικές διαφοροποιήσεις όπως όλοι γνωρίζουμε. Σε μερικά σπίτια που το οικόπεδο ήταν μεγαλύτερο, ο λιγοστός χώρος που έμενε γινόταν αυτομάτως κήπος αλλά όπως είπες και συ, ελάχιστα σπίτια έχουν αυτό το προνόμιο. Θεωρούμαι τυχερός."

"Υπερβολικά τυχερός," διόρθωσε. "Όμως δεν τον έχεις περιποιηθεί καθόλου," παρατήρησε στη συνέχεια.

"Αμ, ναι," παραδέχτηκα περνώντας την παλάμη μου πίσω στο σβέρκο τρίβοντάς τον αμήχανα. "Όπως είπα και πριν, πρέπει να έχω λεφτά για να τον φτιάξω. Προς το παρόν δε τα έχω οπότε... Μένει έτσι."

Εκτός από τα ψηλά χόρτα τα οποία υπήρχαν και στον μπροστινό κήπο, ο πίσω κήπος είχε μόνο ένα τραπέζι χωρίς καρέκλες, ένα κάδο ανακύκλωσης στη γωνία και μια μικρή ψησταριά κολλημένη σε μια μεριά του φράχτη. Όντως, έτσι όπως τον έβλεπα τώρα, ήθελε οπωσδήποτε καλύτερη περιποίηση. Άξιζε καλύτερη περιποίηση.

Κατέβηκα τα σκαλοπάτια και κάθισα στο τελευταίο, αφού πρώτα έβγαλα το πακέτο με τα τσιγάρα μου από την πίσω τσέπη του παντελονιού μου. Άρπαξα ένα και το τοποθέτησα ανάμεσα στα χείλη μου, ανάβοντάς το ταυτόχρονα. Πήρα μια καλή τζούρα και την φύσησα μακριά την ίδια ώρα που η Amelia θρονιαζόταν δίπλα μου με μια μικρή απόσταση να μας χωρίζει μόνο.

"Χρησιμοποιείς παροντικά ρήματα," είπε ξαφνικά και έστρεψα το κεφάλι μου προς τα κείνη. "Εννοώ, μιλάς γι' αυτό το σπίτι λες και κατοικείς σε αυτό," διευκρίνισε. "Κάνω λάθος;"

Πήρα κι άλλη τζούρα βγάζοντάς την σχεδόν αμέσως. "Έρχομαι συχνά. Μια φορά το μήνα είμαι εδώ για να το καθαρίζω και γενικότερα όποτε νιώσω την ανάγκη θα έρθω εδώ να ξεφύγω από την καθημερινότητα το κάνω."

"Και τι κάνεις όταν έρχεσαι εδώ;"

Χαμογέλασα στην ερώτησή της γιατί μόνο ωραίες αναμνήσεις είχα από αυτό το σπίτι, κυριολεκτικά. Και θα έφτιαχνα σίγουρα κι άλλες στο μέλλον. "Όχι κάτι το ιδιαίτερο, μη φανταστείς. Μπορεί απλά να έρθω για να χαλαρώσω, απλά να ξαπλώσω στον καναπέ και να κοιτάζω την κατασκευή με τους κύβους που είδες εκεί πάνω στο τραπέζι. Μπορεί να προσπαθήσω να μάθω κάποια καινούρια συνταγή -λατρεύω τα γλυκά και οτιδήποτε σχετίζεται με το κοτόπουλο, οπότε μου αρέσει να πειραματίζομαι. Που και που φέρνω και κανέναν καμβά μαζί μου και σχεδιάζω, μα πολύ σπάνια γιατί αυτό το κάνω άνετα και στο σπίτι που μένω τώρα οπότε δεν είναι κάτι που θα το έκανα αποκλειστικά εδώ ας πούμε."

"Το σπίτι που μένω τώρα," επανέλαβε την πρότασή μου. "Τόσο πολύ δε το αισθάνεσαι ως αληθινό σου σπίτι; Συγνώμη για την ερώτηση, μα αυτό μου βγάζουν τα λόγια σου."

"Αν πω ότι έχεις άδικο, θα είναι ψέματα," παραδέχτηκα. "Όντως, δε το αισθάνομαι σα δικό μου σπίτι. Μόνο αυτό μπορώ να το αισθανθώ έτσι."

"Γιατί;"

"Έλα ντε, γιατί," απόρησα και γω ο ίδιος. "Κανονικά δε θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό, σωστά; Είμαι παντρεμένος, έχω το σπίτι μου με τη γυναίκα μου, τι παραπάνω να ζητούσα δηλαδή;"

Την ένιωσα που άλλαξε τη στάση που καθόταν και αυτό σήμαινε πως ένιωσε άβολα με αυτό που είχα πει. Ήθελα να χαμογελάσω, αλλά κρατήθηκα γιατί δεν ήταν η κατάλληλη ώρα γι' αυτό.

"Δεν πάει κάπου το μυαλό σου;" είπε τελικά.

"Υπάρχουν πολλά θέματα με τη Loreen γενικότερα, στο είχα πει από την αρχή. Θα τα μάθεις με τον καιρό," είπα σταθερά και κούνησε το κεφάλι της. Ήξερα πως είχε πολλές απορίες, αλλά προφανώς και δε θα της τις έλυνα όλες μέσα σε μια μέρα. Εξάλλου, δεν ήταν αυτός ο σκοπός που την είχα φέρει στο σπίτι μου σήμερα. Έκανα μια τελευταία τζούρα και σηκώθηκα, πετώντας το τσιγάρο προσεχτικά στο σκαλοπάτι και σβήνοντάς το καλά. Την κοίταξα και της έκανα νόημα με το κεφάλι να με ακολουθήσει. "Πάμε μέσα. Θα μας παραγγείλω να φάμε," είπα καταφατικά, χωρίς να τη ρωτήσω και μπήκα ξανά στο σπίτι.