Αυτό το κορίτσι είναι απίστευτο! Έχει περάσει μία εβδομάδα από τότε που ήρθε στο σπίτι μας και παραμένει το ίδιο. Μπορεί να είμαστε δεκατεσσάρων χρονών, αλλά αυτή... αυτή... είναι εντελώς διαφορετική! Το βλέμμα της είναι τόσο αθώο και παιδικό... Με εκνευρίζει! Δεν ξέρω για ποιον λόγο, αλλά δεν την συμπαθώ καθόλου. Όλο το προσωπικό φαίνεται πως την αγαπάει! Πότε πρόλαβε να κερδίσει το ενδιαφέρον τους; Εμένα τόσα χρόνια με ξέρουν, όμως ποτέ δεν μου χαμογέλασαν, ποτέ δεν μου είπαν ένα καλό λόγο... Μα τι σκέφτομαι! Γιατί να με ενδιαφέρει αν θα πιάσω ποτέ φιλική κουβέντα με την μαγείρισσα ή με τον κηπουρό; Εγώ έχω φίλους και μάλιστα πλούσιους, ενώ αυτή κάνει παρέα με τους όμοιούς της. Πρώτη φορά όμως νιώθω τόσο ασήμαντη, τόσο απαρατήρητη από τους άλλους. Δεν πρόκειται... δεν πρόκειται να αφήσω την Marina White  να χαρεί τη ζωή της! Όσο ζούμε μαζί σ'αυτό το σπίτι, εγώ θα έχω τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο! Δεν θα την αφήσω να γίνει το κεντρικό θέμα συζήτησης κανενός! Εκτός, κι'αν είναι για κακό, για να ρεζιλευτεί, για να πέσει χαμηλά... και να μην ξανασηκωθεί!

Η Julia δεν είναι απλώς μια κακομαθημένη έφηβη που επιζητεί την προσοχή επάνω της. Είναι κακιά. Στην πραγματικότητα δεν ξέρει να αγαπάει, γιατί δεν της έχουν μάθει να αγαπάει. Κυριαρχούν μόνο αρνητικά συναισθήματα μέσα της, όπως ζήλια και μίσος...

-''Julia''! ακούστηκε η φωνή του αδερφού της.

''Στο δωμάτιό σου είσαι; Τι κάνεις'';

-''Σκεφτόμουν... Με θέλεις κάτι'';

-''Ναι, μου ήρθε μια ιδέα για το πώς θα ντροπιάσουμε το ορφανό''.

-''Για λέγε'' είπε η Julia, παρακινώντας τον Nick να συνεχίσει.

-''Δεν είναι κάτι σπουδαίο. Απλώς πρέπει να σιγουρευτούμε ότι η μαμά θα είναι κάπου εκεί κοντά''.

***

-''Δηλαδή, μου είπαν ψέματα''; ρώτησε η Marina την Nancy, καθώς έβγαιναν από το δωμάτιο υπηρεσίας της.

-''Ακριβώς. Το οικόσημο των Garners δεν είναι έτσι όπως μου το περιέγραψες. Δεν είναι καν μπλε. Αλλά εσένα τι σε νοιάζει''; την ρώτησε η νεαρή υπηρέτρια, έχοντας ένα χαμόγελο ενδιαφέροντος στο πρόσωπό της.

-''Εεε... Όχι... Δεν με νοιάζει... Από περιέργεια ρώτησα''.

Η Marina δεν σκόπευε να αποκαλύψει σε κανέναν το μυστικό της για τον Πρίγκιπα της και την καρφίτσα του. Δεν ήθελε να το μάθει κανείς. Όταν όμως ο Nick της είχε πει πως το συγκεκριμένο σύμβολο ανήκει στην οικογένειά του, τρόμαξε! Καθώς το επεξεργαζόταν στο μυαλό της, ήταν σίγουρη ότι αυτή η πληροφορία δεν ήταν αληθινή, κάτι το οποίο της διαβεβαίωσε η Nancy πριν λίγο. Ένιωσε τεράστια ανακούφιση, γιατί αυτό ήταν το μυστικό της. Αν το αποκάλυπτε σε κάποιον στο μέλλον, αυτόν τον κάποιον θα έπρεπε να τον εμπιστεύεται πολύ. Αυτός ο κάποιος θα έπρεπε να κατέχει ιδιαίτερη θέση στη καρδιά της.

-''Πάντως να ξέρεις ότι οι Garners...'' ξεκίνησε να λέει η Nancy, αλλά έκανε νόημα στη Marina με το δάχτυλό της να την πλησιάσει περισσότερο, και το κορίτσι την άκουσε της ψιθυρίζει...

''Είναι συγγενείς με την οικογένεια Hederson, την πλουσιότερη οικογένεια της Αμερικής''!

-''Ααα! Αλήθεια'';

-''Ναι''.

-''Και γιατί μου το είπες σιγά; Είναι κακό''; ρώτησε η Marina, ενώ παράλληλα ανέβαιναν τις σκάλες που οδηγούσαν στα υπνοδωμάτια.

-'' Όχι... απλώς... Λένε... μην με παρεξηγήσεις που μιλάω τόσο πολύ... Γενικά δεν μου αρέσει να ανακατεύομαι στις ζωές των άλλων... Έτυχε και το άκουσα''.

-''Ναι, ναι μην ανησυχείς...'' είπε κοροϊδευτικά η Marina, διότι γνώριζε ότι η νεαρή υπηρέτρια ήταν πολυλογού και κουτσομπόλα.

-''Λένε ότι ο <<αρχηγός>> αυτής της οικογένειας είναι ένας γέρος, αντικοινωνικός και απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο'' και φτάσανε έξω από το δωμάτιο της Marina.

''Ζει μόνος του, αλλά κανείς δεν ξέρει πού. Περιττό να πω ότι η προσωπική του ζωή είναι εντελώς άγνωστη στους δημοσιογράφους. Το μόνο που ξέρουν κι'αυτοί οι καημένοι είναι ότι η κυρία Helen Hederson είναι υπεύθυνη για τις επιχειρήσεις τους. Τόσα χρόνια αυτή κλίνει όλες τις συμφωνίες''.

-''Ποια είναι η Helen Hederson'';

-''Μια ηλικιωμένη γυναίκα είναι. Όμως, παρά την προχωρημένη της ηλικία, παραμένει κέρβερος. Είναι άπαιχτη στον ανταγωνισμό, τουλάχιστον μέχρι να αποσυρθεί... Καλέ! Την πιο χρήσιμη πληροφορία δεν σου είπα. Η Helen Hederson είναι η γιαγιά της Julia και του Nick''.

-''Τι''! αναφώνησε έκπληκτο το κορίτσι.

-'' Όπως το ακούς. Η κυρία Garner είναι ανιψιά της''.

-''Πωπω... Πότε πρόλαβες και τα έμαθες όλα αυτά'';

-'' Όλα αυτά; Χαχα... Marina, δουλεύω τέσσερα χρόνια στην έπαυλη των Garners. Αυτά που σου είπα δεν είναι τίποτα σε αυτά που ξέρω... Αλλά αν θέλω να συνεχίσω την δουλειά μου εδώ μέσα και να μην απολυθώ, πρέπει να πάω τώρα αμέσως να συγυρίσω τα υπνοδωμάτια'' είπε η Nancy χαμογελώντας.

-''Βέβαια, πήγαινε. Δεν θέλω να βρεις τον μπελά σου εξαιτίας μου'' και η Nancy κατευθύνθηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Συγκράτησε στο μυαλό της όλα όσα της είπε η Nancy. Ήταν περίεργο που ένα κορίτσι σαν κι'αυτή είχε γνωρίσει ανθρώπους με τεράστια οικονομική δύναμη και ζούσε στο ίδιο σπίτι μ'αυτούς. Από την μία χαιρόταν, από την άλλη όμως λυπόταν, καθώς η κυρία Kate της είχε πει κάποτε ότι τέτοιου είδους άνθρωποι δεν είναι στην πραγματικότητα ευτυχισμένοι. Στην ενθύμηση της κυρίας Kate, η Marina χαμογέλασε και ακούμπησε με τα δάχτυλά της τον ξύλινο σταυρό που της είχε δώσει. Τον είχε κρεμάσει στον λαιμό της για να την προστατεύει. Αυτός ο σταυρός και η καρφίτσα του Πρίγκιπα ήταν τα φυλαχτά της.

Πηγαίνοντας να αγγίξει το χερούλι της πόρτας του δωματίου της άκουσε την ενοχλητική φωνή της Julia και την καλεί.

-''Marina εδώ είσαι'';

-''Ναι Julia. Τι θέλεις''; και η Marina  κατέβαλλε προσπάθειες για να δείξει ένα χαμόγελο στην κοκκινομάλλα συνομήλικό της.

-''Τίποτα συγκεκριμένο. Απλά αναρωτιόμουν για ποιον λόγο σε φιλοξενούμε στην έπαυλή μας'' είπε με ύφος η Julia , ενώ παρατηρούσε τον αδερφό της που ερχόταν προς το μέρος της.

-''Τι εννοείς; Έχω έρθει εδώ για να σας κάνω παρέα''.

-''Μόνο παρέα δεν μας κάνεις! Όλη μέρα χαζεύεις από 'δω και από 'κει με το προσωπικό ή είσαι κλεισμένη στο δωμάτιό σου''.

-''Κάνεις μεγάλο λάθος. Εγώ θέλω πολύ να κάνω φιλικές συζητήσεις μαζί σας, όμως με αποφεύγετε. Και στο δωμάτιό μου κλείνομαι, γιατί μέσα στον κόσμο των βιβλίων βρίσκω ψυχική ηρεμία'' είπε με βουρκωμένα μάτια η Marina.

-''Δηλαδή μας λες ότι εσύ'' και την έδειξε με τον δείκτη του χεριού του ο Nick, με υποτιμητικό τρόπο ''διαβάζεις λογοτεχνικά βιβλία'';

-''Και ποίηση'' απάντησε το κορίτσι ορθώνοντας τον κορμό του σώματός της.

-''Χαχαχα... Θα μας βγει και ρομαντική η ορφανή... Αναρωτιέμαι αν κατανοείς το νόημα τους... Χαχα...'' χασκογελούσε η Julia αδιαφορώντας για την στεναχώρια που ένιωθε η Marina.

-''Μπορεί να μεγάλωσα σ'ένα ορφανοτροφείο, μπορεί να μην είχα ποτέ πολλά υλικά αγαθά, μπορεί να έλαβα... τουλάχιστον τις στοιχειώδεις γνώσεις που χρειάζεται να έχει ένα παιδί στην ηλικία μου, από τις δασκάλες μου στο Κεντάκι, όμως έχω τρόπους! Έχω μάθει να φέρομαι με καλοσύνη και ευγένεια σε όλους τους ανθρώπους, κάτι το οποίο εσείς δεν κατέχετε''! άρχισε η Marina να φωνάζει, καθώς τα δάκρυα έκαναν για άλλη μια φορά την εμφάνισή τους.

-''Πώς τολμάς να μας μιλάς έτσι! Αναιδέστατη! Ανάγωγη''!

-''Νομίζω ότι τις τρίχες των μαλλιών σου Julia δεν θα ήθελες να τις δεις στα χέρια μου. Κρίμα είναι τόσο ωραίο χρώμα να χαθεί. Αν και αμφιβάλλω για το αν είναι το φυσικό σου'' και η Marina έκανε μερικά βήματα μπροστά, πλησιάζοντας το κακομαθημένο κορίτσι.

-''Μην μιλάς έτσι στην αδερφή μου''! της φώναξε η Nick.

-''Γιατί, θα με δείρεις'';

Τότε ο Nick έκανε μια γρήγορη κίνηση για να πιάσει τον καρπό της Marina, όμως εκείνη τον  πρόλαβε μπλέκοντας την παλάμη του χεριού της στα δάχτυλα του πιέζοντας τα δυνατά. Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να εκτονωθεί, ήθελε να ξεσπάσει. Ήξερε ότι δεν ήταν σωστό, αλλά το μυαλό της δεν λειτουργούσε σύμφωνα με την λογική και την ηθική εκείνη την στιγμή.

-''Ααα...''! ούρλιαζε ο Nick.

-''Τι γίνεται εδώ'';

Όλα τα παιδιά στράφηκαν προς το μέρος της κυρίας Garner.

-''Μαμά μου''! έτρεξε η Julia κοντά της, χρησιμοποιώντας ξαφνικά την φωνή της σαν αυτή ενός καλού κοριτσιού.

''Μαμά, κοίτα τι έκανε στο χέρι του Nick'' ανυπόστατα ξεκίνησε ένα γοερό κλάμα, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια της με ανησυχία.

Η Marina χαλάρωσε τη λαβή της από την παλάμη του Nick, ο οποίος με βιαστικές κινήσεις έδειξε το κοκκινισμένο του χέρι στην μητέρα του.

Η Marina εστίασε για αρκετά λεπτά την προσοχή της στην κυρία Garner. Ήταν υπερβολικά όμορφη για την ηλικία της, φορώντας ένα σικάτο, σκούρο πράσινο ταγιέρ σε συνδυασμό με δερμάτινες, μπεζ γόβες και έχοντας τα καστανά μαλλιά της πιασμένα σ'έναν χαμηλό κότσο. Το μακιγιάζ της ήταν διακριτικό, αλλά αρκετό για να τονίσει τα ακαταμάχητα σημεία του προσώπου της.

Άραγε είναι τόσο όμορφες όλες οι μαμάδες των πλούσιων παιδιών; Δεν θέλω να την στεναχωρώ. Φαίνεται πως δεν με συμπαθεί, όμως αυτή και ο άντρας της με εμπιστεύτηκαν για να κάνω παρέα στην Julia και τον Nick. Δεν πρέπει να κάνω χαζομάρες και να την νευριάζω. Πρέπει να αποδείξω ότι αξίζω.

-''Σου μιλάω Marina White''! της διέκοψε τις σκέψεις της η κυρία Garner.

-''Μάλιστα'' είπε η Marina φανερά ντροπιασμένη, κατεβάζοντας χαμηλά το κεφάλι της.

-''Αν ήξερα ότι χρησιμοποιείς βία, δεν θα άφηνα να πατήσεις το πόδι σου στο σπίτι μου. Αλλά... τι άλλο θα μπορούσα να περιμένω από ένα ορφανό κορίτσι, κατώτερης κοινωνικής τάξης. Θεέ μου...'' είπε η κυρία Garner πιάνοντας το μπροστινό μέρος του κεφαλιού της, ενώ έκλεινε τα μάτια της.

Εκείνη τη στιγμή, η Julia και ο Nick έδειξαν ένα πονηρό χαμόγελο στη Marina, ικανοποιημένοι από την συγκεκριμένη εξέλιξη, ενώ η ξανθομαλλούσα θυμήθηκε την συμβουλή που της είχε δώσει η κυρία Mary, η μαγείρισσα, την προηγούμενη νύχτα.

<<Αν θέλεις να μείνεις εδώ, δεν πρέπει να εκνευρίζεις την κυρία. Οτιδήποτε κι αν σου λένε τα παιδιά, αγνόησε τα. Πρέπει να ξέρεις πώς να υποκύψεις αν θέλεις να κερδίσεις>>.

------------------------------------------------------------------------------------------

Καλημερούδια!

Μεγάλο το κεφάλαιο οχτώ σε σχέση με το προηγούμενα. Και από ότι βλέπουμε τα βάσανα της πρωταγωνίστριας μας μόλις άρχισαν.

Ανυπομονώ να διαβάσω τα σχόλια σας.

Kisses!