POV Lisa
Na school ging ik naar huis. Zoals altijd is er niemand. Ik zucht en zet de computer aan. Geen nieuwe berichten. Ik sluit hem weer af. Er werd aangebeld. Nieuwsgierig doe ik de deur open. Het is Annebell. "Kan ik hier even blijven? Mam moet naar een belangrijke vergadering en ik heb geen zin om alleen in het paleis te zijn." vraagt ze. "Natuurlijk! Kom binnen. Ik ben ook alleen thuis..." "Tsja. Het is gezelliger om met zijn tweeën alleen thuis te zijn dan alleen toch? Als je snapt wat ik bedoel." zegt ze droog. Ik begin te lachen. Eerst kijkt Annebell me raar aan, maar uiteindelijk ligt zij ook in de deuk. Als we uitgelachen zijn gaan we kletsen over van alles en nog wat. "Vindt jij ook dat Anne-Lore een beetje raar doet de laatste tijd? Ik bedoel, ze is mijn evenbeeld, en dat is soms best irritant enzo. En ze is pas nog ziek geweest. Maar net toen we een beetje vriendinnen begonnen te worden werd ze afstandelijk. Het lijkt alsof ze het moeilijk vindt om met me te praten. Niet omdat ze niks weet om over te praten en ze deed vandaag normaler dan normaal. Maar het lijkt alsof ze het ergens moeilijk mee heeft." zegt Annebell opeens. Ik schrik. Moet ik het vertellen? Nee, ik heb een belofte gedaan aan Tinsa, en aan Anne-Lore. Maar Annebell heeft wel gelijk. Anne-Lore doet een beetje raar de laatste tijd. Ik heb het gevoel dat ze iets voor me verborgen houdt, niet over het feit dat ze een fee is, maar om iets anders. Annebell kijkt me nog steeds aan. "Wat doe je?" vraag ik. "Ik kan gedachten lezen." zegt ze. Ik schrik. Telepatie! Dat kunnen feeën. Ik weet niet of alleen feeën het kunnen. Ik denk nog een tijdje erover na tot ik opeens begrijp wat Annebell eigenlijk kan. "Je hebt mijn gedachten toch niet gelezen?" Ik probeerde het rustig en opgewekt te laten klinken, maar ik heb het gevoel dat het niet zo klinkt. Annebell schudt haar hoofd. "Weet je het zeker?" vraag ik. "Jaha! Rustig maar! Ik dacht ik zeg het je even. En trouwens ik doe het niet bewust." zegt ze. "Oh. Wat gebeurt er dan?" "Ik hoor soms een gedachte, als ik me daarop concentreer kan ik voor hoelang ik het vol kan houden iemands gedachten lezen. Soms is het best grappig, maar sommige dingen wil je gewoon niet weten." legt ze uit. Ik knik. Ik had eerst hetzelfde met het feit dat Anne-Lore een fee is. Dat het een grote grap is. Eerst vond ik het cool, maar nu begin ik te snappen hoe het eigenlijk moet zijn. En ik ga ook een grote rol spelen, dus ik loop ook gevaar. Nu is het niet grappig meer en had ik gewild dat ik er niks van wist. Maar aan de andere kant ook weer niet. Dan had ik steeds meer dingen creepy gevonden en zat ik er nu net zo bij als Annebell. Maar ik weet wel beter. Ik weet wat Anne-Lore is. "Woehoe!? Ben je er nog?" vraagt Annebell. Ik knik, hoewel ik weet dat het niet zo is. "Zullen we iets doen gaan? Ik heb geen zin om erover door te gaan en ik weet niks anders om over te kletsen. Kan ik hier trouwens blijven eten? Mam komt half zeven thuis en ik heb gezegd dat ik hier bleef en dat ze me dan hier konden ophalen." begint Annebell. "Ja hoor. Lust je pannenkoeken?" vraag ik. "Nee." zegt ze met een stalen gezicht. Maar ik zie de pretlichtjes in haar ogen. "Dan heb je pech." zeg ik droog. Annebell begint te lachen. Ik probeer haar raar aan te blijven kijken, maar uiteindelijk lig ik ook in de deuk. De rest van de middag kletsten we en gingen we pannenkoeken maken. Het werd een hele grote berg. "Hoe gaan we dit ooit opkrijgen?" vraag ik terwijl ik het meel van mijn voorhoofd afveeg. Annebell haalt haar schouders op. "We hebben voorraad." Ik grinnik. "Maar nog steeds veel te veel. Hier kunnen we een week van eten." "Ik eet wel voor tien. Hoeveel dagen kan je er dan nog mee doen?" vraagt Annebell. Ik denk even na. "Ik denk nog wel twee." "Dan eet jij ook voor tien. Dan is het nul!" "Nee." "Nou en! Laat me!" roept Annebell zogenaamd boos. Ik lach. "Lisa! Doe de deur open!" schreeuwt mijn broer. "Wie is dat?" vraagt Annebell. "Stijn. Mijn allerliefste broer." antwoord ik. Ik loop naar de deur en doe hem open. "Waarom doe je hem altijd op slot?" "Waarom neem jij nooit sleutels mee?" vraag ik poeslief. "Ik vergeet ze! Jij nooit?" "Nope. Ik heb ze standaard in mijn tas zitten. En pak mijn tas een dag van tevoren in en check voor ik wegga nog of ik alles heb. Zelf als ik haast heb." Stijn gromt iets. Annebell komt aangelopen. "En wie is dat nou weer?" "Wat ben je toch weer onbeleefd, broero van me. Ik zal haar even voorstellen. Dit is Annebell Maria Gaia van Schuttershof, prinses." zeg ik. Stijn's mond zakt naar beneden. "Mond dicht! Dat is niet netjes." zeg ik. Hij doet zijn mond dicht. "Sinds wanneer ken jij haar?" "Ze zit bij mij in de klas. Wat denk je? Het was nogal vaak in het nieuws. Ze blijft eten, dus hebben we alvast pannenkoeken gebakken." zeg ik. Annebell rolt met haar ogen. "Doe alsjeblieft normaal oké? Ik ben gewoon een mens en geen alien ofzoiets. Ook al heb ik een grote titel, ik ben tenslotte prinses, je moet me aanspreken met je en jij. Ik word gek van al dat ge-u of ge-uwe majesteit." zegt ze. Stijn knikt een paar keer. "Ik ga naar boven. Tot zo!" zegt hij terwijl hij naar de trap loopt. Als hij boven is schud ik een paar keer met mijn hoofd. "Normaal doet hij nooit zo netjes. Hij zegt even ajuu en is weg. Kom vaker! Ik vind hem zo veel aardiger als broer." Annebell begint te lachen.

POV Anne-Lore
Als ik thuiskom is mijn moeder met de thee in de weer. Ze geeft me een kop en gaat dan zelf zitten. "Goed. Wat was er met Annebell?" vraagt ze als ik ook zit. Ik leg haar uit dat ik denk dat ze de gebeurtenis die mij en haar gescheiden bracht, droomde en dat haar moeder, Tia, het ook wist, waarschijnlijk. Na mijn verhaal knikt mijn moeder een paar keer zorgelijk. "Dit vertelde ze aan jou alleen?" "Nee, eigenlijk aan Lisa. Maar hoe kan het dat zij dat droomt?" "Jij was degene die haar geheugen kwijtraakte, niet zij. Ze kan soms flashbacks hebben, maar Tia heeft het nooit opgemerkt, in de tijd dat we nog contact hielden. Ik stuur haar straks wel een brief." "Een brief?" vraag ik. "Ja. E-mail kan je tegenwoordig allemaal zien als je het account inkomt. Als je een brief schrijft ook, dat weet ik, maar ik ken een bepaalt soort inkt waarmee de echte boodschap alleen door degene waarvoor het bestemd is kan lezen. Daaroverheen schrijf ik een gewone brief waar niks mis mee lijkt, een klaagbrief of advies ofzoiets, en stuur hem naar Tia." "Hoe werkt dat dan?" "Je moet een bepaalt soort inkt gebruiken. Eerst is het zichtbaar, maar als je een paar seconden wacht verdwijnt het. In die paar seconden moet je de hele tijd aan één iemand denken, één. Voor degene aan wie je denkt is het leesbaar. Ook door andere inkt, want dat is dan onzichtbaar voor degene die voor wie je het schreef." legt mijn moeder uit. "Mag ik misschien ook een potje?" "Ja hoor. Ik pak het potje en schrijf de brief, daarna zal ik je weer helpen met je krachten. Ben over tien à twintig minuten weer terug oké?" Ik knik. Mijn moeder loopt de woonkamer uit. Ik wacht tot ik niks meer hoor boven en doe dan de gordijnen dicht. Ik heb een plan. Ik vraag me al een hele tijd af waarom degene die mijn echte moeder doodschoot, volgens mijn moeder, mij niet neerschieten kon en daardoor overleed. Ik doe de deur naar de gang dicht, check of de ramen dichtzijn en sluit mijn ogen. Ik concentreer me diep, dieper dan normaal. Ik moet een sprong terug in de tijd maken, en daar heb je enige concentratie voor nodig. Anders kom je te ver weg in het verleden. Na een tijdje zie ik een heleboel ramen, voor mijn geestesoog. Ramen voor de toekomst, en ramen voor het verleden van iedereen op aarde. Het is indrukwekkend om te zien. Ik denk aan de plaats en tijd waar ik wil zijn, het punt voor de aanval op het huis van mijn echte moeder. Meteen verdwijnen een heleboel raampjes en zweven een tiental raampjes mijn kant op. Ik neem een willekeurige en kijk wat hij me laat zien.

Twee meisjes zaten op de grond te spelen. Hun moeder dronk thee. Opeens komt er een man de kamer binnen. De meisjes beginnen te gillen en weg te rennen, maar hun moeder kijkt verbaasd naar de man die voor haar staat. "Piolas? Wat doe jij hier? Je weet dat we in het geheim contact moeten hebben! De meisjes schrikken als ze een Duisterling zien." zegt ze. "Ik weet het, maar jullie zijn in een groot gevaar. Het is me deze keer niet gelukt om jullie tijdig te waarschuwen. Ze houden me in de gaten. Volgens mij hebben ze door wat we doen." De moeder van de twee meisjes kijkt de man, Piolas, verbaasd aan. "Waarom zijn we in gevaar? We kunnen zoals altijd gewoon wegteleporteren?" "Nee! Ze hebben een anti-magisch schild geactiveert. Jullie kunnen nu niet meer weg! Verstoppen helpt niet. Ze willen de meisjes dood! Je weet dat zij het zijn? De twee van de profetie? De twee die gescheiden en herenigd worden? Aura en Tijd? De magische tweeling? En jij gaat sowieso dood, je bent de feeënkoningin. Hier komen de feeën nooit meer bovenop, en al helemaal als er geen opvolger is." zegt Piolas paniekerig. De moeder lijkt van slag, maar ze herstelt zich vlug. "Ik verstop de meisjes wel. Zij zijn van de profetie en moeten in leven blijven." "Nee! Tamischa, jij moet ook blijven! Ik kan niet zonder jou!" Piolas barst bijna in tranen uit. "Ze willen mij dood, dus daar ga ik me niet tegen verzetten. En dit is ook voorspelt door Tia. Ik kan me blijven verstoppen, maar ze vinden me uiteindelijk toch en doden me. Piolas, ga. Zorg ervoor dat de meisjes sowieso blijven leven. Ik ga de dood liever met opgeheven hoofd tegemoet. Ik zal mijn magie aan ze geven." Ze draait zich om naar de twee meisjes. "Ik weet niet wie Tijd en wie Aura gaat worden, maar jullie gaan het worden dankzij mijn macht. Ik geef jullie alle magie die ik bezit, ga er dus zuinig mee om." spreekt ze de meisjes toe. Piolas kijkt een beetje hulpeloos toe. Tamischa laat een bol ontstaan, die ze daarna vult met magie. Als de bol gevuld is splitst ze hem in tweeën en duwt ze op de harten van de meisjes. Er komt een grote lichtflits, het moment waarop het lot voor de twee meisjes vastgelegd wordt en nooit meer veranderen zal. Tamischa wankelt nadat het klaar is. Piolas snelt naar haar toe, maar ze gebaart hem niks te doen. Ze schudt een paar keer met haar hoofd en kijkt hem met betraande ogen aan. "Dit is het laatste moment van ons samen, ik zal niet sterven door de kogels, maar sterven door het weggeven van mijn magie. Als jij op me schieten moet, weet dit dan. Als je ziet dat er zo op me geschoten wordt, weet dit dan. Ik sterf niet door de kogel, maar door het weggeven van mijn magie aan deze twee meisjes." zegt ze. Piolas kijkt haar met betraande ogen aan. Ze geven elkaar een laatste knuffel en Piolas rent naar buiten. Tamischa kijkt hem na, en draagt daarna de twee meisjes naar de deur. Als ze daar zijn kijkt ze haar meisjes nog een keer aan. "Groei. Wordt wijs en heb veel geluk in jullie leven." Tamischa draaide zich om naar het ene meisje. "Anne-Lore, ik weet dat je een goede feeënkoningin worden gaat. Handel met alles wat je kan, voor alles wat je hebt. Het koninkrijk en de natuur." Ze draaide zich om naar het andere meisje. "Annebell, ik weet dat je groots worden gaat. Je wordt een goede adviseur van je zusje als ze koningin is. Je zult veel dingen meebesluiten en een zeer gewaardeerde adviseur worden. Misschien wel meer." Tamischa zucht. "Dit is mijn afscheid aan jullie. Ik zal jullie niet kunnen helpen met opgroeien." Met betraande ogen kijkt ze de tweeling aan. "Maar ik zal er altijd voor jullie zijn. Hoog in de Hemel. Ik zal naar jullie kijken, en trots zijn. Dat is het enigste dat ik kan." Tamischa duwt ze in de kelder. "Vergeet nooit dat jullie de twee zijn. En dat ik van jullie houd." Tamischa kijkt de tweeling voor de laatste keer aan. "Het gaat jullie goed. Nogmaals: ik houd van jullie. Voor eeuwig en altijd." Toen sloot ze de deur, net op het moment dat de Duisterlingen binnenstormden.

Ik keek weg van het raam. Dit had ik al gezien. Ik knipper mijn tranen weg. Ik wist al dat mijn moeder dapper was, maar zó dapper? Nee, dat had ik niet verwacht. Ik schud verdrietig mijn hoofd. Mijn moeder had haar leven gegeven om mij en Annebell te beschermen. Ik adem diep in. Ik heb wel een antwoord gekregen op mijn vraag. Die man die mijn moeder neerschoot is mijn vader, dat wist ik al. Maar hij wist dat mijn moeder eerder zou bezwijken omdat ze geen magie meer in zich had. En mijn vader schoot mij niet neer omdat hij wist dat hij dat niet kon, en omdat hij dat niet moest doen. Vanwege de profetie. Maar wat is die profetie dan?

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wow, weer een hoofdstuk! Ik denk trouwens dat het een trilogie gaat worden, ik heb al ideeën voor een tweede deel. Wat voor een ideeën ga ik natuurlijk niet zeggen.
Kan iemand me trouwens uitleggen waar je kunt zien hoeveel reads je hebt? Bij elk boek dat ik lees heb je wel een keer dat de schrijver zoiets zegt als: 'Ik heb 10.000K reads! Thnxx!!!' Maar ik heb geen idee waar je dat zien kan. Hihi.
Alvast bedankt
xoxo_writer_xoxo