[T/I]-twoje imię

Pociągnęłaś za klamkę do swojego pokoju, ze słuchawkami w uszach weszłaś do pomieszczenia. Gdy podniosłaś wzrok, serce zabiło ci mocniej.

- Boże przestraszyłeś mnie. - położyłaś rękę na klatce piersiowej - Możesz zdjąć maskę Peter, przecież wiem, że to ty.

Podeszłaś do łóżka, gdzie siedział chłopak. Ten jednak wcale się nie poruszył, wzrok miał skierowany na podłogę.

- Okej Peter, powiedz o co chodzi.

Brunet zdjął maskę i spojrzał na ciebie. Jego cała twarz była poobijana, lewe oko podbite, warga i łuk brwiowy rozcięty, a pod nosem widniała zaschnięta krew.

- Jezu, co ci się stało? - chwyciłaś jego twarz w swoje dłonie, najdelikatniej jak mogłaś

- Nie chcę o tym rozmawiać - mruknął cicho

- Chodź do łazienki, spróbujemy coś z tym zrobić.

Wyciągnęłaś do niego rękę i pomogłaś wstać. Skierowaliście się do łazienki, posadziłaś Petera na wannie i sięgnęłaś do szafki po waciki. Zaczęłaś obmywać jego twarz z krwi. Nie chciałaś się dopytywać co się stało. Chociaż bardzo się o niego martwiłaś, nie chciałaś prowadzić przesłuchania. Kiedy zbliżyłaś wacik nasączony wodą utlenioną do rozcięcia na łuku brwiowym, chłopak zasyczał.

- Zostaw mnie już - krzyknął, spojrzałaś na niego ze zdziwieniem - Proszę

- O co ci chodzi Peter?  - szepnęłaś - Powiedz mi co się dzieje?

- Mówiłam, że nie mam ochoty o tym rozmawiać.

Peter wyszedł z łazienki i stanął na środku pokoju. Podążyłaś za nim. Położyłaś dłoń na jego ramieniu, by dodać mu wsparcia. Odsunął się od ciebie.

- Martwię się o ciebie Peter. Zamykasz się coraz bardziej, za każdym razem kiedy się widzimy jesteś poobijany. Co się dzieje?

- Nic się nie dzieje [T/I], tak wygląda mój świat. 

- Twój świat? - zmarszczyłaś brwi - Chodzi o bycie spider - manem?

- Tak! - wykrzyknął - Tak, o to chodzi. Jestem już zmęczony, po prostu zmęczony.

Podeszłaś do chłopka i go przytuliłaś, on jednak cię nie objął.

- Może czas odpuścić? - zapytałaś kiedy się od niego odsunęłaś

- Mówisz poważnie? - znowu uniósł głos - Jak możesz tak mówić? Z wielką mocą wiąże się wielka odpowiedzialność. Jeśli umiem robić te wszystkie rzeczy to nie mogę siedzieć bezczynnie.

- Rozumiem, ale musisz na siebie uważać.

- Ty nic nie rozumiesz [T/I], nie rozumiesz - szepnął zrezygnowany - Nie wiesz jak to jest żyć z takim brzemieniem.

- Jasne, że nie wiem - teraz i ty zaczęłaś unosić głos - Ale mam zamiar cię wspierać, a nie odsuwać się od ciebie tak jak ty to robisz.

Peter podszedł do okna i przełożył jedną nogę na zewnątrz. Ostatni raz spojrzał na ciebie i z bólem w oczach szepnął.

- Nie mogę cię narażać.

I odszedł, tak po prostu. Nie miałaś nawet siły płakać. W środku czułaś się całkiem pusta.