Το καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του, κι έδωσε την θέση του στο φθινόπωρο. Και το φθινόπωρο, αργότερα, στον χειμώνα, στην άνοιξη, και πάλι λέγοντας. Έτσι, τα χρόνια πέρασαν κι η Marina είχε γίνει πλέον δεκατεσσάρων χρονών. Κρίσιμη ηλικία... Κρίσιμη, γιατί κατά την περίοδο της εφηβείας ο άνθρωπος κάνει σημαντικές επιλογές, οι οποίες θα διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο για το μέλλον του.

Αυτά σκεφτόταν η Marina, καθώς καθόταν σ'ένα κλαδί της μεγάλης μηλιάς, τρώγοντας ένα μήλο. Βασικά... πολλές απορίες άρχισαν να περικλείουν το μυαλό της. Μία από αυτές δημιουργήθηκε χθες το πρωί που είχε πάει στην τουαλέτα και αντίκρισε κάτι κόκκινο στο εσώρουχό της... Κάτι σαν αίμα! Για την ακρίβεια... ήταν αίμα! Μόλις το συνειδητοποίησε άρχιζε να ουρλιάζει! Εκείνη την στιγμή, όλα τα παιδιά έτρεξαν μπροστά από την πόρτα του μπάνιου, όμως η Marina την είχε κλειδώσει. Έτσι, η κυρία Kate έδιωξε ευγενικά τα αγόρια και τα κορίτσια, μπήκε μέσα στο μπάνιο και εξήγησε στην Marina τι ήταν αυτό που τις συνέβη. Η ίδια εξεπλάγη, διότι δεν γνώριζε ότι η περίοδος έχει άμεση σχέση με τον ερχομό ενός μωρού.

-''Marina! Πάλι ανέβηκες πάνω στο δέντρο''; άρχισε να φωνάζει η αδερφή Margaret, κοιτώντας ψηλά προς αυτήν.

-''Ωωω... Δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι εδώ πάνω βρίσκω ησυχία και ηρεμία''; της αντιμίλησε, μασουλώντας την τελευταία μπουκιά από το μήλο της.

-''Κι εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις ότι είσαι δεκατεσσάρων χρονών; Ότι πρέπει να συμβιβαστείς με τις υποχρεώσεις της ηλικίας σου'';

-''Εντάξει... Το έπιασα το υπονοούμενο'' και κατέβηκε από το δέντρο ''Πάω να διαβάσω το σημερινό μάθημα που μας βάλατε στην γεωγραφία''.

Η αδερφή Margaret άφησε να εμφανιστεί ένα αχνό χαμόγελο στο πρόσωπό της, ενώ παρατηρούσε την Marina να περπατά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Όμως...

-''Ω! Marina, κάτι σου έπεσε''! και μάζεψε από το έδαφος κάτι γυαλιστερό, την μπλε καρφίτσα.

-''Σας ευχαριστώ αδερφή Margaret'' την ευχαρίστησε, καθώς γύρισε προς τα πίσω για να πάρει τον θησαυρό της.

Εκείνη τη στιγμή, ήρθε στη σκέψη της για άλλη μια φορά ο Πρίγκιπας της... Αυτό το αντικείμενο ήταν η απόδειξη ότι η γνωριμία τους, πριν οχτώ χρόνια, δεν ήταν απλά ένα όνειρο. Ήταν σίγουρη, πως αν την κρατούσε, μια μέρα θα μπορούσε να ξανασυναντήσει τον ιδιοκτήτη της.

Η Marina θυμόταν με κάθε λεπτομέρεια το χαμογελαστό του πρόσωπο και την γλυκιά φωνή του.

<<Είσαι πιο όμορφη όταν γελάς παρά όταν κλαις>>.

Αυτά τα λόγια επαναλάμβανε το κορίτσι όταν αισθανόταν λυπημένο, κι έβρισκε το χαμόγελο της ξανά. Όμως... κανείς δεν έπρεπε να μάθει για τον Πρίγκιπα της. Αυτό, ήταν το μυστικό της.

***

-''Μόλις επέστρεψαν στο σπίτι, όλοι άρχισαν να θρηνούν τον Πινόκιο. Όμως, παρά την παρακοή και τα ψέματα που είπε, η Μπλε Νεράιδα, καθώς ήταν αόρατη, τον επανέφερε στην ζωή ως πραγματικό αγόρι, γιατί απέδειξε ότι ήταν γενναίος και ανιδιοτελής. Όταν ο Πινόκιο άνοιξε τα μάτια του και είδε τον Τζεπέτο να κλαίει καθισμένος σε μια καρέκλα, σηκώθηκε από το κρεβάτι και τον ρώτησε γιατί έκλαιγε. Τότε, ο Τζεπέτο πήρε το παιδί στην αγκαλιά του και ετοίμασε μια μεγάλη γιορτή, για να χαρεί όλο το χωριό με την χαρά του. Τέλος...'' είπε η Marina, καθώς παρατήρησε ότι όλα τα παιδιά είχαν αποκοιμηθεί. Έτσι, σηκώθηκε προσεκτικά από το κρεβάτι της, για να μην κάνει θόρυβο, και βγήκε έξω από το υπνοδωμάτιο, κατευθυνόμενη προς το σαλόνι.

-''Ανησυχώ για την Marina'' άκουσε την φωνή της κυρίας Kate, και εφόσον ήταν εκ γενετής περίεργη, στάθηκε σε μια γωνιά για να κρυφακούσει.

-''Ξέρετε κυρία Kate, θα μου άρεσε πολύ να μείνει μαζί μας η Marina...''

-''Αδερφή Margaret'' την διέκοψε ''αυτό ακριβώς θα επιθυμούσα κι εγώ, αλλά... δεν πρέπει να σκεφτούμε ποιο είναι το καλύτερο γι'αυτήν;  Εμείς δεν μπορούμε να της προσφέρουμε εκπαίδευση ισάξια με τα άλλα παιδιά της ηλικίας της. Γι'αυτό, εύχομαι να υιοθετηθεί σύντομα από μια καλή οικογένεια, επειδή είναι έντιμο κορίτσι, όμως αναρωτιέμαι... γιατί είναι τόσο ατυχές'';

Μη μπορώντας να ακούσει άλλο αυτά τα επώδυνα λόγια, η Marina έστριψε το σώμα της προς τα πίσω, μπήκε μέσα στο δωμάτιο των παιδιών, ξάπλωσε στο κρεβάτι της και προσπάθησε να κοιμηθεί επαναλαμβάνοντας την φράση: <<Σύντομα θα με υιοθετήσουν. Είμαι σίγουρη>>!

***

-''Marina! Marina''!

-''Τι θέλεις Liza; Δεν βλέπεις ότι προσπαθώ να λύσω τις ασκήσεις των μαθηματικών''; και έδειξε το τετράδιο της.

''Τις προάλλες η αδερφή Margaret μου έβαλε τις φωνές που ήμουν αδιάβα...''

-'' Άσε τώρα τα μαθηματικά και τις ασκήσεις και κατέβα στην τραπεζαρία γρήγορα''! φώναζε χαρούμενη η Liza.

-''Για ποιον λόγο''; ρώτησε η Marina και σηκώθηκε από την ξύλινη καρέκλα του γραφείου της.

-'' Έχει έρθει εδώ και αρκετή ώρα ένας κύριος και συζητάει με την κυρία Kate για ένα κορίτσι δεκατεσσάρων χρονών, χαμογελαστό και ευγενικό''.

-''Δηλαδή θέλει να υιοθετήσει ένα κορίτσι μ'αυτά τα χαρακτηριστικά'';

-''Νομίζω πως ναι. Δεν έχω καταλάβει καλά. Γι'αυτό κατέβα κάτω, σε περιμένουν''!

-''Εντάξει. Να αλλάξω κι έρχομαι'' είπε, καθώς η Liza έκλεινε την πόρτα.

Η Marina ήταν κατενθουσιασμένη! Δεν μπορούσε να περιγράψει την χαρά της. Έτρεχε μέσα στο δωμάτιο σαν τρελή, προσπαθώντας να βρει τα κατάλληλα ρούχα, έτσι ώστε να κάνει καλή εντύπωση σ'αυτόν τον καλόκαρδο άνθρωπο που επιθυμούσε να την υιοθετήσει. Αφού φόρεσε ένα απλό πράσινο φορεματάκι σε συνδυασμό με τις μαύρες της μπαλαρίνες, τα πόδια της ξεκίνησαν να την οδηγούν προς την τραπεζαρία. Πήρε μια βαθιά ανάσα, χτύπησε την βαριά, κόκκινη πόρτα και...

-''Πέρασε παιδί μου'' άκουσε την φωνή της κυρίας Kate και την υπάκουσε.

Μπαίνοντας μέσα στον κρύο χώρο, η Marina αντίκρισε την διευθύντρια του ορφανοτροφείου να βάζει ζάχαρη στο φλιτζάνι του καφέ του κυρίου που καθόταν δίπλα της.

Ήταν ένας άνδρας γύρω στα τριανταπέντε του, μελαχρινός, με γένι λίγων ημερών, ο οποίος φορούσε ένα κοστούμι κι ένα παντελόνι χρώματος μαύρου.

Φαίνεται αδιάφορος, ψυχρός και αυστηρός, σκέφτηκε το κορίτσι.

-''Πλησίασε'' την ενθάρρυνε η κυρία Kate.

''Marina, να σου συστήσω τον κύριο Luke. Κύριε Luke, η Marina, η κοπέλα για την οποία σας μιλούσα''.

-''Χαίρεται δεσποινίς'' είπε ο άνδρας και η Marina του έγνεψε, σκύβοντας για λίγο το κεφάλι της.

-''Marina παιδί μου, όπως έχεις ήδη καταλάβει, σε κάλεσα σήμερα εδώ, διότι ο κύριος Luke ενδιαφέρεται για ένα κορίτσι σαν κι εσένα. Όμως... δεν πρόκειται περί υιοθεσίας'' την πληροφόρησε η κυρία Kate.

-''Τι εννοείτε''; ρώτησε προβληματισμένη η μικρή.

-''Ο κύριος Luke έχει έρθει ως εκπρόσωπος μιας πλούσιας οικογένειας από την Φλόριντα, που θέλει να αποκτήσει μια φίλη για τα παιδιά της''.

-''Δηλαδή δεν θέλουν να με υιοθετήσουν'';

-'' Όχι γλυκιά μου'' της απάντησε η κυρία Kate, ενώ την κοιτούσε μ'ένα συμπονετικό βλέμμα.

Τι να κάνω; Αυτοί οι άνθρωποι με θέλουν μόνο και μόνο για να κάνω παρέα στα παιδιά τους. Άραγε πόσο χρονών να είναι; Λογικά όσο είμαι εγώ, αλλιώς θα έψαχναν για μικρότερες ηλικίες. Η κυρία Kate είπε ότι αυτοί μένουν στην Φλόριντα, εκεί που είναι και το σπίτι της Emily! Ίσως... να μπορέσω με κάποιον τρόπο να την δω! Αλλά... τι λέω... Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν κρατήσαμε επαφές. Τι να κάνω; Πρίγκιπα μου, τι να κάνω; Το μόνο που ζητάω είναι αγάπη.

''Marina''; την ξύπνησε από τις σκέψεις της η διευθύντρια του ορφανοτροφείου.

-''Ναι''; πετάχτηκε το κορίτσι.

-''Είσαι καλά'';

-''Ναι... Απλώς...'' κόμπιασε, όμως τελικά απάντησε, λέγοντας...

''Αποφάσισα. Θα πάω''!

-''Κοριτσάκι μου δεν είναι ανάγκη να...''

-'' Όχι κυρία Kate. Θα πάω'' είπε με σιγουριά η Marina, ρίχνοντας μια ματιά στον Luke, ο οποίος την κοιτούσε με πλήρη αδιαφορία.

-''Εντάξει. Εφόσον πήρες την απόφασή σου δεν μπορώ να σε μεταπείσω'' αναστέναξε με φανερή λύπη η ηλικιωμένη κυρία.

-''Υπέροχα'' αναφώνησε ο Luke, με το ίδιο μονότονο ηχόχρωμα της φωνής του, καθώς σηκωνόταν από την καρέκλα.

''Πιστεύετε δεσποινίς ότι μια εβδομάδα είναι αρκετή για να ετοιμαστείτε'';

-''Και μια μέρα μπορώ σας πω''.

-''Μια μέρα; Δηλαδή αύριο''; ρώτησε έντρομη η κυρία Kate, στερεώνοντας τον ατσάλινο σκελετό των γυαλιών της.

-''Μάλιστα'' της απάντησε η Marina.

-''Τότε θα έρθω αύριο το πρωί με την λιμουζίνα να σας παραλάβω'' την διέκοψε ο Luke. '' Όμως στις 7:30 να είστε έτοιμη. Το ταξίδι θα είναι μεγάλο''.

------------------------------------------------------------------------------------------

Χριστός Ανέστη! Τι μου γίνεστε γλυκάκια μου; Προσωπικά... αρκετά καλά με τις διακοπές. Να ξεκουραστούμε και λίγο! Πιστεύω ότι το έχουμε ανάγκη.

Λοιπόν... καινούργιο κεφάλαιο σήμερα. Δεκατεσσάρων χρονών πλέον η Marina μας. Και μας την παίρνουνε στην Φλόριντα. Μμμμ....

Ερώτηση: Έχετε ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό; Αν ναι, σε ποιες χώρες;

Εγώ έχω ταξιδέψει στην Κύπρο και στην Κωνσταντινούπολη. Το ξέρω... Και οι δύο πολύ μακρυά... Αλλά από το τίποτα, μια χαρά είναι.

Ο Luke.

Until our next meeting, give happiness and love!

Kisses.