Είχαν περάσει πέντε ημέρες από τότε που η Marina <<επιτέθηκε>> στον Nick. Η κυρία Garner την αντιπαθούσε τρομερά, καθώς σε καθημερινή βάση το κορίτσι έκανε και από μία χαζομάρα, εξαιτίας της πρόκλησης των παιδιών της, κάτι το οποίο δεν γνώριζε. Είχε μεταφέρει την συμπεριφορά της στον άντρα της, όμως αυτός έμενε σχεδόν απαθής. Δεν μπορούσε να έχει άποψη για το συγκεκριμένο θέμα, όπως έλεγε ο ίδιος, καθώς απουσίαζε καθημερινώς από την έπαυλη λόγω της δουλειάς του. Παρ'όλα αυτά, η κυρία Garner σκεφτόταν με σοβαρότητα τι θα μπορούσε να κάνει με την Marina White.

Εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό καθόταν γύρω από το μικρό, περίτεχνο τραπεζάκι του κήπου διαβάζοντας ένα βιβλίο. Συνεχώς όμως την προσοχή της αποσπούσε η μορφή της Marina στο μυαλό της.

-''Γιατί δεν την διώχνουμε''; ρώτησε η Julia, καθώς πλησίαζε την μητέρα της.

-''Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό γλυκιά μου. Έχουμε αναλάβει κατά μια έννοια την προστασία της. Τα χαρτιά της έχουν μεταφερθεί από το ορφανοτροφείο στα χέρια μας''.

-''Γιατί δεν την επιστρέφουμε τότε πίσω στο ορφανοτροφείο'';

-''Ούτε αυτό μπορεί να συμβεί. Θα εκτεθούμε. Σε όλα τα περιοδικά και τις εφημερίδες θα γραφεί ότι δεν μπορούμε να φροντίσουμε ένα κορίτσι. Κι εκτός αυτού, έχοντας ένα απλό κορίτσι υπό την προστασία μας, δείχνουμε στον κοινωνικό περίγυρο την ευσπλαχνία μας και την γενναιοδωρία μας''.

-'' Έχεις δίκιο. Δεν πρέπει να αλλοιωθεί η φήμη μας γι'αυτήν. Τι μπορούμε όμως να κάνουμε με την περίπτωσή της''; ρώτησε η Julia την μητέρα της μ'ένα ψεύτικο ύφος, σαν να ήταν ένα από τα θύματα ξυλοδαρμού της Marina.

-''Τίποτα γλυκιά μου... Βασικά μου είχε περάσει μια ιδέα στο μυαλό, αλλά...'' σταμάτησε για λίγο.

-''Δεν υπάρχει <<αλλά>> στις σκέψεις σου μαμά. Όλες είναι πάντα σωστές''! κολάκευσε το πλουσιοκόριτσο την κυρία Garner και αυτή χαμογέλασε.

-''Σκεφτόμουν...'' και έκλεισε το βιβλίο που κρατούσε στα χέρια της, στρέφοντας ολοκληρωτικά το πρόσωπό της προς αυτό της κόρης της. ''Αν θα ήταν καλή ιδέα να δουλέψει με το υπόλοιπο προσωπικό''.

-''Δηλαδή να γίνει υπηρέτρια''; και κάθισε στη διπλανή καρέκλα από αυτή της μητέρας της, ακούγοντάς την με ενδιαφέρον.

-''Περίπου. Τουλάχιστον να βοηθάει στο ξεσκόνισμα, το σκούπισμα, το σφουγγάρισμα, να χρησιμεύσει σε κάτι, αφού μου λέτε πως δεν κάνει παρέα με εσένα και τον αδερφό σου''.

Η Julia ήταν πολύ ικανοποιημένη με την εξέλιξη των πραγμάτων. Ήξερε ότι η μητέρα της αργά ή γρήγορα θα έπαιρνε δραστικά μέτρα. Ήθελε να δει την Marina πολύ χαμηλά κι αυτή η ιδέα ήταν η ιδανική. Έτσι, θα μπορούσε να την κάνει ότι θέλει. Θα μπορούσε να της δείξει την δύναμη της κοινωνικής της θέσης και ότι ένα ορφανό κορίτσι δεν ήταν δυνατόν να δείξει ανώτερο από αυτήν.

''Πάντως όταν μεγαλώσει σίγουρα θα γίνει υπηρέτρια''.

-''Αλήθεια μαμά μου''; και σηκώθηκε όρθια για να αγκαλιάσει την μητέρα της.

''Να σε ρωτήσω, όταν περάσουν τα χρόνια, μήπως θα μπορούσε να γίνει υπηρέτρια δική μου και του Nick; Έτσι κι αλλιώς με εμάς θα έπρεπε να συναναστρέφεται''.

-''Εννοείται αγάπη μου. Άμα το θέλετε'' και η Julia της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο, χωρίς να κάνει καμία ιδιαίτερη προσπάθεια για να κρύψει την χαιρεκακία της.

***

Εκείνη την ημέρα στην Φλόριντα ο ήλιος ήταν αρκετά ζεστός. Με αφορμή τις έντονες αχτίνες του, που είχαν ως τελικό προορισμό την γη, η Marina βγήκε από το σπίτι και κατευθύνθηκε στο πιο απομακρυσμένο δέντρο του κήπου, σκαρφαλώνοντας σ'ένα από τα κλαδιά του. Είχε πολύ καιρό να πράξει κάτι τέτοιο. Ήταν μια συνήθεια που έκανε από μικρή. Ακούγοντας τον χαρακτηριστικό ήχο των φύλλων που προκαλούσε το απαλό αεράκι, μπορούσε να ηρεμήσει η ψυχή και το μυαλό της. Απ'ότι φαίνεται όμως, η επιθυμία της αυτή δεν μπορούσε να επιτευχθεί σ'αυτόν τον χώρο.

-''Nick''! ακούστηκε η φωνή της Julia.

-''Τι θες''; και ο αδερφός της σταμάτησε το περπάτημα του.

-'' Έχω να σου πω τα πιο ευχάριστα νέα''!

Έχοντας ακούσει αυτή τη φράση η Marina, λόγω περιέργειας, έστριψε τον κορμό της, παρακολουθώντας τα αδέρφια Garners από ψηλά, καθώς βρισκόντουσαν λίγα μέτρα μακριά από το σημείο που είχε φυτευτεί το συγκεκριμένο δέντρο.

''Η μαμά μου είπε πως η Marina θα γίνει υπηρέτρια μας''!

Τι; σκέφτηκε η Marina και γούρλωσε τα μάτια της, προσπαθώντας να κρατηθεί σφιχτά από τα άγρια κλαδιά.

-''Τι λες Julia''; απόρησε ξαφνιασμένος ο Nick.

-''Ούτε εσύ το πιστεύεις; Ούτε κι εγώ όταν το πρωτοάκουσα! Βασικά, η μαμά είπε ότι από αύριο θα ξεκινήσει να δουλεύει με το υπόλοιπο προσωπικό του σπιτιού, αλλά όταν μεγαλώσει θα γίνει κανονική υπηρέτρια και μάλιστα δική μας''! ανακοίνωσε.

-''Υπέροχα'' έκανε ο Nick, ενώ έτριβε τα χέρια του. ''Δεν θα της αφήσω στιγμή ελευθερίας'' και άφησε να εμφανιστεί ένα στραβό χαμόγελο στα χείλη του.

-''Δεν χρειάζεται να είσαι κακός από την αρχή, χαχα...'' άρχισαν να γελάνε κι οι δυο τους, κατευθυνόμενοι προς το δρόμο που οδηγούσε στο εσωτερικό του σπιτιού τους.

Αυτό είναι... είναι... απαίσιο, ξεκίνησε να σκέφτεται η Marina σοκαρισμένη από αυτά που είχε ακούσει πριν λίγο, γέρνοντας την πλάτη της στον κορμό του μεγάλου δέντρου.

Δεν μπορούσαν να γίνουν χειρότερα τα πράγματα! Αν με αντιπαθούν τόσο πολύ, γιατί δεν με στέλνουν πίσω στο ορφανοτροφείο μου; Εκεί... ήταν το σπίτι μου. Βοηθούσα καθημερινώς την κυρία Kate και την αδερφή Margaret, όμως μου άρεσε αυτό που έκανα. Δεν ήμουν υπηρέτρια! Σίγουρα η κατάσταση θα ήταν καλύτερη αν με υιοθετούσαν... όπως την Emily. Emily... πώς είσαι; Είμαι σίγουρη πως θα είσαι πολύ ευτυχισμένη. Το αξίζεις. Για εμένα θα είσαι πάντα η καλύτερή μου φίλη, ακόμα και αν δεν ξανασυναντηθούμε ποτέ.

***

-''Αυτή είναι η ποδιά που θα φοράς'' είπε η κυρία Garner στην Marina, δίνοντάς της μια λευκή ποδιά με κόκκινες λεπτομέρειες.

Δεν περίμενε ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν τόσο γρήγορα.

''Από αύριο θα εργάζεσαι σ'αυτήν την έπαυλη. Έκανα ήδη μεγάλη υπομονή. Αρκετά ανέχτηκα από 'σένα τόσες μέρες''! και η Marina κατέβασε το κεφάλι της, φέρνοντας πίσω από το αυτί της μερικές ξανθές τούφες.

'' Όμως είσαι ανήλικη και δεν μπορώ να σε πληρώνω. Ελπίζω να μην περίμενες το αντίθετο'' πήρε από το τραπέζι του σαλονιού το φλιτζάνι του καφέ της και ήπιε μια γουλιά ατάραχη, έχοντας μια έκφραση σαν να είπε κάτι φυσιολογικό.

-''Δεν θα έκανα ποτέ κάτι για να πάρω χρήματα. Απλώς τώρα αναγκάζομαι, κατά μία έννοια'' απάντησε το κορίτσι με σοβαρότητα.

-''Πρέπει να καταλάβεις τη θέση σου Marina, να υπακούς σε συγκεκριμένους κανόνες. Έγινα κατανοητή'';

-''Μάλιστα''.

-''Από αύριο λοιπόν ξεκινάς. Έχω ενημερώσει την Dora να σε ξυπνήσει νωρίς σε περίπτωση που παρακοιμηθείς και να σου μάθει τα απαραίτητα που χρειάζεται να γνωρίζεις. Πήγαινε στο δωμάτιό σου τώρα'' έκανε η κυρία Garner μια κίνηση του χεριού της δείχνοντας στην Marina να απομακρυνθεί από τον χώρο του σαλονιού και έτσι έγινε.

Ήταν στεναχωρημένη. Δεν ήθελε να νιώθει ασήμαντη, δεν ήθελε να νιώθει κατώτερη, δεν ήθελε να την εκμεταλλεύονται. Αναρωτιόταν αν η ζωή της θα συνεχιζόταν σ'αυτό το σπίτι, αν θα παρέμενε χωρίς φίλους, χωρίς αγάπη... Το μόνο που της έδινε κουράγιο ήταν η βραδινή προσευχή της, κρατώντας σφιχτά τον ξύλινο σταυρό της κυρία Kate και η ενθύμηση των αθώων, παιδικών της χρόνων στο ορφανοτροφείο, στο Κεντάκι. Δυστυχώς, βρισκόταν πολύ μακριά από εκεί...

----------------------------------------------------------------------------------------

Καλησπέρα σας.

Άλλο ένα κεφάλαιο εμφανίστηκε επιτέλους στις οθόνες σας. Και η Marina, όσο προχωράει η ιστορία, καταλαβαίνουμε ότι η ζωή της πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Όλοι οι άνθρωποι θα έρθουμε αντιμέτωποι με κάτι πολύ σκληρό κάποια στιγμή. Δυστυχώς αυτή είναι η τρομερή αλήθεια. Αλλά εμείς δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω με την πρώτη. Χρειάζεται να έχουμε υπομονή.

Ερώτηση: Προτιμάτε θάλασσα ή βουνό;

Εγώ παιδιά μου βουνό. Ειδικά όταν εκεί κοντά βρίσκεται και καμιά λιμνούλα, είναι το κάτι άλλο.

Till next one, give love .