Ik begin met het eerste hoofdstuk!

Ik kijk hijgend achterom. Ik ren verder, maar het komt sneller op me af. Ik ben kapot, maar ik moet verder rennen. Anders...ik huiver. Daar wil ik niet aan denken. Ik sla een klein steegje in en ren verder. De afstand tussen ons wordt kleiner en kleiner. Ik hijg, mijn keel doet pijn. Ik sla een ander straatje in. Dan kom ik om een grote weg. Normaal staat de hele straat vol, maar dit keer is er niemand te bekennen. Opeens staat er iemand op de weg. Hij heeft een lange mantel aan en een capuchon op. Hij is niet zo groot, dus ik gok dat het, net als ik, nog een kind is. Hij zegt: "Kom mee! Je bent hier niet veilig." Hij rukt een deur open en loopt met grote stappen naar binnen. Ik volg hem en kom in een gezellige woonkamer. Ik wil neerploffen op de bank, maar de jongen wenkt me. Ik sta met tegenzin weer op en loop achter hem aan. Hij opent een luik in de grond en laat zich er in zakken. Ik kijk benauwd naar het gat en zie dan in mijn ooghoeken iets bewegen. Ik kijk naar het raam en zie het. Ik haal diep adem en laat me ook in het gat zakken. Beneden is het donker. Ik zie haast niks. Dan gaat er in de verte een lichtje aan.

Een beetje kort hoofstuk, maar ik vond dit wel een goed einde!