Examination 1

He might never wake up? Anong ibig sabihin nito? How is that even possible? It's not that his brain is damaged somewhere. Pero paano kung totoo nga? Anong gagawin ko? Hindi naman magsisinungaling ang mga doktor tumgkol dito since wala naman silang makukuha sa akin. Pero wala parin akong maintindihan sa mga nangyayari.

"May nakuha po ba siyang damage sa—"

"I'm afraid that's not the case. His brain is perfectly fine, in fact, his body is nearly fine. Pero hindi namin malaman kung bakit ayaw niyang gumising."

"Paano kung natutulog lang siya? Please don't make assumptions such as this."

"Pero hindi kami nag a-assume iha. This hospital at least has five doctors who has a powerful healing ability, pero kahit anong gawin nila, hindi nila magawang malaman kung ano ang problema. The fact is, dapat nga ay patay na siya ngayon." Paano niya nasasabi yan ng derecho? I clenched my fists in anger.

"Ano ang ibig mong sabihin?"

"I didn't mean to say that in a bad way, pero nagamit niya na ang lahat niyang spiritual energy. You know that every human has spiritual energy, may ability ka man o wala, once that energy is drained completely from your body, mamamatay ka."

"You're saying that—"

"Yes. Ubos na ang spiritual energy niya, wala nang natira kahit one percent nito, kaya imposible siyang mabuhay. But look at him, he's breathing, he has pulses, maayos ang pagdaloy ng dugo sa katawan niya, at higit sa lahat, tumitibok pa ang puso niya. But he's dead. Hindi na siya makakagising pa because he doesn't have any spiritual energy left in his body."

"Anong nangyayari? Wala pa akong narinig na ganito."

"Hindi lang ikaw iha. Lahat ng staff sa hospital ay pinaguusapan ito, at masama ito kung kakalat."

"Nagawa niyo na ba ang lahat?"

"Hindi pa namin nagagawa ang lahat lahat na makakaya namin. Clearly because hindi nga namin alam ang nangyayari. Pero may isang theory nga kaming naisip."

"At ano naman yun?"

"May isang bagay na nag su-supply sa katawan niya, or more like, kumukontrol sa katawan niya sa paghinga, sa pagdaloy ng dugo niya, at iba pa. In other words, something is controlling him to live, but completely dead." Hindi ko alam ang mga nangyayari. Hindi ko alam kung magiging masaya ba ako dahil buhay siya o magagalit dahil may isang bagay na kumukontrol sa buhay niya na para bang isa lang siyang materyal na bagay.

"Anyway, kung totoo nga ang nagawang theory namin, kailangang makita agad ang bagay na ito because one wrong move of this certain something, mamamatay nga talaga ang kaibigan mo. And if you want him to live, then kailangan paring mahanap ang bagay na ito para malaman kung ano ang problema at kung ano ang nangyayari."

Matapos niyang sabihin yun, lumbas na siya sa room. Hindi ko magawang tignan si Hoy ng derecho sa mukha, because a part of me says it's still my fault kung bakit naubos ang spiritual energy niya, dahil wala akong magawa kundi tignan lang siya sa tuwing pinoprotektahan niya ako. I hate myself for being very very weak. Walang kwenta ang ability ko, sobrang walang kwenta. Palaging problema lang ang dala nito. Palaging sakit lang. Palagi nalang akong pinapahirapan ng ability ko.

Ability to feel emotions? Tch. Not only it's not helpful, nakakaramdam din ako ng sakit kapag sobrang dami ng tao sa paligid ko, it brought me my greatest fear. At iyon ay takot makaramdam. But thanks to this ring my ability is limited to as far as five meters away.   Thanks to it hindi sumasakit sa tuwing nakakaramdam ako. And thanks to this ability, buhay si Hoy, pero patay naman siya. I feel very awful.

"Kailan ka ba tatayo jan? Mamaya magmukhang statue of liberty ka na. Mukha kang multo sa itsura mo, dagdagan pa ng mahaba mong buhok at bangs na parang bulag kang hindi makakita." Natanggal ang iniisip ko nang may epal na tao ang nag teleport sa loob ng kwarto.

"Let's go." Sabi ko nalang. Ignoring his COMPLIMENT.

Mukhang wala na akong ibang pagpipilian kundi gawin ang gusto ng babaeng yun. I'll bet everything in the choice I'm going to make.

Sarado lang ang mga mata ko pero naramdaman ko ang pagsinag ng araw sa mukha ko, naramdaman ko rin ang simoy ng hangin, at mga emosyon malapit sa akin. Binuksan ko ang mga mata ko at tsaka ko nalaman na umaga na pala. Tatlong araw na pala ang nakalipas simula nung pumayag ako na sumali sa pagsubok na sinasabi ni Headmistress at pumayag naman siyang hanapin ang bagay na kung-ano-man-yun that keeps Hoy being alive despite being dead. I have decided to keep him alive, kahit labag man ito sa batas ng tao. Patay na siya, pero gusto ko siyang mabuhay, at ito lang ang huling paraan para mabuhay nga siya.

But looking at the Headmistress which is sitting in front of me, asleep, hindi ko mapigilang isipin na kaya niya talagang tulungan ang isang hindi niya kilala para lang kumuha ako ng pagsubok, makapasa man ako o hindi. Honestly, hindi ko alam kung bakit gusto niya talaga ako sumali, and I'm doubting myself right now. Si Hoy nga hindi nakapasa, at sinabi niya pa na ngayong araw na ang huling araw ng exam na inextend pa nila one two weeks ago.

Biglang naging bumpy ang dinadaanan naming kalsada, since nakasakay kami sa isang carriage mapapansin mo talaga ang kalsada, napapalibutan na kami ng mga puno, mga higanteng puno. Hindi creepy ang lugar, nagagandahan nga ako. I can't help myself but to look up on the window with great deal of interest. I caught a glimpse of the Headmistress smiling and looked at me.

"Mukhang nandito na tayo. Tatlong araw din ang naging byahe, pero wala ka nang oras magpahinga. The exam will start today in about an hour."

"The Forest of Giant Trees." I muttered.

"Our school must be popular from where you came from."

"Not really, I've read about that somehwere before."

"But I don't remember having it written before." Bulong niya, pero wala akong narinig. "Anyway, kailangan mong magkaroon ng identification card kung sasali ka nga.."

"Pero ikaw ng bahala dun, hindi ba?"

"Pero kailangan mong magkaroon ng guardian's signature in order to make your identification card."

Simula nung nakontrol na ni kuya ang ability niya nung ika-fourteen niyang kaarawan, kinuha niya na kaming dalawa ni ate at namuhay kaming tatlo na walang koneksyon sa mga magulang namin. Sa isla kasi, tradisyon na ng mga tao dun na makakamit kang ng mga bata ang "independence" kung mamaster na nila ang ability nila.

Mostly people master their abilities around seventeen or eighteen, but lately there's been a case which a person mastered his ability when he turned ninteen. Pero exception si kuya, pati narin si ate dahil na master niya ang ability niya nung naging fifteen siya. That's to be expected from a Main Family, from the family that rules the whole island. Of course, except for me.

Pero hindi yan ang rason kung bakit kinuha kami ni kuya palayo sa mga magulang namin. Our parents never cared about us, and hearing the fact na sila ang guardian namin kahit umalis na kami ay nakakasuka para kina ate at kuya.

"Ke'ala, nakikinig ka ba?"

"Ah yes...but not quite." She sighed.

"Ang sinasabi ko ay hindi magiging madalinamg pagsubok. May iba't ibang klaseng pagsubok ang ginagawa taon-taon, and to be fair with other examiners, himdi ko sasabihin sa iyo kung ano man yun. Isa lang ang masasabi ko, everything you choose depends on this test." Tumango nalang ako. "At palagi ka nalang hindi sumasagot kaoag punag-uusapan ang guardian mo, so ako na ang bahala at wala ka nang kailangan problemahin pa. Except one thing, and that is if you choose to win or not."

"A person can't help it if he fails even if he chooses to win." Sabi ko nalang. Ayaw ko kasing binibigyan ng pressure.

"Tama naman ang sinabi mo, but that clearly depends on a person itself, or am I wrong?"

Natahimik nalang ako and after few minutes, tumingin ako sa bintana ulit at may nakitang isang malaking gate, na para bang palasyo. Sa pagpasok namin, mukhang hindi na halata na nasa gubat kami. Ang lupang dinadaanan namin ay isang kalsada na may mga embroideries sa lupa mismo. Umikot ang karwahe namin sa isang malaking fountain, at agad namang may dalawang tao na naka guard  uniform ang bumukas ng pintuan.

Nung lumabas ako, nakatingin lang ako sa isang malaking palasyo sa unahan ko, ang pinakatutok nito ay hindi na makita sapagkat tinakpan na ito ng mga ulap. May hagdan pa na siguro twenty or thirty steps ang kailangan mong lakarin para marating ang malaking double doors na nasa itaas pa ng hagdan.

Sa tabi pa ng hagdan ay may mga ibat't ibang kulay ng bulaklak, at umiiba ang kumay nito kapag sinisinagan ng araw. Just quite the same with my ring. Pagpasok namin sa malaking pintuan pagkatapos naming umakyat sa may hagdan, may red carpet na nakabantay sa amin. Sa itaas pa ng carpet ay may isang malaking chandelier, gold pa ito. Everything in this place looks reay luxurious. Ibang-iba ito sa kinalakihan ko sa isla.

"In this academy, kompleto na ang lahat. You don't need to worry about a thing here. We make sure the students live their fullest while also studying about their abilities. Kaya kung gusto mo pang makita ang lahat, kailangan mo mynang makapasa sa exam." More like she's provoking me.

"The exam will be divided into three sections. Malalaman mo rin yan kapag nagsimula na."

Sinundan ko lang siya habang lumalakad sa kung-saan-man-siya  pupunta. Judging by the place, mukhang walang tao dito, but I heard noises coming from behind the door in front of us nung huminto na ang Headmistress. Umikot siya at tumingin sa akin, tapos hinawakan niya pa ang balikat ko.

"In this point, ikaw na ang bahala. I want you to pass this exam—"

"Kahit sinabi mo na pababayaan mo na ako kahit hindi ako nakapasa? Isn't that a bit too—"

"But you've decided, right? Gusto mo siyang mabuhay, and in order to do that we need to find that certain object that keeps him in that state. At mas magiging madali ang trabaho kung mas malapit tayo sa isa't isa." Minsan, hindi ko talaga maiwasang isipin kung bakit niya ba ginagawa ang lahat ng to para lang sa akin. It's not that it's suspicious, just weird. Normal people wouldn't go this far just for the sake of others.

Tumango nalang ako at pumsok na sa room. Medyo nagulat ako nang makita ko na ang daming tao dito, sa unahan at sa gitna ay may isang stage. Umupo ako sa may upuan sa may likod katulad ng iba, at nilibot ang tingin ko. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari, pero mas magiging madali to kung uumpisahan na nila kung anong klase mang exam ang kailangan kong lagpasan.

After few minutes, may isang lalake na nakitang lumalalakad papunta sa may stage. Sa likod niya ay may isang sign na araw at kulay itim na flag. Is that realy even a sign? Nakatuon lang ang mga lights sa kaniya kaya medyo madilim ang room since parang walang mga bintana dito, even though ang laki ng kwarto.

"Ngayong araw ang huling exam, and this would be your last chance to prove yourselves worthy to enter Magnus Academy. Well then, umpisahan na natin ang pagsubok. The exam will duvided into three sections..." just like what that woman said. "...at sa bawat section na iyon ay may iba't ivang pagsubok." He snapped his fingers, at isa isang iglap, may lumabas na tatlong malaking bilog sa ilalim ng stage.

"Each portal leads to different dimensions...." dimensions? That's impossible. Imposibleng masummon ng isang tao sa isang iglap lang ang tatlong dimension. Unless if the dimensions are just portals and what's i side is a mere illusion. But to do that trick kailangan nito ng dalawang tao. Siguro sobrang isang daan kami dito, and I doubt na notice ito ng iba.

"Now, isa isa, pumili kayo at pumasok sa mga portals na gusto niyo." Nagtinginan ang mga tao, I can sense their emotions. Anxiousness, excitement, fear, at iba pa.

Hindi ko alam kung totoo ang hinala ko pero, I just can't take the action without thinking. Tumayo ako at lumapit malapit sa may mga portal at pumila katulad ng halos lahat. Several minutes passed, tatlong tao nalang ang nasa unahan ko para pumasok sa may portal, wala ng tao sa likod ko. Pumasok ang isa, sunod isa, at nung pumasok ang nasa unahan ko, napatigil ako. Nakatingin lang ako sa may portal, slowly sensing the emotions of those who entered. They vanished without a trace.

"What? Hindi ka ba papasok?" Napatingin ako sa lalake na sa stage.

"I've got a question." He lift his eyebrow at tumango. "This portal, it won't automatically close after one has entered, right?" He smiled and shook his head.

"Of course, it won't."

"Then I won't enter." Sabi ko at bumalik sa upuan ko sa likod. Ang kaninang magulong lugar nato ay ngayon medyo wala ng tao.

Pumalakpak ang isang babae na naka lab clothes, mukhang isa siyang doktor or something, habang lumalakad siya papunta g stage. Nawala narin ang mga portals.

"Fouty-four left eh? That's quite a bigger number than what I had in mind." Ngumiti siya. "Well, congratulations to all of you. Nakapasa kayo sa first secrion ng exam. These portals don't really lead you to a different dimension. It's a mere illusion that once you've entered, you won't recall anything about what is the exam and immediately find yourself outside the Academy indicating you've failed. In otjer words, ang mga portal ay mga illusion lamang." Hindi na nila maalala kung ano ang exam? Then, making the portals, the illusionist, and the mind controller, tatlo sila. Saan ang isa?

"Ngayon sisimulan na natin ang ikadalawang exam, and that is..." ngumiti ang lalake, "...whoever finds the total of twenty flags before the bell rings will pass this exam and will continue to the third section."

Nagkatinginan ulit ang tao na nandito, as if being cautious na maunahan sila. Then, they all scattered everywhere, looking for a flag. Tumayo nadin ako and just when I was about to stand up, napangiti ako nang may makita akong flag sa sahig na muntik ko nang maapakan. Seriously, ganoon ba talaga kahirap maghanap ng flag? Are they mocking us?

Nang kinuha ko ito, may biglang tumapon sa akin ng fireball, nagmula ito sa likuran ko and to dodge it I had to flip forward, facing him. Muntik na yun, pero wala to sa training na ginagawa nmin araw-araw ni ate at kuya.

"I have no intention on holding back, kaya kailangan mong ihanda ang sarili mo kung wala kang plano ibigay ang flag na yan sa akin." Hmmm? Looking around nakikita ko na nag-aaway din ang iba dahil lang sa flags. I see...mukhang alam ko na ang balak gawin ng mga taong in charge sa exam nato. Hays, seriously, they should learn how to make things more complicated. Now I just need to wait for the third section to prove if I'm right.

"You can have it." Tinapon ko ito sa kaniya at sinalo niya naman. He looked at me confused.

"Are you mocking me?! Fake siguro to, what is your ability?" Tatawa lang siguro siya kapag malaman niya ang ability ko.

"Are you really asking your opponent what's her abiltiy?" I sighed. Ayaw kong makipag-away, at ayaw ko soyang labanan. With an abiltiy like this, siguradong matatalo ako. But I might be able to provide attacks and and defend myself kung masummon ko nga ang medieval sword ko.

"Natatakot ka to the point na handa kang matalo na wala manlang ginagawa?" He clenched his fists at lumakad papunta sa akin. "How I hate people like you!"