SPG ahead...

--Bratty--

Ng makauwi kami ay panghihina, pagod–at dismaya? Ang bumalot sa pagkatao ko.

Sa totoo lang, masaya naman talaga ang buong bakasyon namin. Ang hindi ko lang alam ay kung bakit ngayon ay hindi ko magawang ngumiti.
Walang usap-usap ay nag-ayos kami ni Fredrick ng gamit at natulog na sa kwarto namin ng nakatalikod sa isa't-isa...

------------------------------------------------

Nitong mga nagdaang-araw ay wala namang ganap. Pero madalas ay busy na naman si Fredrick. Business matters, of course, aniya.

Kaya madalang na naman kami magkita at nakakalungkot yun.

Tuwing dinadalhan ko naman siya ng pananghalian ay hindi ko na siya inaabala pang pasukin sa kanyang office.
Makakaabala lang ako. Buti na lang, andiyan si Aling Vicky.

Speaking of lunch, magla-lunch na pala.

Matapos magluto ay bumaba na ako ng condo. Buti na lang hindi kagaya dati ay payapa na ang condominium na ito. Napakarami ko rin talagang ala-ala dito na masarap balikan– bagama't hindi lahat ay masaya.

Bumili din ako ng yema cake sa isang bakeshop dahil paborito niya 'to.

"Sana makabawas sa stress mo ito..." I mumbled habang nakasakay sa taxi.

Later on ay nakarating din ako sa kanyang office at nakita ko si Aling Vicky na hindi maipinta ang mukha.

"Aling Vicky, napaano ka diyan. Ito nga pala ang lunch ni Fredrick with dessert pa. Paki-ingatan ha at baka madurog yung cake. Thank you." Napamulagat naman si Aling Vicky.

"Ah eh Ma'am Bratty. Kayo pala. Hehehe." Tonong di komportable at kinakabahan siya.

What seems to be bothering her?

"May problema ba Aling Vicky?" Binigyan niya ako ng pilit at nahihiyang ngiti at nagsabing wala naman daw. Pero parang meron talaga eh.

I just shrugged it off at pagkuwa'y aalis na ng makita kong nakasiwang ang pintuan ng office ni Fredrick.

Doon ay may nasilip akong pamilyar na bulto.

Tila natigalgalan ako at namalayan ko na lang na humahakbang na ako palapit sa pinto.

"Ah. Ma'am B-Bratty. S-sandali---"

"Okay lang ako Aling Vicky. Hayaan mo na ako." Malamig kong pagpigil kay Aling Vicky.

Hmm. Cassy?

Kaya pala parang pamilyar. Sa nakikita ko mukhang hindi naman talaga busy si Fredrick sa trabaho eh– busy siyang makipag-usap kay Cassy.

Tinampal-tampal ko ang aking mukha.

'Bratty, wake up! This is too much for a realization!'
I said myself pero nag-alma ang puso ko.

'Wala ka bang naramdaman sa mga ipinakita niya ng mga nagdaang-araw? Mahal ka niya. May feelings na rin siya para sayo.'

Gusto kong pagtawahan ang sarili ko. Bakit ba ang O.A. ko mag-isip eh nag-uusap lang naman sila?

'Nag-uusap? About what? Bratty wag tanga, ahas ang kalaban mo!'
I just shrugged it off at pumihit paharap kay Aling Vicky. Binigyan ko siya ng ngiti– ngiting alam kong sa sarili ko ay mapagkunwari.

"Ma'am Bratty..."

"Aling Vicky may tiwala ako kay Fredrick. At isa pa, hindi siya pumapatol sa malanding hitad."
Mahinang napahalakhak kaming dalawa.

Pero magpagayunpaman ay binigyan niya pa rin ako ng mapagsimpatyang tingin...
Siguro, talagang nakakaawa lang din ako...

------------------------------------------------

Bagama't wala naman gasino akong ginawa sa maghapon ay nanghihina ako. Dahil na rin siguro sa pabida kong puson.

Hindi pa naman masakit, medyo nanghihina lang ako. Ipapatingin ko na nga ito sa doktor. Baka may U.T.I na ako.

Hahaha.

Sana, magawa kong humalakhak ulit, tumawa o ngumiti man lang– ng totoo. Pero sa panahon ngayon, hirap na akong ipakita yun eh, kahit sa sarili ko.

Pumikit ako at dinama ang tubig ng bath tub bilang kasalukuyan akong nagbababad. Napakainit talaga sa Pilipinas.

Ang lamig, napakaginhawa sa pakiramdam. Lalo na itong halimuyak ng mga petals ng rosas. Nakakatanggal ng stress...

Well kung wala kayong bath tub, try niyo na lang sa drum, or kung wala rin, sa timba na lang, matuloy lang. Pilitin niyo na lang ang sarili niyong magkasya!

Tulad ng kung paano ko pinipilit na maging masaya sa kabila ng agam-agam sa tunay na nararamdaman ni Fredrick para saken.

Hayyy, Bratty magtiwala nga lang sabi eh...

Iwinaksi ko na lang ang aking isipin at isinandal ang aking uluhan sa tub.

------------------------------------------------

Napabalikwas ako dahil sa naramdamang lamig.

"Hooo. Ang lamig! Enle, nakatulog pala ako. Naku, anong oras na?!" Nagsuot na lamang ako ng bathrobe dahil di ko dala ang aking damit. Tumakbo at sinilip ang orasan.

'The heck. Apat na oras akong nagbabad sa tubig?!' I shouted myself.

"Ay-gwapong-may-abs!" Pagkagitla ko dahil sa sunod-sunod na pagkalabong ng pintuan.

"Luh, baka si Fredrick na yun." I immediately walked and open the door. And as expected, it was Fredrick who's knocking the door.

"T-Teka. L-lasing ka na naman ba?" Umatras ako ng isang hakbang dahil sa bahagyang paglapit niya saken.

"P-palagi mow nalang ginugulo ang iship ko!" Pagsigaw niya sa tonong hindi maipag-aakilanglasing.

'Pinagsasabi nito? Di ko siya maintindihan.' Sabi ko sa aking sarili.

"Ano bang problema mo Fredrick ha? Akala ko ba busy ka sa trabaho at sa kompanya ha? Bakit may oras ka pang mag-inom?! Saka sinong naghatid sayo?!"

Panenermon ko sa kanya sa unang pagkakataon. Pero imbes na sagutin niya ang ang mga tanong puno pag-aalala ay nilagpasan niya lamang ako.

Agad ko naman siyang sinundan at inalalayan ng siya ay mawalan ng balanse.

"Ayan tayo eh. Iinom-inom, di naman pala kaya." Panenermon ko pa sa kaniya at dinala siya patungong aming kwarto.

'Hayyyyyyyyyyyy' Mahabang buntong hininga ko sa aking isipan.

"Ano ba yan Fredrick? Ulit-ulit na tayo sa ganitong eksena, di ka ba nagsasawa?" Inirapan ko pa siya matapos ang bwelta ko na naman ng panenermon.

Ungol lamang ang naging tugon nito.

'Napakahayok talaga sa alak ng ulupong na ito.' Napahilot na lamang ako ng aking sintido at akmang tatayo na ng hatakin niya ang aking kamay.

Kung kanina ay papikit-pikit pa ito, ngayon ay matiim siyang nakatingin sa akin. Waring sinusuri ang aking buong mukha. At dahil sa hiya ay agad kong binawi ang aking kamay.

Pipihit na ako patalikod ng hatakin na naman niya ako. Di ako nagpapigil at tumayo.
At nabigla ako ng nakalantad na pala ang buo kong kahubdan sa kanyang harapan.

Ang panali pala ng suot kong bath robe ang kaniyang nahawakan.

Labis-labis na kahihiyan ang aking naramdaman at agad kong tatakpan na sana ito ng tumayo rin siya at tuluyang hinubad ang aking kasuotan.
Hinawakan niya ang aking pulsuan upang mapigilan ang pagtatakip ko sa aking hubad na katawan. Mula taas hanggang baba ay kaniyang tinitigan.

Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa kaniyang isipan pero isa lang ang laman ng aking isipan.

'Nakakahiya ako.' Itinungo ko ang aking ulo upang kahit papaano'y maibsan nito ang lubos na kahihiyan– pero kaniya ring hinawakan ang aking baba at itiningala ang aking mukha paharap sa kanya.

Ang hindi ko lubos napaghandaan ay ang pagsalubong niya ng napaka-init at napakatamis na halik.

Nalalasahan ko ang alak pero ang katotohanang malaya kong natitikman ang labi ng aking asawa ay nagbigay sa akin ng kakaibang uri ng pananabik.

Bawat halik niya ay nakakadeliryo, nakakabaliw, at nakakapag-bigay ng di-masukat na sarap. Waring hinahatid ako nito sa langit.
Nagpa-ubaya na lamang ako sa kanya dahil wala akong alam sa aspeto ng 'love making.' Kung di niyo nababatid ay dakila akong birhen.

Pero mukhang ngayon ay maisusuko ko na ang bataan. Goodluck to me.

Hindi ko namalayan na kapwa na pala kaming nakahubad at nakahiga sa kama. Pero magkasugpong pa rin ang aming mga labi na waring di nasasawa sa isa't-isa.

'Kung panaginip ito ay sana di na lamang ako magising.' Hiling ko sa aking isipan.

Tanging matamis na halinghing at nakaka-akit na ungol lamang ang maririnig mo sa aming dalawa.

Nagpakasasa siya sa bawat parte ng katawan ko– tila wala siyang gustong lampasan.

Lahat ay gusto niyang markahan na siyang ikinakilig ko.

Kanina bago ko maramdaman ang di-masukat na kirot. Ganito pala ang feeling ng love-making, masakit din pala akala ko purong sarap at ligaya lang.

Kagat-labi kong iniinda ang sakit ng pagpasok ng kaniyang naghuhumindig na kaselanan sa akin.

'Sabi ko na eh, may sa Anaconda talaga yan eh!' Pilit kong pinapatatag ang aking sarili upang labanan ang sakit na kailanma'y di ko naisip na mararanasan ko pala.

Later that I realized that he's already kissing my cheeks to intentionaly wipe the tears that escape from my eyes.
Pero imbes na tumahan ay lalo akong napa-iyak dahil sa lubos na kaligayahan.

This is it. He truly loves me! And no one can undo that!
Makalipas ang ilang saglit na pagdaing ay naramdaman kong kumpleto na ang pagpasok. And finally, we are one.

Dahan-dahan siyang umayuda– paatras-abante at ng makita niyang napangiwi ako sa sakit ay binigyan niya muli ako ng mainit na halik.

'Kaya kong tiisin ang lahat ng sakit para sayo, mahal ko.'

I really love this man, so much...

Kung kanina'y kirot lamang ang aking nadadama, ngayon ay nahaluan na ito ng nakakabaliw na sarap–na tila ayaw ko ng matapos pa.

Seryoso lamang siyang nakatitig sa aking mukha habang tagaktak ang pawis. Marahan ko naman itong pinunasan. Kita ko ang pamumula sa kaniyang napakagwapong mukha. Maging ang kaniyang mabilis na paghinga ay nakapagpagwapo sa kanya.

Ang halimuyak niyang lalaking-lalaki na kahit nabahiran ng amoy ng alak ay nakakaadik pa rin.

'Napakaperpekto mo talaga Fredrick.'

Makatapos ang ilang pag-ulos ay sabay naming naramdaman ang kasukdulan. At bumagsak ang kaniyang katawan sa akin.
Pero matiim pa din niya akong tinititigan.

"I-I love you. Fredrick, mahal ko..." Puno ng lambing kong saad bagamat nanghihina sa aming makalangit na bakbakan.

Binigyan ko rin siya ng napakalambing at puno ng pagkasabik at pag-asa na ngiti. Tinitigan niya lamang ako ng mariin– at malamig? Tipong parang tagusan ang kaniyang nakikita.

Ilang minuto akong naghintay bago narinig ang kaniyang tugon.

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

"Hindi kita mahal. Bratty..."

Malamig. Matigas. Walang-buhay.

Ganyan niya yun sinabi bago siya tuluyang pumikit at makatulog.

Ganyan din ang nararamdaman ko.

Dahan-dahan kong itinulak ang nahihimbing na katawan ni Fredrick. Masakit man ang aking likuran ay pinilit kong bumangon at makatayo. Sa ganong pwesto ay tinitigan ko ang anyo ng aking pinakamamahal.

'I love you Fredrick but I heard and had enough.

Sapat na dahilan na siguro na malaman na hindi mo talaga ako mahal upang tuluyan na kitang iwan at palayain.

Napansin ko ang bakas ng dugo sa kumot. Hinaklit ko ito at laking pasalamat ko dahil hindi ito nagmarka sa kobre kama.

Dahan-dahan ko itong hinatak.

Binihisan ko naman si Fredrick at aking sarili.

Lahat ng bakas mula sa nangyari ngayong gabi ay aking inalis at inayos.

Buong pwersa kong kinukusot ang kumot matanggal lang ang mantsa ng dugo.

Bukod sa sakit ng katotohanan ay nakaramdam muli ako ng lubos na kahihiyan sa aking sarili.

Kahit na mahina ang aking kokote ay napakataas ng tingin ko sa aspeto ng pagtatalik.

Kahit kailan ay hindi ko ito nagawang pagtawanan. Noon nga ay ipinangako ko sa sarili ko na ang taong mahal ko at mahal ako ay gagawin ito at bubuo kami ng pamilya kasama ang napakarami naming supling.

Pero hindi ko iyon natupad. Sa halip ay nagawa ko iyon sa taong hindi naman ako mahal.

Pakiramdam ko ay napakadumi ko ng tao.

Matapos ang lahat ng pag-aayos ay nilinis ko na ang sariling katawan.

Hanggang ngayon ay dama ko pa rin ang bawat halik niyang nakakadeliryo, nakakabaliw, at nakakapag-bigay ng di-masukat na sarap.

At waring hinahatid ako sa langit.

Pero nag-iba na ito at naging halik nakakalason, nakakamatay, at nagbibigay ng di-masukat na sakit.

At waring hinahatid ako sa dilim ng kawalan ng pag-asa.

'Sa totoo lang hindi kita gusto para sa anak ko.'

'Bukod kasi sa hindi ka naman babae ay mukhang wala kang kaalam-alam sa buhay. Ni-hindi mo manlang nabigyang hustisya ang panggagawa ng simpleng salad.'

'HAHAHA! Nakakatawa ka talaga... At nakakaawa din at the same time.

Oo! Ikaw ang legal pero ako ang MAHAL! Wag kang hangal! Ilusyunada!'

'Bakit di mo nalang kase tanggapin na kahit anong gawin mo, kahit isampal mo pa sa kanya ang papeles ng imoral niyong pagpapakasal, at ang pera mong ni hindi mo naman pinagpawisan ay hinding-hindi ka niya mamahalin?! Dahil wala kang kwenta!'

Makailang ulit kong sinampal at sinabunutan ang sarili due to frustration. Pero mas nangibabaw pa rin ang sakot sa puso ko.

Matapos mag-ayos ay muli ko siyang sinilip sa kaniyang kwarto.

Limang araw...

Limang araw mula ngayon ay palalayain na kita Mahal ko.

Sasanayin ko ang sarili ko na hindi ka itinuturing na mahalaga saken.

Ng sa ganun ay hindi na akong mahirapang iwan ka na.

Ayokong matali ka pa sakin gayung di mo naman ako mahal.

Ayoko ng pilitin kang mahalin ako.

Dahil mukhang hindi naman yun mangyayari pa kailanman.

Humiga na ako sa dati kong kwarto at muling nagpunas ng luha.

Ang luha na sana, ang huli ko ng iiiyak para sayo...

Itutuloy...