First Combat Training

And so I found myself yawning on the first day of class. I sighed habang lumalakad ako patungo ng classroom. Sino ba naman kasi ang hindi mapapagod? My two other roommates and I just slept almost TWO am in the morning dahil lang sa paggawa ng report kung bakit sira ang mga gamit sa kwarto at ang kwarto mismo. Then we had to write another dozen of reports para mag request ng bagong mga appliances. Then another report kung bakit kami naga-away in the first place. Sinulat nalang namin na sa lugar kasi kung saan ako nanggaling, uso sa amin ang ganoong klaseng greeting kaya hindi kami talagang naga-away. Sa sinulat namin, siguro isang libro ang kapal nun.

Habang naglalakad, napansin ko ang mga matang nakatingin sa akin. Ah, oo nga pala. Mukha parin akong multo sa itsura ko. Ang haba haba ng buhok ko na abot sa tuhod at ang bangs ko na tinatakpan na ang mukha ko, dagdagan pa ng uniform na kulay itim na long sleeve at skirt with a red ribbon, sa appearance ko parang multo nga talaga akong bumalik to haunt other students. I hate the idea that's building up in some students' minds. They even started another rumour about what happened yesterday in the room and now they are starting another set of rumour about my appearance.

Lahat napatingin sa akin nang pumasok ako sa kwarto. Ang iang babae nabitawan niya pa ang mga hawak niyang gamit nang nakita ako. Ang kaninang maingay sugurong classroom ay ngayon ay puno na ng tahimik as if an angel has passed. But in this case, isang multo na ang nakita nila. Tinignan ko ang isang lalake na nagdadalawang-isip pa na kunin ang cross niya na nakasabit sa leeg niya. I glared at him at napa-atras siya ng konti. Gamitin ba naman sa akin ang cross niya!

I ignored all of them habang pumunta ako sa likod at uupo na sana sa may silya na malapit sa bintana nang may isang babae na dito na nakaupo, mukha siyang nerd dahil sa suot niyang salamin. Lahat parin nakatingin sa akin, nararamdaman ko ang mga emosyon nila. Curiosity, amd some are actually scared. Like this girl in front of me.

"Ah eh, ikaw na ang umupo dito. Pasensya na, sorry talaga, hindi ko alam na nandito ka pala umuupo. Sorry talaga." Anong problema niya? Iniisip ba nila na ipo-posses ko sila? Hello, hindi nga ako multo.

Anyway, tumayo na siya at lumipat malayo sa akin. Nang umupo ako, napansin ko na ang taong nakaupo sa unahan ko at sa armchair na sa tabi ko ay lumipat narin ng upuan. Well, I don't really care kung ano ang iniisip nila. Bahala sila sa buhay nila. In fact, I could use this appearance of mine to threaten others to give an intimidating presence, and use it as an advantage. Though as if I would bother to do such thing.

Muling natahimik ang mga bulong-bulongan nang pumasok si Andrea. Lahat napatingin sa kaniya, and the serious atmosphere just now just changed.

"Oh my gosh, ang ganda niya girl!"

"Oo nga. Bro, ligawan ko yan."

"Huwag na! Ako lang ang sasagutin niyan!"

"Super gorgeous niya!"

"As expected from the Headmistress' daughter."

Lahat sila ay pumalibot sa kaniya, but she paid them no heed at nang malaman na wala nang upuan, napilitan siyang umupo sa tabi ko kung saan ang walang taong armchair. She sighed in defeat, and reading her expression, she doesn't like to be placed near me. Well, I don't care anyway. Might as well start hating the idea of that too.

Mag roommate nga kami, pero hindi naman kaming tatlo in good terms. Who would after nangyari ang kahat ng patayang yun kahapon? It would be awkward kung mag-uusap nga kami. Kahapon, nag-uusap lang kami kung kailangan at importante, but mostly we ignore each other. Kaya nga kahit mag roommate kami, nauna ako sa kanila pumunta dito sa classroom. I didn't even bother to make breakfast for myself dahil ayaw kong makita sila dahil tulog parin sila kanina.

Dumating na si Professor, yung teacher sa exam, ngayon ko lang nga rin nalaman na siya pala ang adviser ng class namin. We all stood up and bow down our head then greeted him good morning, at ganoon din siya. Then he beckoned us to sit down. Mukhang wala na yung sugat niya kung saan ko siya sinaksak, and I was actually relieved.

"Good morning—" May sasabihin na sana si Professor nang biglang bumukas ang sliding door ng classroom. Doon nakita naming humihinga ng mabilis si "Number Seven", is obviously late siya. Pero nagalak naman ang mga kaklase ko nang dunating siya. Dahil siguro na hindi nila inasahan na magiging kaklase nila ang dalawang sikat sa Academy.

"Professor, sorry I'm late." Sabi niya at nag bow then looked around. She frowned nung malaman na wala ng extrang upuan kundi sa unahan ko. What a pain, if only they would stop complaining and just accept the fact.

"That's fine, Miss Seven, now please sit down." Sabi ni Professor at tumango naman siya.

Mabilis siyang umupo sa unahan ko, and I can tell by her emotion that she definitely hate the idea of me sitting behind her. Baka iniisip niya na bigla ko nalang siya saksakin sa likuran. Judging by what happened yesterday, Andrea and her seem to think that way to each other, including me.

"To clear up some confusion, may Top Ten tayo sa Academy, and one of them is even in our class. Some students in this Academy don't have to take the exam, dahil ang karamihan ay nandito na nag-aaral simula una palang, so they don't have to take the exam." Oh so that's why may Top Ten na ang Academy.

"Kung gusto niyong maging isa sa Top Ten, you'll have to show your best in the upcoming monthly finals, and if you win," Tumingin siya sa amin. "you'll have the chance to be in the Top Ten." Judging by others' expressions, nae-excite sila.

Wala akong pakealam, hindi ako pumunta dito to bother myself with that exam para mag show off ng makakaya ko. I'm here with the help of the Headmistress para matukoy kung ano at kung saan ba matatagpuan ang bagay na nagpapa-buhay kay Hoy. Other than that, I don't intend to be the center of attraction. Pero sa itsura ko, maybe I can't help it.

Hindi ko parin pwede maputulan ang buhok ko hanggang sa hindi ko pa alam kung saan talaga ako nanggaling na pamilya. Hays. All this time I'm trying my best to forget what really happened back at the island, pero hindi ko talaga magawang makalimutan. But at least I could actually do somwthing here than to think all about that.

"Then let's begin. Ako nga pala ang magiging bago niyong teacher, John Will, or others call me Professor Will. I will be your homeroom teacher and at the same time, your combat teacher." Combat eh? Base sa mga actions niya sa exam, I could tell he really is good. He wouldn't have had to suffer from the pain of stabbing kung hindi siya nag hold back.

"Professor?" May isang babae na nag raise ng kamay niya. "Shouldn't we introduce ourselves first?"

"Ah yes, of course."

And so, isa isa na silang tumayo at nagsalita. Ako ang last na mag e-introduce ng pangalan ko, and I'm gonna bet na curious silang lahat. I can sense their emptions after all. Pero bago ako, ang nasa unahan ko na si number seven will be the first to do her introduction. Pero kahit anong tawag sa kaniga ni Professor, hindi talaga siya tumatayo.

"Miss Seven..." tawag ni Prifessor, pero hindi parin siya kumikibo. And I'm going to bet na tulog siya. Well, I can't blame her for falling asleep. Andrea keeps yawning since earlier as well. "Miss Seven!" Sigaw ni Professor na ikinagukat namin lahat.

"Fine, fine." Seven said as she yawned and stood up. "I'm Iyana Klein, yuroshiku onegaishimasu." Sabi jiya na halatang pagod na pagod at bumalik agad sa pagkatulog niya.

"Ang cute ni Miss Seven."

"Mukha pa siyang black sheep, you know, ang rebelde na type, I like her already."

"Bagay pa sa kanya ang language ng lugar nila."

"I bet she's the cutest of all the Top Ten."

"May crush kaya siya sa akin?"

Mga bulong-bulongan na naman. Alam ba nila na marieinig ng lahat ang mga sinasabi nila? Why can't they just speak in their mind? Ang dami pang mga assuming. Seriously, I hate this kind of situation, bigla lang babago ang mga emosyon nila, it really ticks me off. Unti-unting nababawasan ang spiritual energy ko tuwing magbabago ang emosyon nila, and even just sensing their emotions reduce my spiritual energy. But thanks to the fact that I adapted to my ability at ang dami ng spiritual energy ko, I won't get drained from my ability.

Tumayo na ako, not caring kung ano man ang sasabihin nila. I bow down my head at sinabing, "Keila Willar." Tapos umupo na. Sinabi sa akin kagabi ni Headmistress na ibahin ang pangalan ko. At yan naman talaga ang nakasulat na pangkan ko sa ID at sa mga papeles na ginawa ni Headmistress para sa akin.

"Ang weird niya talaga. I feel chill guys."

"Tao ba talaga yan?"

"Baka nanggaling siya sa past at pumunta dito sa present to haunt the students."

"Nakaka intimidating ang presence niya, nakakatakot siya."

"Mukha takaga siyang black lady, promise."

Huwag niyo akong sisihin sa pangalan ko, hindi ako ang nagbugay sa sarili ko ng pangalan. Tch. Bigla nalang babago ang atmosphere, ganito ba takaga ang mga tao dito sa outside world?

"So, you're name is Keila Willar." Ngumiti si Professor. "Let's all head to the White Room now."

Tumayo na ang lahat at dahil hindi ko alam kung saan mang White Room, sinundan ko nalang ang mga kaklase ko na nasa unahan, leaving me to walk aline behind. They're six meters away from me, mabuti narin kasi wala akong masense na mga emosyon. Nang makarating kami sa White Room, the room really live up to its name. Puno ng puti ang room, lahat talaga puti, wala ka pang makikita dito kahit ano, except that all was white.

May pinindot si Professor sa wristwatch niya, then auddenly, naging isang arena ang room. Hindi na puti tulad ng dati, may kulay na takaga at ang lapad lapad pa ng arena. I'm guessing we're going to do combat training. Sorry, but I already learned the basics to advance training. I've been training since I was twelve with my brother and sister, so let's see kung ano ang maituturo sa akin ng Professor.

"First, let's summon our weapon. Lahat ng ability users ay may weapon, they appear suddenly the first moment your ability manifested. Unless your ability didn't manifest yet." May kinuha si Professor na isang box at hinawakan ito sa unahan niya. "But before that, I want you all to grab a piece of paper here. Inside it is a number, and your nunber will indicate what group are you in and who's the members."

Nagpila na kaming lahat sa pagkuha ng numbers. Ako sa hulihan kaya isa nalang ang natira na papel. Lahat sila naka form na ng grupo, and they all seem to get along well. Pero nadismaya ako nang malamn kung sino ang kagrupo ko. Sa lahat ng tao, bakit sila pa? I tore and slowly crumpled the paper.

"Ah so, kagrupo ko pala kayo." Sabi ni Iyana still yawning. Hindi sila nocturnal na klaseng mga tao. Ibig kong sabihin, hindi sila sanay matulog ng ano oras na.

"Likewise." Sabi naman ni Andrea. Ang awkward talaga ng atmosphere. I just kept my mouth shut.

"So everyone, ipalabas niyo na ang weapons niyo. Then you will have to battle another group." Sabi ni Professor. Ang ina na excite ang iba naman nadismaya, siguro dahil sa oagka unfair ng groupings.

Unang nag battle ang mga grupo ng mga kaklase ko. They all fought as if they were facing real enemies, pero bilib parin ako sa teamwork nila. Each battle was tremendously hard to predict who's the winner. As expected from the class of twenty students who passed the exam.

Sa huli, after an hour, kami na ang susunod. May dalawang extra, kaya ibig sabihin dalawa ang kalaban namin. Kahit manalo man kami, parang unfair parin dahil dalawa lang sila. Maybe I should sit this one out, plus because hindi pa nag re-respond sa alin ang medieval swird ko which is very weird.

"Weapons ready." Sabi ni Professor. Pinalabas na ni Andrea ang dalawa niyang daggers at si Iyana naman ay nagpalabas ng dalawang magnum na baril. Lahat sila tumingin sa akin.

"Unless you want me to fight barehanded, I won't join the battle." Sabi ko.

"Ah, yes, your weapon, is it not?" Ha? Paano niya nalaman? Ang talino ni Professor. I only nodded that gave others confusion.

"Then sasali ako, barehanded as well. Now, is that enough for you to join? Three versis three?"

Lumapit na ako sa kanila at ganoon din si Professor. May namuo na namang mga bulong-bulongan saying I'm the odd one out of this group. Si Andrea top student ng exam, si Iyana naman Top Seven ng Academy, and I'm just the extra of this story.

Nagsimula na ang laban, unang pinaputukan ni Iyana ang mga kalaban. Pero dahil ang ability ng isa sa mga kalaban namin ay ang paggalaw ng sobrang bilis, hindi niya ito matamaan. Si Andrea naman ay simple lang na iniilagan ang mga fireballs ng babaeng nerd. At expected na ang magiging kalaban ko ay si Professor. Maybe he's planning on getting back on me sa pagsaksak ko sa kaniya?

"Let's make this quick, shall we?" Sabi niya sabay takbo papunta sa akin.

Sobrang bilis niya, pero makikita ko parin ang mga galaw niya. He's holding back again. Tch. Wala akong ganang labanan siya kapag hindi niya rin ako lalabanan ng patas. Tumigil siya as I regrouped with the other two. Pinapalibutan kami ng tatlo naming kalaban.

"Change of plans. Ako nang bahala sa mabilis, at Seven, ikaw na ang bahala sa fire ball nerd." Tumango lang si Iyana sa sabi ni Andrea.

"At ikaw, you think can handle the Professor?" Tanong ni Iyana sa akin. This is what I mean na nag-uusap lang kami kung importante.

"I leave the question for you to find out."

This time, ako naman ang umatake kay Professor. Yes, he'a holding back pero mahirap parin siyang talunin. I can't really beat him without using my weapon, pero wala akong magawa. I need to at least hold him up until na matalo na ng dalawa ang kalaban nila. Si Iyana mukhang kaya niya namang talunin ang fireball nerd. Hindi makatas ang fireball ang nerd sa kaniya dahil sa bilis ng bala ni Iyana, hindi na makatapon ng fireball ang kalaban niya.

Si Andrea naman mukhang keri niya rin ang kalaban niya. Kahit ang bilis ng kalaban niya ay nakayanan niya parin itong patigilin. She touched the ground at nag crack ang lupa kaya mahirap nanag tumakbo ng ganoon kabilis ang kalaban niya. She used the opportunity to thrust her daggers to her at napaupo sa sahig ang babae. That's one lost. Iyana shot her bullet one last time to the nerd at natamaan ito sa paa. Another lost from the enemy.

"Now, we're three versus one." Ani ni Andrea as we regrouped again.

Napangiti si Professor. Umatake kaming tatlo ng sabay sabay, and the thought na matatamaan namin siya is in our minds. Pero tinapon ni Andrea ang dagger niya kay Professor, nailagan niya lang ito at sa likod niya ay si Iyana na nagbabantay ng opening. Muntik na siyang matamaan ng dagger but she blocked it with her shots at napapunta sa akin ang dagger, I caught it.

Napatingin kaming tatlo sa isa't isa. I threw the dagger towards Andrea at nasalo niya ito. Hindi namin pinansin ang nangyari just now, pero umatake ulit kami ng sabay sabay, without caring by the attacks of the each other. Basta ang mahalaga ngayon sa amin ay matamaan siya. This is like a competition, whoever hits him will win. Sigurado ako yun ang nasa isip ng dalawa, and I am included kahit na wala akong plano.

As again, bumalik sa amin ang mga atake ng isa't isa. Nasuntok ko si Andrea ng malakas sa mata dahil biglang umilag si Professor, si Iyana naman ay natamaan ako ng bala niya sa paa, at napaupo ako sa sahig. Then Andrea's daggers hit Iyana's hands nung nasuntok ko siya kaya nabitawan niya ang mga baril niya at nawala, ganoon din ang mga daggers ni Andre. We were all in the ground, moaning a little because of the pain.

Ang sakit ng paa ko, I feel terribly regretful na sila pa ang grupo ko. Professor crossed his arms at napatingin sa aming tatlo. His eyebrow lifted.

"Stand up. Again." What he said was horror to our ears.