Οι μέρες πέρναγαν και η Μάντι μπορούσε πια να γυρίσει σπίτι της. Έπρεπε όμως να αναρρώσει πλήρως ώστε ο οργανισμός να επανέλθει στο 100% πριν κάνει οτιδήποτε. Δεν την ένοιαζε αυτό για τώρα όμως γιατί ήταν με την οικογένεια της που της είχε λείψει πάρα πολύ και έμοιαζαν όλα όπως παλιά.
Πριν φύγει από το νοσοκομείο η  Dr. Μπριτανι την σταμάτησε για να της δώσει κάτι.

-Δεν θέλω να σε καθυστερώ κορίτσι μου αλλά πρέπει να σου δωσω κάτι. Ήρθε εκείνο το αγόρι, ο ψηλός, καστανός λυκάνθρωπος μια εβδομάδα περίπου πριν ξυπνήσεις και άφησε έναν φάκελο. Μου είπε να μην ανησυχείς και πως θα γυρίσει πίσω σώος και αβλαβής.
-Ευχαριστώ Dr. Μπριτανι για όλα. Θα έρχομαι να σε βλέπω που και που.
Την χαιρέτησε και έφυγε χαμογελαστή. Το μυστήριο γύρω από τον Jacob όμως την είχε παραξενεύσει και ακόμα περισσότερο αυτός ο φάκελος. Τον έκρυψε και ήταν σε δίλημμα αν θα τον άνοιγε μόνη της ή θα το έλεγε στους υπόλοιπους.

Πήγε σπίτι και την υποδέχτηκε μια ζεστασιά που είχε καιρό να νιώσει. Το σπίτι ήταν όπως το άφησε με λίγες πινελιές από τους γονείς της. Όλα ηταν στην θέση τους. Όπως έχουμε αναφέρει η Μάντι έμενε με τον Jacob και τους δικούς του κυριολεκτικά στον απέναντι δρόμο. Είχε καθαρίσει το σπίτι αλλά δεν το έφτιαξε ιδιαίτερα, είχε καλύψει μόνο κάτι τρύπες για να μην μπάζει που λέμε μέχρι που πήγε με τους υπόλοιπους απέναντι για να μείνουν κάτι έφτιαξε. Ήταν ωραία που ήταν πάλι σε αυτό τον χώρο που της ήταν τόσο γνώριμος με τα πάντα να μοιάζουν όπως πριν.

Ήθελε να απολαύσει αυτές τις στιγμές ξεγνοιασιάς και ηρεμίας όσο θα κρατούσαν. Πότε δεν ξέρεις τι μπορεί να πάει στραβά πια. Είσαι καχύποπτος για οποίο καλό σου συμβεί.
Η Μάντι με το που μπήκε σπίτι αγκάλιασε τους γονείς της τόσο σφιχτά όσο δεν το είχε κάνει ποτέ και πήγε στο δωμάτιο της.
Εκεί καθότανε στο κρεβάτι της και κοιτούσε επί ώρα τον φάκελο. Τι να περιείχε άραγε. Το δίλημμα μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Μπορεί να ήταν κάτι που ήθελε να δει μονο η Μάντι και κάνεις άλλος.

Και πάλι μετά από αυτές τις σκέψεις φοβόταν να το ανοίξει μονη της. Αποφάσισε να πάρει τους άλλους για να συναντηθούνε σπίτι της την ίδια μέρα κιόλας. Ήθελε κάποιον μαζί της εκείνη την στιγμή. Ήταν λογικό να ήταν επιφυλακτική μετά από όσο είχαν γίνει τον τελευταίο καιρό. Ο Jacob ειδικά είχε κάνει πολλά πράγματα σε όλους τους, την είχε πληγώσει αρκετά. Αυτό δεν διορθώνετε εύκολα. Μπορεί να νόμιζε ότι με αυτό που έκανε τώρα θα αναπλήρωνε ότι τους είχε κάνει. Μια θυσία για χιλιάδες είναι αρκετή δεν νομίζετε;

Σε ένα άλλο μέρος, κάπου στον Μαγικό κόσμο...

Ο Jacob έλειπε σχεδόν μια εβδομάδα. Είχε πάει να ψάξει για τον Μέρτον, τόσο καιρό κοντά του κάτι παραπάνω είχε μάθει για εκείνον.
Είχε μαζέψει κάποιες πληροφορίες για ένα κρυσφύγετο που βρισκότανε αρκετά μακριά, έπρεπε να περάσει την απαγορευμένη περιοχή και να φτάσει κάπου με το όνομα 'Λιπταουν'.

[Μπορεί να μην αναφερθεί ποτέ αλλά ο Μαγικός κόσμος είναι χωρισμένος σε μικρές κομωπολεις. Όλες έχουν καταλήξει - Τάουν. Στην δική μας ιστορία βρισκόμαστε στην Ατριξταουν. Δικη μου μικρή παράλειψη, συγνώμη ]

Ο Jacob ήθελε ένα τρόπο να λυτρωθει για όλα αυτά που έκανε. Τον έτρωγαν οι τύψεις. Δεν μπορούσε να πιστέψει όλα αυτά που έχει κάνει. Τελικά το αίμα των Μεριλγκτον ήταν δυνατό μέσα του. Τώρα που έφυγαν οι γονείς του ένιωθε πως δεν υπήρχαν πολύ λόγοι για να γυρίσει πίσω. Πήγε στον Μέρτον σαν διπλός πράκτορας θα λέγαμε. Το λάθος του ήταν που πήγε μόνος χωρίς να το πει σε κανέναν. Ήθελα να μαζέψει πληροφορίες, να φανεί, χρήσιμος, να τον δουν οι αλλοι και να είναι περήφανοι και ειδικά η Μάντι.

Δυστυχώς τα θαλλασωσε. Είχαν χάσει όλοι την εμπιστοσύνη τους σε αυτόν και όπως ξέρουμε να κερδίσεις πάλι την εμπιστοσύνη κάποιου είναι δύσκολο. Αυτή την φορά ήθελε να το κάνει σωστά, να τους βοηθήσει πραγματικά. Σαν να ήταν η τελευταία πράξη που θα έκανε στην γη για να αναπληρώσει όλα τα κακά που είχε κάνει.

Στον δρόμο του έβλεπε στο πάτωμα να γυαλίζει κάτι. Ήταν διαμαντάκια διαφόρων χρωμάτων, του θύμιζαν κατι, ήταν σίγουρος ότι τα είχε ξαναδεί. Τα κοιτούσε και τα κοιτούσε μέχρι που θυμήθηκε ότι ακριβώς ίδια φορούσε ο Μέρτον πάνω στον γιακά της καπας του αλλά και στο σκηπτρο που κουβαλούσε.

Ήταν ένα στοιχείο που μαρτυρουσε ότι είχε περάσει από εκεί και άρα πήγαινε από τον σωστό δρόμο. Μήπως ήταν όμως παγίδα; μήπως ήταν τόσο απελπισμένος να βοηθήσει τους άλλους που ξεχναγε για την δική του σωματική ακεραιότητα;
Είχε πεισμωσει αρκετά και ένιωθε τύψεις για όσα είχε κάνει. Ήταν η ευκαιρία του να κάνει την αλλαγή και δεν θα την άφηνε.

Γυρνάμε πίσω στην Ατριξτάουν

Η Εμμα, ο Τζεις και η Μάντι είχαν μαζευτεί στο σαλόνι του σπιτιού της Μάντι και κοιτούσαν όλοι μαζί τον φάκελο.
-Τι λέει παιδιά, θα το κοιτάμε για πολύ ακόμα; Δεν θα ανοίξει μόνο του, είπε ο Τζεις με έναν εκνευρισμό και πήρε με δύναμη τον φάκελο από το τραπέζι.
-Ρε Τζεις ηρέμησε λίγο, αμάν πολύ βιάζεσαι, μπορεί και να άνοιγε μόνο του που ξέρεις εσύ. Λέει η Μάντι στην αμηχανία της.
-Τέλος θα το ανοίξω εγώ. Λέει η Εμμα και το αρπάζει από τον Τζεις.
Το ανοίγει και βλέπει ένα γράμμα για την Μάντι και ένα χαρτί που έμοιαζε με χάρτη.

Έδωσε το γράμμα στην Μάντι και αυτοί ανέλαβαν να δουν το χάρτη.
Γιατί να της έγραφε ένα τόσο μεγάλο γράμμα; τι συμβαίνει με τον Jacob, γιατί εξαφανίστηκε πάλι; ήταν οι βασικές απορίες της Μάντι αλλά θα τα μάθαινε όλα στο γράμμα.

Το περιεχόμενο του γράμματος θα το μάθουμε στο επόμενο κεφάλαιο.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

I am back! Γειά σας και πάλι, καινούργιο κεφάλαιο, θα επιχειρώ να ανεβάζω από ένα κεφάλαιο την εβδομάδα εφόσον είναι εφικτό και δεν μου τυχαίνει κάτι άλλαο. Μάλλον θα είναι κάθε Τρίτη αλλά δεν υπόσχομαι τπτ. Έχω μαθήματα, εργασίες αλλά θα προσπαθήσω να ανεβάζω όσο πιο συχνά μπορώ γιατί πολύ το έχω παραμελήσει.
Τέλος να ξέρετε ότι μπορείτε να σχολιάζετε ότι θέλετε και αν έχετε τυχόν ερωτήσεις μην διστάσετε να μας ρωτήσετε. Είμαστε στην διάθεσή σας! Φιλάκια τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο 💖💖