znałam kiedyś człowieka
którego stopy
były na obcym lądzie
zaś serce w domu

jego spojrzenie było smutne
jak niebo
na które nikt nie patrzy
bo jest miliony lat stąd

w dłoniach trzymał
mnóstwo walizek
mieszkanie niczym żółw
i złamane serce

wydawał się
bardzo odległy i daleki
zbyt samotny
i zbyt zamyślony

czar świąt imał się jego
jak kule szczęściarza
tyle że on nim
nie był

patrząc na niego chciałam
aby wszyscy ludzie ziemi
mieli swoje święta
i może coś więcej

aby wszyscy z nich
czuli w swojej dłoni opłatek
zapach świerka
a na języku śnieg

aby ich miejsce
przy stole z białym obrusem
zawsze było zajęte
i ugrzane

i żeby wyglądając przez okno
widzieli własne podwórko
zamiast wysokich bram
królowej smutku

i tak bardzo bym chciała
żeby święta były świętami
a nie tylko
powrotami

a/n pisałam ten wiersz w grudniu, znalazłam teraz.