Captain Jack Holm

"I'm here to help." Ang sabi niya. Sigurado ba siya? Tutulungan niya ang kalaban? Pero hindi ko magawang hindi siya pagkatiwalaan.

"At bakit mo naman kami tutulungan?" Tanong ni Hoy.

"I'm a doctor. Hindi ako makakatulog sa gabi kapag may hinayaan akong taong may sugat o may sakit." Natural naman yan sa mga doktor. Pero totoo man o hindi, minsan ka lang may makikitang doktor na katulad niya.

Tinanggap ni Hoy ang ibinigay sa kaniya at agad pinaliguan ng alcohol ang sugat ko. Muntik na akong mapasigaw sa sakit pero agad ko namang kinagat ang ilalim ng bibig ko. Napapikit nakang ako sa sakit nang pinaliguan niya ito ulit. Sobrang hapdi nito. Na para bang namamanhid na ang leeg ko. I feel sick. Parang lalabas ang kaluluwa ko sa sibrang sakit. Pinipilit ko lang ang sarili ko ma hindi umiyak.

"Okay ka lang?" Sa tingin mo?!

Tinakpan niya na ng alcohol pad ang sugat ko at napa buntong hininga. Actually tama naman ang ginawa niyang biglang pagbuhos ng alcohol sa sugat ko, para hindi ko maexpect ang sakit. Pero grabe, ang sakit talaga kapag nilalagyan mo ng alcohol. Mas okay pa sana kung tubig lang ang ginamit.

"Kailangan nating makatakas dito." Sabi niya.

"Well, sana nga at makatakas kayo. I don't want anyone to get hurt more." Sabi naman ng doktor.

"Hindi mo kami pipigilan?" Tanong ko.

"Why would I? Hindi ako isang pirata. Isa lamang akong doktor na nagtratrabaho dito para matugunan ang pangangailangan ng anak ko sa pinagaaralan niyang Academy. Minsan kasi pinauuwi nila ako para madalhan ko ng pera ang anak at pamilya ko tapos bumabalik agad dito." Academy?

"Pero kung pinapauwi ka nga nila, diba pagkakataon mo na yun para hindi na bumalik dito?" Tanong naman ni Hoy.

"Hindi naman sa gusto kong magtrabaho dito, pero mas malaki lan kasi ang kinikita ko dito at isa pa, tulad ng sinabi ko, hindi ako makakatulog sa gabi kapag may hinayaan akong tao na may sugat o sakit." May pasyente kaya siya dito?

"Sino ba ang may sugat dito?" Taning niya ulit.

"Wala siyang sugat, may sakit siya." Natahimik kaming dalawa ni Hoy. Sino? "Ang ina ng kapitan. Malala na ang sakit niya kaya kahit healer man ako, hindi ko siya kayang magamot ng maayos dahil hindi malaki any spiritual energy ko."

Spiritual energy. Isa yung kinakailangan para magawa mo ang ability mo. Kapag maubos ito, para ka ng patay na hindi makagalaw, tilad ng sabi ni ate sa akin. Pero may iba din daw na kaso kung saan namamatay ang isang ability user kapag nauubos ito.

"Pupuntahan ko lang siya sa kwarto niya. Goodluck nalang sa pagtakas niyo." Tumayo na siya at umalis.

Pinutol naman ni Hoy ang tali sa kamay ko. Kanina pa siya tahimik, para bang may iniisip. Tapos ay umupo kami ng maayos na nakasandal ang likuran namin sa pader. Kailangan nga naming makatakas dito pero pano naman namin magagawa yun?

Tinangal ko muna ang cloak. Napunta ang tingin ko sa may bilog na bintana malapit sa ceiling. Gabi na pala. Ilang minuto na kaya kaming nakaupo na hindi naguusap dito? At ano na naman ang problema ng lalakeng to? Nakakapanibago lang talaga ang katahimikang to. Hindi ako sanay. Sa bahay kasi palaging maingay dahil palagi akong kinukulit ni ate, at palagi naman sila nagaaway ni kuya tungkol sa akin. Hays. Kamista na kaya sina ate? Ilang araw narin kaming hindi nagkikita. Nag aalala kaya sila? Na mi-miss ko na sila. Napa buntong hininga ulit ako at niyakap ang tuhod ko. Makikita ko pa kaya sila?

"Hey, hindi ka ba nagugutom?" Napatingin ako sa kaniya.

"Sa tingin mo? Ilang araw na kaya tayo hindi kumakain."

"Sorry nga pala." Ha? Para saan? "Dahil sa akin nagkaroon ka pa ng sugat." Tapos tumingin siya sa akin. "Sorry din nang dahil sa akin napunta tayo sa sitwasyong to." Bigla kong kinurot ang mukha niya. "A-away! Taffa na nga." Binitwan ko ito nang pumula na.

"Huwag ka ngang mag sorry sory jan! Ikaw nga ang nagdala sa atin sa sitwasyong to kaya panagutan mo at dapat makalabas tayo dito." He nodded. "Saying 'sorry' sometimes only means you're giving up without even trying anything first, so before you say ' sorry' you have to do your best first and prove that you can change everything with everything you got." Napangiti siya sa sinabi ko. Yun kasi ang sinasabi sa akin ni ate at kuya kapag palagi akong pumapalpak sa training nila. "Because you can only say 'sorry' when you've done your best already and so, you can say 'sorry' with a smile."

Ilang oras din kaming nagusap tungkol sa mga ginagawa niya araw-araw. Pero siyempre nagiisip din kami ng mga paraan oara makatakas dito na walang makakaalam. Ngayon ko lang napansin, ang gwapo niya pala kapag ngumingiti siya. Kapag kinakausap ko siya nakakalimutan ko ang mga iniisip kong problema, ewan ko ba kung nasabi ko to noon pa. Kung magsasalita ako nakikinig takaga siya ng maayos, naka focus talaga ang mga mata niya sa mga mata ko. Kapag nakikita ko siyang  ganito parang ang saya-saya ko. Siya kaya, anong nararamdaman niya? I can feel his happiness, and it was almost as if hindi na siya natatakot.

Nagising ako nang gabing yun, or should I say madaling umaga, dahil marinig ko ang mga paghinga ni Hoy malapit sa akin. Tsaka ko nalang narealise na nakasandal pala ang ulo niya sa balikat ko. Bigla nalang tumibok ng mabilis ang puso ko. I mean, siyempre normal lang to dahil buhay ako pero...ano ba talaga tong nararamdaman ko? I feel weird kapag lumalapit siya sa akin.

Humarap ang ulo niya sa ibang direksyon kaya hindi na siya nakasandal sa balikat ko. Bilib ako na kaya niyang matulog ng mahimbing sa sitwasyong to. Kailangan kaya naming umalis dito. Madaling araw palang siguaro around 4, kaya madilim pa medyo ang kalangitan.

Tumayo ako ng dahan-dahan at lumapit sa may mga bakal na bar. Ginalaw ko ang kandado, pero lock talaga to. Kung naging useful lang sana nitong buhok ko kahit ngayon lang. Sa haba ng buhok ko parang gusto ko talagang putulin, pero hindi ko kaya. Naalala ko ang sabi ni kuya na mas lalala lang ang ability ko kapag pinutulan ko to dahil baka daw nangaling ako sa ganoong klaseng pamilya. May ganoon kasi talagang klaseng pamilya sa isla, pero kaonti lang. Is that why he said it was too risky? Hays.

I really wish this darn lock would just open...

Ilang ulit ko ginalaw ang lock, pero hindi parin ito umalis. Hindi naman ako tanga para hindi malaman na hindi matatangal ang lock nato kahit anong iling ko nito. Pero ano ba ang magagawa ko para matanggal to? Kung may isang bagay lang sana na kaya kung magamit. Pero wala talaga eh. At isa pa, ang dilim ng paligid para may makita takaga akong mga maliliit na bagay sa sahig.

Ilang minuto ang nakalipas, wala talaga akomg maisip. Sinipa ko na ng ilang ulit ang bakal na kulungang to para lang hindi ako makatulig ulit, pero sa halip ay nagising ko si Hoy. Tumingin siya sa akin at napatayo. He yawned first and looked at the window.

"We need to get our of here bago pa man magising ang iba." Sabi niya at lumapit sa may bars.

"Paano? E lock nga." Sabi ko. Hinawakan niya ang lock.

"Ha? Eh kung lock to bakit naman to bukas?" Eh sino naman ang bumukas niyan? Mula kanina wala akong naramdamang lumapit.

Uncontrollable ang abilty ko na makaramdam ng emosyon ng iba, kaya kahit tulog ako, talagang magigising ako kapag may naramdamn akong emosyon. Pero sa case ko kanina, nagising ako dahil ang lapit lapit ni Hoy sa akin. Isa lang naman ang maisip ko na lumapit sa amin, ang doktor. Mukha naman siyang tao na gagawa nun. Para akong tanga para hindi ko ma notice na kanina pa pala to bukas. Hays.

Dahang-dahan binuksan ni Hoy ang kulungan, it made an annoying sound. Lumabas kami dito at sinundan na lamang si Hoy, mukhang alam niya yata kung saan kami tatakas. While walking, I sensed nearby emotions other than the guy Imm with. Para siyang nahihirapan, at ang isa naman ay nagaalala. I stopped in front of a door 🚪 for a moment. I don't know, pero hindi ko magawang baliwalain ang ganitong klaseng emosyon. Nahihirapan siya, nalulungkot, at nasasaktan.

I slowly opened the door. I saw a woman lying on a soft bed, at sa tabi nito ay nakita ko ang doktor mula kanina. He was pouring a cup of tea nang mapatingin soya sa akin at muntik niya ng mabitawan ang cuo na hinahawakan niya.

"What are you doung here? Kung tatakas kayo, you need to hurry up." He whispered to me. Havang pumasok na ako at lumapit sa kama, napansin ko naman na may isang emosyon panakong naramdaman. A happy emotion. Napatingin ako sa isang couch sa tabi. It's that coatain Jack Holm kung hindi ako nagkakamali. He seems to be dreaming something.

"Doc, that woman..." pati siya ay napatingin narin sa natutulog na babae na hinga ng hinga ng mahirap.

"Yes, siya ang pasyenteng sinasabi ko. Jack insisted on staying in his mother's room para mas mabantayan niya ito, but since nandito naman ako he doesn't really need ro do that. I guess he's just looking for a reason to watch her mom closely." Upon hearing that, hindi naman siguro ganoon kasama ang kapitan ng mga pirata.

"Lumalala po ang kondisuon niya." Sabi ko.

"I know. Nagi-guilty nga ako na wala akong magawa. I wanted her to be well so badly." Sabi ng doktor.

"Ano po ba ang kailangan niyo para magamot siya? Anong klaseng gamot? Herbs? Or—"

"Kung iyon lang ang kinakailangan para magamot siya, matagal na naming nagawa yun. Sa dami ng kayamanan ni Jack sana matagal na niyang nagamot ang ina niya, pero kahit anong gawin niya, kahit sino man ang bayaran niyang healer, hindi nila kayang gamutin ang nanay niya." I feel bad, or sad rather. Wala din oalang silbi ang kayamanan niya kung hindi niya manlang mapagamot ang nanay niya.

"Jack became a pirate and found many hidden treasures para lang magamot ang ina niya, he worked so hard to become the captain not because his father wanted him to. But all those treasures....we all know that there's nothing to be done about her condition dahil mas lumalala lang ito. Eight years old palang yata si Jack nun nang nabulag ang ina niya or I'm not even sure, but her mother never saw him grew up or saw his face for many years." Ang lungkot naman talaga ng kwento nila. I feel guilty for some reasons. Maraming tao ang masaya at walang oake sa mangyari sa kanila ngayon, while these persons are trying so hard to gain that happiness even just a little bit of it.

"We need large amount of spiritual energy to heal her, and we need a single life of an ability user sa dami mg kinakailangan nito, or one life isn't even enough. Since I'm a healer, I can transfer those spiritual energy to another person and generate it to some sort of medicine kind of energy. But we cannot simply sacrifice two people jsut ro save one life. Bilang isang healer, hindi ko magagawa yun. Jack may look like a person who would kill, but he's not. I've been with him for more than four years kaya kilalang-kilala ko siya. Alam niya na hindi magiging masaya ang nanay niya kung sinayang namin ang dalawang buhay oara maligatas lang siya. And that would only make Jack depressed, kaya hindi niya kayang gawin na magsakripisyo ng dalawang buhay." I wanted to help them so badly. But I don't want to die just yet. But there is one thing we could try.

"I've got an abiltiy to sense any emotions around me, and it's uncontrollable. So araw-araw nagpapalabas ako ng spiritual energy na ito lalo na kung madami ang tao, pero hindi ako nauubusan." Biglang napatingin sa akin ang doktor.

"You mean you...."

"Yes, I have a large amount of spiritual energy. Hindi ako sure but I can bet on it." Seryoso kong sabi.

"But we can't just act rashly. Hindi tayo sigurado kung mataas nga ang lebel ng spiritual energy mo, you can die." I frowned dahil sa mahirap ang desisyong ginagawa ko ngayon, but after hearing what he told me about sa piratang yun at sa nanay niya, I can't help but to feel this way.

"No, hindi ako mamamatay. You can bet your lfie on that." Napabuntong hininga siya.

"You don't need to help an enemy." He said.

"Then I can stop treating them as an enemy." There was a moment of silence bago niya pinatong ang kamay niya sa ulo ko at ginulo ang buhok ko.

"Then I will bet my life on you, na hindi ka mamamatay." Ngumit siya at hinawakan ang kaliwang kamay ko at ang isa niyang kamay ay nakahawak sa ulo ng pasyente.

"Το φως του φωτός σας υπορεί γα φω τίρεί το φως σας το υογοπάτι του σάκοτους και υπορεί αυτη η ασθέγεια γα τελειώσει και γα δώσει στογ άγθρωπο αυτο στα δεξιά μου την ηρεμια και την ψυχη. Ω, αγιο φως το ρωτώ!" Sabi ng doktor na naka pikit na parabang naka concentrate talaga siya.

(AN: lol ang hirap nun! Ang hirap e type ang every letter jan na nakatingin pa sa google translator haha 😄 at greek pala yan in case na may mag tanong. And hindi po yan kung ano ano lang, may menaing po talaga yan, hindi ko na lalagay. Kahit ako nga nakalimutan ko na ang meaning eh hehe.)))

Wala akong maintindihan sa mga sinasabi ng doktor, pero paulit-ulit niya itong sinabi at sa isang iglap, nakaramdam ako ng kung anong bagay na humihila palabas ng spiritual energy ko. Patuloy lang ang pagdaloy ng energy ko papunta sa pasyente, pero habang tumatagal din ito, nanghihina nadin ako. Ilang minuto pa ang nakalipas, patuloy lang na dumadaloy ang energiya palabas sa katawan ko, lumalabo nadin ang paningin ko. I feel dizzy all of the sudden. Tumutulo na ang dugo sa ilong ko kaya pinahidan ko ito gamit ng isang kamay ko. Ang domtor paruloy lang na nagsasalita na nakapikit parin ang mga mata.

Another few more minutes, I can't barely feel my left arm. Parang namamanhid ako. Patuloy din ang tulo ng pawis ko, and I feel really sick right now. Tumigil na ang doktor ng napansin nito na wala na ako sa tamang kondisyon. He let go of my left arm kaya ako napaupo sa sahig na hinang-hina na at nahihirapang huminga.

"Itigil na natin to, hindi mo na kaya." Pero hindi ko pa alam kung tama na ang ginamit niyang spiritual energy ko. Pero hindi ko masabi sa kaniya to dahil sa sobrang hina ko na.

"B-but that.....isn't re-really enou—" I coughed and coughed at nagulat nalang ako na dugo na ang lumabas. Darn.

"I never said it wasn't enough." Napatingin ako sa doktor. Ibig niyang sabihin—

Biglang bumukas ang pintuan, it was him. Si Hoy. Akmang nagulat siya nang nakita ako at mabilis na itinayo. Inalayan niya ako at inilagay ang braso ko over his neck at tinulungang makatayo.

"Ano sa tingin mo ang ginagawa mo ha?!" Galit niyang sabi.

"She has to rest—"

"Sorry, pero wala na kaming oras. Pasilat na ang araw, this could be our last chance on escaping." Natahimik nalang amg doktor.

"Then be careful." Aalis na kami nang madatanan kami ni Jack nang gumising ito. He stood up from the couch quickly at lalapit na sana sa amin ng pinigilan siya ng doktor. "Bilisan niyo na!" Sabi niya.

"Doctor! What do you think you're doing?! Why are you letting them escape?"

Habang pinipigilan niya ang kapitan, mabilis kaming nakaalis sa kwartong iyon at mabilis na nakarating sa may deck kung saan kami dinala kahapon. Marami na rin ang nakakita sa amin kaya marami na ang naghahanap sa amin.

"Jump." What? He's telling me to jump from here papunta sa tubig? I don't know how to swim in case na may plano siyang languyin ang buong dagat despite the fact that I live on an island.

Kinuha niya ang kamay ko at tinulak papunta sa tubig. Nagulat ako kaya hindi na ako nakapagready. My body hit the water and I felt shiver ran down my spine nang maramdaman ko ang malamig na tubig. Sumakit ang likuran ko nang bumagsak ako ng biglaan sa tubig.