Het is nu weeral 1 september. De vakantie is voorbij gevlogen. Dat zal waarschijnlijk vooral te maken hebben met het feit dat ik hele dagen zat te chatten met Maxim of afsprak met mijn vrienden. Zoals altijd zorg ik dat ik vroeger op school ben zodat ik eerst nog even met Robin kan praten voordat school begint. Robin is mijn beste vriend sinds de kleuterklas. Ik weet ergens dat hij meer wil maar hij weet dat ik dat niet wil. Terwijl ik helemaal alleen op een bankje zit, komt er opeens een jongen naar me toe en vraagt hoe het met me is.
"Goed." Antwoord ik. "Maar ik denk niet dat ik je ken."
"Ik denk het wel hoor." Antwoord hij met een glimlach.
"Vanwaar dan?" Eerlijk gezegd herken ik hem echt niet want hij is knap, het ik-zou-je-me-wel-herinneren-knap maar hij lijkt mij wel te kennen dus tja. Zonder te antwoorden neemt hij zijn gsm en steekt hem niet veel later weer weg. Een paar seconden later krijg ik een sms. Ik denk er verder niet over na dat dat wel heel toevallig is en verwacht dat het Robin is om te zeggen dat hij later gaat zijn, maar nee, het is Maxim en ik moet glimlachen.
"Van je vriendje?" Vraagt die onbekende op een rare, grappige toon.
"Nee, een heel goede vriend." En als ik het sms'je open ben ik verbaasd. Er stond 'Ik denk toch dat je me zou moeten kennen hoor' Ik kijk op naar de jongen tegenover me.
"Jij?" Vraag ik.
"Ja, in levende lijven." Grinnikt Maxim.
"Dat werd tijd." Lach ik terwijl ik opstond om hem te omhelzen. Geen idee vanwaar dat kwam maar het leek alsof we elkaar al jaren kende in plaats van enkele maanden. Hij was in korte tijd een goede vriend geworden ook al kenden we elkaar niet persoonlijk. Ik schrik als hij me kust. Ik had er wel eens over gefantaseerd dat hij mijn geheime aanbidder was ofzo maar dit verwachte ik niet. De kus hield net zo abrupt op als hij begonnen was. Zonder nog iets te zeggen pakt hij zijn rugzak en rent weg. Ik wil achter hem aan maar ik word teruggeroepen door een meisje dat me er aan herinnerd dat ik mijn spullen liet liggen. Ik ga ze snel weer halen en ren in de richting waar Maxim verdwenen is. Het duurt niet lang voordat ik hem in het park vind, beukend op een boom. Hij is duidelijk nogal overstuur. Van op een afstandje zie ik hoe een jongen zich los maakt van zijn vriendinnetje en naar Maxim toegaat.
"Alles in orde gast?" Vraagt hij Maxim.
"Nee, ik heb het verpest."
"Bij je meisje?"
"Ze was nog niet eens m'n meisje. Maar ja ik heb het bij haar verpest." De onbekende klopt op zijn schouder en vraagt of hij iets kan doen. Misschien kan hij met dat meisje praten ofzo. Maar Maxim zegt dat dat niet nodig is.
"Nee, dat is inderdaad niet nodig." Zeg ik.
"Het spijt me, Miley. Echt waar. Sorry. Het gebeurde gewoon. Ik weet echt niet..." Begint hij zich meteen te verontschuldigen.
"Rustig aan Maxim. Er is niets aan de hand." Ik geef de onbekende een dankbare blik ten teken dat ik het wel weer over neem. Hij knikt en wandelt samen met zijn vriendin weer verder.
"Het spijt me echt waar." Begint hij weer zodra ik me naar hem omdraai.
"Maxim. Kalmeer een beetje. Zie ik eruit alsof ik het erg vind? Geloof me dan zou ik hier nu niet zijn."
"Meen je dat?"
"Ja, als je me al versierd met die sms'jes van je. Tja zo'n knappe kop kan er dan ook nog wel bij hoor." Probeer ik er een grapje over te maken.
"Maar." Begint hij weer maar voor hij z'n zin kan afmaken kus ik hem. Oké dat is eigenlijk niks voor mij maar het is gewoon ineens een impuls die ik krijg.
"Duidelijk genoeg?"
"Niet echt." Lacht hij. "Maar je mag het gerust nog eens proberen hoor."
Ik kus hem weer maar ditmaal op zijn wang.