Niektórzy gdzieś na Sylwestra wychodzą, inny oglądają Sylwester z Polsatem, ale Wy....Wy jesteście wyjatkowi! Obchodzicie Sylwester z Karou ❤ Dziękuję wszystkim, którzy są, za obecność.

Dla danava_

Białe ściany, białe drzwi, białe łóżko, białe pasy, białe ubranie, białe podłogi, biały sufit

Białe marzenia.

- Riley, kolacja. - beznamiętny właściciel głosu, równie beznamiętnego co właściciel, wsunął przez małą klapkę w drzwiach talerz z jajecznicą.

Ruda, piegowata i chuda. Jedna z trzech dziewcząt na oddziale, która mogła swobodnie przechadzać się po korytarzach. Nie korzystała z tego. Nie kiedy wiedziała, że on też może już wychodzić.

Odbijała się od ścian własnego umysłu. Wciąż go kochała, ale nie potrafiła mu wybaczyć. Wciąż myślała o tym, co jej zrobił.

Piegi wyglądały jakby ktoś zaznaczył na jej twarz, liczbą błędów.

Na pewno popełniła ich zbyt wiele. Zaufała mu, a on sprawił, że oboje wylądowali tutaj. Tysiące razy myślała już, jak się stąd wydostać. Nie chciała uciekać - szukała normalnego sposobu. Jednak po jakimś czasie zaczęła traktować szpital, jak dom. Jedyną nieprzychylną osobą w stosunku do niej, był Roman. Pracownik, który uważał się za najlepszego opiekuna, najlepszego mężczyznę i kochanka. Próbował namówić Riley na wspólną noc. Jednak dziewczyna wpadała wtedy w szał - oczywiście pozorowany.
Bezsenne noce, przerywane cichym płaczem. Jego płaczem zza ściany. Męczył się bardziej niż ona, jemu leki nie pomagały. Jeśli nie wybaczenie, to może chociaż miłosierdzie?

Odłożyła pusty talerz i wstała z łóżka. Podeszła do drzwi, uchyliła je i wyjrzała na korytarz. Nikogo nie było, Roman musiał wrócić do pokoju dla opiekunów. Na palcach podreptała przy ścianie do sąsiednich drzwi. Cicho zapukała.

- Buck, jesteś tam?

Odpowiedziało jej ciche stuknięcie. Nacisnęła klamkę i weszła do ciemnego pomieszczenia. Brak okien i wyłączone światła robiły swoje. Jednak dzięki wlewającemu się blaskowi z korytarza, dostrzegła zgarbioną postać siedzącą w rogu pokoju. Zamknęła cicho drzwi i kucnęła.

- James - syknęła. - Nadal Cię nie znoszę, ale już nie mogę słuchać tych twoich jęków.

Łamała tym swoje i jego serce. Dobrze wiedziała, że kłamie. Na czworaka podpełzła do mężczyzny, który skulił się bardziej w kącie. Wyciągnęła rękę i dotknęła jego ramienia. Napięte mięśnie przygotowane do ucieczki.
Otworzyła szerzej oczy, ale w niczym jej to nie pomogło. Przysunęła się najbliżej jak tylko mogła i zaczęła pocierać delikatnie jego ramiona. Znów musieli go pobić. Ci kretyni, znów musieli zrobić mu krzywdę. Usiadła obok niego i oparła się o ścianę.

- Chodź tutaj Barnes.

Bucky jak na zawołanie położył się na jej nogach, zwinięty w pozycji embrionalnej. Riley podniosła z ziemi koc i przykryła go nim. Znała każdy jego słaby punkt, wiedziała jak mu pomóc. Lewą ręką głaskała jego ramię, aż mięśnie całkowicie się rozluźniły. Prawą dłonią mierzwiła jego włosy powolnymi ruchami. Westchnęła i oparła tym głowy o zimną ścianę.

Nie wiedziała, ile tak siedzieli. Miała jednak wyczucie czasu i coś jej mówiło, że najwyższy czas już iść do siebie.

- Bucky wstań - szepnęła.

Mężczyzna leniwie obrócił się na plecy i spojrzał na nią spod  przymkniętych powiek. Mogła to dostrzec, bo znów włączyli światła. Oznaczało to, że ma mniej czasu niż myślała. Odgarnęła mu włosy z twarzy i przejechała paznokciem po dolnej wardze. Przygryzł ją zębami, kiedy zaczęła go swędzieć.

- Jeśli jeszcze raz, usłyszę od Ciebie, że wyglądam słodko, kiedy tak robię to nie ręczę za siebie. - warknął, podnosząc się z moich ud.

Oparł się o mnie i nachylił do mojego ucha. 

- Drzwi są bliżej niż myślisz, Romeo. - prychnęłam.

- Czekasz na swojego Romana? - przygryzł płatek mojego ucha.

- Odwal się, idioto. Mam mu powiedzieć, że może przyjść do Ciebie?

Wykrzywił twarz w grymasie zniesmaczenia. Zaśmiałam się i otworzyłam drzwi. Zanim jednak zdążyłam wyjść , zatrzasnął mi je przed nosem i przyparł mnie do ściany. Zarzuciłam mu ręce na ramiona. Jego usta delikatnie musnęły moje. Nigdy nie czuł się zbyt pewnie, kiedy mnie całował, najpierw pytał o zgodę. Bez wahania mu jej udzieliłam.

Kiedy wreszcie udało się mam od siebie oderwać, wróciłam do siebie. Gdy wychodziłam wcisnął mi do ręki małą karteczkę. Odwinęłam ją.

"Przyjdziesz jutro?"