Blackveil Forest

Hirap na hirap na ako that any moment from now matutumba na talaga ako. But the Headmistress told me to get out of there. Ewan ko ba kung bakit ko sinusunod yang babaeng yan, pero ang laki ng respeto sa kaniya. Pero anong matutulong ko sa sitwasyong kong to? Nakarating na ako sa yung private property kung saan ako noon nakakulong. Sa Magnus Town ako ngayon, kanina pa ako naglalakad dahil ang kayo ng lugar nato.

The guards hesitated pero si Thomas natin ang nag-utos sa kanila kaya ngayon ay sinusundan ko siya.

"Still the same appearance. Buong akala ko talaga pinutulan mo na yang buhok mo." He said. "And you really came here with that state." Lumiko siya kaya sinundan ko lang siya. Pumasok ako sa isang kwarto. May pangalan aa itaas ng pinto kanina na laboratory.

He gestured me to sit on the white bed habang may hinahanap siya sa mga cabinet. Looking around may mga test tubes at mga flask na may mga lamang iba ibang kulay. This is indeed a laboratory room. May pumasok namang isang babaeng naka lab clothes katulad ng palaging sinusuot ni Dr. Mira.

"Katy, perfect timing." Nakangiting sabi sa kaniya ni Thomas.

"Thomas and," she frowned. "Who is she?!" Sigaw niyang tanong kay Thomas. Tinaas ni Thimas ang dalawa niyang kamay.

"Babe, ikaw lang mahal ko. Alam mo yun." Pfft. Hindi ko alam na may ganitong side si Thomas. Para akong matatawa. "Nandito ako sana para magamot siya. She can't face the Headmistress looking like that." Pero nakatingin parin si Katy na iyon kay Thomas. "Promise! Sure to God. Honesto." Sabi ni Thomas sabay gawa mga signs ng pinagsasabi niya kanina.

The lady sighed and headed to my direction. Dinala naman ni Thomas ang mga kailangan niya. Nakita ko ang nga gunting at mga scalpels at iba pang mga kailangan, including injections. I gulped. Anong gagawin nila sa akin.

"I'm Katy, a doctor here. Humiga ka para matapos na to agad."

"A-anong gagawin mo?"

"Huwag kang mag-alala, tatahian lang naman kita at may kukunin lang." Sagot niya and Thomas suddenly went outisde.

"Dito lang ako sa labas and," he looked at me. "Please don't try to scream." Ngumiti siya tapos lumabas na nga. Nanindig ang mga balahibo ko.

"O, hubadin mo yang ibabaw na uniform mo. Sa sitwasyon mo, dapat patay ka na." She said, puzzled. As long as I can still feel emotions, hindi pa ako mamamatay. But I am aware na nasa kritikal ako na kalagayan ngayon. Si Headmistress kasi eh.

Hinubad ko na ang pang-ibabaw ko na uniform at napangiwi ako sa skait ng katawan ko. Kotang-kita ang mga saksak ko buong katawan. Puno din ng dugo ang uniporme ko. At hindi ko magawang magalaw ang right ark ko dahil bali ito, try to move it even just a second, mamatay ako sa sakit. May pinasuot siya sa akin na isang hospital clothes.

She wore the gloves at sumuot ng goggles. Parang isang machine lang ako na mechanical ah. May injections siyang tinurok sa akin, mga tatlo. Doctor ba talaga ang babaeng to?

"Healer ka ba talaga?" Tanong ko. Anaesthesia lang naman yung laman ng mga injections.

"No I'm not." Nagulat ako sa sinabi niya at muntik na talagang bumangon pero dahil sumasakit ang katawan ko huwag nalang.

"Are you kidding me?!"

"Huwag kang mag-alala, I'm good at stuffs like this. Pero wala talaga akong ability."

Magsasalita na sana ako nang takpan niya ang ilong ko nang kung ano. A mask na may mga tube at may pumapasok sa aking hangin. Unti-unti ko namang pinikit ang nga mata ko dahil nandun. Bahala na kung ano ang mangyayari sa akin. To think that I'm in a hurry dahil pinatawag nga ako ni Headmistress.

Minuklat ko ang mga maga mata ko nang nakalutang lang ako sa hangin. At lahat ay puti, may mga kulay din naman, pero alam niyo yung feeling na lumulutang ka sa langit? Ang may mga puting clouds at blue na sky? Yan ang paligid ko ngayon eh. Sabi na ngaba, palpak ang doktor na yun. Eh namatay ako eh! Sa langit na ako ngayon!

"Ke'ala..." may narinig akong tumatawag sa akin at lumakad ako papunta sa boses na yun pero parang wala naman. Ano ba yun? Diyos na ba yun?

"Ke'ala....bumalik ka na." May sinabi pa siyang kung ano pero hindi ko marinig.

"Umm...pwede pakiulit? Diyos ka ba?" Nandito kaya si Hoy? Ay ang tanga mo Ke'ala! Hindi nga siya patay, buhay siya pero parang patay lang! Kaya hindi kapa pwedeng mamatay.

"Bu...na....sa isl...Ke'ala." Sa sobrang lakas ng hangin sa dumaan hindi ko ulit narinig. Sino ba yun?!

My heart was pounding hard nung minuklat ko ang mga mata ko. I jolted awake kaya bigla akong napa aray at bakit ngaba ako mapapa aray? Ay tama tama! Tinahi nga pala ng doktor na yun ang mga sugat ko! Tinaas ko ang hospital cloth na sinuot ko kanina at medyo nagulat na wala ng mga bakas dito. Ang kamay kanan kong kamay ay may nakapalibot ditong bandaid at ganoon din sa mga daliri ko. Pero parang okay na naman eh. Pero medyo masakit parin ang katawan ko.

"Mabuti naman at gising ka na." Sabi ni Thane. Walang bakas ng emosyon ang makikita sa mukha niya. What the hellish hell is wrong with this guy? Bagong style niya na naman sa akin?

"Ke'ala, how's your injuries?" Si Headmistress na ang nagtanong. Nasa isang kwarto ako ngayon. Bumukas ang pintuan at may isang lalake ang nandun. Naka suot siya ng lab clothes at may salamin din na sinusuot. Parang ka-edad nga lang sila ni Headmistress eh.

"She'll be fine." Sabi nung lalake.

"Paano si Jass?" Tanong ko and the Headmistress frowned.

"Hindi namin siya makita. Si Thane na ang nagsabi na nakalaban niya ang isa sa mga Black Clan, at nakatakas ito." I looked at Thane who nodded. May iba talaga sa kaniya.

"Nakakainis."

"It wasn't your fault. Even if you went after her I doubt na maabutan at mahahanap mo siya agad. She's somewhere in that forest near the Jakarta River." Headmistress said.

"Sinong naghahanap sa kaniya?"

"The knights are looking for her at ilang oras ka lang naman nakatulog." That man said. Napansin niya siguro na nakatitig lang ako sa kaniya. "Ah right, I'm Ruze. The one who healed you. Healer kasi ako."

"Eh saan na yung isa?"

"Katy. Your heart stopped for few moments dahil sa kung ano ano ang ginagawa niya. And she's not really a doctor. She's my apprentice." Ano?! What the hellish hell?! Isang amateur ang muntik nang makatapos sa buhay ko?!

Lumabas na silang lahat at magpahinga daw muna ako. Naiwan si Headmistress na nakatingin lang sa bintana. Looking at the window, the sun was already rising. Dahil sa salamin ng bintana, nakikita ko ang puzzled expression niya. Ano na naman ang pino-problema ng babaeng ito?

"Can you summon those daggers again, Ke'ala?" Tanong ni Headmistress.

That's right. Muntik ko nang masaktan ng sobra si Andrea na wala naman talaga akong planong kalabanin siya ng ganoon. And honestly, wala akong ideya kung bakit bigla akong nagalit sa kaniya the last moment I felt her anger. But I knew that anger wasn't mine, but why thw hell am I angry? And that abiltiy and weapons, those aren't mine as well. What's wrong with me? I wonder.

Sinumon ko ang mga weapons katulad ng ginawa ko kahapon sa labanan. Hindi na ako nagulat nung hindi ko na ito magawa. She sighed as if she has confirmed something.

"As I thought...your ability isn't just Empathy like you said it was." Eh?

"I have no idea. Anyway, paano mo naman nalaman?"

"Some people back at the Academy are being suspicious of you. At yung laban niyo ni Andrea kahapon, I was watching dito nga lang ako."

"Suspicious?"

"They found about your fake background information and asking me for explanation."

"Anong sinabi mo?" She looked at me smiling.

"The battle was intense." Changing the topic eh?

"Pinatawag mo ako dito kahapon na hindi naman mo naman pala ako papayagang hanapin si Jass. Nakakahalatang ayaw mo lang masaktan ang anak mo kahapon." Thinking I was about ro stab her with those ten daggers.

"I'm also a mother, Ke'ala. But you should know that's not ny reason." Well hindi ko alam since my own mother hated my whole existence. "Rest for a while. You can go back to the Academy anytime."

Doon na ako naligo sa may kaartong yun at nandun narin ang mga bagong damit ko kaya nung bumalik ako sa Academy, naka uniform na ako. Habang naglalakad sa hallway papuntang classroom dahil anytime magri-ring na yung bell, mas marami na ang nakatingin sa akin. May iba sa mga tingin nila. And as I passed by them, fear, admiration, and hatred lang ang nararamdaman ko sa kanila.

When I got into the classroom, lahat sila nandito na. Ako lang yata ang wala. Checking my wristwatch, kanina pa ako late, natagalan lang talaga si Professor Will sa pagdating. I sighed and ignored their gazes na may halong galit. Bakit ba sila nagagalit sa akin?

Si Andrea naman na sa tabi ko ay nagbabasa lang. Naalala ko na naman ang nagyari kahapon. I apologized to her, but knowing this lady, sigurado akong mas nagagalit siya dahil nag sorry pa ako. I apologized for making her angry, for surrendering in our match and finally, for using her own ability against her. Naiintindiahn ko and kung ako naman talaga sa posiition niya kahapon ay maiinis talaga ako.

The Headmistress also told me about this ability of mine. She told me not to use it ever again, lalo na kung malalampn talaga ako ng emosyon ng ibang tao at hindi na ito mawawala. Without her permission, I cannot use that kind of ability, whatever it is.

Pero, bakit ba ako sumusunod sa babaeng iyon?

"We'll be having a hunt today. So lahat kayo, sumunod sa akin." Bungad ni Professor Will nung binuksan niya ang pintuan at umalis ulit.

I sighed and followed the rest who's following the Professor. Hunt? Ano naman ang iha-hunt namin? Isda? Bear? O anong klaseng monster na naman to? Hays. Nakakapagod na naman to, sure ako.

Nasa likod kami ngayon hg eskwelahan, kung saan puro kakahuyan lang ang makikita namin. Sa loob ay wala kaming makita, sobrang dilim kasi. May hinahawakan si Professor na parang tablet pero pwede itong ma fold at parang hologram lamang ito. Naalala ko tuloy bigla si Ate.

I shook my head at bumalik na sa present. Nandito prin ang sakit, at ewan ko ba kung bakit hanggang ngayon nasasaktan parin ako kahit hindi naman ako galit. It's funny how often I realise other people's feelings but when it comes to mine, hindi ko alam kung ano ba talaga ang emosyon na nararamdaman ko. All I know is that, most of the emotions I show were not mine, but the others.

"Groups will one by one enter the Blackveil Forest." Akmang nagukat ang lahat na hindi ko alam kung bakit. "Look at this."

May pinindot si Professor na kung ano sa tablet na yan at may lumabas na screen na hologram din sa ere kaya tumingin kaming lahat dito. May mga pangalan at picture ng mga kung aning monsters na hindi ko alam kung animals ba sila o mga halaman. May mga numero din sa gilid ng mga larawan at pngalan ng mga monsters.

"Tandaan niyo ang nakasulat dito. At ang mga numero sa gilid ay ang mga puntos. Paramihan ng nakuhang puntos and that will be added to your cards. Huwag kayong mag-alala, hindi yan ang totoong Blackveil Forest. The real one is more dangerous at mas nakakatakot. But don't underestimate this one. Kahit hindi yan totoo, totoo naman ang mga makukuha niyong sugat."

"There's like five hundred monsters in there. One hour lang ang ibibigay ko sa inyo. And right now the time is already starting. Kaya pumasok na kayo." Dagdag ni Professor.

Akmang papasok na ako dahil nagtataka ako lung bakit ayaw ng iba ng hinawakan ni Andrea ang uniporme ko sa likod.

"And where are you going?" Tanong niya. Duh, saan pa ba?

"Umm sa forest?"

"I can eliminate them from here. Huwag na tayong pumasok." Sabi niya at kahit itago niya man ay hindi niya matatago sa akin ang katotohanang takot siya pumasok. Takot saan? Ah! Sa dilim, obviously.

"Kaya ko din namang gawin yun." Sabi naman ni Iyana while yawning. Hindi siya takot, talagang nabo-bored lang siya at gustong matulog ulit. Minsan naiisip ko kung bakit palaging ubos ang emerhiya nito. Ano ba ang ginagawa nito araw-araw?

"But I can't." Sabi ko and they looked at me.

"You have the same ability as Andrea." Sabi ni Iyana.

"That's not true. Anyway kung ayaw niyo edi ako nalang. Bahala kayo jan." May ano ba talaga ang nasa forest nato?

Habang naglalakad ako, ramdam kung sumunod sa akin ang dalawa at ang iba ay isa isa nang pumasok. Ang dilim nga dito sobra. So Andrea naman kanina pa nanginginig sa takot. Saan na napunta ang matapang at over-confident na babaeng kilala ko? While si Iyana ay nabo-bored na nakatingin sa paligid. Walang pupuntahan sa buhay to kung palagi siyang ganyan.

May tumakbo yata sa unahan ko kaya natumba ako sa likod at napatumba din ang dalawa dahil nahagip ko sila nung na-out of balance ako. Sakit na nga katawan ko eh. Ano ba yun? Bakit ang bilis naman mg gumalaw ng mga monsters nato? Tumayo na ako pero bigla umilaw ng nakaksilaw na pulang liwanag ang singsing sa middle finger sa kaliwang kamay ko. Ang dalawa ay nakatingin lang sa ring ko. Pinindot ko ang gem at namatay ang ilaw pero nung pinindot ko ulit, umilaw na naman.

"Kanina ka pa pala may ganyan at wala ka manlang planong gamitin to?" Andrea said glaring at me.

"Malay ko ba na makakagawa ng ganito to no." Sagot ko naman.

Tinuon ko na ang pulang liwanag sa dinadaanan namin. At dahan dahan kaming lumakad sa madilim at masikol na kakahuyang ito. Blackveil Forest nga talaga ang pangalan. Itim eh pero parang may kapangalan na cake. Ah ewan ko ba. May naramdaman agad akong papunta sa likod namin.

"Andrea sa likod mo. 2 o'clock." Tumalikod agad si Andrea and stepped on the ground.

May narinig kaming alingulngol ng kung anong aso. At base sa ingay nito, isa yata itong lobo. Base kanina sa hologram na screen, ang lobo na yun ay tinatawag na Warbeasts. Dahil bukod sa malaki na sila, at malalakas pa kumpara sa ordinaryong lobo. Sad to say five points lamang ito. Pero okay narin yun kesa sa wala.

At ngayon, may plano na akong naisip. This ligh is attracting the monsters papunta sa direksyon namin. We could just stay here and wait for the monsters to attack than to roam around.

"Andrea at Iyana, magpalabas kayong dalawa ng maraming—" hindi ko na natuloy ang sinabi ko nang nagpalabas na si Andrea ng isang daang daggers at si Iyana naman ay isang daang bullets. Edi kayo na.

"We get it. Just don't order us around." Sabi ni Andrea na ikinangiti ni Iyana. Natutuwa pa ang isang to eh.

Pinikit ko ang mga mata ko para mala-concentrate habang binabandera ko ang liwanag na nangagaling sa ring ko. And as expected, marami ang nagsidatingan. Hindi ko na mabilang kung ilan sila na papunta sa amin ngayon. Pero pinapalibutan kami ngayon habang papunta sila sa amin. Halata narin dahil sa mga tunog ng mga paa nila.

"Let loose." Sabi ko at sabay ng dalawa binitawan ang mga lumulutang na nga bala at daggers nila.

Gumagana nga ang plano dahil isa isang nawawala ang mga nararamdaman kong emosyon. Nagpatuloy lang ang plano namin hanggang sa hindi na kinaya ng dalawa. Dahil ilang ulit na nila pinapalabas ang mga weapons nila. Humihingal naman ang dalawa nung sinabi ko na okay na. Ang galing na sana nun eh, wala lang talaga silang endurance. Well hindi ko naman masasabi na meron ako nun.

"Ta....tama na siguro yun..." hinihingal na sabi ni Iyana.

"Ilan na ba ang....napatay natin?" Ganoon din si Andrea.

"More than a hundred or two." Napaupo ang dalawa and sighed in relief. Akala ba nila sila lang ang napapagod? Grabe no?

Umupo din ako at gusto ko nading matapos to. Pinatay ko nadin kanina pa ang liwanag sa gem ng ring ko.

"Napagod ka na nun?" Tanong ni Iyana. "Eh yun lang ang ginawa mo ah." Hindi niya makapaniwalang sabi sa akin ng harap-harapan.

"Subukan mo kayang walang tigil na ipalabas ang spiritual energy mo habang bumabalik naman sayo agad ito. Tignan natin kung kakayaning ng maliit mong katawan." Saad ko naman sa kaniya.

"Sinasabi mo bang maliit ako ganoon?" Eh totoo naman ah. She's shorter than both of us. Pero hindi naman ganoon kaliit.

"Hindi ba totoo?" She stood up kaya ganoon din ako. Oh hindi ba? Mas mataas ako sa kaniya.

"Porque mataas ka lang eh!" Parang bata to si Iyana.

"Eh mataas naman talaga ako eh."

"Eh ano naman ngayon?"

"MAGSITIGIL NA NGA KAYONG DALAWA!" Sigaw ni Andrea na nag-echoe talaga sa buong forest. Napatakip kaming dalawa ni Iyana sa sigaw niya. Highblood naman tong isa.

Tumingin kaming tatlo sa isa't isa sending each other death glares. Tumingin kami sa itaas at may lumabas na malking hologram na screen. Nangunguna ngayon ang grupo namin with 257 kills ang iba naman ay more than 100 lang. 40 nalang ngayon ang natitirang monsters and looking at the clock running beside it, may twenty minutes pa kami.

"Ready for another round?" Tanong ko sa kanila at tumayo na si Andrea.

"Actually, isa nalang ang natitira. Ang Serpent nalang ang natitira which is 40 points na makikita lang sa cave. Mukhang kontento na ang iba sa puntos nila, kaya walang umaatake nito." Sabi ni Iyana.

"Then let's go." We watched Andrea who started walking in front of us. Napansin niya na hindi kami nakasunod kaya tumalikod siya sa amin. "What?"

"Sigurado ka?" Tanong ko. Madalim dun sigurado ako.

"Yes. Kaya dalian niyo nang dalawa para matapos nato!"

Naha-highblood na naman ang babaeng to kaya sumundo nalang kami ni Iyana. It took us like three minutes bago mahanap ang kweba. And like I expected, madilim nga ang sa loob, mas madilim pa sa forest mismo. Papsok na sana ako ng hinawakan na naman ulit ni Andrea ang uniporme ko.

"I um...kinda changed my mind." Nagpalabas si Andrea ng halos 50 daggers na naman. "I can eliminate that snake from here."

"Don't be stupid Andrea. Anong gagawin mo kung may mga studyante jan sa loob at hindi maka-ilag sa mga pambabato mo ng daggers?" She sighed while I said that.

Umilaw ulit ang ring ko at nilibot namin ang paningin namin. Nakasunod parin ang mga daggers ni Andrea sa taas namin. Naka-ready na. Si Iyana naman kanina pa nagya-yawn. So in the end wala ng umangal at pumasok na kami.

Habang naglalakad nararamdaman namin ang makapal ng hangin dito. Bukod sa sobrang dilim ay mahirap ding huminga. Kailangan na naming matapos agad to. Originally, pinilit ko lang naman ang dalawang pumasok para marakot tong si Andrea. Pero hindi ko ine-expect na magiging mas mahirap pala to.

Natumba ako at natamaan yata ang gem kaya namatay ang ilaw. May kung anong kumagat sa paa ko at narinig ko namang napasigaw si Andrea dahil sa gulat. Hindi naman masakit eh parang kagat lang ng langam, pero ganoon narin, mahapdi. Pinaandar ko agad ang nagmimistulang flashlight namin. Kinuha ko ang maliit na ahas na kumagat sa akin. Base sa nabasa ko noon ang mga ahas lang na may fangs na pula ang may lason. Tinapon ko na ang ahas at tumayo.

"Maraming ahas dito. Mahihirapan tayong mahanap ang Serpent mismo." Sabi ni Andrea.

May narinig kaming mga galaw at huni ng mga ahas. Sinundan namin ang ingay na iyon at dead end na kami. Iba yata ang nilikuan namin. We turned around para bumalik ng may isang napakalaking ahas ang bumungad sa amin. Spbrang laki ng ahas, tapos pito pa ang ulo. I gulped. This can't be true.

Nagpalabas na si Andrea ng nga daggers na ay si Iyana naman ay mga bala. Sabay nila itong pinapunta sa ahas. I heard a loud shriek coming from the snake itself at nung nawala na ang usok, nagult ako na nandun parin ang ahas na nangangalang Serpent. Pito sila, pero isa lang ang pangalan, natural siguro since iisa lang ang katawan nila. Pero ang creepy parin.

"Keila, anong plano?" Tanong ni Iyana. Na realise siguro nila hindi gumgana ang weapons nila. Pero teka nga, bakit ako ang iisip ng plano?

"Si Andrea ang tanungin mo." Andrea looked at me.

"Bakit naman ako? Eh wala nga kayong maisip eh, ako pa ba?"

Magsasalita pa sana si Iyana ng bugahan kami ng mga ahas ng itim na kung ano. Inilagan namin ito at napunta kaming tatlo sa iba't ibang direksyon. Ako lang ang medyo makakakita dahil ako lang ang ilaw ngayon. Bigla naman akong napaubo at hurapnna hirap huminga. Ganoon din ang dalawa.

"Ang kapal ng hangin!" Sigaw ni Iyana at nag summon ulit ng mga weapons niyang mga bala tapos mga baril pa at sabay pata sa ahas. Hindi siya tumigil at nakisabay narin si Andrea. Edi sila na ang magaling.

Sinangga ng Serpent ang ayake ng dalawa gamit ang itim na bagay na ibiniga ng mga ulo nito. Natunaw ang mga weapons ng dalawa at hindi namin ngayon alam kung paano mamatay tong isang to. Tumingin sa akin ang isang ulo at binugahan ulit ako pero umilaga ako hanggang sa napatago ako sa likod ng malaking bato. Hindi pinansin ng Serpent ang dalawa kong kasama at ako ang pinuntirya. Ay shemay! Ako nga pala ang may ilaw dito. Bakit ba naa-attract ang mga monsters dito sa liwanag?

Ay ang tanga mo talaga Ke'ala. Tinawag nga tong Blackveil Forest dahil walang liwanag dito, at siyempre bago sa kanila ang liwanag kaya naa-attract sila. Hays. Ano ba ang dapat gawin? Habang gumagalaw ang Serpent dahil hinahanap ako, napansin ko ang paggalaw ng mga bato sa kweba, no ang buong kweba mismo ay yumayanig.

"Hoy kayong dalawa!" Sigaw ko at nahanap nga ako hg Serpent. Eh no choice eh. Ayaw ko namang mamatay dito no. "Umalis na tayo dito!"

Bahala na sila kung ayaw nilang umalis pero ako lalabas talaga dito. Pinatay ko ang ilaw at naramdaman ko naman ang dalawang nakasunod sa likod ko. A minute or two, may nakita nadin kami sa wakas na lagusan. Pero ramdam ko na nakasunod parin sa amin ang Serpent kahit malayon na kami aa kaniya. Nang makalabas kami sa kweba, tumingin ako sa dalawa.

"Wasakin niyo ang kweba. Bilis." Nainis yata si Andrea dahil inutusan ko silang dalawa pero ginawa naman nila.

And so in the end wasak na wasak ang kweba. Wala narin kaming nakitang Serpent kaya siguro ay patay na ito. We all sighed in relief at lumabas na ng forest. Kami yata ang huli pero looking at the hologram screen kami naman ang may pinkamataas na puntos.

"Muntik na kayo dun ah. 297 points. Each of you will receive that points in your cards." Then I saw Professor Will looked at me. Or was it just my imagination. Ah bahala na.

"Class dismissed. Keila, maiiwan ka." I knew it.