Άρχισε να ακούει την φωτιά να τριζοβολά. Άρχισε να μυρίζει την μυρωδιά του καμένου ξύλου. Άνοιξε σιγά-σιγά τα μάτια της και ένιωσε το σώμα της ζεστό. Διαπίστωσε ότι ήταν τυλιγμένη με πλεχτές κουβέρτες σ'ένα κρεβάτι.

Πού είμαι; αναρωτήθηκε.

Προσπαθούσε να παρατηρήσει τον χώρο. Γυρνώντας όμως το κεφάλι της προς τα δεξιά...

-''Ααα...''! τρόμαξε γουρλώνοντας τα μάτια της και έκρυψε το μισό πρόσωπό της με την κουβέρτα.

-'' Όχι και άσχημος χαιρετισμός μετά από τόσο ύπνο''.

Ένας άντρας με μακριά ξανθά μαλλιά και μούσι στεκόταν κοντά της, πάνω από το κρεβάτι και κοιτούσε την Marina χαμογελαστά. Είχε αγνό βλέμμα και τα μάτια του είχαν αυτό το καθαρό, γαλανό χρώμα.

''Χαίρομαι που συνήλθες'' είπε μ'ένα χαμόγελο ο άντρας.

Έχοντας καθησυχάσει από την ηρεμία της φωνής του, που βρισκόταν σε αντίθεση με το παρουσιαστικό του, η Marina κατέβασε την κουβέρτα πιο χαμηλά. Η αίσθηση του φόβου είχε αντικατασταθεί από αυτήν μιας ευχάριστης ατμόσφαιρας.

-''Τι είναι αυτό το μέρος; Πού βρίσκομαι'';

-''Στο σπίτι μου. Βασικά, σ'ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι που μένω προσωρινά αυτόν τον καιρό''.

Δηλαδή, δεν είναι δικό του; Ποιανού είναι τότε; Και τι εννοεί όταν λέει ότι μένει προσωρινά; Μήπως κρύβεται; Μήπως είναι κλέφτης, δολοφόνος και φοβάται μην τον πιάσουν οι αρχές; Τα ρούχα του φαίνονται παλιά και ταλαιπωρημένα. Παρ'όλα αυτά όμως, δεν φαίνεται κακός άνθρωπος.

-''Συγνώμη κύριε, εσείς ήσασταν αυτός που με έσωσε'';

Παρ'όλη την κούραση και την εξάντληση που ένιωθε, θυμόταν αυτό που της συνέβη. Δεν είχε όμως δυνάμεις και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να σώσει τον εαυτό της.

-''Ναι. Βασικά, εγώ ήμουν αυτός που βρήκε το σώμα σου να πλέει στο νερό. Μάζευα μικρά κλαράκια κοντά στο ποτάμι και σε είδα. Ήταν υποχρέωσή μου. Αλλά σε παρακαλώ, μην με αποκαλείς <<κύριο>>. Μπορεί να μην μου φαίνεται, όμως είμαι εικοσιπέντε'' και της χαμογέλασε ξανά.

-'' Έχετε δίκιο κύριε. Όταν χαμογελάτε δείχνεται πιο γλυκός και όχι τόσο τρομακτικός'' είπε με ειλικρίνεια η Marina.

-''Πάλι με αποκάλεσες <<κύριο>>. Δεν είμαι κύριος ούτε κακοποιός'' την καθησύχασε, κλείνοντας της το μάτι, καθώς ήξερε ότι αυτή η σκέψη είχε περάσει από το μυαλό της.

''Το όνομα μου είναι Adam''.

-''Εμένα με λένε Marina. Χάρηκα για την γνωριμία μας''.

-''Ωραία... Λοιπόν, πριγκίπισσα Marina, θα ήθελες να φας κάτι; Η σούπα είναι έτοιμη και εκτός αυτού πρέπει να σηκωθείς από το κρεβάτι''.

-''Ναι, η αλήθεια είναι ότι πεινάω πολύ''! και έπιασε την κοιλιά της με τα χέρια της, ενώ ο Adam προχωρούσε προς το τζάκι, πάνω από το οποίο είχε τοποθετήσει κατάλληλα μια κατσαρόλα.

Η Marina σηκώθηκε προσεκτικά από το κρεβάτι και με αργές κινήσεις άρχισε να περπατάει στον χώρο. Το σπίτι αυτό φαινόταν μικρό, αν και δεν μπορούσε να είναι απόλυτα σίγουρη γι'αυτό, καθώς το φως των κεριών και των φαναριών δεν ήταν αρκετό. Όπως πλησίασε κοντά στον Adam και πήγε να καθίσει δίπλα του, παρατήρησε τα ρούχα της να κρέμονται σ'ένα συρματόπλεγμα πάνω από την εστία. Τότε συνειδητοποίησε ότι φορούσε ένα φθαρμένο πουκάμισο, μεγάλο για τα δικά της μέτρα.

''Συγνώμη... αυτό το πουκάμισο είναι δικό σας''; ρώτησε το κορίτσι, δείχνοντας το πουκάμισο που φορούσε, ενώ ο Adam έβαζε λίγη σούπα σ'ένα πιάτο.

-''Ναι. Δυο ρούχα έχω μόνο στο σακίδιό μου, δεν βρήκα τίποτα άλλο για να σε κρατήσω ζεστή'' της απάντησε και την κοίταξε.

-'' Όχι, δεν με πειράζει που δεν είναι στο μέγεθός μου, απλώς... εσείς...'' κόμπιασε, κάνοντας νοήματα με τα μάτια της, μήπως ο άντρας που στεκόταν στα γόνατα μπορούσε να καταλάβει αυτό που ήθελε να τον ρωτήσει.

-''Ναι, εγώ έβγαλα τα βρεγμένα ρούχα από πάνω σου και σε έντυσα με το πουκάμισό μου''.

Η Marina στο άκουσμα της απάντησης του, άρχισε να ιδρώνει και να κοκκινίζει. Φοβόταν μήπως αυτός ο άντρας είχε παρατηρήσει το σώμα της παραπάνω απ'όσο θα έπρεπε.

''Και για να σε ενημερώσω, γιατί βλέπω ότι η όψη σου άλλαξε απότομα, δεν είδα τίποτα. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό σ'ένα παιδί, είσαι πολύ μικρή. Δεν μου το επιτρέπει η ηθική μου. Μην ανησυχείς, εντάξει μικρή μου''; την καθησύχασε, λέγοντάς της με απόλυτη ειλικρίνεια αυτά τα λόγια με την ήρεμη φωνή του.

-''Εντάξει'' του χαμογέλασε και κάθισε στο πλάι του.

''Με συγχωρείτε, αλλά να σας ρωτήσω και κάτι άλλο'';

-'' Ό,τι θες'' της είπε, δίνοντάς της το πιάτο της.

-''Βρισκόμαστε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, έτσι''; και ο Adam άφησε ένα γέλιο να του ξεφύγει, καθώς αντίκρισε την έκφραση του μικρού κοριτσιού.

-''Φυσικά, είμαστε στην Αμερική... Εσύ όμως για πες μου από πού είσαι; Πώς βρέθηκες μέσα στο ποτάμι''; και έβαλε μια κουταλιά της σούπας στο στόμα του.

Εκείνη τη στιγμή άρχισε να θυμάται. Άρχισε να θυμάται με πόνο το πάρτι, την Emily και το περιστατικό που συνέβη με τον Bryan.

-''Εγώ δουλεύω στην έπαυλη των Garners...''

-''Δουλεύεις''; την διέκοψε έκπληκτος ο Adam. ''Είσαι πολύ μικρή, δεν πρέπει να είσαι πάνω από δεκαπέντε'',

-''Ναι, είμαι δεκατεσσάρων''.

-''Εσύ θα έπρεπε να πηγαίνεις σχολείο, να αποκτάς γνώσεις''.

-''Ξέρετε... είμαι ορφανή και.... είναι μεγάλη ιστορία πώς κατέληξα να βρίσκομαι στην υπηρεσία των Garners'' είπε η Marina και κατέβασε το κεφάλι της, καθώς ο Adam την κοιτούσε μ'ένα συμπονετικό βλέμμα.

''Τέλος πάντων... ήμουν πολύ πιεσμένη και κουρασμένη, άρχισα να ζαλίζομαι και χωρίς να το καταλάβω έπεσα μέσα στο νερό''.

-''Σε συμβουλεύω να μην κουράζεσαι τόσο πολύ αν δεν το αντέχει ο οργανισμός σου... Πάντως, η έπαυλη των Garners δεν είναι μακριά από εδώ. Αύριο το πρωί θα πάμε μαζί γύρω από το δάσος. Έχει αρκετό περπάτημα και δεν θέλω να χαθείς''.

-''Δεν θέλω να σας βάζω σε κόπο''.

-''Δεν είναι κόπος Marina, είναι χαρά μου'' της είπε με ειλικρίνεια και την κοίταξε μέσα στα μάτια.

''Λοιπόν, φάε τώρα την σούπα σου πριν κρυώσει''.

-''Εντάξει'' του είπε μ'ένα χαμόγελο, όμως μόλις πήρε το κουτάλι στο χέρι της...

''Γιατί έχετε αναμμένα κεριά και φαναράκια''; ρώτησε η Marina, αφού η περιέργεια που είχε δεν μπορούσε να σταματήσει.

-''Για να δημιουργήσω ατμόσφαιρα'' απάντησε ο Adam, αφήνοντας ένα στραβό γελάκι να χαραχτεί στα χείλη του.

-''Τι''; έκανε η κοπέλα, γουρλώνοντας τα μάτια της.

-''Χαχα... Δεν έχει ρεύμα αυτό το σπίτι. Τώρα όμως σε παρακαλώ φάε το φαγητό σου, γιατί κι εγώ πεινάω''.

-''Εντάξει, εντάξει... δεν ξαναμιλάω'' είπε η Marina και ταυτόχρονα κοιτάχτηκαν, δείχνοντας ένα χαμόγελο ο ένας στον άλλον.

***

Πού έχει πάει; Πού έχει εξαφανιστεί; Marina... Τι χαζομάρες σου είπα! Δεν θα χτυπούσες ποτέ τον Nick χωρίς λόγο! Δεν το πιστεύω... Έχω τρελαθεί! Έχω πεθάνει από την αγωνία!

Ο Bryan ανησυχούσε πολύ για την Marina. Ήταν σίγουρος ότι αυτός ήταν υπεύθυνος για την εξαφάνισή της. Δεν την άφησε να του εξηγήσει και έβγαλε λανθασμένα συμπεράσματα. Την στεναχώρησε... Από την στιγμή που διαπίστωσε ότι το κορίτσι δεν βρισκόταν πουθενά, μέσα στην νύχτα άρχισε να ψάχνει την περιοχή μ'ένα φακό στο χέρι. Του έκανε μεγάλη εντύπωση που η οικογένεια Garner δεν ανησυχούσε καθόλου. Ξαφνικά, άκουσε έναν ήχο πίσω από κάτι φυτά.

-''Ποιος είναι εκεί''; φώναξε, φωτίζοντας εκείνη την μεριά και μπροστά του αντίκρισε τον Charles.

''Εσύ είσαι''; είπε, αφήνοντας μια ανάσα στο τέλος της πρότασής του, καθώς για μια στιγμή πίστεψε ότι θα έβρισκε την Marina.

-''Δυστυχώς. Ψάχνεις κι εσύ την Marina''; ρώτησε ο Charles, αφαιρώντας μερικά φύλλα από τα μαλλιά του.

-''Ναι''.

Ήταν η πρώτη φορά που ο Charles ανησυχούσε τόσο πολύ για κάποιον, που δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Του φαινόταν... παράξενο.

Δεν νομίζω πως μου έχει συμβεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Δεν θα έπρεπε να με απασχολεί! Είμαι περιτριγυρισμένος από τα κορίτσια. Μπορεί με κάθε μία να περνάω μια βραδιά... μπορεί για την Emily να νιώθω κάτι, αν και δεν θέλω να το παραδεχτώ... αλλά η Marina είναι πιο διασκεδαστική...

''Τι λες Charles; Πάμε στο ποτάμι να δούμε''; ρώτησε ο Bryan και ο ξάδερφος του έγνεψε καταφατικά.

Ξεκίνησαν να περπατάνε, καθώς ο Bryan φώτιζε τον δρόμο με τον φακό και ο Charles με το κινητό του. Υπήρχε ησυχία. Το φεγγαρόφωτο δημιουργούσε τις σκιές των δέντρων, έτσι ώστε η περιοχή να φαίνεται πιο πυκνή στην βλάστηση. Όταν τα αγόρια βρέθηκαν κοντά στο νερό του ποταμού, ακούστηκε ο απαλός ήχος των κυμάτων, συνοδευόμενος από μια λάμψη.

-''Βάρκα είναι αυτό εκεί''; αναρωτήθηκε ο Charles.

-''Μία βάρκα είναι πάντα δεμένη σ'αυτό το μέρος, κι αυτή είναι η δικιά σου και του Richard.

-'' Άρα αυτός εκεί είναι ο αδερφός μου''; και τότε τοποθέτησε κατάλληλα τις παλάμες των χεριών του, δεξιά και αριστερά, γύρω από το στόμα του και φώναξε το όνομα του αδερφού του.

''Richard''! και τα δύο αγόρια παρατηρούσαν ένα χέρι να τους χαιρετάει και την βάρκα να πλησιάζει προς αυτούς.

-'' Ώστε κι αυτός έψαχνε την Marina'' μουρμούρισε ο Bryan.

Ήταν προφανές. Όταν ο Richard έμαθε για την εξαφάνιση της Marina δεν μπορούσε να κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια.

Γιατί ανησυχώ τόσο πολύ; Είναι ένα όμορφο κοριτσάκι με υπέροχα, φωτεινά μάτια. Ενδιαφερόμουν μόνο για τις κατασκευές μου, τα  μαθήματά μου και τους στόχους μου, όμως... τώρα...

-''Βρήκες κανένα ίχνος της''; διέκοψε ο αδερφός του τις σκέψεις του, ενώ ακουμπούσε η βάρκα κοντά στο έδαφος.

-'' Όχι... Πού μπορεί να έχει πάει''; και ο Richard πάτησε το νωπό χώμα.

-''Πρέπει να την βρούμε γρήγορα! Μπορεί οι Garners να μην ανησυχούν, αλλά φοβάμαι το ενδεχόμενο να την πετάξουν στο δρόμο'' ανακοίνωσε ο Bryan.

-'' Ή να την στείλουν πίσω στο ορφανοτροφείο''.

-''Σου λέω το χειρότερο Richard''.

Τα αγόρια, μη μπορώντας να γυρίσουν στο μέγαρο, αγνάντευαν τον νυχτερινό ουρανό, ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του. Αναρωτιόνταν αν η Marina μπορούσε να δει την σελήνη. Ευχόντουσαν να την έβρισκαν σώα και ασφαλής.

------------------------------------------------------------------------------------------

Καλημερούδια γουρουνάκια μου!

Όλα καλά; Πώς νιώθετε που σε μερικές μέρες ξεκινάνε τα σχολεία; Να φανταστώ όπως κι εγώ... Τουλάχιστον τα Πανεπιστήμια ξεκινάνε από τον Οκτώβριο. Είχα μια απορία σχετικά με αυτό. Όλα τα Πανεπιστήμια ξεκινάνε την ίδια ημερομηνία; Όποιος ξέρει, αν θέλει ας μου την λύσει.

Λοιπόν, καινούργιο πρόσωπο στην ιστορία μας. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό;

Και απ'ότι φαίνεται ο Richard και ο Charles, αρχίζουν να αναπτύσσουν ιδιαίτερα συναισθήματα για την Marina... Μμμ...

Ο Adam.

Σχολιάστε, ψηφίστε, διασκεδάστε.

Bye!