Έφυγαν ομαδικώς νωρίς το πρωί, προκειμένου να προλάβουν να επιστρέψουν εγκαίρως στις υποχρεώσεις τους. Έφυγαν χορτάτοι και αναζωογονημένοι. Τα εσωτερικά τους αποθέματα τους έδιναν δύναμη, όχι μόνο να αντέξουν το πολύωρο ταξίδι τους, αλλά και να παραμείνουν υπομονετικοί, μέχρι την επόμενη συνάντησή τους. Τουλάχιστον, αυτό ίσχυε για κάποια από τα <<επίσημα>> μέλη της γνωστής παρέας -ο Adam δεν θεωρείται κύριο μέλος αυτής- όπως την Marina, την Courteney και τον Richard. Μεταξύ της Emily και του Charles αιωρούταν στην ατμόσφαιρα μια αρνητική ενέργεια, μια έντονη αμηχανία. Παρ'όλο που ο νεαρός ένιωθε άσχημα για τον πόνο που προκάλεσε, αρκετές φορές, στην πρώην σύντροφό του, καθησύχαζε τον εαυτό του πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο, κάτι παραπάνω για να ξεχαστούν οι δυσάρεστες στιγμές. Ίσως ο χρόνος, να γιάτρευε την πληγωμένη ψυχή της.

Ο Adam, επιστρέφοντας στο Σικάγο, συμπεριφερόταν σαν να καθόταν σε αναμένα κάρβουνα. Τουλάχιστον, μπροστά στον Luke.

-''Τι εννοείς πως ξέρεις;'' ρώτησε ένα απόγευμα το δεξί του χέρι.

Είχε ολοκληρώσει τις επαγγελματικές του συναντήσεις, και κλείνοντας την πόρτα του γραφείου του, στην έδρα του Ομίλου, θέλησε να του δοθούν κάποιες εξηγήσεις από τον Luke. Προκειμένου, ο τελευταίος, να υποστηρίξει την επιχειρηματολογία του, έπρεπε να αποκαλύψει κάτι στον Adam.

-''Κύριε, έχω καταλάβει εδώ και μήνες, τα συναισθήματα που τρέφετε για την δεσποινίδα Marina'' απάντησε, στεκούμενος όρθιος, απέναντί του.

-''Ποια... συναισθήματά μου Luke;'' έπιασε το μέτωπό του, που από το άγχος άρχισε να ιδρώνει.

-''Κύριε, δεν χρειάζεται να κρύβεστε από εμένα''.

-''Luke...δεν...''.

Δεν ολοκλήρωσε την φράση του. Ηττημένος, με βαριά διάθεση, κάθισε στην καρέκλα του. Ο σύμβουλος και φίλος του, μπορούσε να καταλάβει την εσωτερική του πάλη. Και μπορούσε να καταλάβει τον λόγο.

-'' Όταν πέθανε ο πατέρας σας...'' ένας κόμπος στον λαιμό του στάθηκε εμπόδιο για λίγα δευτερόλεπτα. ''του ορκίστηκα πως θα σας προστατεύω, όποιο κι αν είναι το κόστος. Η υγεία σας τον τελευταίο καιρό πέρασε μεγάλες δοκιμασίες, και άπραγος δεν μπορώ να μείνω. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην περίοδο της αμνησίας, αλλά και στις αυπνίες και στην έλλειψη προσεγμένης τροφής. Η ψυχολογία σας έχει επηρεαστεί από όσα σας έχουν συμβεί, από όσα συνεχίζουν να σας συμβαίνουν, υπολογίζοντας και την πίεση που αντιμετωπίζετε στον Όμιλο. Οι άνθρωποι δεν είμαστε φτιαγμένοι για να κρατάμε μέσα μας τα συναισθήματά μας, αλλά για να τα εξωτερικεύουμαι. Αυτό προτρέπω κι εσάς να κάνετε''.

Όταν ο Adam γνώρισε για πρώτη φορά τον Luke, το απαθές, σχεδόν νεκρό βλέμμα του, τον φόβισε. Ο πατέρας του του τον είχε γνωρίσει, μια μέρα που επέστρεφε από ένα επαγγελματικό ταξίδι, από το Κονέκτικατ.

Ο Luke ήταν ένας σύγχρονος συνδιασμός του Αλαντίν και του Ρομπέν των Δασών. Ήταν ένας νεαρός ενήλικας που έκλεβε. Έκλεβε, κυρίως για την επιβίωσή του. Έμπλεκε σε συμμορίες και σιγά-σιγά εισήλθε στον κόσμο της μαφίας. Έμαθε απ'έξω και ανακατωτά τον χώρο του υποκόσμου, έμαθε να ελίσσεται, και να ζει σ'αυτόν. Δεν μπορούσε όμως να ζει για αυτόν, γιατί δεν είχε το μικρόβιο της κακίας μέσα του. Έκανε απλώς την δουλειά του. Κι όταν έβρισκε την ευκαιρία, έκλεβε από τους ανωτέρους του, για να αφήσει μια κουβέρτα ή λίγο φαγητό σ'έναν ζητιάνο, σε μια φτωχή οικογένεια, σε ένα ορφανό παιδί. Ήξερε πως εκείνοι οι άνθρωποι ό,τι αποκτούσαν, δεν το κέρδιζαν τίμια, οπότε δεν ντρεπόταν για τις πράξεις του. Παραδόξως, δεν φοβήθηκε ποτέ μήπως τον πιάσουν, κι ευτυχώς, η τύχη ήταν με το μέρος του.

Εκείνο το βράδυ, είχαν δώσει εντολή στον Luke να λειτουργήσει ως ελεύθερος σκοπευτής, στοχεύοντας τον κύριο Hederson. Ήξεραν πως πάντα συνοδευόταν από σωματοφύλακες. Του είχαν επισημάνει πως αν κάτι πήγαινε στραβά, θα έβαζαν σε εφαρμογή το δεύτερο σχέδιο, δηλαδή να τον σκοτώσει κάποιος νεοσύλλεκτος. Ο εξωτερικός χώρος του ξενοδοχείου όπου διέμενε ο κύριος Hederson, ήταν πλήρως καλυμμένος. Κοριοί είχαν τοποθετηθεί με μαεστρία σε κάθε γωνιά, προκειμένου ο Luke να μπορεί να ακούει από το ακουστικό του, έστω και σε αρκετά χαμηλούς τόνους, την οποιαδήποτε συνομιλία, από την ταράτσα του απέναντι κτηρίου, από όπου κρεμόταν.

Και την στιγμή που όπλισε το όπλο του, άκουσε από το ακουστικό του τα εξής λόγια: <<Κι εγώ σ'αγαπώ αγόρι μου. Σε αγαπώ πολύ παιδί μου! Αύριο το απόγευμα θα είμαστε μαζί και θα παίζουμε ποδόσφαιρο. Τουλάχιστον, υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω να σύρω τα πόδια μου, χαχα...>>.

Κάτι ένιωσε ο Luke. Κάτι ένιωσε να χτυπάει στην καρδιά του. Στην ανύπαρκτη ως τότε καρδιά του. Ποτέ δεν μάθαινε την ιδιωτική, οικογενειακή κατάσταση των υποψηφίων θυμάτων του, γιατί πολύ απλά δεν τον ενδιέφερε. Το μόνο που είχε στον νου του ήταν να κάνει σωστά την δουλειά του. Η συνομιλία του ανθρώπου, που από λεπτό σε λεπτό θα του φύτευε μια σφαίρα στο στήθος, με το παιδί του, τον συγκίνησε. Τα χέρια του για πρώτη φορά παρέλυσαν. Δεν μπορούσε. Δεν μπορούσε να στερήσει σ'ένα παιδί τον πατέρα του. Ίσως να το είχε κάνει ξανά στο παρελθόν, αυτή την φορά όμως δεν μπορούσε να σταθεί η δικαιολογία της άγνοιας, με την διαφορά πως σ'αυτή την περίπτωση γνώριζε. Και επειδή γνώριζε, αν έπραττε ό,τι τον είχαν διατάξει οι ανώτεροί του, στο μέλλον δεν θα μπορούσε να συγχωρέσει τον εαυτό του.

Παράτησε μονομιάς τα σύνεργα που είχε μαζί του στο τσιμέντο, και κινήθηκε σαν αόρατος με τρομερή ταχύτητα. Είχε καθυστερήσει, οπότε το δεύτερο σχέδιο θα εκτελούνταν από στιγμή σε στιγμή. Ο οδηγός της λιμουζίνας άνοιξε την πόρτα για να περάσει ο κύριος Hederson στο εσωτερικό, όμως ο Luke έπεσε με φόρα πάνω του, σπρώχνωντάς τον. Μπορεί να έπεσε και να χτύπησε την πλάτη του, όμως σώθηκε από βέβαιο θάνατο. Ο Luke δέχτηκε δύο σφαίρες στον αριστερό ώμο, και ο κύριος Hederson, με την συνοδεία των σωματοφυλάκων του, δεν καθυστέρησε λεπτό για να τον μεταφέρουν στο κοντινότερο νοσοκομείο.

Όταν συνήλθε από το χειρουργίο, στο οποίο χρειάστηκε να μεταβεί, προκειμένου να αφαιρεθούν οι σφαίρες, ομολόγησε στον ίδιο τον κύριο Hederson τον αρχικό του σκοπό. Ήταν σίγουρος πως μετά το εξιτήριο που θα έπαιρνε, οι άντρες του θα τον αποτελείωναν. Αντ'αυτού, από το στόμα του κυρίου Hederson βγήκε μια λέξη που ο Luke άκουγε πρώτη φορά στην ζωή του: <<Σ'αυχαριστώ>>. Ποτέ κανείς δεν τον είχε ευχαριστήσει για τίποτα και ξαφνιάστηκε. Όπως επίσης ξαφνιάστηκε με την προσφορά του, να τον προσλάβει ως υπάλληλο και έμπιστό του. Ο άντρας αυτός είχε έρθει σε επαφή με τον υπόκοσμο, ελάχιστες φορές, παρ'όλα αυτά ήξερε πολύ καλά πως τέτοια άτομα είναι σπάνια διαμάντια. Του έσωσε την ζωή μια φορά; Θα το έκανε στο μέλλον άλλες εκατό. Και αυτό ίσχυε. Ο Luke θα αφοσιωνόταν πλήρως στην οικογένεια Hederson και η ζωή του θα άλλαζε προς το καλύτερο. Θα γινόταν ξανά κανονικός άνθρωπος, χωρίς όμως να αλλάξει βασικά στοιχεία του χαρακτήρα του. Δεν θα ξεχνούσε ποτέ όμως, πως πήγε να σκοτώσει έναν άνθρωπο που του συμπεριφέρθηκε καλύτερα από τον οποιονδήποτε. Θα τον ευγνωμονούσε εφόρου ζωής που του επέτρεψε, όχι μόνο να μην κλείσει για πάντα τα μάτια του, αλλά και να γίνει, κατά κάποιον τρόπο, μέλος της οικογένειάς του.

Όσες φορές προσπάθησε και ο κύριος Hederson, αλλά και ο Adam στο μέλλον, να τον πλησιάσουν, για να τους εξομολογηθεί τον λόγο που έμπλεξε με τον σκοτεινό κόσμο της μαφίας, δεν κατάφεραν να του πάρουν λόγια. Φυσικά, η καταγωγή και η οικογενειακή του κατάσταση, παρέμειναν άγνωστες. Ο Luke δεν αποκάλυψε ποτέ τίποτα για την προσωπική του ζωή. Είχε υποσχεθεί αφοσίωση στην οικογένεια Hederson, ιδίως στον William Adam Hederson, και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία για εκείνον.

-''Εκτιμώ, όλα αυτά τα χρόνια, την βοήθεια σου Luke. Ήσουν το μόνο στήριγμά μου, από τότε που έχασα τους γονείς μου και την αδερφή μου. Ήσουν αληθινός φίλος'' συγκινήθηκε ο Adam.

-''Ως φίλος τότε, σας συμβουλεύω να εξομολογηθείτε στην δεσποινίδα Marina τα συναισθήματά σας'' συνέχισε απτόητος ο Luke, διατηρώντας πάντα το αυστηρό του ύφος.

-''Δεν μπορώ να το κάνω αυτό! Εδώ καλά-καλά δεν το έχω παραδεχτεί στον ίδιο μου τον εαυτό. Εκτός αυτού, την Marina την έχω υιοθετήσει. Η οικογένειά μας την έχει υιοθετήσει, κι εγώ είμαι ο κηδεμόνας της''.

-''Μα κύριε, αφού δεν...''.

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει φωναχτά την σκέψη του, καθώς ο Adam τον αγριοκοίταξε. Έκανε ένα βήμα πίσω. Γνωρίζοντας την θέση του, δεν πήρε ξανά τον λόγο.

-''Δεν... δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι για καμία κοπέλα. Όχι ότι έχω και μεγάλη εμπειρία στις γυναίκες, μόνο μία σοβαρή σχέση είχα στην ζωή μου, αλλά... αλλά με την Marina νιώθω αλλιώς. Νιώθω κάτι πολύ έντονο, κάτι πολύ ιδιαίτερο. Και δεν ξέρω... ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά μου απέναντί της;'' έστρεψε την ερώτησή του προς τον Luke.

-''Αν δεν θέλετε να της μιλήσετε, μπορείτε να εκδηλώσετε το ενδιαφέρον σας μ'έναν διαφορετικό τρόπο. Διακριτικά στην αρχή, για να δείτε τις αντιδράσεις της''.

-''Τι να κάνω δηλαδή'';

-''Να συμπεριφερθείτε κανονικά, όπως θα κάνατε έτσι κι αλλιώς. Σκεφτείτε, τι θα έκανε χαρούμενη την δεσποινίδα'';

Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό του Adam. Η Marina ήταν απλός άνθρωπος, και γνώριζε πως μπορούσε να ενθουσιαστεί με το οτιδήποτε. Έπρεπε να βρει όμως κάτι που θα εκτιμούσε ιδιαίτερα. Και τότε, τα μάτια του έλαμψαν.

-''Βρες μου γρήγορα το τηλέφωνο του μαιευτηρίου που δουλεύει. Και θα μιλήσω εγώ ο ίδιος στην διεύθυνση''.

-------------------------------------------------------------------------------------

Σκόπευα να ανεβάσω το σημερινό κεφάλαιο νωρίς το μεσημέρι, όμως το πληκτρολόγιο του υπολογιστή τα έπαιξε και μέχρι τώρα, αναγκαστικά, έγραφα σε κάποιον άλλον. 

Δεν συνέβη κάτι το ιδιαίτερο στο συγκεκριμένο κεφάλαιο, απλώς μάθαμε πώς εντάχθηκε στην οικογένεια Hederson ο Luke.

Τι πιστεύετε πως θα κάνει ο Adam για αρχή, προκειμένου να εκδηλώσει το ενδιαφέρον του στην Marina; Σημείωση, θα το κάνει διακριτικά!

Και επειδή σε λίγο ξεκινάει << Η Μάγισσα>>, σας φιλώ!