-''Δεν μπορώ να ξαναγυρίσω στο ορφανοτροφείο. Όχι ότι δεν θέλω. Εκεί μεγάλωσα. Εκεί μου έμαθαν να προσεύχομαι και να αγαπάω τον Θεό, να σέβομαι τους ανθρώπους, να προστατεύω τα ζώα... Σίγουρα αν ξαναγυρίσω οι <<μαμάδες>> μου θα με δεχτούν με ανοιχτές αγκάλες, αλλά δεν θέλω να γίνομαι βάρος''.

-''Καταλαβαίνω... Δηλαδή κι εσύ δεν έχεις κάποιο μέρος να μείνεις... ένα δικό σου σπίτι... Είμαστε το ίδιο''.

-''Και εσύ Adam δεν έχεις πού να μείνεις'';

-'' Όχι... όπως σου είπα αυτό το σπιτάκι δεν είναι δικό μου. Εγώ ταξιδεύω συνέχεια. Κοιμάμαι όπου βρω''.

-''Ωωω... Μάλιστα''.

-''Οπότε, Marina, η γνωριμία μας... θα μείνει απολύτως μυστική''.

-''Απολύτως''!

Η νύχτα που πέρασε η Marina με τον Adam ήταν υπέροχη. Βλέποντας τα ξύλα να καίγονται στην φωτιά, του είπε πολλά πράγματα για τον εαυτό της. Τα παιδικά της χρόνια στο <<Children's Home>>, τον ερχομό της στην έπαυλη των Garners για να κάνει παρέα στα παιδιά τους, την τελική της κατάληξη ως υπηρέτρια, τον φόβο μήπως όταν γυρίσει πίσω την επιστρέψουν στο ορφανοτροφείο. Για ένα μυστήριο λόγο, παρ'όλο που μόλις τον είχε γνωρίσει, ένιωθε ότι μπορούσε να του εκμυστηρευτεί τα πάντα. Ένιωθε ότι μπορούσε να τον εμπιστευτεί.

-''Λοιπόν, από εδώ ξέρεις πώς να πας μόνη σου''; έκανε ο Adam στην Marina, ενώ στάθηκαν μπροστά από ένα ψηλό δέντρο.

-''Ναι, λίγα μέτρα από εδώ είναι ο πίσω κήπος των Garners'' έγνεψε καταφατικά το κορίτσι.

''Adam... πραγματικά δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσω... Δεν υπάρχουν λόγια για να σου εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου...''.

-''Marina, σου το ξαναείπα, δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς. Εγώ θα έπρεπε να σε ευχαριστήσω που σηκώθηκες το πρωί και έπλυνες τα ρούχα μου'' της είπε και γέλασε στο τέλος.

-''Χάρηκα πάρα πολύ που σε γνώρισα. Μακάρι...''

-''Θα ξανασυναντηθούμε'' την διέκοψε ο Adam.

-''Τι'';

-'' Έχεις πίστη''; και η Marina του έγνεψε καταφατικά.

'' Άμα το θέλεις πολύ και έχεις δυνατή πίστη θα ξανασυναντηθούμε. Στο υπόσχομαι'' της ψιθύρισε χαμογελαστά και η Marina βουρκωμένη, τον αγκάλιασε.

-''Σε ευχαριστώ και πάλι για όλα''.

-''Εντάξει μικρή μου, εντάξει'' και την χτύπησε απαλά στην πλάτη και η Marina απομακρύνθηκε από κοντά του.

-''Αντίο Adam''! τον χαιρέτησε το κορίτσι και ο Adam ανταπέδωσε σηκώνοντας το χέρι του, ενώ άρχισε να αποχωρεί προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Περπατούσε κατευθυνόμενη προς την οικεία των Garmers. Ωστόσο, τα πόδια της τα αισθανόταν βαριά.

Θα τους παρακαλέσω. Θα τους παρακαλέσω να μην με στείλουν πίσω στο ορφανοτροφείο.

Χαμένη στις σκέψεις της, μετά από λίγα λεπτά, αντιλήφθηκε ότι κάποιος έτρεχε από πίσω της. Γύρισε πίσω της να κοιτάξει και...

-''Marina''! άρχισε τρέχοντας ο Bryan να την πλησιάζει.

-''Bryan...''.

-''Marina... πού ήσουν; Πού εξαφανίστηκες''; την ρώτησε, προσπαθώντας να βρει την ανάσα του.

-''Εγώ...'' δεν έπρεπε να αποκαλύψει τίποτα για τον Adam.

-''Πού είχες πάει''; την ρώτησε πιο έντονα αυτή την φορά, καθώς ήταν εκνευρισμένος.

-''Λοιπόν... εγώ είχα πάει μια βόλτα στον άλλο κόσμο...''.

-''Σταμάτα να αστειεύεσαι''! της φώναξε και τότε το χέρι του προσγειώθηκε στο μάγουλό της.

Την είχε χαστουκίσει...

Μένοντας σιωπηλή με τα μάτια της υγρά, άγγιξε σιγά-σιγά το μάγουλό της. Είχε σοκαριστεί!

Ο Bryan... με χαστούκισε...

''Ανησύχησα για εσένα! Πήγα να τρελαθώ''! είπε το αγόρι με δυνατή, αλλά τρεμάμενη φωνή.

Είχε εκνευριστεί εξαιτίας της ανησυχίας του. Φοβόταν μήπως είχε συμβεί κάτι κακό στην Marina. Δαγκώνοντας το κάτω χείλος του, οπισθοχώρησε, μην μπορώντας να πάρει τα μάτια του από πάνω της, και τότε άρχισε να τρέχει με το κεφάλι χαμηλά.

Ο Bryan... με χαστούκισε...

Παρά τον λήθαργο, η Marina ένιωθε την καρδιά της σαν να ταλαντευόταν από ένα απαλό αεράκι. Είδε τα μάτια του Bryan να είναι υγρά και αυτό την έκανε πολύ χαρούμενη! Ήθελε να κλάψει από την χαρά της!

Ο Bryan... ανησύχησε για εμένα...

Κάλυψε με τρυφερότητα το ζεστό μάγουλό της. Ήθελε να κρατήσει για πάντα αυτόν τον γλυκό πόνο στα βάθη της καρδιάς της.

***

-''Πώς τολμάς και έρχεσαι εδώ μετά απ'ότι έκανες; Φαίνεται ότι έχεις μεγάλο θράσος''! σηκώθηκε από τον καναπέ του σαλονιού ο Nick.

-'' Ήθελα απλώς να σου ζητήσω συγνώμη που σε χτύπησα χθες. Ελπίζω να μην σε πόνεσα πολύ'' απολογήθηκε η Marina, σκύβοντας για λίγο το κεφάλι της.

-''Το ξέρεις ότι υπάρχει περίπτωση να φύγεις από το σπίτι μας''; έκανε η Julia, χωρίς να πάρει τα μάτια της από το περιοδικό που διάβαζε, ενώ ο Nick άρχισε να πλησιάζει την Marina περιφρονητικά θέλοντας να ξαναμιλήσει, όμως μια φωνή τον διέκοψε.

-'' Έχουν δίκιο Marina''!

Οι μεγάλες πόρτες του σαλονιού άνοιξαν και μέσα στον χώρο εμφανίστηκε η μορφή της κυρίας Garner.

'' Έχεις το θράσος να εμφανίζεσαι μετά από όλα όσα έκανες και μετά από μια μέρα εξαφάνισης. Η παρουσία ενός ανάγωγου κοριτσιού σαν κι εσένα είναι κακή επιρροή για τα παιδιά μου. Ήταν λάθος από την αρχή που σε έβαλα μέσα στο σπίτι μου. Ευτυχώς δηλαδή που δεν σε υιοθετήσαμε, γιατί τότε δεν θα μπορούσαμε να σε επιστρέψουμε πίσω στο ορφανοτροφείο, ενώ τώρα...''.

-'' Όχι, σας παρακαλώ! Μην με στείλετε πίσω στο ορφανοτροφείο''.

-''Είμαι υπό σκέψη για το τι θα κάνω με την περίπτωσή σου. Τα χαρτιά σου είναι στα χέρια μου. Το ορφανοτροφείο πλέον δεν έχει καμία ανάμειξη με εσένα, οπότε αν θέλω μπορώ να σε πετάξω στον δρόμο και να μην δείξω έλεος'' της είπε στενεύοντας τα μάτια της.

''Μην με αναγκάσεις αυτές τις μέρες να κάνω το χειρότερο''.

----------------------------------------------------------------------------------------

Goodmorning!

Τι μου γίνεστε; Όλα καλά; Πάντα καλά...

Τι να πω για το σημερινό... Τον Bryan δεν μπορώ να τον βρίσω αλλά ούτε και να τον δικαιολογήσω... Αλλά την κυρία Garner άνετα θα την πλάκωνα στο ξύλο. Το ίδιο κακιά, όπως πάντα.

Ανυπομονώ να διαβάσω τα σχόλια σας! Είναι πολύ σημαντική η υποστήριξή σας!

Τα λέμε στο επόμενο ραντεβού μας.