What A Preparation

Papunta kami ngayon sa bahay nina Iyana. What I know is sikat ang pamilyang Klein sa buong isla that they even had connections sa ibang isla. In other words, she's one rich kid. But the way she often acts, parang hindi halata.

Napatigil kami ngayon sa harap ng isang malaking gate, hindi ko makikita ang sa loob dahil sa laki nito. May pinindot si Iyana sa may pader na bilog.

"Si Iyana 'to." Sabi niya at ilang minuto ang lumipas ay bumukas din ang gate. Automatic yata ito.

Pumasok kami at agad namang sumara ang gate sa likod namin. Sa ngayon ay naglalakad kami sa daanan kung saan sa gilid ay puno ng mga bulaklak at kung ano pa. Like a garden. Pansin ko din ang daming tao ang naka tuxedo sa kanila ang nakabantay sa paligid na may partner pang mga aso. I'm quite surprise.

At the end of the path, may malaking bahay ang nakahintay sa amin. Umakyat kami sa may hagdanan bago buksan ang double doors, there it revealed a man. Ngumiti lang siya sa amin at hinayaan kaming pumasok.

To my surprise, nawala ang supposed appearance nina Andrea at Iyana, bumalik sila sa kung ano sila originally. Naka uniform na sila. But me, looking at the transparent vase, hindi ako bumalik sa dati. Hindi ko alam but that seemed to be a relief for me.

"May magic barrier dito sa bahay. Anything will fade the moment you step in here. Mukhang malakas ang ginamit ng witch na iyon sa iyo." Wika ni Iyana with a smirk. I just rolled my eyes.

Ang usually bored look at walang motivation na si Iyana ay umiba. The moment we stepped in this house, parang iba na talaga ang vibe na pinapalabas niya. More like, a fine lady.

"Miss Iyana, gusto niyo po ba ipaghanda ko kayo ng tea ng mga kaibigan niyo?" Tanong ng lalaki.

"Ah, yes please." Iba nadin ang boses niya. Naging lady-like na talaga siya. Hindi obvious na isa siyang makulit at immature na bata. "Ah, this is Martino, ang head butler ng bahay." She said with a fine smile. Iyana don't usually smile. She always had this bored expression on her face. It's creepy.

"Ikinagagalak kong makilala kayo. Ito ang unang beses na may dinala siyang kaibigan." Natatawang wika ng butler at umalis nadin.

"Iyana, if only you could act like this even in school." Sabi ni Andrea.

"Oh shut it. Makinig nga kayo, walang nakakaalam kung ano ako sa skwelahan, naiintindihan niyo ba?" Oh the usual her. "My family thinks I'm not into fights and violent stuffs like that. I'm a lady and I should remain that way since ako lang ang isang babae na anak sa pamilya."

"So hindi nila alam na isa ka sa pinakamalakas na studyante sa Academy?" Tanong ko.

"Of course not. They think I'm just the normal popular kind of student. So don't you dare say anything that would ruin their image of me."

"Bakit naman?" Again, I asked.

"Because they wouldn't like it." Ramdam ko na may iba pang meaning sa sinabi niya pero hindi na ako nagtanong. Hindi ako chismosa no.

Napaupo kami sa mamahaling couch at sabay naman kaming hinandaan ng mga maiinit na vanilla tea at freshly bakes cookies. Nahihiya akong kumuha ng cookie kaya uminom nalang ako ng tea. And shems, ang sarap nito.

"Iyana! Mabuti naman at mukhang maayos naman ang kalagayan mo. I kept sending you letters saying to visit here often. Oh, you even brought friends." May isang lalaki na nakasuot ng formal suit ang bumaba mula sa hagdanan, he is very handsome actually. He seems to be around 20 or something.

"Brother Ian, matagal ko nang gusto bumisita sa bahay. Wala lang talaga akong panahon. Mukhang maayos din ang kalagayan mo." Nakangiting wika ni Iyana as Andrea and I stood up.

"Oh, well if it isn't Andrea De la Valliere, we're honoured to have you in our household. I'm Ian Klein, Iyana's older brother." He said bowing his head a little at ganoon din si Andrea.

"Your sister has done many good things for me Sir, thank you for having me." Well other than you two fighting, hindi ko alam kung ano tong mga 'good things' na 'to. Ian Klein's gaze shifted to mine. His eyes widened.

"My, what a beautiful lady." Kinuha niya ang kamay ko at hinalikan ito, a formal way of greeting. I fought the urge of rolling my eyes and bend my waist a little as a formal way of accepting a greeting. "May I know your name, Miss?" Kinuha ko na ang kamay ko sa kaniya at pinilit ang sarili kong ngumiti. Darn, I want to punch him.

"Lilliana Liya Devin." Sabi ko nalang. His eyebrow lifted. That name may be weird. But I just made it up. Mahirap na kung malaman niya ang pangalan ko.

"Devin? That's familiar. Are you acquitted with Romeo Devin, perhaps?" Huh? Sino naman yan? Iyana somehow felt my uneasiness kaya nag clap siya ng kamay niya to attract his brother's attention.

"Brother, please. Let's not talk about business here, okay? Well, while I'm here I'd like to greet Father."

"Ah, wala si Dad dito unfortunately. He's on another island, business meetings. While our older brother Lian is with him." Paliwanag ni Ian Klein. Bumalik ang tingin niya sa akin.

"Miss Lilliana, if you don't mind," well I mind! Kinuha niya na naman ang kamay ko. "Do you want to marry me?" I can feel their shockness around me. Sino ba naman ang hindi? Duh! Ngayon ko lang kaya siya nakilala! At isa pa, matu-turn off lang siya sa akin kung makikita niya ang totoong itsura ko.

"Brother!" Suway ni Iyana na hindi makapaniwala sa sinabi ng kuya niya. I just let out a forced smile to hide my annoyance.

"Sorry, Mr. Klein, but I believe I had to turn down that offer." Hindi ko alam kung bakit akmang nagulat siya. If he thought I'm one of those die-hard girls out there na magpapakamatay na ngayon sa sitwasyon na ito, well he's wrong. Agad ko na namang ulit kinuha ang kamay ko sa kaniya.

"W-why? I could give you anything you want! All you have to do is marry me." Hindi ko na napigilan ang sarili kong matawa.

"Ian Klein," pinakita ko sa kaniya ang ring sa kaliwang kamay ko, especially in my middle finger. Yung ring na may gem sa loob, which changes colours at certain circumstances. Ngayon ko lang 'to nilagay sa middle finger ko. "You see this beautiful ring, I'm already engaged. And I believe this could cost a whole island." Again, nagulat silang lahat. Ngumti na lamang si Ian.

"W-well, I apologize for taking advantage of you, Miss Lilliana Devin. So, who's this lucky man?" I didn't expect him to ask that kaya hindi ko alam kung sino. If I just make some made-up names here may posibilidad na magpapa-background check siya.

To my relief, hinila na ako ni Iyana palayo sa kaniya. Without any words, hinila niya ako habang naglalakad siya pataas ng hagdan sa likod ko nakasunod si Andrea. Until we entered a room at sa sobrang laki nito, mapagkakamalan ng buong bahay.

Binitawan na ako ni Iyana at napaupo naman si Andrea sa sofa. May sofa siya sa sarili niyang kwarto. I can tell it's hers because of the paintings of different guns sa pader.

"Okay Keila, what the hell was that?!" Tanong ni Iyana.

"Ako dapat ang tatanong niyan sayo, what's with your brother anyway?!"

"Seriously though, hindi mo na kilala kung sino si Ian Klein Keila? He's a damn one rich and well-respected guy inthe society. Walang hindi nakakilala sa kaniya." Andrea explained.

"Wala akong pakealam kung sino at kung ano man siya. But I'd like to punch that guy in the face." Iyana sighed.

"Well, totoo ba?" Tanong niya.

"Na ano?"

"Duh! Kung engage ka na ba talaga o hindi." Andrea blurted.

"Of course not! Who would even marry me?"

"May punto ka naman jan. But that ring, sigurado ka bang ganoon kamahal yan?"

Ayaw nilang maniwala? Tinuon ko ang ring sa nakabukas na bintana kung saan may nagmumulang liwanag ng araw, at ang pulang gem ay unti-unti itong nagiging kulay ng ginto. Kinuha ko naman ang isang basong tubig at binuhos ito sa kamay ko kung saan ang kulay ginto ay nagiging bughaw. Then isinara ko ang bintana, kaya biglang dumilim ang kwarto. The two of them were just looking at the ring.

Biglang may lumabas na ilaw na bughaw dito, but that's not all. Makikita mo ang iba't ibang uri ng isda na lumilitaw sa ere. Kulay bughaw ang mga ito, as if lighting this dark room. Hindi ito ang unang beses na ginawa ko 'to, Jarvis and I used to look at this view every night. I frowned at biglang tinakpan ang ilaw ng kamay ko. Then, soon it returned to its normal comour red.

"Wow......I feel rejuvenated. Unang beses kong nakita iyan." Iyana said.

"That gem, ayon sa mga articles isa yan sa pinaka rear na gems which could cost billions of golds, a whole island. Pero balita ko matagal ng extinct ang gem na iyan, just after the War of the Worlds, wala ng natirang ganoon." Andrea explained. Matalino talaga siya. But in our hidden island, maraming ganito doon.

"Not really extinct. You just have to look for it." I looked around. "Anyway, I've never seem your mother."

"Ah, she's sleeping under the dirt." Wika niya na may halong lungkot. So she's dead.

"I'm sorry for asking."

"In exchange sa susunod dadalhin ko kayo sa bahay." Andrea said with a smirk. She's trying to show off again. We sighed.

"What about you Keila, we'd like to go to your place next." M-my place? Ah I don't think that's possible. Even if I were to bring them back in the island, they don't belong there.

"Lumaki ako sa orphanage. I don't suppose you want to go there." Alam na nilang kadalasan akong nawawala dahil sa mga missions, pero wala silang alam kung bakit, or else they'll question me about it.

Bahagyang napatingin ang dalawa sa isa't isa. I can sense their feelings that as if I'm lying. Well I am lying. Pero mukhang may alam pa silang iba.

"Really?" Pagbibiro ni Andrea as if testing me. I frowned. Mukhang may alam nga sila and that's not a relief at all.

"Anyway," I was trying to change the topic. I don't want them to discuss things about me any further. "What are we going to do here exactly?"

"May ilang oras pa bago mag-umpisa ang main event, at isa pa, ayaw kong maglakad sa bayan as your servant." Sagot ni Iyana.

Tumayo siya at may pinindot na mata ng isang maliit na statue sa may ibabaw ng fireplace, at bigla namang umiba ang apoy sa loob at pumaibabaw ito. Pinalitan naman ito ng isang pintuan. She reckoned us to get in kaya pumasok kami sa pintuan at tsaka din naman siya pumasok sa loob.

I was rather surprise ng makita ang space sa loob, it was more of like an elevator. Iyana pulled a lever down at napahawak ako sa may pader nang naramdaman kong parang pumapailalim kami. After a minute, may narinig kaming maliit na tunog at tumigil ito. The door automatically opened.

It revealed a wide room, the whole room was white. It reminded me of the White Room back in the Academy. Sa gitna ng malawak na kwarto ay may maliit na square sa sahig, Iyana stepped on it at may lumabas na lamesa dito na kulay puti din. Lumapit naman kami dito.

"This place is my own personal space. Si Martino lang ang nakakaalam kung ano talaga ako, so he's the only one who knows this place exist." May pinindot aiyang kung ano sa mesa at may lumabas na iba't ibang weapons sa pader which took me by surprise.

"Are we having a battle now?" Andrea said with enthusiasm.

"I want to prepare for the main event. Or at least, get to know lost of weapons. Keila, are you familiar well with that katana?" Hinugot ko ang katana sa beywang ko ang started swinging it around. Yup, I could get used to this.

"Madaling gamitin 'to at magaan." Sagot ko.

"Then..." may kung ano pa siyang pinindot sa lamesa which looked like a keyboard or something at bigla akong may naramadamang papalapit sa likuran ko kaya mabilis akong umilag.

I glared ag Iyana. Eh kung matamaan ako? It was a dagger. She just gave me a shrug. Tss. Patuloy lang ang pagtira ng mga daggers sa akin mula sa mga pader kaya hindi ko alam kung saan tatama ang saan, I'm not that fast. Nailagan ko ang iilan pero mag jan din naman na muntik na akong matamaan.

"I'm doing this to test your aptitude with that katana, at hindi mo ito gagamitin?"

I sighed and stood up straight. Isa-isang nagsidatingan ang mga daggers papunta sa akim, closing my eyes, ginagamit ko lang ang ability para maramdaman ang nasa paligid ko. Not only it could detect emotions, it could also detect anything with spiritual energy.

I swung my sword around and blocked all the daggers with ease na papunta sa akin, sending them to all different places. Muntik nang matamaan si Andrea with that last dagger pero nasalo niya ito na walang kahirap-hirap and she glared at me.

"Are you trying to hit me?" Tanong niya and I gave her a smirk.

"Sa tingin mo?"

Susugod na sana siya nang pinigilan siya ni Iyana. Bilib din ako sa pagka short-tempered ng babaeng 'to despite that confidence.

"Relax. You're next."

May pinindot na naman na kung ano si Iyana at umiba ang paligid. Naging sa isang mabatong lugar kami na halos wala ng puno sa paligid because they have all withered. I could feel the sunlight on my skin dahil sa sudden change of the environment na ito. It's amazing.

"Try using your ability to shake everything up. Gusto mong magmukhang earthquake ang ability mo hindi ba?"

"Huwag mo akong utusan." Iyana sighed.

"Please." Pilit niyang sabi.

"I didn't quite hear that."

"Basta sinabi ko na gawin mo nalang."

"At sino ka naman para utusan ako?"

"This is my place!"

"And so? You have no rights to order me around!"

"My rank is still higher than you."

"Like I said I don't care."

Tinapunan nila ang isa't isa ng masasamang tingin. Ugh, magsisimula na naman ang away nilang dalawa.

Iyana started summoning many guns na lumilipad lang sa itaas niya. Si Andrea naman ay nagsummon ng maraming daggers to match with Iyana's guns.

Mabilis sumugod ang dalawa sa isa't isa at sa nilis ay kaonti lang ang nakikita ko. Habang nag-aaway ang mga weapons nila, at nag aaway din naman ang dalawa. While both are trying to evade each other's attacks. Iyana then summoned a hindred bullets pero isa isa itong sinangga ng daggers ni Andrea leaving a smoke of dusts all over the area.

Napaubo ako dahil sa alikabok at nang mawala ito, ay patuloy parin ang dalawa sa pakikipaglaban, the same pattern. Ramdam ko na hindi ganoon ang 100% power ng dalawa, but that's just merely a half of it. A half pero ganoon na sila kalakas. These two are amazing.

Nagpatuloy ng halos isang iras ang labanan ng dalawa, at ramdam ko ang paligid nila habang ako ay nakaupo lang dito habang umiinom ng maiinit na vanilla tea. Saan ko to nakuha? Habang patuloy ang laban ng dalawa kanina ay lumabas muna ako para kumuha nito.

"Let's....end this...Andrea." Iyana said panting heavily. Of course, isang oras na palabas ng ganoon kalakas na energy.

"Thought...you'll never...ask." Sagot naman ni Andrea na nauubusan nadin ng hininga.

Muling sumugod ang dalawa with their energy remaining and in a blink, napatigil sila sa paggalaw. A moment of silence took place. Ang dalawang daggers na hawak ni Andrea ay nakatuon sa leeg ni Iyana, few inches away from her neck. Ang mga bala naman ni Iyana ay nasa itaas lang ni Andrea, like any second now ay huhulog ang mga ito. It's a draw.

Napatayo na ako sa inuupuan ko at timing din namang naubos na ang iniinom ko. I'd like to get another one later. May pinindot ako ng kung ako na hindi ko alam sa keyboard at bumalik ang environment sa maputing kwarto.

Sabay namang nawala ang weapons ng dalawa at sabay din silang natumba sa lupa. Both panting heavily. Lumapit ako sa kanila and offered each of them bottles of water. They should be grateful.

"Kaya niyo pa ba?" Tanong ko and checked my wristwatch. "There are still three hours bago mag-umpisa ang—" and before I knew it, the two of them were sound asleep.

"Great. Just great."