Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που της είχε συμβεί! Ζούσε ένα όνειρο! Είχε γίνει μέλος της οικογένειας Hederson.

-''Μου δόθηκε διαταγή να το κάνω αυτό δεσποινίς. Η κατάσταση στην οποία βρισκόσασταν ήταν περίπλοκη''.

Ο Luke... Ο άνθρωπος που την είχε μεταφέρει από το ορφανοτροφείο στην έπαυλη των Garners, ήταν αυτός που την είχε απαγάγει δεύτερη φορά, προκειμένου να σωθεί και να υιοθετηθεί.

-''Σίγουρα φοβηθήκατε, όμως δεν μπορούσαμε να χάσουμε στιγμή''.

-''Υιοθετημένη κόρη των Hederson... Ακόμα και όταν μου το ανακοίνωσε, δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Τον ρωτούσα συνέχεια αν είχα ακούσει καλά, γιατί δεν μπορούσα να το πιστέψω'' έλεγε η Marina στα τρία αγόρια, τα οποία δεν κουράζονταν να ακούν την ιστορία της δεύτερης αρπαγής της.

-''Ακόμα κι αν δεν του φαίνεται, επειδή είναι συνεχώς ντυμένος με αυτό το μαύρο κοστούμι, ο Luke είναι εξαιρετικός στις πολεμικές τέχνες και στο σημάδι. Είναι απολύτως λογικό που φοβήθηκες, αλλά αν δεν δρούσε έτσι, θα δυσκολευόταν περισσότερο να σε επιστρέψει πίσω στο σπίτι'' εξήγησε ο Charles, ενώ καθόταν στον καναπέ του μεγάλου σαλονιού, παίζοντας μ'ένα μαξιλάρι.

Είχαν περάσει δύο μέρες από το γεγονός της υιοθεσίας της Marina. Πλέον ζούσε στο μέγαρο των Hedersons, παρ'όλο που η κυρία Helen ήταν αντίθετη μ'αυτήν την απόφαση του William Hederson. Ωστόσο, το μικρό κορίτσι ήταν ενθουσιασμένο, γιατί το δωμάτιό της ήταν τεράστιο. Στο κέντρο υπήρχε ένα μεγάλο κρεβάτι, σε ροζ και χρυσές αποχρώσεις, ενώ δεξιά και αριστερά, κομοδίνο σε παρόμοια χρώματα. Στο βάθος βρισκόταν η μπαλκονόπορτα, κρυμμένη από την προσωπική της τουαλέτα, πάνω στην οποία βρισκόταν ένας καθρέφτης και τα αντικείμενα της περιποίησης της. Ένα μεγάλο μέρος όμως, καλυπτόταν από την λευκή με χρυσές λεπτομέρειες ντουλάπα, στην οποία μπορούσε να βρει κανείς κάθε λογής ρούχα. Ούτε η Julia δεν είχε τέτοιο δωμάτιο.

Είχε αποχαιρετήσει τους ανθρώπους με τους οποίους είχε συνάψει φιλίες στην έπαυλη των Garners ήδη από την προηγούμενη μέρα. Την Dora, η οποία είχε επιστρέψει από την άδειά της, την υπηρέτρια την Nancy, την πολυαγαπημένη της μαγείρισσα κυρία Mary και τον αξιολάτρευτο κηπουρό κύριο Thomas. Τους είχε υποσχεθεί όμως ότι θα τους επισκεπτόταν όσο πιο συχνά μπορούσε.

-''Πρέπει να ευχαριστήσουμε τον θείο William που ανταποκρίθηκε τόσο γρήγορα. Αν δεν του είχαμε στείλει αυτή την επιστολή, ζητώντας να βοηθήσει την Marina, πραγματικά... δεν θέλω να σκέφτομαι πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα'' τόνισε ο Richard.

-''Ο William Hederson... Ουσιαστικά αυτός με έσωσε, αλλιώς τώρα θα βρισκόμουν ανάμεσα σε εκατοντάδες βιαστές και εμπόρους λευκής σαρκός. Θα ήθελα τόσο πολύ να τον δω και...''

-''Marina, όπως ήδη ξέρεις, κανείς δεν έχει έρθει ποτέ σε επαφή μαζί του εκτός από τον Luke και την γιαγιά Helen, μερικές φορές'' είπε ο Bryan, καθώς σηκωνόταν από τον καναπέ για να ξεπιαστεί.

-''Το ξέρω, όμως θα ήθελα έστω και για μια φορά να τον δω για να τον ευχαριστήσω. Νιώθω τεράστιο σεβασμό προς το πρόσωπό του, όχι μόνο που με έσωσε, αλλά επειδή με υιοθέτησε! Μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω σε αυτό το πανέμορφο σπίτι, να πάω στο γυμνάσιο και να αποκτήσω περισσότερες γνώσεις... και να έχω φίλους σαν κι εσάς'' έλεγε η Marina, γεμάτη ευγνωμοσύνη με τα μάτια της να λάμπουν.

Κοιτώντας την, ο Bryan άφησε ένα χαμόγελο να εμφανιστεί στα χείλη του.

Από εδώ και πέρα θα είμαι μαζί της... Θα την βλέπω κάθε μέρα...

***

Την επόμενη μέρα, η Marina ξύπνησε από το γλυκό κελάηδισμα των πουλιών. Σηκώθηκε από το απαλό της στρώμα και κοιτάζοντας το είδωλό της στον καθρέφτη, άρχισε να γελάει. Της φαινόταν πολύ παράξενο που δεν ήταν αναγκασμένη να ξυπνάει πολύ νωρίς το πρωί, που δεν θα συγύριζε τα υπνοδωμάτια... που δεν θα βρισκόταν στην έπαυλη των Garners.

Φυσικά... Πλέον είμαι η Marina White Hederson.

Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι αυτό το δωμάτιο ήταν δικό της. Ότι είχε το δικό της κρεβάτι, την δική της ντουλάπα, τα δικά της καλλυντικά, το δικό της κινητό! Ζούσε ένα όνειρο.

-''Θα είμαι όποτε με χρειαστείτε στην διάθεσή σας. Ο κύριος Hederson θέλει να είστε καλά στην υγεία σας και να αφοσιωθείτε σε λίγο καιρό στα μαθήματά σας''.

Θυμήθηκε τα λόγια του Luke, ο οποίος την ημέρα της υιοθεσίας της την συνόδευε στο καινούργιο της δωμάτιο. Δεν ήθελε να απογοητεύσει τον William Hederson. Θα έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για να του αποδείξει ότι η απόφασή του ήταν σωστή και ότι δεν θα έπρεπε να το μετανιώσει. Ευχόταν μια μέρα να τον συναντήσει στην ζωή της, καθώς γνώριζε ότι είναι ένας ηλικιωμένος άνθρωπος και ότι αργά ή γρήγορα θα μπορούσε να φύγει από αυτόν τον κόσμο.

Άρχισε να κατευθύνεται προς την ντουλάπα της και την άνοιξε, ενώ έμεινε εκστασιασμένη από την ποικιλία των ρούχων στις κρεμάστρες και μέσα στα συρτάρια.

-''Πωπω... Τι όμορφα ρούχα! Και φαίνονται όλα πολύ ακριβά. Ας φορέσω κάτι απλό. Σε περίπτωση που κάνω κάποια χαζομάρα, δεν θέλω να λερωθούν τα πιο ιδιαίτερα''.

Αφού αποφάσισε να συνδυάσει μια κοντομάνικη κίτρινη μπλούζα με πράσινες, διακριτικές λεπτομέρειες, μια λευκή κοντή φουστίτσα και ένα ζευγάρι σανδάλια, βγήκε από τον χώρο του δωματίου της και ξεκίνησε να περπατά, κατεβαίνοντας τις σκάλες, οι οποίες καλύπτονταν από ένα κόκκινο χαλί. Με αργά βήματα, κατευθύνθηκε προς την πόρτα που βρισκόταν δίπλα από την κουζίνα, η οποία οδηγούσε γρηγορότερα στο πίσω μέρος του κήπου. Δεν ήθελε να την δει κανείς που έβγαινε έξω. Σίγουρα η οικονόμος θα της το απαγόρευε.

-''Πρωινή σε βλέπω Marina'' άκουσε μια γνώριμη φωνή.

Γυρίζοντας τον κορμό του σώματός της, αντίκρισε τον Bryan να κάθεται στο έδαφος, κρατώντας στα χέρια του ένα τετράδιο και ένα μολύβι. Τον πλησίασε χαμογελώντας και...

-''Στους Garners σηκωνόμουν από τα χαράματα'' του είπε το κορίτσι και ο Bryan στάθηκε στα πόδια του. '' Έχω συνηθίσει''.

-''Πίστευα ότι θα είχες ακόμα ανάγκη τον ύπνο, μετά απ'όλη αυτή την πίεση που έχεις δεχτεί''.

-''Πραγματικά... προσπαθώ να ξεχάσω και να μην σκέφτομαι διάφορες, άσχημες υποθέσεις σχετικά με την ζωή μου,την τύχη μου'' και κατέβασε το κεφάλι της, για να μην δει ο Bryan τα μάτια της να γίνονται υγρά.

-''Με τον καιρό αυτή η απαγωγή και όλα όσα σου έχουν κάνει οι Garners θα αποτελέσουν ένα κακό όνειρο'' και της χάιδεψε απαλά το μάγουλο.

-'' Έχεις δίκιο... Εσύ για πες μου, τι τετράδιο είναι αυτό'';

-''Ααα... αυτό...'' και στιγμιαία το κοίταξε.

-''Σε διέκοψα μήπως από το διάβασμά σου'';

-'' Όχι Marina. Εσύ ποτέ δεν θα με διέκοπτες''.

Εκείνη την στιγμή η Marina χάθηκε στο γαλάζιο των ματιών του. Ήθελε να μιλήσει. Ήθελε να του πει τι αισθάνεται. Αλλά δεν μπορούσε. Κάτι την κρατούσε πίσω. Ίσως φόβος, ίσως δειλία.

''Αυτό είναι ένα τετράδιο στο οποίο γράφω τα ποιήματά μου''.

-''Αλήθεια; Γράφεις δικά σου ποιήματα''; ρώτησε έκπληκτη η Marina.

-''Ναι...'' και έξυσε αμήχανα το κεφάλι του. ''Ξέρεις, δεν περίμενα ότι θα ενθουσιαζόσουν τόσο''.

-''Γιατί'';

-''Γιατί... είναι κάπως παράξενο ένα αγόρι δεκαεφτά χρονών να ασχολείται με την ποίηση. Οι συνομήλικοί μου θα το χαρακτήριζαν χαζομάρα''

-''Οι συνομήλικοί σου δεν είναι σαν κι εσένα. Εσύ... διαφέρεις. Είσαι πιο ευγενικός, πιο τρυφερός... πιο γλυκός'' και ενώ ξεστόμιζε αυτά τα λόγια, ένιωσε τα μάγουλά της να φλέγονται.

Ο Bryan χαμογέλασε στο άκουσμα αυτών των λόγων. Μπορούσε να καταλάβει την ντροπή που ένιωσε η Marina, γι'αυτό της πρότεινε να περπατήσουν μέσα στον κήπο.

Δεν μπορώ άλλο... Πρέπει να της το πω τώρα! Πρέπει να της πω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της.

Ύστερα από αρκετό περπάτημα, οι δύο έφηβοι φτάσανε μπροστά από τις χρυσές πύλες.

-''Ααα... Ώστε εδώ βρίσκονται οι χρυσές πύλες'' πετάχτηκε ξαφνικά η μικρή κοπέλα.

-''Ναι. Και έξω από τις πύλες όπως βλέπεις, μπορεί κανείς να οδηγηθεί στο μικρό δασάκι... Εδώ, είναι το μέρος όπου συναντηθήκαμε για πρώτη φορά'' είπε ο Bryan, κοιτώντας την Marina στα μάτια και αυτή του έγνεψε καταφατικά, αφήνοντας την ανάσα της να βγει από το στόμα της.

''Επί τη ευκαιρία, ήθελα να σε ρωτήσω κάτι εδώ και καιρό... Γιατί εκείνη την ημέρα με αποκάλεσες πρίγκιπα''; και η Marina άφησε ένα γελάκι να της ξεφύγει.

-''Είναι μεγάλη ιστορία. Ίσως κάποτε σου την διηγηθώ''.

-'' Όπως θέλεις''.

-''Εσύ για πες μου τώρα... Έχεις γράψει πολλά ποιήματα''; τον ρώτησε καθώς η σκέψη της δεν έφευγε από το γεγονός ότι ο Bryan ασχολιόταν με την ποίηση και γιατί ήθελε να διαβάσει τα περισσότερα από τα ποιήματά του.

-''Ναι... έχω γράψει αρκετά... Το τελευταίο το ολοκλήρωσα πριν λίγες μέρες... και... θα μου άρεσε πολύ αν το διάβαζες'' της έλεγε, ενώ ξεφύλλιζε το τετράδιο του για να βρει το τελευταίο του ποίημα.

-''Φυσικά! Λατρεύω να διαβάζω ποίηση'' είπε όλο χαρά, πήρε στα χέρια της το τετράδιο και άρχισε να διαβάζει από μέσα της.

ΓΙΑ ΤΗΝ MARINA...

Ίσως είναι τρέλα ίσως και όχι

Δε μπορώ να ξέρω τι πιστεύουν όλοι.

Αλλά και να 'ξερα τι θα άλλαζε;

Αφού ό,τι έγινε με χάραξε.

Ήρθε πάλι η νύχτα και μιλάω στο φεγγάρι

Ένα φωτεινό σημάδι σε ένα σκοτεινό παλάτι.

Και σκέφτομαι και μιλώ

Μα αυτό που αισθάνομαι δε μπορώ να πω.

Ξέρεις δε πιστεύω στα μαγικά

ούτε σε παραμύθια ονειρικά.

 Αυτά είναι για τα μικρά παιδιά.

Όμως πραγματικά μπερδεύτηκα αρκετά.

Ήταν όνειρο ή ήταν αλήθεια;

Από τότε δε σε ξαναείδα.

Μοιάζει με ειρωνεία

γιατί αν και δε σε 'βλεπα σε σκεφτόμουν κάθε στιγμή, με κάθε ευκαιρία.

Εκείνα τα μάτια που με στοίχειωναν τα βράδια

ελπίζω να μη δακρύσουν ξανά.

Συγνώμη που ήμουν μακριά.

Αλήθεια ποια τα νέα σου;

Θα ήθελα να μάθω

Εγώ σε σκεφτόμουν χωρίς να ξέρω τι να κάνω.

Όμορφο το γέλιο σου

Marina το όνομά σου.

Marina όμορφο σαν ποίημα.

Το χιούμορ σου μου έλειψε

Το λέω δε το κρύβω.

Αχ και τι δε θα 'δινα μπροστά μου για να σ'είχα

Θαλασσινέ μου άγγελε, γαλανομάτα μοίρα.

Τα μάγια μου τα έλυσα

Κοντά σε σένα ήρθα.

Μα έχω μια απορία

Άραγε με θυμάσαι ή μήπως ζω μια τραγωδία; 

Τα μάτια του κοριτσιού είχαν βουρκώσει. Τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν. Σήκωσε σιγά-σιγά το κεφάλι της και αντίκρισε το στολισμένο χαμόγελο στο πρόσωπο του Bryan.

-''Λοιπόν''; την ρώτησε ανυπόμονα και την πλησίασε περισσότερο.

-''Είναι... είναι... Δεν έχω λόγια... Είναι υπέροχο'' είπε τραυλίζοντας η Marina.

-''Το έγραψα την ημέρα που έμαθα για την απαγωγή σου. Το έγραψα για 'σένα'' την ενημέρωσε με χαμηλή φωνή και πέρασε μερικές ξανθές τούφες πίσω από το αυτί της. '' Έγραψα ό,τι ένιωθα''.

-''Bryan...''.

-'' Ό,τι ένιωθα για 'σένα τότε, το νιώθω και τώρα'' και λέγοντας αυτά τα λόγια με μια ανάσα, το αγόρι έσκυψε προσεκτικά, ακουμπώντας τα χείλη του σ'αυτά της Marina.

Το πρώτο της φιλί. Τόσο γλυκό, τόσο αγνό, από τον άνθρωπο με τον οποίο ήταν ερωτευμένη. Είχε κλειστά τα μάτια της, καθώς αισθανόταν την παλάμη του χεριού του να αγγίζει το ροδαλό της μάγουλο. Αισθανόταν όμορφα, παρ'όλο που αυτό που συνέβαινε ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την ίδια. Αισθανόταν υπερβολική ζέστη κι ένα ασυνήθιστο τρέμουλο να διαπερνά το σώμα της. Και όταν ο Bryan χώρισε τα χείλη του από τα δικά της...

''Σ'έχω ερωτευτεί Marina'' της είπε και το κορίτσι άφησε τα δάκρυά της να κυλήσουν, καθώς η χαρά κατέκλυζε την ψυχή της.

------------------------------------------------------------------------------------------

Γεια σας γουρουνάκια!

Τι γλυκούλι αυτό το κεφαλαιάκι! Και ναι! Επιτέλους, η Marina και ο Bryan είναι μαζί! Δεν ξέρω αν τέτοιου είδους κεφάλαια σας φαίνονται κάπως χαζούλικα ή υπερβολικά ρομαντικά, απλώς είναι στιγμές και γεγονότα που συμβαίνουν σε όλα τα κορίτσια και προσπαθώ να γράψω τα συναισθήματα που νιώθει ή τις σκέψεις που σκέφτεται κάποια όταν έρχεται αντιμέτωπη με κάτι πρωτόγνωρο.

Καλά... Το καινούργιο δωμάτιο της Marina θα ήθελα πάρα πολύ να το είχα. Είναι ροζ! Δεν είναι τέλειο;

Η Marina λοιπόν, εκτός από την τεράστια χαρά που πλέον νιώθει, και είναι απολύτως φυσικό, νιώθει ευγνωμοσύνη για τον William  Hederson. Θα ήθελα να σας ρωτήσω, γιατί πιστεύετε ότι δέχτηκε τόσο γρήγορα να την βοηθήσει, πόσο μάλλον να την υιοθετήσει, όταν του το ζήτησαν τα αγόρια μας;

Κάτι σημαντικό: Το ποίημα << ΓΙΑ ΤΗΝ MARINA>> δεν είναι δικό μου. Το έγραψε η elianakrp για την ιστορία μου, καθώς εγώ δεν το έχω με την ποίηση. Και είναι απλά φανταστικό! Σε ευχαριστώ δημοσίως για άλλη μια φορά που ασχολήθηκες με κάτι που θέλει ώρα για να σκεφτείς, αφού η έμπνευση έρχεται όποτε θέλει αυτή. Διαβάστε τα ποιήματά της στο profile της. Είναι μοναδικά.

Σχολιάστε, ψηφίστε, διασκεδάστε.

Τα λέμε. Φιλούδια!