Sonunda yaza bildim)İyi,kötü yorumlarınızı bekliyorum.Oy vermeyi unutmayın)Şimdiden teşekkürler.

Keyifli okumalar...

Yer yüzünde hüküm süren küvvet:hayat küvveti değil,ölüm küvvetidir...

Yine beni uyandırdılar.Bu haftada bir yapdıkları şeydi.Uyandırıp,tahliller yapmak.İşkence etmek.Acıya dayanıp,dayanamadığımı öğrenmek.Benden kan alıp,başkasına vurmak.

Bense sessizce,kanımın vurulduğu kişinin ölmesini izliyordum.Önümde kaç çoçuk,kaç kız ,kaç erkek öldürdüklerinin sayını unutdum.

Bana yapdıkları iğneyle,kafamı bile kıpırdatamıyordum.Sadece izliyordum.Tek kıpırdata bildiğim,gözlerimdi.Keşke gözlerimi bile açamazdım.ÖlseydimAma böyle bir şey var ki,ölümden korkmayan ölmez,ölüm kendine koşanları hiç bir zaman vurmaz.Ben de ölüme koşuyordum.Böyle yaşamakdansa,ölmek istemişdim.Ama ölüm beni seçmedi.Bu hayatda daha zamanım dolmadı.Galiba ömrümün sonuna kadar bu odada kalacağım,yok hayır kalmayacağım.Benimle işleri bitdikden sonra,beni başka birine satacaklarını söylemişlerdi.Büyük miktarda paraya.Benim için her şeyin anlamsız olduğu zaman,hayatdan hiç bir beklentim olmadığı zaman,yaralarımın acımadığı zaman satılacakdım.Anılarım tek tek aklıma geliyordu...

Gözlerimi açdığım da bir odadaydım.Odanın içi ışıklıydı.Makinelerin sesi beynimde yankılanıyordu.Başımı kaldırmaya çalışdığım da,kendimi kıpırdatamadım.Bir şey yapamamak sinirimi bozuyordu.Sadece gözlerimi kıpırdata biliyordum.En son sokakta olanları hatırlamışdım.Siyah giyinen adamlar beni kurşun yağmuruna tutmuşlardı.Sonra bir şey hatırlamıyorum.Şimdi hastanede olmalıyım.

Yanımda bir karartı vardı ama yüzümü ona dönüp,bakamıyordum.Burası hastane olduğuna göre,bir hemşire olmalıydı.Yatağımın,kalkması ile,bende oturur pozisyona gelmişdim.

Beyaz bir odaydı,karşımda,tek kişilik bir kaç yatak vardı.Ve etraf makinelerle doluydu.Hiç cam yoktu,odanın içi,beyazdı.Hayır bu etrafdaki beyaz ışıkların renkiydi.

Birinin görüş alanıma girmesi ile kendime geldim,bir erkek.Yaşlı biri değildi,ama onu bir yerden tanıyordum.Gülümsüyerek "beni tanıdınmı?"dedi.Biraz daha bakmaya devam etdim.Onu bir yerden tanıyordum.

Evet onu tanıdım,bu yüzü nasıl aklımdan çıkara bilirim ki,hayatımı karartan doktor.Hayır bana güc veren mi demeliydim.

Dağdan aşağı düşdüğüm de,hastaneye yatırılmışdım.Annem beni hastaneden çıkarmaya israr etmişdi.Bu doktor onunla kavga etmişdi.Artık yürüyemiyeceğimi söylemişdi.Ama onun burada ne işi var ki.

"Evet"dedim.Sesim o kadar gücsüz,o kadar sakin çıkmışdı ki,kendime nefret etdim.Böyle bir duruma nasıl düşdüm ben,anlam veremiyorum.

Doktor yine sırıtarak "Güzel."dedi."Elini kıpırdata biliyormusun?"dedi yine.Elimi kaldırmaya çalışdım ama olmuyordu"Hayır"dedim,böyle gücsüz çıkarsa sesim bir daha konuşmam.Sinir bozucu bir şey bu.Doktor gülümseyerek yanıma geldi.Sanki benim kıpırdayamamamdan,cesaret almışdı ve yanıma oturdu.

"Rüzgar'dı değilmi?"dedi."Evet"dedim yine mecburen.Şu an düşündüğüm şey sesim olmamalıydı,düşünece çok şey vardı.

Birinin ayak sesleri geldi.Doktor yüzün ona dönüp,gülümsedi.Ama ben bakamıyordum,görüş alanımda değildi."Kendini yenilemesi 1 haftasın aldı.Bu harika bir şey"dedi başka biri.Bu kimden bahsediyordu.Aslında hiç bir yerim acımıyordu.Belkide benden bahsediyordu.O kadar kurşun girdi bedenime,ölmemem bir mucize.

Ben kendimi yeniledim mi.Bana neler oluyor.Neden hala yaşıyorum.Bu garip bir şey.Nasıl yaşadım ben.O kadar yarayla ne kadar yaşadım.Bunu bana kim yaptı.Hangi aptal cesaret etdi beni vurmaya.Bu gibi düşünceler beynimde yankılanıyordu.

Yüzünü görmediğim erkek de görüş alanıma girmişdi.Gözlüklü bir erkekdi."Sen bir harikasın Rüzgar,gücünün farkında değilsin"dedi,aptal.Tabii ki gücümün farkındayım ve gücümün bedelininde.

Tanıdığım doktor yine konuşmaya başladı"Sen hastaneden gitdikden sonra,iğnelerden birinin kaybolduğunu anladık.Ama nerede olduğunu bulamadık.Annen beni arayıp,kızının gezdiğini söyleyene kadar.Peşine düşdük,en sonunda seni bulduk.Sapa sağlam,hiç bir şey olmamış gibi yürüyordun.Ve çok güclüydün.Bir insandan daha güclü Maske"dedi.Lanet kadın.Yine yapmışdı yapacağın.

Ondan sonra,türlü türlü,şeyler denediler üstümde.Kıpırdayamıyordum ama,hissediyordum.Bir kaç kere dövdüler,bir kaç kez bıçakladılar,sonra kurşuna dizdiler.Hatta açdıkları yaralara asit bile döktüler.Artık hiç bir şey,hissetmiyordum.

Yemek yemiyordum,ilaclarla saklıyordular sadece su veriyordular,uyandığım da.Şimdi farklıydım.Ayın kaçı olduğun,saatin kaç olduğun unutmuşdum.Sahi ben ne zamandır buradaydım,ne kadar uyuyordum.Belkide yıllar geçmişdi,çünki doktorlar bile ilk gördüğüm gibi değildiler.Kaç yaşımdayım,nasıl gözüküyorum.Belkide sürekli uyutduklarından dolayı hiç değişmedim.Dediklerine göre haftada 1 kere uyandırıyordular.

Burada ölüp gideceğim,onlar gibi.Ama ben onlara canlı lazımım.Beni birine satacaklar işleri bitdiğinde.Benden bir şey isteyip,istememi soruyordular,en son uyandırdıklarında.Ona cevapım "Ölmenizi!"olmuşdu.Bu cevapımdan hiç hoşnut olmamışdı.Benimle daha işleri bitmemişdi.Bunlar içimde kalan,öfke kırıntılarıydı.

Hazır olduğumda nasıl olacağımı söyleyim,sorularına cevap vermiycem,hiç bir şey istemiycem,bir robot yapmak niyetindeler.Hiç bir şey istemeyen,hiç bir şey hissetmeyen,birini öldürdüğünde canı acımayan bir Rüzgar istiyordular.Ama ben onlara istediklerini vermeyeceğim.

Kanımı ve ilacı vurdukları kişileri,bilerekden benim önümde,yatağa bağlıyordular.Onların çığlıkların ve nasıl ölmelerin görmem için.Nasıl hissetdiğimi bilmek istiyordular ama ben hiç bir şey yapamıyordum.Kılımı bile kıpırdatamıyordum.Karşımda günahsız çoçukların ölümüne şahit oldum.

Hatta bi keresinde,sokak çoçuğun yatağa bağlamışlardı.Beni de oturur pozisyona getirmişlerdi.Kıpırdamamam için vurulan,ilacın dozun az vurduklarından konuşa biliyordum.

Kapı açıldığında,küçük bir çoçuk girmişdi odaya.Benimle konuşmuşdu.Gülümsüyordu.Samimi bir gülümsemeydi bu.Biraz çoçukla konuşduk.Çoçuğa yemek vermişler,karşılığım da benimle konuşacakdı.Bunu neden yapdıklarını anlamamışdım.

3 gün çoçukla,konuşduk.Beni gülümsete biliyordu.Resm yapıb,bana gösteriyordu.Hatta benim de resmimi yapmışdı.Benim resmimi hatlarla yapmışdı.Bir tane düz hat,bedenim oluyordu.O kadar zayıfmıyım ben.Bunu düşünemeden edememişdim.Çünki kendime bakamıyordum.Kafamı kıpırdatamıyordum,lanet olsun.

2 ci gün çoçukla konuşurken,uyandırdıkları andan beri,saniyeleri,dakikaları,saatleri saydım.Ben buradan kendimi kurtarmazsam,kimse beni kurtaramaz.4 saat sonra,parmağımı kıpırdata biliyordum ama hemen kadın hemşire gelip,iğne yapdı.Kıpırdata bildiğim,parmağımı yine kıpırdatamamışdım.

3 kişi vardı bana bakan.İki erkek tanıdığım ve gözlüklü,hala isimlerini bilmiyordum.1 kadın,bana iğne yapan ve bana banyo yapdıran.O kadar işkence gördükden sonra,o kadın bana banyo yapdırıyordu.Çünki ben kıpırdanamıyordum.

İşkence yapılırken,o kadında orada oluyor ama hiç sesini çıkarmıyor.Hatta işkenceden zevk alıyor gibi bir hali vardı.Tabi iki doktorda aynı şekildeydi.Acımadan,yapmadıklarını bırakmıyordular.

3 cü gün yine,emin olmak için fazla konuşmadım ve saatleri saydım.Yine 4 saat olduğunda iğne yapdılar.Çoçuk sürekli konuşup,gülüyordu ama bu çoçukla neden konuşmama izin verdiklerin bilmiyordum.Ayrıca 3 gündür,işkence yapmıyorlardı.Rahattım.

Yine 4 saat sonra iğne yapdılar,2 saat sonra 2 doktorda odaya girdi."Nasılsın Rüzgar?"dedi gözlüklü olan.Çoçuğa bakmakla yetindim.İlacın dozunu çok vurduklarından konuşamadım.Bu neydi şimdi.Konuşmak istiyorum ama olmuyor.Sinir bozucu bir şey bu.

Çoçuğu kucağına aldı gözlüklü doktor ve karşımda olan yatağa uzatdı.Ne yapacağını anladığım da deliye döndüm.Ve ne yazık ki içimde.Bir şey yapamıyor ve bağıramıyordum.Çoçuk bana bakarken,onlar çoçuğa iğneni yapdılar ve çoçuğu yatağa bağlayıp,odadan çıktılar.

Ölecekdi bir kaç saate.Şu an son saatlerin yaşıyordu.Lanet olsun ölecekdi.3 gün içinde içimde bir şeyler hissetmişdim ve şimdi onu yok ediyorlar.Çoçuk iğnenin acıtdığını,neden onu oraya bağladıklarını soruyordu sürekli.Korkuyordu ve ağlıyordu.Ama ben bir şey yapamıyordum.Sadece ölümünü izliyordum.

Bir kaç saat sonra yine kadın odaya girip,iğnemi yapdı.Çoçuk ağlayarak uykuya dalmışdı.İçim parçalanıyordu.Şu an kendimi öldüresim vardı.

Kadın gitdikden bir kaç saat sonra,tiz bir çığlık odada yankılandı.Yine başlıyorduk.Tüm hastalar böyle olmuşdu ve bende böyle olmuşdum.

Ağrı bedenini ele geçirirken,damarları belirgenleşmiş,tüm teni kızarmışdı.Derisinin altından kan gidiyordu.Sürekli bağırıyordu ve sessizlik...

Bünyesi kaldıramadı ve öldü.İçimde bağırsamda fayda etmiyordu.O zaman içime öfke ve nefret yenide doğmuşdu.Hissediyordum.Bir birinden farklı duygulardı.Nefret-onlara nefret etsemde sesimi çıkaramıyordum,bu yüzden kendimede nefret eder olmuşdum.Öfke-bir şey yapamıyordum.Onlara türlü türlü işkenceler etmek istiyordum ama yapamıyordum.

İşde o zamandan beri,o doktorları gördüğümde içimde sadece bu iki duygu alevleniyordu.

Yeniden kazandığım duygularım.Burada olduğum sürece hep ikisine tutundum ve onlar beni ayakta tutuyor.Onlara hep saf bir nefretle baktım.O yüzden hala satılmadım.Bom boş biri olmakdan iyidir.

*****

"Rüzgar bu gün nasılsın bakalım"dediğinde,ağzımı kıpırdata bildiğimi anladım.Yine az dözda ilac vurmuşlardı.Bu ilacı bir gün unutsalar ne yapacağımı bilirim ben.

Gözlüklü doktora"Sizleri öldürdüğüm gün,daha iyi olacağıma eminim!"diye tısladım.Doktor sinirle gülüp"Merak etme.Bu gün sana bir suprizimiz var"dedi.Kötü bir şey olduğuna adım gibi emindim.Sinirle"Yoksa digerleri öldü mü?"dedim.

Kafasın hayır anlamında sallayıp "Malesef tatlım.Daha iyi bir supriz"deyip,diger tarafa bakarak"Getirin"dedi.Malesef ben kafamı kıpırdatmadığımdan dolayı bakamıyordum.Yeni işkence aletimi?Elektrikemi verecekler.Hayır onu daha önce yapmışlardı.Çok kötü acımışdı ilk başlarda,ama sonra unutmuşdum.Acısı gitmişdi.

Ben bir işkence aleti beklerken,siyah giyinen bir kaç adam,kucaklarında 4 kişiyi getiriyordu.Yatağa uzatıp,bağladıklarında ailem olduğunu anladım.

Annem ve 3 kardeşim.Ne güzel bir tablo.4 de baygın şekilde yataklara bağlanmışlar.Sinirle gülmeye çalışdım,ama yüzümü hissetmiyordum.Lanet tamda gülünecek bir şeydi bu.Onların yüzünden şu an buradaydım.

Keşke beni o tatile götürmeselerdi.Keşke beni aşağıya atmasalardı.Şimdi yanlarında olurdum hala.Belkide olmazdım.İntihar ederdim.Ama keşke hiç doğmasaydım.O zaman bu günleri görmezdim.Şu an hiç birimiz burada olmazdık.Ya onlar ya ben.Ben olmasaydım,şimdi mutlu mesut evlerinde olurlardı.Tüm suç yine benim.Ben ölümü çoktan hak etdim ama hala çizgideyim.Ölüm ve yaşam arasında ki çizgide.Yüzüme maske takıp,gitdiğim tek yok.Sonunun nereye çıkaracağını bilmeden,yürüdüğüm tek yol.Yalnızlığımın,kimsesizliğimin eşliğinde yürüdüğüm yol.Beni nereye götüreceğini çok merak ediyorum.Ya bana kötü hayatı verirsin ya da ölümü taddırırsın.

Ama ben her ikisinde de ölümü tadıyorum.Yalnızlığı,gücü,duygusuzluğu ve bir çok şeyi tadıyorum.O yüzden seçimimi erken yapmalıyım.Ama kendimi öldüremiyorum bile.Kendimi kandırıyorum sadece.Ölemiyorum ve bu bokdan hayatı yaşıyorum.

Buradan kurtulduğumda ne yapacağım ben.Ve kurtulamıyorumda.Hala kurtulmayı umut ediyorum.Her konuşa bildiğimde,bir umut oluşuyor içimde.Hala var çünki şu anda konuşuyorum.Şu an elimi kıpırdata bileceğimi sanıyorum.Ayağa kalkacağım ve o doktorları öldüreceğimi sanıyorum.

Ama daha kalkamadan bu hayaller niye anlamıyorum.Ama elbet bir gün kalkacağım ve o an tüm hayallerimi gerçekleşdireceğim.Şimdilik hayallerim raflarda.Gerçekleşmelerini umutla bekliyen hayallerim...

Annem kafasın kaldırıp etrafa baktı.Uyanmışdı.Beni görünce,şaşırdı."Ne duruyorsun?Gel aç beni"diye bağırdı.Hiç değişmemiş.Hala aynı.Dogru ben sadece oturuyordum.Bir kaç makineye bağlıydım,yatağıma bağlı değildim.Nefret etdiğim makine sesleri,benim için şarkı gibi geliyordu şimdi.

Bir söz söylemeden sakince onu izledim."Neler oluyor?"diye bağırdı.İçeri doktor girdi."Demek uyandınız"dedi."Ne istiyorsunuz bizden?"dedi.Doktor karşısına geçip"Rüzgara bir deney yapmışdık ve başarılı oldu.Başka kimsede olmuyor.Bizde düşündük ki ailesinde olur.O yüzden buradasınız"dedi.

Bu olamazdı ya.Onlarda benim gibi güclü olurlarsa,düşünemiyorum bile.

"Bu bir şaka değilmi.Açın beni hemen"diye bağıra çağıra konuşuyordu.Doktor hayır anlamında kafasını salladı.İğneleri hazırlarken"Durun!"dedi.Doktor ona bakıyordu.Bende ona bakmışdım.Ablalarım da uyanmışlardı.

"Rüzgar benim gerçek kızım değil"dedi.Şaşırmışdım."Şaka yapıyorsunuz"dedi doktor."Hayır!Şaka değil"dedi.Doktor iğneleri masaya bırakıp"O zaman kimin kızı?"dedi.Annem yüzün diger tarafa çevirdi.Yani annem bildiğim kadın."Paraya ihtiyacımız vardı.Rüzgar'ı küçükken kocam kaçırıp para istedi.Parayı almaya giderken Rüzgar'a ben bakıyordum.Gitti ama gelmedi.Kocamı öldürdüler"diyip ağlamaya başladı.

Bense duyduklarımı hazmetmeye çalışıyordum.Yıllarım ne içim böyle geçdi.Para yüzünden.O yüzden bana kötü davrandılar.Ölmüş bir adama nefret etdim.Kız olarak doğduğuma nefret etdim bunca sene.Ama yinede benim yüzümden ayrılmışlardı.Beni gerçek ailemden ayırmışlardı.Belkide onlarla daha mutlu olurdum.

Koçası benim yüzümden ölmüşdü.O yüzden bana hep kötü davrandılar.Bu kimin suçu?Benim mi?Onların mı?

Onların beni kaçırmıycaklardı.Şimdi ikimizinde ailesi mutlu mesut yaşardı.Öfkeyle nefes aldığımı hissediyordum.

Doktor"Gerçek ailesine ne oldu?kim onlar"dedi.Bende merak ediyordum."1 hafta önce öldü tüm ailesi."dedi.Bu sözleri beklemiyordum.Sinirle soluyordum.Doktor yinede iğneleri vurdu ve bana döndü"İntikamını ben alıyorum Rüzgar"deyip kahkaha atdı ve dışarı çıktı.

Ben kendimde değildim.Gözlerimin önü kararıyordu.Öyle bir nefes alıyordum ki,cigerlerim yırtılıyordu sanki.Hava beni zehirliyormuş gibiydi.Annem bildiğim kadın bağırıp yardım isterken,ben onların ölümlerin düşünüyordum.

Ailemi göremedim.Anne sevgisi görmedim.Babamı hiç tanımıyorum.Kardeşlerim varmıydı onu bile bilmiyorum ama hepsi ölmüşdü şimdi.

Nefretim beni ele geçirirken,öfkemi kusacak birini arıyordum.Sinirle nefes alırken,her taraf kararıyoru.Dişlerimi o kadar sert sıkıyorum ki kırılacak gibiydi.Kızgın boğa gibiydim.Aldığı nefes bile beni yakarken,dudağımın üstünde sıcaklık hissetdim.

Göz yaşımıydı?Ağlıyormuydum gerçekten?.Dilime değen metalik tatla,kan olduğunu anladım.Burnumun kanı boğazıma irellerken,hissediyordum.O sıcaklığı hissediyordum.Elimi kıpırdatmaya çalışdığımda,kıpırdamışdı...