'Mama! Mama! Vandaag mag ik alleen met mijn vriendinnen naar de Kermis!' roep ik blij. 'Rowena, je weet toch dat ik het niet goed vind als vijf elf jarige meiden met elke op stap gaan?' zegt mijn moeder lachend.
'Maar dit keer vond jij het ook goed! Dus ik ga.' ik liep al naar buiten, maar mijn moeder riep: 'je vergeet iets.'
'Wat?'
'Je kleren!' O ja! Ik stond nog in mijn pyama! Omg! Gauw rende ik terug naar binnen de trap op. Ik doe een spijkerrokje en een wit shirt met lange mauwen en een verander-smiley.
Van een smiley met hartjes ogen naar een smiley met een boos gezichtje.
'Brand komt je ophalen.' zegt mijn moeder.
'Waarom?? Waarom moet mijn broer zich overal mee bemoeien?'
'Omdat hij al 19 is en een auto heeft.' zegt mijn moeder.
'Ja, ja. Dag!'

Ik loop blij naar het huis van Susan.
'Hoi Susan!' zeg ik.
'Ik ben Susanne!' lacht Susans tweelingzus. Ik haal ze ook steeds door elkaar! 'O, nou, kun je Susan dan even halen?' vraag ik. 'Tuurlijk.'

Even later komt Susanne terug met haar kopie. Susan rent naar me toe en knuffelt. Susan is de echte knuffelaar. Ze draagt zelfs een shirt met beertjes die elkaar knuffelen en een schattig roze rokje. Susan is altijd behulpzaam en schattig. 'Kom op, we moeten naar Emma en dan nog naar Andy en ook naar Lupe.' zeg ik.
'Ja, laten we gaan.' met z'n tweeën lopen we naar Emma's huis. Susan zit steeds te praten over een of andere film over de twee beertjes op haar shirt.
'-maar het einde vond ik het allerleukst, want toen hadden ze een feest voor knuffeldag, en Alice en Edrean leefden nog heel lang met z'n tweeën. We zagen zelfs nog plaatjes van toen ze oude oma en opa werden. Maar ik vond het stom dat we hun kinderen niet zagen, maar alleen hun kleinkinderen. En Edrean had een veel te lange baard. En-'
'We zijn er!' zeg ik als ik Emma's witte huis zie. Een opluchting, want Susan kan jarenlang door praten. Emma kwam naar ons toe met een marsmallow voor Susan. 'Sorry ik kon niks vinden wat geschikt was voor de rest... ik trakteer wel op de Kermis voor wat te eten. Maar laten we gaan, want ik kan niet wachten-en hoe gaat het met Brand?' zegt ze.
'Em, ik kan nog steeds niet geloven dat je op Brandon verliefd bent. Mijn broer is gewoon een sukkel.'
'Ssssstttt! Niet zo hard! En trouwens, hij komt ons ophalen! En ik mag met jullie meerijden!' Emma is al helemaal enthousiast.
'Emma, doe effe rustig meid. Straks krijg je nog een hartaanval! En ik heb niet op de eerste hulp gewerkt dus doe asjeblieft niet zo enthousiast.' zeg ik.
'Oké...'
'Mag ik nu verder over Bears Hugs?' vraagt Susan.
'Ja.' zeg ik.
'Maar goed, Edrean had dus een veel te lange baard! En Alice liet haar tanden niet zien tijdens de glimlach.'

Even later kloppen we aan bij Andy.
'Ik kom al!' Andy loopt de deur uit.
'Mammam diei!' Andy's moeder geeft een kusje aan haar dochter.
'Dies!' zegt ze.
'Wat is jullie taal ookal weer?' vraagt Emma.
'Latijns.' antwoordt Andy.
'Dag Mieden! Viel plezir!' de moeder van Andy doet de deur dicht.
'Ze moet de taal nog een beetje leren.' zegt Andy.
'We zijn hier al een jaar, en nog steeds kan ze het nog niet goed. Maar ze kan het al bijna.' 
'Laten we naar Lupe gaan.' zegt Susan.
'Als ze niet druk is met haar verantwoordelijkheden.' lacht Emma.
'Laten we gaan.' hand in hand lopen we met z'n vieren naar de grote witte vila van Lupe. De bel is heel hoog, en dus stapelen we op zoals Cheerleaders doen, met Andy bovenaan. Ze drukt op de bel, en dan halen we haar weer naar beneden.
'O, Rowena! Meiden! Jullie zijn het!' zegt Mrs Mills.
'Ja, we komen Lupe ophalen. We gaan naar de kermis.' zeg ik.
'Ik haal haar wel eventjes.' mrs Mills deed de deur dicht. Gespannen wachtte we op antwoord. Na een minuut of twee ging de deur weer open. De familie Mills stond in de deuropening.
We buigen.
'Ach meisjes, niet buigen! We kennen jullie! Lupe mag mee, maar maak het niet te laat!' zegt Mr Mills.
Mrs Mills geeft Lupe een portemmonne met veel geld, en verdwijnt daarna weer in het huis.
'Even kijken.' zegt Lupe.
Ze opent de portemmonne en zegt vijf minuten niks.
'€1200 euro! Met dit geld kunnen we heel veel doen!'