Chapter 49: Flashback (Arrival)

THIRD PERSON’S POV

ALAS-TRES na ng hapon ay abala pa rin ang isang binatilyo na may edad na labing-tatlong taong gulang. Katatapos niya lamang magbunot ng mga ligaw na damo at magbungkal ng mga lupa sa harden ng hacienda Diamente.

Sa katunayan ay mahigit isang taon na siyang nagtatrabaho sa hacienda upang makatulong sa kanyang lolo, ang tatay ng kanyang namayapang ina. Ang nag-iisa na lamang niyang kamag-anak, kaya ginagawa niya rin ang makakaya niya.

Mahirap lang ang buhay na mayroon sila ngunit hindi naman siya nagnanais ng marangyang buhay. Kahit ang sabi sa kanya ng Nanay Ethea niya ay nasa Manila ang kanyang totoong ama. Na kung gusto man niyang hanapin mismo ito pero hindi nq siya nag-abala pa hanapin pa nga ang tatay niya.

Hindi naman niya ito kilala at wala siyang pakialam kung mayaman man ito o ano pa man. Mas gusto niya ang manirahan sa probinsya. Tahimik at mapayapa.

“Eryx, mananghalian ka muna bago ka umuwi sa inyo, ah?” Napatingin siya sa isang tagapagsilbi ng pamilyang Diamente.

Si Doña Jessebelle lang naman ang namamahala sa hacienda at ang kanilang amo. Balita niya ay may anak itong naninirahan naman sa Manila pero sa isang taon niyang nagtatrabaho ay hindi pa niya nakikita ang anak nito.

Tila bihira lang din na magbakasyon o kahit ang bisitahin man lang ang donya. Pero alam din niya na negosyante ang anak nito.

“Hoy, Eryx!” Tumango na lamang siya sa dalaga at narinig pa niya ang mahinang pagtili nito.

Tahimik na bata lang si Rykiel at hindi siya palakaibigan. Ayaw niya lamang na lumalapit sa mga tao na hindi naman sensiridad ang mga ito na kaibiganin siya. Gusto lamang ng mga ito ang kanyang atensyon.

Siya na 13-years-old na hinahangaan ng lahat, maging sa buong bayan ng San Francisco. Hindi niya mawari kung ano ba ang nagustuhan ng mga batang kaedad niya at mas matanda kaysa sa kanya. Maliban sa pagkakaiba niya sa mga batang kasing edad niya rin?

Hindi na rin kasi siya magtataka kung titingnan siya ay mas matured pa siya kaysa sa edad na labing-walong taong gulang na.

Batak na siya sa mabibigat na trabaho kaya natural na malaki ang pangangatawan niya at mas matangkad.

Napatingin siya sa malahiganteng itim na tarangkahan nang buksan ito ni Mang Albeo, ang isa sa pinagkakatiwalaan din sa hacienda. Ito mismo ang tumulong sa kanya upang mabigyan siya ng trabaho kahit isang hardinero lamang.

Hindi naman mabigat ang trabaho niya rito at malaki ang kanilang sinasahod. Sapat na upang makaipon siya para sa kanila ng kanyang lolo.

Abala rin siya sa pagpapakain sa kabayo at pasulyap-sulyap sa tarangkahan, mayamaya lang ay nakita na niya ang pagpasok ng isang itim na sasakyan na sa hitsura pa lamang nito ay halatang yayamanin ang may-ari nito.

Masyadong tinted ang bintana kaya hindi man lang niya makita ang taong nasa loob nito o kung sino ba ang bisita nila ngayon.

Sa kabilang bahagi ng kotse ay dumapo ang kanyang paningin sa dalagang bumaba roon. Hindi kalayuan ang puwesto ng mga ito. Mabilis niyang iniwas ang paningin dahil sa biglaan na malakas na pagkabog sa dibdib niya pero kusang napapatingin talaga siya rito kaya muli niyang ibinalik ang tingin niya.

Napakasimple lang ang kasuotan ng babae pero bakit kung tingnan ito ay parang ang elegante naman?

Matangkad ito at maganda ang katawan, sa hula niya ay baka kasing edad lang niya ang babae? O maaaring mas matanda ito kaysa sa kanya.

Ang kaliwang bahagi lang ng mukha nito ang tanging nakikita niya at sa ganoong posisyon ay mas nadepina ang matangos nitong. Dahil nakatutok sa ibang direksyon ang paningin ng dalaga. Ngunit bakit ganito na lamang kung tumibok ang puso niya? Hindi niya maintindihan kung bakit tila may kakaiba sa babaeng iyon.

“Hala, si Señor Janus iyon! Ang anak ni Doña Jessebelle!” narinig niyang bulalas ng mga kasambahay. Tumalikod siya dahil baka mahuli siya ng mga ito na nakatingin sa gawing iyon.

Parang nag-init naman ang kanyang likod nang tila nararamdaman niya na may babaeng nakatingin din sa kanyang direksyon. Hindi siya sigurado pero...

“Janus! My son!” masayang sigaw ng donya at sinalubong na nga nito ang bagong dating. Totoo nga na si Señor Janus ang dumating.

“Mama,” tawag ng anak ni Doña Jessebelle. Ngayon lang makikilala ni Rykiel ang nag-iisang anak ng kanilang amo.

“You surprised me, my son! Ang akala ko ay bukas pa kayo makakarating kaya nagulat talaga ako nang ibalita sa akin ng mga kasambahay natin na dumating ka na!” Halata sa boses ng donya ang labis na kasiyahan nang makita ang anak nito. Wala namang ina ang mananabik sa kanilang mga anak.

“It’s a surprise, Mama, at sumama po ang anak ko. Your granddaughter,” wika naman ni Señor Janus at muli siyang napatingin sa dalagang maingat na hinihila nito ang siko.

‘May anak na pala si Señor Janus? Kung ganoon nga ay may pamilya na rin?’ ang naibulalas niya sa kanyang sarili.

“Good afternoon, Grandma,” ang malambing at masuyong boses na bati nito sa donya. Maski ang boses ay napakaganda, paano na lamang kaya ang mukha nito? Kung sa malapitan na niya ito mapagmamasdan?

Hindi niya mawari sa sarili kung bakit nakaramdam siya ng excitement na makita at makilala ito ngunit alam niyang hindi puwede.

At base lang sa mga nararanasan niya na kapag galing ito sa mayamang angkan, katulad ng hacienda na pinagtatrabahuhan niya ay alam niya na puro spoiled lang ang mga katulad ng dalaga at maldita. Kaya hindi na siya magtataka pq na ganoon nga ang isa sa pag-uugali nito.

“What’s her name, again?” tanong ni Doña Jessebelle at nagsalubong naman ang kanyang kilay.

‘Paanong hindi nito natatandaan ang pangalan ng sariling apo? Ganoon ba talaga na madalang bumisita sa hacienda ang pamilya ng donya?’ Isa sa mga katanungan ni Rykiel.

Nakita niyang napakamot sa batok nito ang dalaga at mahinang humalakhak naman si Señor Janus.

“It’s Jessel, Mama. Nag-iisang apo niyo lang po ang anak ko,” sambit ng senyor at napatango naman siya nang malaman niya ang pangalan nito.

Jessel...

Parang kakaiba sa dila niya na bigkasin ang pangalan nito. Hindi niya alam kung bakit kung sasambitin niya iyon ay tila may kabayo na naman ang nagkakarerahan sa loob ng kanyang dibdib.

“You’re only 18, may I right?” tanong pa ng donya sa kanyang apo.

Labing-walo...

Limang taon ang agwat nila sa isa’t isa kung ganoon. Marahas na pinilig naman niya ang kanyang ulo dahil sa naisip niyang agwat. Malaki na kasing laki rin ng agwat nila sa buhay. Ang hirap ngang abutin ang nag-iisang apo ng may-ari ng hacienda. Muli ay pinilig niya ang kanyang ulo dahil sa naaabot ng isip niya.

“That was two years ago, Grandma. I’m 21 years old now. You forgot?” At muli na naman niyang narinig ang boses nitong nakagagaan sa pakiramdam at hindi niya rin alam kung bakit naglaho na parang bula ang pagod na nararamdaman niya sa mga oras na iyon.

Pero...teka lang muna. 21 years old? Dinagdagan pa ng tatlong taon ang edad nito kung ganoon... Walong taon na nga ang totoong agwat nila.

“You’ve got to kidding me, dear. Mukha ka pang teenager, just your looks,” namamangha na saad pa ng donya.

“It’s a bad thing, Dad?” tanong nito sa kanyang ama at nakita niya ang paghalik ng senyor sa sentido ng dalaga.

Sa mga nakita lang niyang gesture ng mga ito ay malapit nga ang loob ng mag-ama at iyon ang tinatawag ng mga taong ‘sweet’ sa isa’t isa.

Parang may hangin na dumaan sa mukha niya at mas bumilis ang tibok ng puso niya nang sa hindi inaasahan na pagkakataon ay nagtagpo ang kanilang paningin, literal na nagtama nga ang kanilang mga mata at hayan na naman ang kakaibang pakiramdam niya.

Kahit hindi man niya nakikita ito sa malapitan ay sapat na ang magandang mga mata nito na nakatingin sa kanya. Maganda nga ito at walang duda...

Bakit tila hinahalukay nito ang buong pagkatao niya at maging ang kanyang kaluluwa? Sa paraan lang nang pagtitig nito sa kanya ay pakiramdam niya ay mawawalan siya ng katinuan.

Walang gustong pumutol sa titigan nilang dalawa na parang may magnet nga sila isa’t isa. Naputol lamang iyon nang iginiya na ang mga ito na pumasok sa loob ng hacienda.

Pangalawa beses na nasilayan niya ulit ang dalaga ay nasa labas ito ng kanyang beranda at muling nagkatagpo ang kanilang mga mata.

“Eryx, hoy! Tinatawag ka ni Doña Jessebelle!” Halos mapaigtad siya sa gulat nang may sumigaw malapit sa tainga siya. Humakbang siya upang dumistansya rito. “Pumunta ka na at huwag mong paghintayin ang donya,” saad pa nito sa kanya. Tumango lang siya bilang tugon.

He didn’t expected too that he will meet the granddaughter of Doña Jessebelle at makikita na nga niya ito sa malapitan.

Kulang ang salitang maganda lang ang itatawag dito dahil may higit pa ang maaaring ipangalan dito. Hindi niya lang mahanap ang eksaktong kataga. Napakainosente ang maamo nitong mukha. Maganda ang kanyang uri ng mga mata, malamig at malalim din kung makatitig. Maliit ngunit matangos ang ilong nito, ang mga labi ng babae na natural na namumula at walang bahid na kolorete ang mukha nito.

Makinis ang pisngi na nakakatakot na baka magalusan ito, maputi rin ang balat na kailangang magdobleng ingat na huwag hahayaan na madapuan ng kahit ano’ng insekto, na kahit ang lamok mismo. Matangkad ito na halos magkapantay na rin ang kanilang taas. Simple rin kung manamit. Parang anghel lang ito kung titingnan ngunit hindi rin sigurado kung mabait ba ito, dahil baka may maldita side nga ito.

“Hijo, this is my only granddaughter, Jessel. Call her Señorita Jessel. Please take care of her. Samahan mo siya sa talon at hindi kayo magtatagal doon. Before lunch ay dapat nasa hacienda na kayo pareho, maliwanag?” pahayag ng donya na halos panliitan pa siya ng mga mata. Naiintindihan niya ang sobrang paghihigpit nito sa kanya dahil nag-iisang apo nga nito ang dalaga.

Sinulyapan niya ang tinutukoy nitong apo na gustong-gusto rin yata nito na titigan ang walang emosyon niyang mukha. Na ito lang ang nagkaroon nang lakas ng loob na titigan siya nang ganoon katagal.

“Masusunod po, Donya Jessebelle,” magalang na sagot niya rito.

“Enjoy sweetheart.”

***

"I’m Jessel. Just call me by my name instead of Señorita--”

“Señorita,” putol niya. At bakit naman niya tatawagin ito sa pangalan lang? Nag-iisang apo ito ng amo nila kaya bakit niya susundin ang gusto nitong itawag niya rito? Malinaw na amo niya rin ang senyorita.

“W-Why?” tanong pa nito na nautal pa ang boses. Natural na yata ang pakikipag-usap nito sa malambing na tono at paraan. Hindi na magbabago pa.

“Tara na,” tipid na sabi niya lang at naunang naglakad.

Kinalagan niya ang tali ng kabayo at hindi niya iyon ipagagamit sa senyorita. Tingnan na lamang niya kung hindi ito mairita o umiyak sa layo nang lalakarin nila. Gusto lamang niyang suriin ito kung hanggang saan ang aabutin ng pasensiya nito.

“May kapalit pala ang pagsama mo sa akin ngayon,” sabi nito na ikinahinto niya sa paglalakad at napatingin siya sa dalaga. Nakaka-distract nga ang malaanghel nitong mukha. Kaya kung maaari lang ay iwasan niya ang titigan ito dahil tumatagal lang din iyon. Parang nahihipnotismo siya at pinagkakanulo na lamang siya ng sariling damdamin.

“Ano?” walang bahid na kahit ano’ng emosyon na tanong niya.

“Ano pala ang pangalan mo? It’s not fair naman kasi kung pangalan ko lang ang--hey wait up!” Hindi niya pinatapos ito sa pagsasalita at mabilis niyang tinalikuran.

Maaga pa lamang kaya hindi pa tumitirik ang araw. Malamig pa ang simoy ng hangin. Ang kanilang lalakarin naman ay nasa gitna ng kagubatan kaya inaasahan niya na medyo masukal ang daang ito.

Naririnig niya ang mahihinang daing at tili nito pero handa naman siyang saluhin ito kapag mawawalan man ito nang balanse. Payat lang ang senyorita nila kaya hindi siya mahihirapan na buhatin pero ang gusto niya lamang sa mga oras na iyon ay ang marinig ang reklamo nito at susuko agad. Ngunit hindi nangyari.

Halatang hindi nga sanay sa umapak sa masusukal na daan at parang sumayaw-sayaw lamang ito. Hindi mawari kung saan ang una nitong aapakan at pumuwesto lang talaga siya sa may likuran nito.

Napatingin siya sa isang direksyon na malapit sa kinaroroonan din nila ngayon. Tumikhim siya at bumaling sa babae.

“Rykiel... Rykiel Eryx Barjo ang pangalan ko...” sambit niya sa buong pangalan niya. Eryx lang ang alam ng mga taong taga-San Francisco. Hindi niya sinasabi ang buo niyang pangalan pero sa katulad na senyoritang ito ay tila nagkaroon din ng exemption.

“R-Rykiel Eryx Barjo? A-Ang haba naman ng pangalan mo, samantalang ako ay isa lang at napakasimple pa. Pangalan lang iyon ng abuela ko,” reklamo nito at gamit ang likod ng kamay nito ay pinunasan ang namumuong pawis sa noo.

Madungis na ito kung titingnan at basang-basa na rin ang suot nitong manipis na t-shirt. Hindi na maayos ang pagkakatali ng buhok kaya naglaglagan ang iilan na hibla ng mga iyon sa mukha nito pero bakit ang daya pa rin? Maduga, dahil hindi man lang nabawasan ang ganda nito at walang pakialam sa hitsura nito kahit pawisan na.

Para sa kanya ay napakahirap ang magkaroon ng natural na ganda at lahat yata ng uri ng isang babae ay nasalo ni Señorita Jessel. Maliban sa ilan pa na pag-uugali nito?

Mahaba nga ang pasensiya, hindi reklamador at kahit halos maiyak na sa pagod dahil sa layo ng nilakaran nila ay hindi pa rin sumusuko. Ni hindi man lang niya makita na gumuhit sa maganda nitong mukha ang iritasyon.

Tapos nagreklamo lang ito sa pangalan niyang napakasimple? At totoo naman ito, pangalan lang ni Doña Jessebelle ang ibinigay sa kanya pero para kay Rykiel ay maganda iyon at bagay sa dalaga ang pangalan nito.

Walang duda na natural nga ang ganda niya.

“Yay! Finally nagpakita rin sa akin ang falls na ito!” masayang sigaw pa ng senyorita at nanlaki ang mga mata niya nang biglang hinubad nito ang suot na pang-itaas.

Tanging ang maliit na kapirasong panloob lang ang suot nito maliban sa short pants nitong kasuotan.

Mabilis siyang tumalikod at bayolenteng napalunok. Kinastigo niya ang kanyang sarili dahil nang mariin na pumikit siya ay ang imahe nito ang nakita niya. Ang maganda at maliit nitong baywang na parang kasya lang na mahawakan ng magkabilang kamay niya kung gugustuhin niya. Ang likod lamang nito ang nakita niya ay sapat na upang makita ang makinis nitong balat.

Malutong na napamura siya nang tumayo ang balahibo niya sa katawan at tila may nabubuhay na kung ano sa kaibuturan niya. Hindi niya mawari.

“Woy, Rykiel. Hindi ka ba maliligo?” untag na tanong nito at naikuyom niya ang kanyang kamao. “At bakit ka nakatalikod lang? Ano ba ang nagyayari sa ‘yo?” At kung kausapin lang siya ay akala mo naman matagal na silang magkakilala at close na sila.

Humugot muna siya nang malalim na hininga saka siya dahan-dahan na pumihit pero bumilis ang tibok ng puso niya nang makita niya ang dalawang saplot sa nakalatag lang sa malaking bato.

Awtomatikong tumalikod siya at pinuno ng maraming mura ang kanyang utak.

Para sa katulad niyang nasa menor de edad pa ay alam niyang bawal ang makakakita ng mga... Hindi na niya sasambitin pa. Para sa kanya ay isang makasalanan nga ang makakita ng mga bagay na hindi puwede sa edad niya at inaamin niya na never pa siyang nakakita ng mga ganito kaya sana... Mananatili siyang inosente sa lahat pero nang dahil lang sa apo ng amo nila ay nagwakas din ang kanyang pagkainosente.

Dahil naulit ang pagsama niya sa talon para lamang makaligo ito. Pabigla-bigla naman itong naghuhubad sa harapan niya. Siya ang nahihiya at mabilis na nag-iinit ang magkabilang pisngi niya nang tuluyan na makita ang magandang hubog ng katawan nito.

Bata pa siya, oo pero hindi niya maintindihan ang sarili niya kung bakit parang gusto niyang hawakan ang maliit na baywang ng dalaga. Na kung bakit gusto niyang haplusin ang flat na tiyan nito. Ang mahahaba at makikinis nitong legs? At isa pa...ang madama ang nagmamalaki nitong dibdib?

He silently cursing himself to think that way... He is definitely in trouble, especially that he has the urge to touch this girl, kahit alam niyang hindi puwede. But...he didn’t expectedly to like their Señorita Jessel.