A/N: We are almost there.

WARNING: THERE ARE SCENES THAT MIGHT TRIGGER EMOTIONAL OR MENTAL HEALTH.

SOME EXPLICIT WORDS ARE PRESENT. YOU ARE NOT OBLIGE TO CONTINUE PERO KUNG MAPILIT KA, SIGE LANG, BASTA HUWAG MO AKONG AWAYIN.

---

MOURNING

MARIANNE'S POV

"I'm sorry for your loss..."

"Condolence, Aria..."

"Here is a flower from my family..."

They all condemn with me, for my loss, for my sister's sudden death. They gave us bunch of flowers... as if it will take away my pain of loosing my dearest sister, my one and only family.

Tang ina nila, tang ina niya. Makumpirma ko lang na mayroon siyang kinalaman sa pagkamatay ng kapatid ko, magsisisi siya. Magsisisi siyang ginawa niya 'yon, magsisisi siyang nabuhay pa siya. Magsisisi siya at hihilinging sana ay ipinutok na lang siya sa kumot ng tatay niya.

I will make them pay after my mourning. I will make sure that they will have a taste of their own medicine.

"Anak, magpahinga ka muna. Halos tatlong gabi ka nang walang tulog," Daddy Jomar said as he take a seat beside me.

Hindi ako sumagot. Ayokong matulog, pakiramdam ko babangungutin ako dahil sa tuwing pipikit ako ay nakikita ko ang nakangiting mukha niya pati na rin ang mga huling sandali na magkasama kami. Iyon na pala ang huli, sana ay pinaka sulit-sulit ko na. Sana ay sinamahan na lang namin ang isa't isa. Nasa huli nga talaga ang pagsisisi. Kung kailan siya nawala ay saka ko naman naisip na gawin ang mga bagay na ito na dapat sana ay ginawa ko na unang una pa lamang.

"Babe, have you eaten yet?" malambing na tanong niya sa akin.

Sa kabila ng aking pagkatuliro sa kabaong ng kapatid ko ay sumagot ako sa kaniya ng marahang pag-iling.

Napabuntong hininga siya at saka tumayo, pagbalik ay mayroon na siyang dalang pagkain.

"Allen, hindi na tayo. Hindi mo na kailangang gawin ito," bagama't malamig ay malumanay kong sambit sa kanya nang hindi pa rin tinatanggap ang pagkaing hawak binibigay niya sa akin.

"I will pursue you again, hindi ako papayag na mapunta ka sa iba. Para sa akin ka lang, Marianne, keep that in your mind. No one ows you but me," kahit nakangiti siya nang sabihin ang mga katagang iyon ay mariin naman ang kaniyang tingin sa akin na tila ba mayroong kalakip na pagbabanta. No, I will not back down. Hindi na ako magiging mahina ulit.

"Aria, someone is looking for your sister," ani Lizette na nanggaling sa labas ng mansiyon.

Hindi ako pumayag na sa ibang lugar ilalagay ang burol ng kapatid ko. Dito siya. Dito lang hanggang sa pinakahuling araw niya.

Napatingin ako sa lalaking pumasok kasunod lang niya.

Naningkit ang aking mga mata bago nagtanong, "Sino ka?"

"Boyfriend ako ni Marjorie," sagot nitong nakatitig sa aking mga mata

Umiwas ako nang tingin at naglakad palapit sa kabaong ng kapatid ko, kung saan mahimbing siyang natutulog. Napakaganda niya kahit pa mayroong naiwang bakas ng pananakit sa kaniya. Mga pasang nangingitim na.

"Wala siyang nabanggit sa akin na mayroon na siyang boyfriend," sagot ko nang makatabi na siya sa akin at sumilip din sa kabaong

Walang nagtangkang lumapit sa amin, parang naiintindihan nilang kailangan naming mag-usap ng lalaking ito nang kami lang.

"She must have forgotten me because I was away. Mahal na mahal ko ang ate mo, hinanap ko siya nang matagal simula nang hindi na namin sila makontak at noong mabalitaan naming nasunog ang ilang mga bahay sa lugar namin. But there was no luck," pagkukuwento nito.

I feel so sad and happy at the same time. Hindi ko kung sa anong eksaktong dahilan pero masaya akong malaman na kaya ko pa ring makaramdam ng saya, ang buong akala ko ay lungkot, sakit at galit na lang ang kaya kong maramdaman.

"Finally, we meet again... but it's on her funeral, I was late," dugtong pa niya.

"It is not yet too late to say you love her," I said trying to comfort him.

Naramdaman ko ang paglapit niya sa akin, palapit sa kabaong.

"I love you, I am finally back," bulong niyang dinig na dinig ko sa aking kanang tainga. It sent shivers through my body, blood, and every veins.

Umalis ako sa tabi niya at hinayaan siyang tumayo roon ng ilang minuto. Lumapit naman sa akin si Lizette at Allen.

"Bes, ayos ka lang ba?" tanong ni Lizette at inabutan ako ng maiinom.

"Adam is coming here tonight," biglang salita ni Allen. Napakunot naman ang noo ko lalo na nang dumirekta sa akin ang mapanuring mga mata ni Allen, parang mayroong hinahanap na reaksiyon sa aking mukha. Binawi niya rin naman ang mariing tingin at naging mahinahon.

"Nabalitaan niya ang nangyari, the incident was broadcast, gusto niyang personal na bisitahin si Marianne," sinabi niya ang huling mga salita na para bang naiinis siya.

Hindi ko maintindihan. Gusto kong lumayo sa kanilang dalawa pansamantala.

Lizette was against Allen at ganoon din si Allen sa kaniya kaya nga hindi kami nag-uusap noon sa school. Anong nangyari at parang ayos lang silang dalawa sa isa't isa? Kabit rin ba ni Allen si Lizette?

Nagdecide akong magtimpla na lang muna ng sarili kong kape. I-aassist pa sana ako ng katulong na nakatoka don nang umiling ako at sinabing kaya ko na. Hinayaan niya ako pero nagtaka ako nang umalis ito sa puwesto niya at lumayo sa akin.

"You haven't eaten rice or at least bread since this morning, Aria," baritonong boses ni Allen ang narinig ko mula sa aking likuran.

"I want coffee, I'll get a bread while drinking this," I answered briefly as I busy myself doing my thing.

"You think I don't know a thing, huh?" biglang tanong niya sa akin na para bang natatawa siya. "I know your dirty little secret, darling..." dagdag pa nitong nakapagpalito sa akin

"The secret that Avah tried to bring until her last breath but failed to do so," he said while chuckling. He is surely enjoying this moment, huh.

"Sa ating dalawa ikaw ang mayroong bahong umalingasaw na. Do not ever ever put the blame on me," matigas kong sagot sa kaniya bago pumunta sa heater para kumuha ng mainit na tubig.

Hinawakan niya ako sa aking braso na mayroong halong saktong diin lang pero kahit walang diin ay siguradong magsasalubong pa rin ang aking mga kilay dahil ayoko kahit na masagi niya lang ako. Mayroong ibang laman ang utak ko ngayon at hindi siya kasama roon.

"I've watched your fucking cheating video, you were intimate with my half brother. Ano? Natutuwa kang bibisitahin ka niya ngayong gabi?" pang-aaway nito sa akin. Ayoko na sana siyang patulan pero sinasagad niya ang pasensiya ko. My palm flew and landed on his left cheeks that instantly turned red.

Lalampasan ko na talaga sana siya nang hablutin niya ulit ang braso kong nakalaya na kanina. I was waiting for his move when someone came to interrupt.

"Let go of the lady, if you're a real man," malamig na utos nito kay Allen.

Dumiin ang hawak sa akin ni Allen pero pinakawalan din naman ako. His mother went to him, trying to calm him down. Sumunod naman si Allen lalo nang makita na palapit na si Mommy Alodia at kapwa nakatingin na sa amin ang ibang mga bisita lalo na rin ang mga Daddy namin.

Nakahinga ako nang maluwang ng tuluyan nang nakalabas mula sa mansiyon si Allen.

"Ayos ka lang?" magkasabay na tanong ni Mommy Alodia nang makalapit sa akin at ng lalaking nakatayo pa rin malapit sa akin kahit pa wala na si Allen.

Tumango lang ako bilang sagot. I wanted to thank him, but I also don't want to talk to him. Hindi ko rin alam kung dapat ko na bang kausapin si Mommy Alodia.

Umalis ang lalaki at naiwan kami ritong dalawa. Hinahalo ko na ang kape ko nang magsalita si Mommy.

"You don't really drink coffee, anak. Are you okay?" nag-aalalang tanong nito. Wala naman akong naging ibang reaksiyon.

"Anak, gusto kong kunin ang pagkakataong magpaliwanag sa 'yo. Mayroon akong inutusan para manmanan ang Nanay at kapatid mo pero wala akong kinalaman sa nangyaring sunog..."

Nagpantig ang tainga ko dahil sa mga salitang narinig ko mula sa kaniya.

"Wala akong gustong pag-usapan and I don't want to talk to anyone as of the moment, I am still mourning for my sister. Please, respect it." Pagtatapos ko sa aming pag-uusap bago bumalik sa aking upuan.

The night came, Adam, Allen's half brother arrived but Allen did not came back. Tama lang para iwas gulo. Adam and I was civil, he is with her girlfriend, nakipag-usap lang ako sandali at bumalik na rin agad sa pagiging tahimik.

Nandito pa rin ang lalaking nagngangalang Marcus. He was sitting not very far and not very close to me. At minsan ay mayroong mga nakikipag-usap sa kaniya.

Kinabukasan, tanghali nang mayroong nagpadala nang lantang mga bulaklak.

"Why are you delivering this ugly flowers here?" naeeskandalong tanong ni Mommy Alodia.

Agad akong lumapit sa kanila nang dahil sa maliit na kumosiyon.

"What's happening here?"

When I saw the "ugly" flowers, I felt my blood gushing harshly on my veins. Nag-init ang ulo ko at biglang parang naging red ang lahat sa paligid ko. I am raging mad.

Malakas kong binuhat ang mga bulaklak at inihagis sa labas ng mansiyon.

"Papirmahan po rito para sa proof na natanggap ninyo yung ipinadala po," ani ng isang lalaking kasama sa naghatid ng bulaklak

Napatitig ako rito na parang tinatanong kung nagbibiro ba siya? Sa kabilang banda ay dinuro naman sila ni Mommy.

"Are you stupid? Sinong nagpadala niyan?" galit na galit nitong tanong

Hindi agad nakasagot ang lalaki. Napatawa naman ako, mula sa mahina, palakas nang palakas.

"HAHAHAHA!"

Tumatawa ako habang pababa sa hagdan. Nang tuluyang makababa palapit sa inihagis kong mga bulaklak ay walang awa at galit na galit ko iyong pinagsisipa at pinagtatadyakan.

"How dare you! Motherfucker! Sinong punyeta ang nagpadala nito?!"

Everyone was silent. No one dared to stop me from lashing out.

"Ma'am, w-wala pong ibinigay na pangalan pero m-meron pong c-card," utal-utal na sambit nang lalaking may hawak na parang log book at isang sobre.

Parehas niyang ini-abot sa akin. Bahagyang kumalma ang nag-aapoy kong galit kanina. Pinirmahan ko na ang binigay niya sa akin para makalayas na sila harapan ko.

Pagkatapos ay pinunit ko ang sobre para kunin ang card sa loob.

Love,

she did not even last till dawn. by the way, she tasted nice, a little sweet and I enjoyed it, very much.

Lalo akong nakaramdam ng galit pero pagod na akong mag-wala. Dala ang sulat ay lumapit ako sa malapit na nakasinding kandila. Walang kurap na sinunog ang punyetang sulat, tulad ng kung sinumang bobo ang nagpadala no'n.

Her last night with me, pagkatapos nang gabing ito ay tuluyan ko nang hindi makikita pa ang mukha niya. She will leave me behind. And I will move, to take her vengeance. Magbabayad ang dapat na magbayad.

Lizette and Allen was there, pati na rin si Marcus na walang mintis sa pagdalaw at pagbabantay simula nang makapunta ito rito.

Betty was not here, she told me that she's too weak to stay and watch her lifeless body, laying beautifully in the coffin. Though, she calls me every night, she was also here the first two days.

I was observing everyone, especially Allen and Lizette. They were not intimate, even with how they look with each other's eyes. I can't see any affection nor malice. But they are behaving unusually, they are very kin, parang ayaw magkamali. They don't stay close to me either.

Maaga kami kinabukasan, halos higit kumulang isang oras ang itinagal sa simbahan bago kami tumuloy sa sementeryo. Pakiramdam ko'y ito na ang pinakamasakit sa tagpo sa buhay ko, ang ihatid ang sarili kong kapatid sa huling hantungan niya.

Nang isa-isa na kaming naghahagis ng mga bulaklak, hinayaan kong umagos ang mga luhang akala ko ay naubos na. For one last time, I'm gonna cry for my sister. After this, there will be no crying anymore.

Habang umiyak ako nang tahimik dahil unti-unti nang ibinababa ang kabaong niya sa hukay ay lumapit sa akin si Mommy Alodia at niyakap ako. Sumunod naman si Daddy at binalot kaming dalawa nang yakap.

The other people, who joined us was at the back. The priest already left he gave his blessing because he has another event to attend to.

Nagsisi-alisan na rin ang iba at iilan na lang kaming natitira nang lumapit sa tabi ko si Allen.

"I know this is not yet the right time for this... but I will probably cannot sleep tonight if I will not do it today," Allen said and went down on his one bended knee.

"I love you very much and I want to spend the rest of my life with no other woman than you. Will you marry me, Marianne Agoncillo Castaneda?"

Gusto kong umirap. Hiwalay na kami pero ano itong ginagawa niya? He is asking me to marry him. Surely, this is not just a random decision, this is calculated and planned. He might be thinking that I'm gonna say no.

In other instances, I will abruptly answer my firm no. Katatapos lang mailibing ng kapatid ko tapos aalukin niya ako ng kasal? Wala man lang masabi ang mga tao sa paligid ko. Tiningnan ko sila isa-isa, at nahinto ako sa kaniya. Tumango lang siya sa akin na para bang tiwala siya sa anumang magiging desisyon ko.

Ibinalik ko ang tingin ko kay Allen na ramdam kong pigil ang pangangalay ng kaniyang tuhod.

Ngumiti ako ng ubod nang tamis, gusto kong masuya sila sa tamis nang magkasakit sila at mamatay.

Inilahad ko ang kaliwang kamay ko sa kaniya.

"Yes, I would like to marry you in a week," sagot kong mayroong halong kondisyon.

Naramdaman ko ang bahagyang panginginig ng kaniyang kamay habang isinusuot ang singsing sa aking daliri.

I know he is up to something that's why he is doing this and I am gonna ride this on because I am up to something too.