Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι ενός δωματίου. Κορναρίσματα, φωνές, ουρλιαχτά κυριαρχούσαν στο κεφάλι της. Ήθελε να ανοίξει γρήγορα τα μάτια της, αλλά δεν μπορούσε. Πονούσε... Έκανε προσπάθειες και τελικά κατάφερε να τα ανοίξει. Με αργές κινήσεις, γύρισε το κεφάλι της βλέποντας στο πλάι του κρεβατιού έναν ορό. Αισθάνθηκε τα χέρια και τα πόδια της να είναι τυλιγμένα από επιδέσμους. Τότε κατάλαβε ότι βρισκόταν σε νοσοκομείο. Γιατί; αναρωτήθηκε. Γύρισε ξανά το κεφάλι της, προς τα δεξιά. Μπροστά από το ανοιχτό παράθυρο είδε την μορφή του Charles, έχοντας τις παλάμες των χεριών του τοποθετημένα στο σκυφτό κεφάλι του, ενώ τον Richard να κάθεται σε μια καρέκλα έχοντας κλειστά τα μάτια του.

Φαίνονται... λυπημένοι... Και γιατί είμαι σε νοσοκομείο; Τι έπαθα;

Τότε ξαφνικά, θυμήθηκε... Εικόνες εισέβαλλαν στο μυαλό της με τον Bryan να την φιλάει, να ανεβαίνουν στην μηχανή, ένα αμάξι να έρχεται κατά πάνω τους, να πέφτουν στο έδαφος, αίμα να τρέχει από το κεφάλι του ξανθού αγοριού...

-''Charles, Richard...'' είπε με ξεψυχισμένη φωνή και τα αγόρια γύρισαν απότομα, ώστε να την κοιτάξουν.

Και οι δύο φαίνονταν ταλαιπωρημένοι ψυχικά. Ο Richard ήταν φανερά κουρασμένος και τα μάτια του αδελφού του ήταν κοκκινισμένα.

-''Ξύπνησες... Πώς νιώθεις''; την ρώτησε ο Richard, καθώς σηκωνόταν από την καρέκλα.

-''Πού είναι ο Bryan''; ήταν η πρώτη ερώτηση της και τα μάτια της άρχισαν να γίνονται υγρά.

Εκείνη την στιγμή, δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό του Charles, χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια να τα συγκρατήσει. Αντίθετα, η έκφραση του μεγαλύτερου αδερφού Dornan σοβάρεψε.

-'' Όταν πέσατε από την μηχανή, ο Bryan χτύπησε το κεφάλι του'' πήρε τον λόγο ο μελαχρινός νεαρός. ''Το χτύπησε σοβαρά... Το ασθενοφόρο ήρθε πολύ γρήγορα. Ωστόσο είχαν ειδοποιήσει και εμάς και βρισκόμασταν ήδη στο νοσοκομείο. Οι γιατροί μας είπαν ότι είχες λιποθυμήσει, γιατί ο οργανισμός σου είχε υποστεί κάποιο σοκ... Ο Bryan όμως...'' και η φωνή του έσπασε ελαφρώς. '' Ήταν αργά... Πέθανε ακαριαία''.

Η Marina άρχισε να τρέμει. Γούρλωσε τα μάτια της, αγκαλιάζοντας με τα χέρια της τον εαυτό της. Δεν μπορούσε να πιστέψει τα λόγια του Richard. Δεν ήθελε να πιστέψει ότι ο Bryan ήταν... νεκρός.

Ο Bryan... πέθανε... Ο Bryan... πέθανε... Όχι, όχι!

-''Γιατί... γιατί πέθανε ο ηλίθιος; Γιατί δεν έζησε''; φώναξε ο Charles φανερά νευριασμένος, αλλά και στεναχωρημένος για τον θάνατο του ξαδέρφου του.

Ενώ ο Charles συνέχιζε να βρίζει, η Marina δεν αισθανόταν καθόλου καλά. Βαριανάσαινε επικίνδυνα γρήγορα.

-''Marina! Marina''! την ταρακούνησε ο Richard.

-'' Όχι, όχι''! κουνούσε δεξιά και αριστερά το κεφάλι της.

''Bryan''! φώναξε κλαίγοντας.

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα! Σε χρόνο δευτερολέπτων, η ζωή μπορεί να σου πάρει ό,τι πιο πολύτιμο έχεις. Και το κορίτσι, την αλήθεια δεν την έμαθε αμέσως. Την έμαθε ξημερώματα της δεύτερης μέρας που βρισκόταν στο νοσοκομείο. Ακόμα όμως δεν μπορούσε να πιστέψει, δεν μπορούσε να παραδεχτεί ότι ο Bryan, το αγόρι της, ο άνθρωπος που ένιωθε ότι αγαπούσε περισσότερο από οποιονδήποτε, είχε πεθάνει.

***

-''Εσύ φταις! Ο Bryan πέθανε εξαιτίας σου! Είσαι υπεύθυνη για τον θάνατό του''!

-''Γιαγιά τι λόγια είναι αυτά'';

-''Αυτό που λέω Richard! Το κορίτσι ευθύνεται για τον θάνατο του ξαδέρφου σου! Μακάρι να μην είχε υιοθετηθεί ποτέ από την οικογένειά μας''!

Η Marina βρισκόταν μπροστά από τις χρυσές πύλες, σκεπτόμενη τα λόγια της κυρίας Hederson μετά την κηδεία του Bryan. Την κατηγόρησε άδικα! Παρ'όλα αυτά, το κορίτσι ένιωθε ένοχο. Πίστευε στ'αλήθεια ότι αυτή ήταν υπαίτια του θανάτου του Bryan, του πολυαγαπημένου της Bryan...

Ξεκινώντας να ανακαλεί στην μνήμη της την μέρα που τον γνώρισε, την ομοιότητά του με τον Πρίγκιπα της, τα ενθαρρυντικά του λόγια, τα φιλιά του, την ζεστή αγκαλιά του, με αργά βήματα κατευθυνόταν προς το μικρό δασάκι. Ήθελε με την βοήθεια του απαλού αέρα να ξεχαστεί. Όμως δεν μπορούσε.

-''Bryan... δεν προλάβαμε να χαρούμε... Η σχέση μας κράτησε μόνο δύο μέρες. Γιατί τόσο λίγο; Γιατί έφυγες τόσο γρήγορα από την ζωή μου; Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό... ένιωσα χαρούμενη. Θέλω να ακούσω την φωνή σου... Θέλω να δω το γαλάζιο χρώμα των ματιών σου... Θέλω να σε κρατήσω σφιχτά στα χέρια μου...'' έλεγε με τα δάκρυά της να συνεχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους.

<<Οι άνθρωποι πεθαίνουν, όμως βρίσκονται για πάντα στην καρδιά μας>>.

''Bryan...'' και έπεσε μπρούμυτα κάτω στην γη.

Ήταν περικυκλωμένη από τα δέντρα, ενώ είχε ήδη μεσημεριάσει. Συνέχισε να κλαίει σκεπτόμενη τα απαξιωτικά βλέμματα του κυρίου και της κυρίας Garner, το φανερό μίσος στα μάτια της Julia και του Nick, τα άσχημα λόγια της κυρίας Helen Hederson παρ'όλη την στεναχώρια και την θλίψη της, τα λυπημένα πρόσωπα των συγγενών και φίλων. Αναρωτιόταν αν ο πατέρας του Bryan είχε επιστρέψει από το ταξίδι του για την κηδεία του γιου του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ένιωθε συντετριμμένος ψυχικά. Πριν χρόνια είχε χάσει την γυναίκα του, και τώρα τον μοναχογιό του...

Η μηχανή του Bryan βρισκόταν στο ιδιωτικό πάρκινγκ του μεγάρου σκεπασμένη σε μια απόμακρη, σκοτεινή γωνία. Δεν θα την ξανάβλεπε ποτέ κανείς. Ο Richard και ο Charles είχαν πει στην Marina πως ήταν δώρο του William Hederson προς τον ξάδερφό τους για τα γενέθλιά του τον προηγούμενο χρόνο.

Ξαφνικά, έντονος βηματισμός ακούστηκε να πλησιάζει προς το μέρος της. Σήκωσε για λίγο το κεφάλι της και μπροστά της αντίκρισε τον Adam...

-''Γεια σου Marina... Δεν το περίμενα πως θα σε ξαναδώ και μάλιστα στην άλλη μεριά του δάσους'' την χαιρέτησε ο άντρας μ'ένα χαμόγελο, όμως καθώς το κορίτσι σηκωνόταν όρθιο, παρατήρησε το πρόσωπό της.

''Τι συνέβη μικρή μου''; ρώτησε με ανησυχία.

-''Adam...'' και για άλλη μια φορά ξέσπασε στην αγκαλιά του.

''Πέθανε...''.

-''Ποιος πέθανε'';

-''Ο Bryan... Ήταν το αγόρι μου''.

-''Το αγόρι σου''; και γούρλωσε ελαφρώς τα μάτια του.

-''Ναι... μόνο για δυο μέρες... Αλλά ο θάνατος...'' τα αναφιλητά διέκοψαν την ροή της σκέψης της.

-''Σου άρεσε πολύ, έτσι δεν είναι'';

-''Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα... Και όλο αυτόν τον καιρό ήταν ο μόνος που μου φέρθηκε με τόση ευγένεια, τρυφερότητα...''.

-''Ναι Marina... Μπορώ να καταλάβω πώς νιώθεις'' και της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά, αφήνοντας έναν αναστεναγμό από το στόμα του.

''Σου έδειξε την αγάπη του, όμως εσύ τι έκανες''; και το κορίτσι σήκωσε τα μάτια του σμίγοντας τα.

-''Τι εννοείς'';

-''Θα συνεχίσεις να κλαις και να χαλάς το πρόσωπό σου''; και με τα δάχτυλα του απομάκρυνε τα δάκρυα από τα ροδαλά μάγουλά της.

''Σκέψου... αυτό θα ευχαριστούσε τον Bryan'';

Η Marina κοιτούσε τον Adam έκπληκτη! Ποτέ δεν θα της πέρναγε από το μυαλό κάτι τέτοιο. Το μυαλό της είχε εγκλωβιστεί και δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι αυτή της η στάση θα στεναχωρούσε τον Bryan. Στιγμιαία, εμφανίστηκαν μπροστά στα μάτια της τα λόγια που της είχε πει όταν τον πρωτοσυνάντησε. Ακριβώς την ίδια φράση της είχε πει και ο Πρίγκιπας της.

<<Είσαι πιο όμορφη όταν γελάς, παρά όταν κλαις>>.

Ασυναίσθητα, ένα χαμόγελο στόλισε τα χείλη της.

''Πρέπει να είσαι χαρούμενη που τον γνώρισες. Αυτό να θυμάσαι'' την συμβούλευσε και το κορίτσι απομακρύνθηκε από την αγκαλιά του.

-''Adam...'' πήγε να τον ευχαριστήσει για την συναισθηματική υποστήριξη, διώχνοντας με την αναστροφή του χεριού της και τις τελευταίες σταγόνες των δακρύων της, όμως ο άντρας συνέχισε.

-''Marina, η ζωή δεν καθορίζεται από τους άλλους. Μόνη σου θα την χτίσεις, μόνη σου θα την επιλέξεις! Θα έρθεις αντιμέτωπη πολλές φορές με δύσκολες καταστάσεις και εμπόδια. Όμως ποτέ δεν πρέπει να σταματήσεις να παλεύεις! Πρέπει να αγωνίζεσαι καθημερινά για την δική σου ευτυχία! Σκοπεύεις λοιπόν να κλαις για το υπόλοιπο της ζωής σου'';

Ο Adam της μιλούσε ξεκάθαρα και ειλικρινά. Της έδινε θάρρος, διότι ήξερε ότι ήδη είχε ταλαιπωρηθεί, πόσο μάλλον ψυχικά, και επειδή γνώριζε πως η ίδια η ζωή της επιφυλάσσει επιπλέον λύπες και προβλήματα. Και ήταν ακόμα μικρή...

-'' Όχι...'' ψέλλισε η Marina, κοιτώντας τον στα μάτια.

-'' Έτσι μπράβο! Να είσαι δυνατή''!

-''Adam... σ'ευχαριστώ που...''.

-''Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς κορίτσι μου. Αυτά τα λόγια στα λέω επειδή νοιάζομαι για εσένα''.

-''Αλήθεια μου λες'';

-''Δεν θα σου έλεγα ποτέ ψέματα'' και ένα ζεστό χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του.

''Λοιπόν... πρέπει να φύγω τώρα. Να συνεχίσω να ψάχνω για μικρά κλαράκια. Γεια σου μικρή μου'' και γύρισε την πλάτη του, κάνοντας να φύγει, όμως η φωνή της Marina τον σταμάτησε.

-''Στάσου! Πότε θα ξανασυναντηθούμε''; του έκανε αυτή την ερώτηση ανυπόμονα, καθώς για κάποιον παράξενο λόγο, ένιωσε την ανάγκη να βρίσκεται συνεχώς δίπλα του.

-'' Όταν από τα μάτια σου, για αρκετό καιρό, δεν θα τρέξουν δάκρυα και το πρόσωπό σου γίνει ξανά φωτεινό'' της έκλεισε το μάτι και τότε άρχισε να χάνεται από το οπτικό της πεδίο, περπατώντας μέσα στο δάσος.

Άφησε μια ανάσα να ξεφύγει από το στόμα της. Σήκωσε το κεφάλι της ψηλά, κοιτώντας τον ουρανό.

Έχει δίκιο ο Adam. Πρέπει να ξαναβρώ το χαμόγελο μου... Bryan, σου ζητώ συγνώμη αν σε στεναχώρησα. Δεν θα ξανακλάψω...

Αφηρημένη καθώς ήταν, έχοντας συνέχεια στο μυαλό της την μορφή του Bryan, τα πόδια της την οδηγούσαν στον πίσω κήπο του μεγάρου. Περπατούσε σαν χαμένη ανάμεσα από τα φυτά και τα λουλούδια... Τα λουλούδια...

<<Τα λουλούδια ανθίζουν, μεγαλώνουν και στην συνέχεια πεθαίνουν. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής τους. Αυτός είναι και ο κύκλος ζωής των ανθρώπων. Αλλά όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, μπορεί να μην βρίσκονται κοντά μας, όμως μένουν για πάντα στην καρδιά μας>>.

Ναι Bryan... Θα μείνεις για πάντα στην καρδιά μου. Και εσύ ο ίδιος ξέρεις πως σε αγάπησα... αλλά τώρα πρέπει να ξεχαστώ. Για να γίνω καλά, πρέπει να κοιτάξω τον εαυτό μου... Πρέπει να απομακρυνθώ από ό,τι μου θυμίζει το πρόσωπό σου... Πρέπει να φύγω...

***

Αγαπημένοι μου Richard και Charles,

Συγχωρέστε με που έφυγα τόσο ξαφνικά, χωρίς να σας πω αντίο. Δεν μπορώ να μείνω άλλο στο μέγαρο των Hedersons. Δεν μπορώ να μείνω άλλο σ'ένα μέρος που μου θυμίζει συνεχώς τον Bryan. Είναι τόσο επώδυνο! Δεν μπορώ άλλο να ακούω τις κατηγορίες της κυρίας Hederson, ούτε εσάς να σας βλέπω λυπημένους. Το γεγονός ότι υιοθετήθηκα, θα αποτελεί για πάντα ένα υπέροχο όνειρο. Δεν ξέρω αν αυτό που κάνω είναι ανεπίτρεπτο, καθώς δεν έχω την έγκριση της οικογένειάς σας, όμως σας παρακαλώ, την επόμενη φορά που θα γράψετε στον William Hederson, πείτε του ένα μεγάλο ευχαριστώ από εμένα και πως θα είμαι πάντα ευγνώμων για την καλοσύνη που μου έδειξε. Richard, Charles, ευχαριστώ και εσάς για τις όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί. Και μην ανησυχείτε για εμένα. Έχω όλα τα απαραίτητα, έτσι ώστε να γυρίσω πίσω στο ορφανοτροφείο μου. Είναι το μόνο μέρος που γνωρίζω και ξέρω πως εκεί, σιγά-σιγά, θα νιώσω καλύτερα. Ελπίζω να είστε καλά. Την επόμενη φορά που θα ξανασυναντηθούμε, θα αντικρίσουμε ο ένας τον άλλον μ'ένα χαμόγελο.

                                                                                            Marina White Hederson

------------------------------------------------------------------------------------------

Χαίρετε!

I know! Έχετε στεναχωρηθεί με την εξέλιξη της ιστορίας, αλλά σκεφτείτε ότι είμαστε ακόμα στο πρώτο βιβλίο. Ξέρω ότι αυτό δεν αποτελεί κάποια δικαιολογία για τον θάνατο του Bryan, αλλά προσπαθώ να περάσω το μήνυμα ότι όλοι οι άνθρωποι, σε πολλές φάσεις της ζωής μας θα ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με γεγονότα δυσάρεστα, που πολλές φορές θα μας αφορούν όχι μόνο έμμεσα αλλά και άμεσα. Γι'αυτό, σε τέτοιες καταστάσεις πρέπει να βρίσκουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε διεξόδους. Όταν αισθανόμαστε ότι δεν νιώθουμε καλά σε έναν χώρο ή μαζί με άλλους ανθρώπους π.χ. τοξικούς, πρέπει να φεύγουμε! Σημασία έχει η πνευματική και ψυχική μας υγεία!

Ξέρω, είναι πάρα πολύ δύσκολο.... Αλλά πρέπει να προσπαθούμε για την δική μας επιβίωση. Δεν λέω να είμαστε αναίσθητοι, αλλά όσο μπορούμε απαθείς, ειδικά στο θέμα του θανάτου!

Επιπλέον, χρόνια πολλά σήμερα σε όσους φέρουν το όνομα Ανδρέας ή Ανδριάνα! Να χαίρονται τα ονόματά τους!

Σας φιλώ γλυκά...