-''Μαμά'';

-''Ναι, Emily'';

-''Σε ευχαριστώ''.

-''Για ποιο πράγμα'';

-''Που με επέλεξες για κόρη σου. Και εσένα και τον μπαμπά, σας ευχαριστώ''.

-''Τι σε έπιασε και μου το λες αυτό τώρα'';

-''Απλώς, να... αν δεν πέθαινε η κόρη σας, θα με υιοθετούσατε'';

-''Φυσικά. Θέλαμε ένα αδερφάκι για την Rose. Της έμοιαζες κι'όλας, αλλά... δεν προλάβατε να γνωρίσετε η μία την άλλη. Και που γεννήθηκε ήταν θαύμα. Σου έχω ξαναπεί, πως είχα πολλές αποβολές μέχρι να μείνω έγκυος και πως πέρασα πολλές δυσκολίες κατά την εγκυμοσύνη. Αλλιώς τα έφερε βέβαια η ζωή... Πάντα όμως θα λέω πως έχω δύο παιδιά. Ένα στον ουρανό και ένα στη γη. Η διαφορά είναι ότι εσένα σε προσέχω εγώ, ενώ την Rose την προσέχει ο Θεός''.

***

O Adam αισθανόταν πως υπομονή του είχε εξαντληθεί. Δεν άντεχε άλλο να το κρατάει μέσα του. Θα μιλούσε στη Marina. Θα της έλεγε πως είναι ερωτευμένος μαζί της. Βέβαια, σε αυτό συνέβαλλαν και οι ενδείξεις που αντιλαμβανόταν από την πλευρά της ξανθομαλλούσας. Ένιωθε πως τα συναισθήματα είναι αμοιβαία.

-''Αν θέλετε τη γνώμη μου, πολύ το καθυστερήσατε''.

-''Luke, το ξέρω, μου το έχεις πει τόσες φορές'' στριφογυρνούσε γύρω από το γραφείο της έπαυλής του. ''Δεν έχεις άδικο, αλλά όπως σου έχω εξηγήσει... ήταν δύσκολο να το αποδεχτώ. Δεν ξέρω πώς μου συνέβη. Την γνωρίζω από παιδί...''.

-''Αλλά την ερωτευτήκατε ως ενήλικη'' τον έκοψε ο Luke.

-'' Ίσως να έφταιξε η απώλεια μνήμης μου. Εκείνη την περίοδο ξύπνησε από μέσα μου... ένα τόσο δυνατό συναίσθημα''.

-'' Ίσως. Εγώ πιστεύω όμως, πως βαθιά στην ψυχή σας, νιώθετε από πάντα ένα διαφορετικό είδος αγάπης για την δεσποινίδα Marina''.

-''Το μόνο που ξέρω είναι πως αύριο θα της μιλήσω. Θα πάω στο Κεντάκι και θα την συναντήσω, μετά το μάθημα που έχει στη σχολή της''.

Ξεφύσησε δυνατά. Σαν να προσπαθούσε να ανακτήσει το χαμένο του θάρρος, που προς στιγμήν είχε πάρει την θέση του το άγχος, η αγωνία, η αβεβαιότητα. Η ελάχιστη πιθανότητα της απόρριψης.

Κάθισε στην καρέκλα του και συνέχισε τη δουλειά του.

-''Τι ώρα θα έρθει η Paige'';

-''Το μεσημέρι'' απάντησε ο Luke, δυσανασχετώντας. 

-''Και γιατί το λες έτσι;'' παρατήρησε ο Adam, κοιτώντας τον με ένα γελάκι χαραγμένο στα χείλη.

-''Γιατί για κάποιον λόγο επέμεινα, πριν μια εβδομάδα, να αναλάβει κάποιος άλλος τις εκκρεμείς υποθέσεις σας, σχετικά με το εμπορικό τμήμα του Ομίλου''.

-''Καινούργια είναι Luke, δεν πειράζει'' έσκυψε το κεφάλι του και ξεκίνησε να διαβάζει τα χαρτιά που είχε μπροστά του.

-''Πειράζει κύριε. Έπρεπε από χθες, στον Όμιλο, να σας έχει παραδώσει την δουλειά της, και αυτή τους μισούς φακέλους τους ξέχασε σπίτι της'' και πλησίασε,  όρθιος δίπλα του.

-'' Όλοι στην αρχή κάνουν κάποια λάθη. Μην είσαι τόσο αυστηρός'' είπε, δείχνοντας κατανόηση.

-''Είναι ασυνεπής, αδέξια και πολυλογού για άσχετα, με τη δουλειά, θέματα'' παρέμεινε απόλυτος στην άποψη του ο Luke. ''Αναρωτιέμαι πώς την προσέλαβε η διευθύντρια του τμήματος''.

-''Το βιογραφικό της, απ'ότι θυμάμαι, είναι εξαιρετικό. Αν συνεχίσει, βέβαια, να μη φέρει εις πέρας την εργασία της, την θέση θα την πάρει άλλος''.

Ο Adam, εκτός από δεινός επιχειρηματίας, ήταν και εξαίσιος εργοδότης. Όλοι το έλεγαν αυτό. Δεν εκμεταλλευόταν ποτέ τους υπαλλήλους του, οι συνθήκες εργασίας, που τους παρείχε, ήταν άριστες και κανένας δεν παραπονιόταν για το παραμικρό. Η πίεση, υπό την οποία δούλευαν όμως, ήταν απαιτητική, καθώς ένας Όμιλος έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα λειτουργίας, προκειμένου τα κέρδη στο χρηματιστήριο να αυξάνονται συνεχώς.

Για λίγο ο ξανθός άντρας αφαιρέθηκε. Κρατούσε ένα έγγραφο, με το χέρι του να κρέμεται μετέωρο, ο αγώνας του να βρίσκεται πότε στον αέρα πότε στην επιφάνεια του γραφείου, χωρίς να είναι η ματιά του ευθεία προς το κείμενο. 

-''Τι σκέφτεστε κύριε;'' τον ρώτησε ο Luke, καταλαβαίνοντας πως κάτι τον απασχολούσε ξανά.

-''Σκέφτομαι... αν η Marina έχει ξεπεράσει ολοκληρωτικά τον Johnny'' και αναστέναξε.

-''Σας εμποδίζει σε κάτι αυτό, αν ισχύει'';

-''Φυσικά. Ένα μέρος της καρδιάς της θα ανήκει ακόμα σε αυτόν''.

-''Αν έχετε αμφιβολίες, γιατί δεν την ρωτάτε, με έμμεσο τρόπο'';

-''Το έχω κάνει''.

-''Και τι συμπέρασμα βγάλατε;'' έσκυψε ελαφρώς, πάνω από τον ώμο του.

-''Κάποιες φορές, όταν γίνεται αναφορά σε αυτόν, μαγκώνει.  Ήταν πολύ σκληρός ο χωρισμός τους Luke. Την πλήγωσε πολύ ο τύπος'' και συνοφρυώθηκε. ''Συγκατοικούσαμε τότε, και έκανα τα πάντα για να μην σπαράζει στο κλάμα, να μην υποφέρει, να μην πονάει, να έχει καλή διάθεση και το χαμόγελο στα χείλη της''.

Σταμάτησε να μιλάει και πέταξε, κάπως εκνευρισμένος, το χαρτί από το χέρι του. Παραδόξως, τον Johnny δεν τον ζήλεψε ποτέ. Σεβόταν την σχέση που είχε με την Marina. Από την στιγμή όμως, που έμαθε πως την απάτησε, ένιωθε θυμό, αλλά και λύπη ταυτοχρόνως, γι'αυτόν τον άνθρωπο. Θυμόταν, στα γράμματα που του έστελνε η Marina, να του περιγράφει το πόσο ερωτευμένη αισθανόταν με τον Johnny, το πόσο χαρούμενη και ξεχωριστή ένιωθε κοντά του, πώς περνούσαν τις μέρες τους στο σχολείο, πως τον περίμενε, μέχρι να επικοινωνήσει ξανά μαζί της, ύστερα από τη φυγή του στην Αμερική, πως πίστευε σ'αυτόν, πως ήλπιζε ότι τον είχε αλλάξει, πως τον είχε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ήθελε να την κάνει και αυτός να νιώσει ξεχωριστή, να της προσφέρει όλα όσα λαχταρά, να της προσφέρει όσα αξίζει και ακόμα περισσότερα, να της δώσει ασφάλεια, χαρά, έρωτα, αγάπη. Ήθελα να είναι ευτυχισμένη.

''Η Marina είναι μεγάλο δώρο στη ζωή μου''.

-''Μην το δώσετε τότε πίσω'' όρθωσε το ανάστημα του ο Luke. ''Να κάνετε από δω και πέρα σωστές και γρήγορες κινήσεις''.

***

Βρισκόταν μέσα σε ένα ταξί. Σε λιγότερο από είκοσι λεπτά θα βρισκόταν στην έπαυλη. Έτριβε τα χέρια της μεταξύ τους, ξανά και ξανά. Το στομάχι της είχε δεθεί κόμπος. 

Ηρέμησε Marina, ηρέμησε... Δεν είναι κάτι δύσκολο αυτό που πας να κάνεις. Απλώς, θα εξομολογηθείς στον Adam πως είσαι ερωτευμένη μαζί του. Μόλις τον δεις, θα του το πεις κατευθείαν. Δεν θα το πολυσκεφτείς, δεν θα μπερδέψεις τα λόγια σου. Εσύ είσαι γενναία. Δεν έχεις φοβηθεί να κάνεις άλλα πράγματα στην ζωή σου, τώρα θα δειλιάσεις; Όχι, μην κάνεις πίσω τώρα! Μην πάνε τόσες ώρες ταξιδιού χαμένες. Δεν το αξίζει αυτό ο Adam... Ο αγαπημένος μου Adam... 

Η Marina είχε πάρει την απόφαση να εξομολογηθεί τα συναισθήματα της στον Adam. Ένιωθε πως πνιγόταν και δεν μπορούσε να το καθυστερήσει άλλο. Εκτός αυτού, είχε την αίσθηση πως και ο Adam την έβλεπε πλέον διαφορετικά, πως ήταν και εκείνος ερωτευμένος μαζί της. Θα άκουγε την καρδιά της. Έτσι την είχε συμβουλέψει, από μικρή, η κυρία Kate. Γιατί η καρδιά δεν έκανε ποτέ λάθος...

Αφού πλήρωσε τον ταξιτζή, ίσιωσε το καλοκαιρινό τζιν φορεματάκι της, πέρασε τα δάχτυλα μέσα από τα σπαστά μαλλιά της, για να τα ξεμπλέξει από το αεράκι, και κίνησε με γρήγορο βάδην, προς την έπαυλη. Ήθελα πολύ να χαζέψει τα όμορφα χρώματα των κήπων, όμως έπρεπε να βιαστεί. Είχε σκεφτεί να κάνει έκπληξη στον Adam, περιμένοντας τον στο γραφείο του, και ήλπιζε να μην είχε επιστρέψει από τη δουλειά του, καθώς η ώρα άφιξής της, εκείνο το μεσημέρι, ήταν ήδη περασμένη.

Διαβαίνοντας, από την πίσω μεριά του αρχοντικού, τους διαδρόμους, που είχε περπατήσει την τελευταία φορά μαζί με τον Luke, ώστε να γνωρίσει το πρόσωπο του William Hederson, γλίστρησε με ευκολία προς τον πρώτο όροφο του κτηρίου, που οδηγούσε στο γραφείο του Adam. Από την μία, δεν της άρεσε που έμπαινε στον χώρο σαν κλέφτρα, χωρίς να λάβει κανείς υπόψιν, από το υπηρετικό προσωπικό, την παρουσία της, από την άλλη όμως, είχε τόσο καλή διάθεση, που δεν ήθελε να ρισκάρει την απότομη αλλαγή της, με το ενδεχόμενο να συναντήσει την κυρία Hederson.

Διαπέρασε όλες τις κλειστές πόρτες των διπλανών δωματίων και σε ελάχιστα δευτερόλεπτα θα άγγιζε το πόμολο αυτού που επιθυμούσε να ανοίξει. Είχε οπλίσει τον εαυτό της με θάρρος και ενθουσιασμό, και το άγχος που ένιωθε προηγουμένως, είχε αντικατασταθεί από σιγουριά και χαρά. Ξαφνικά, ο βηματισμός της έγινε αργόσυρτος. Άκουγε γέλια πίσω από την, ελαφρώς ανοιχτή, πόρτα. Απόρησε. Έχει γυρίσει ο Adam; Αναγνώρισε το γέλιο του, όπως επίσης και έναν ψηλό τόνο φωνής. Ήταν και κάποιος άλλος μαζί του. Όσο πιο αθόρυβα και διακριτικά μπορούσε, έσκυψε και κοίταξε από την χαραμάδα. Η εικόνα που αντίκρισε, έκανε τα μάτια της να γουρλώσουν, την αναπνοή της να κοπεί. Ο πανέμορφος άντρας ήταν καθιστός στο πάτωμα, λίγο πιο δίπλα από το έπιπλο του γραφείου, ενώ ακριβώς από πάνω του βρισκόταν μια γυναίκα. Κοίταζαν ο ένας τον άλλον και γελούσαν.

Η Marina ένιωσε τα μάτια της να τσούζουν. Δάκρυα απειλούσαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Δεν μπορεί... όχι δεν μπορεί, έλεγε από μέσα της. Τότε, ο Adam, σαν να αντιλήφθηκε πως κάποιος κρυφοκοιτούσε πίσω από την πόρτα, γύρισε το κεφάλι του προς τα εκεί. Το γέλιο του κόπηκε σιγά-σιγά, ρίχνοντας την ματιά του στην Marina.

-''Marina;'' ρώτησε, με αμφιβολία, καθώς δεν ήταν σίγουρος αν όντως η κοπέλα βρισκόταν απέναντί του, μερικά εκατοστά μακριά.

Η Marina αναφώνησε. Πισωπάτησε και με βουρκωμένο το βλέμμα, άρχισε να τρέχει.

''Marina''!

Σαν απόηχος έφτανε ως τα αυτιά της η φωνή του Adam, επαναλαμβανόμενα, και ύστερα χανόταν. Δεν ήξερε αν στην πραγματικότητα, συνέχιζε να φωνάζει το όνομά της ή αν το μυαλό της δημιουργούσε αυτό το γεγονός. Δεν την ένοιαζε, δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά. Ήθελε να βγει έξω στον καθαρό αέρα, να πάρει μερικές ανάσες και να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί πριν λίγα λεπτά. Με δυσκολία, από την θολούρα των ματιών της, διέκρινε μια ανοιχτή τζαμαρία του ισογείου. Ούτε που κατάλαβε πότε κατέβηκε τις τεράστιες, μαρμάρινες με χρυσά κάγκελα, σκάλες. Κατευθύνθηκε προς τον εξωτερικό χώρο, έναν χώρο, την ύπαρξη του οποίου δεν γνώριζε. Παντού υπήρχαν διασκορπισμένα χαλίκια, βότσαλα, τσουβάλια με χώμα, φτυάρια, αγριόχορτα, λάκκοι, ελάχιστα φυτεμένα λουλούδια και γλάστρες αυτών. Προφανώς ο χώρος δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα.

Άκουσε ξανά το όνομά της και αυτή τη φορά, ποδοβολητά να το συνοδεύουν. Γύρισε για λίγο το κεφάλι της προς τα πίσω, για να αντικρίσει τον Adam να την ακολουθεί και να την προφτάνει, καθώς τα άλματά του ήταν πολύ μεγαλύτερα από τα δικά της. Η ξανθομαλλούσα δεν πρόλαβε να αυξήσει την ταχύτητά της, ούτε να γυρίσει ευθεία την ματιά της. Σκόνταψαν τα πόδια της, ανάμεσα σε κάτι χοντρές, ξεχαρβαλωμένες ρίζες και έπεσε μέσα σε έναν λάκκο. Ο Adam, σε χρόνο δευτερολέπτων, γονάτισε δίπλα της.

''Marina, είσαι καλά; Χτύπησες'';

-'' Όοχι... όχι, είμαι καλάα...'' είπε, τραυλίζοντας.

Του έδωσε τα χέρια της, αποφεύγοντας να τον κοιτάξει, κι εκείνος την βοήθησε να σηκωθεί.

''Αα!'' φώναξε η Marina, ενώ πήγε να πατήσει το δεξί της πόδι.

-''Κάτσε κάτω, να δω τα πόδια σου'' και η κοπέλα έκανε όπως την πρόσταξε.

Εξέτασε τους αστραγάλους της, ψηλαφώντας τους με τα χέρια του, και όταν ήρθε η σειρά του δεξιού, το σώμα της Marina πετάχτηκε. Τότε, την παρατήρησε καλύτερα. Παρατήρησε το λερωμένο, σε μερικά σημεία, φόρεμα της, από το χώμα, τα γρατσουνισμένα και ελαφρώς ματωμένα γόνατά της, το σκονισμένο μάγουλο της. Ανησύχησε. Το αγριεμένο του βλέμμα έπεσε στα βλέφαρά της, που κοιτούσαν χαμηλά, κάπου απροσδιόριστα.

''Γιατί έτρεχες;'' απάντηση όμως, δεν έλαβε. ''Κοίτα με!'' δυνάμωσε την ένταση της φωνής του, και τότε η μαρίνα σήκωσε το κλαμένο της πρόσωπο. ''Marina κλαις; Συγνώμη... συγνώμη που σου φώναξα, δεν το ήθελα, αλλά ανησύχησα...''.

-'' Όχι Adam, δεν κλαίω γι'αυτό'' και με την αναστροφή του χεριού της, σκούπισε κάπως τα δάκρυά της.

-''Τότε'';

-''Δεν είναι κάτι σοβαρό''.

-''Καλά, έλα να στηριχτείς πάνω μου, να σε πάω μέσα και θα μου πεις μετά. Θα τηλεφωνήσω στον οικογενειακό γιατρό...''.

-''Adam, δεν χρειάζεται'' τον διέκοψε η Marina, με κουρασμένη, άτονη φωνή. ''Θα γυρίσω στο σπίτι μου''.

-''Marina, τι λες; Έχεις στραμπουλήξει τον αστράγαλό σου, πρέπει να τον δει γιατρός. Μπορεί να χρειαστεί να τον δέσεις για λίγες μέρες''.

-''Δεν είναι σοβαρό'' ίσα που ακούστηκε.

-''Ούτε αυτό είναι σοβαρό; Αλήθεια Marina;'' δεν πίστευε ό,τι άκουγε ο ξανθός άντρας.

-''Μην το κάνεις θέμα. Θα επιστρέψω στο Κεντάκι και θα πάω αύριο σ'έναν ορθοπεδικό. Θα κουτσαίνω λίγο μέχρι τότε, αλλά...'' δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση της και ο Adam την διέκοψε.

-''Μέχρι τότε, το πόδι σου μπορεί να χειροτερέψει, μπορεί να πρηστεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω μόνη στην κατάσταση αυτή. Ανησυχώ, δεν το καταλαβαίνεις'';

-''Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για εμένα. Σε παρακαλώ, γύρνα πίσω στο γραφείο σου, δεν θέλω να σε καθυστερώ. Άλλωστε... σε περιμένει η παρέα σου''.

Τα τελευταία λόγια της Marina δήλωναν πικρία και στεναχώρια. Ο τρόπος έκφρασής της, την πρόδωσε στον Adam. Τίναξε το κεφάλι του, σαν να προσπαθούσε να καταλάβει αν όντως ειπώθηκαν τα συγκεκριμένα λόγια από την Marina.

-''Τι'';

Για άλλη μια φορά δεν πήρε απάντηση. Άλλωστε, τι περισσότερο θα μπορούσε να του πει; Έμεινε για λίγο σκεπτικός. Από το μυαλό του πέρασε η ευχάριστη σκέψη, πως η Marina παρεξήγησε την παρουσία της Paige, πιστεύοντας πως ήταν η σχέση του. Έτσι, μ'ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο, κοίταξε πρώτα προς τον ελάχιστα φωτεινό ουρανό, καθώς σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται τριγύρω, και ύστερα προς την Marina.

''Γιατί ήρθες σήμερα εδώ; Δεν μου είχες πει τίποτα''.

-'' Ήθελα...'' σταμάτησε, για να καταπιεί, κερδίζοντας χρόνο, ώστε να βρει τι θα πει. '' Ήθελα να σου πω ένα <<γεια>>'' και σκούπισε ξανά τα μάτια της, που ήταν ακόμα μουσκεμένα.

-'' Ένα <<γεια>>; Θα μπορούσες να μου στείλεις μήνυμα. Τζάμπα έμαθα να χειρίζομαι τα νέα μέσα;'' και γέλασε.

-'' Ήθελα να σε δω'' και τον κοίταξε κατάματα.

Το γαλάζιο βλέμμα του Adam έλαμψε και η Marina, για μερικά δευτερόλεπτα, νόμιζε πως κοιτούσε τα πιο πολύτιμα διαμάντια του κόσμου. Επανήλθε γρήγορα όμως στην πραγματικότητα, και γύρισε το κεφάλι της προς την άλλη μεριά.

''Τέλος πάντων... Είδα πως ήσουν απασχολημένος στο γραφείο, γι'αυτό άρχισα να τρέχω. Δεν ήθελα να... να σας διακόψω με εκείνη την γυναίκα'' και σταύρωσε τα χέρια της.

-''Marina, τι λες;'' δεν μπόρεσε να κρατηθεί, κι ένα πνιχτό γέλιο του ξέφυγε. ''Η Paige έχει αναλάβει την συγκέντρωση και ενημέρωση των εμπορικών υποθέσεων του Ομίλου. Είναι καινούργια και χθες ξέχασε να φέρει όλα τα απαραίτητα έγγραφα, οπότε μου τα προσκόμισε σήμερα. Ο Luke βέβαια, με είχε προειδοποιήσει πως είναι αδέξια, αλλά δεν το πίστευα τόσο πολύ. Περπατούσε, για να μου δώσει έναν φάκελο, και σκόνταψε στο ίσιωμα, παρασέρνοντας και εμένα από την καρέκλα. Κι έτσι, πέσαμε κάτω. Γι'αυτό ήρθε στην έπαυλη. Εγώ δεν πήγα σήμερα στον Όμιλο, δούλευα από το σπίτι''. 

-''Δεν είσαι υποχρεωμένος να μου δίνεις εξηγήσεις. Τι σου είμαι εγώ, έτσι κι αλλιώς...'' παραπονέθηκε μουτρωμένη.

Ο Adam είχε πλέον σιγουρευτεί. Η συμπεριφορά αυτή της Marina, ήταν συμπεριφορά ερωτευμένης γυναίκας.

-''Ζήλεψες''.

Η ξανθομαλλούσα χαλάρωσε, η άμυνα έπεσε. Η έκφραση του προσώπου της ήταν όμοια με εκείνη ενός παιδιού, που το τσακώνουν οι γονείς του, όταν κάνει αταξία. Και ο Adam την τσάκωσε.

-''Τι; Τι... τι είναι αυτά που λες; Για ποιον λόγο να ζηλέψω;'' έκανε τάχα την ανήξερη.

-''Αυτό ακριβώς θα σε ρωτούσα κι εγώ. Γιατί ζήλεψες'';

-''Adam, εγώ δεν...''.

-''Μην το αρνείσαι. Είμαι βέβαιος πως ζήλεψες. Το βλέπω στα μάτια σου. Όπως επίσης, βλέπω και κάτι άλλο'' και με νόημα, η Marina του έδειξε να καταλάβει την απορία της, για το τι ακριβώς εννοούσε στην τελευταία του πρόταση. ''Τον λόγο'' εξήγησε.

-''Τότε γιατί θες να σου τον πω'';

Την πλησίασε. Πλησίασε κοντά της, πολύ κοντά της. Το πρόσωπο του βρέθηκε μια ανάσα από το δικό της.

-''Γιατί θέλω να το ακούσω από τα χείλη σου''.

Κοιτιόντουσαν και οι δύο, με τον ερωτισμό εμφανή στην ατμόσφαιρα. Ελάχιστες σταγόνες όμως, που ξεκίνησαν να πέφτουν στα κεφάλια τους, ελάττωσαν την αύξηση της θερμοκρασίας από τα κορμιά τους.

''Θα σε ξαναρωτήσω λοιπόν. Γιατί ζήλεψες'';

Η Marina ανοιγόκλεινε το στόμα της. Από την μία ο φόβος της παραδοχής την έκανε να χάνει την αυτοπεποίθηση της, από την άλλη δεν μπορούσε να μην κοιτάζει, πότε τα μάτια του Adam και πότε τα χείλη του. Είχε αποσυντονιστεί.

-''Εγώ... εγώ... ζήλεψα, γιατί...'' έκανε μια παύση, αγχωμένη. ''Εγώ...''.

-''Πες το. Πες το''.

Η αντρική του φωνή χαμήλωσε περισσότερο και αυτό έκανε την Marina να νιώσει ρίγος κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς της. Την πλησίασε κι'άλλο. Τα μέτωπα τους ακουμπούσαν πλέον μεταξύ τους.

-''Εγώ είμαι... είμαι... ερωτευμένη'' είπε την τελευταία λέξη, χωρίς να πάρει αναπνοή. ''Είμαι ερωτευμένη μαζί σου Adam'' είπε ξέπνοα, κοκκινισμένη.

Ο άντρας ακούμπησε τις παλάμες των χεριών του, αντίστοιχα, στα μάγουλα της Marina. Με τον αντίχειρά του, απαλά καθάρισε την πλευρά που ήταν σκονισμένη, και στην συνέχεια την χάιδεψε.

-''Κι εγώ Marina'' ξεκίνησε να της εξομολογείται με την ανάσα του να κόβεται, κατά διαστήματα. ''Είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Είμαι πολύ ερωτευμένος''.

Η βροχή, που από πριν έκανε δειλά την εμφάνισή της, ξεκίνησε για τα καλά. Οι δύο νέοι δεν πτοήθηκαν. Συνέχιζαν να κοιτάζονται με τρυφερότητα και θέρμη. Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό, δεν έφτανε πλέον. Με την καρδιά τους να χτυπά ανεξέλεγκτα, μείωσαν τη λιγοστή απόσταση μεταξύ τους και τα χείλη τους ενώθηκαν. 

Ο χορός της δυνατής βροχής δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον αργό χορό των χειλιών τους. Αργό, γιατί ήθελαν να νιώσουν κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Αργό, γιατί δεν ήθελαν να τελειώσει η στιγμή. Ήθελαν να κρατήσει για πάντα.

Ο Adam έσυρε τα χέρια του. Το ένα έγινε στήριγμα στο κεφάλι της Marina, ενώ το άλλο στην μέση της. Τότε, πίεσαν τα χείλη τους περισσότερο και το φιλί έγινε πιο γρήγορο. Η Marina κρατήθηκε σφιχτά από τα γυμνασμένα μπράτσα του ξανθού αγγέλου, όσο εκείνος σηκωνόταν στα πόδια του. Δεν θα την άφηνε από την αγκαλιά του, ούτε εκείνη από την δική της. Κανένας από τους δύο δεν θα έφευγε ξανά. Είχαν τρυπώσει μια για πάντα, ο ένας στην καρδιά του άλλου.

-------------------------------------------------------------------------------------

So this is love, mmm... So this is love...

Αχ, αχ, αχ, αχ... Τι κεφάλαιο ήταν αυτό! Ανυπομονούσα πολύ για την τελευταία σκηνή. Εσείς;

Δεν έχω να σχολιάσω πολλά, θα το αφήσω πάνω σας. Το μόνο που έχω να πω, είναι πως τα πράγματα θα κυλούν κάπως πιο εύκολα πια, και στην ζωή της Marina και του Adam.

Αγάπη και μόνο αγάπη σας εύχομαι! Ως οδηγό σας να έχετε πάντα αυτή!