James ligt in een halve deuk als hij mij ziet wegkruipen. 'Geen zorgen, Elice. Mijn opdrachtgevers willen je levend. Dus ik ga je niet doodden.' Die opdrachtgevers zijn Enzo en Donato Canivari. Mannen waarmee ik ooit samen uit eten ging en nu voor vlucht.

James glimlacht en buigt over me heen. 'Nou, hoe wil je het doen? Ga je luisteren of moet ik je vastbinden?' Ik geef geen antwoord maar schiet in plaats daarvan naar de voordeur.

De idioot heeft al gezegd dat hij me niet gaat vermoorden . Het is het proberen waard.

James is makkelijker en sneller bij me door me tegen de grond te werpen en begint al mijn armen op mijn rug te binden. 'Laat me los!' Gil ik hysterisch en trap wild en sla om me heen.

Ik wil niet terug naar Enzo. Ik wil niet terug naar hem. Hij zal me deze keer niet meer laten ontsnappen en ik wil niet meer bij hem zijn. De moordenaar van mijn ouders.

James is helaas slimmer dan ik dacht.
Hij wacht gewoon totdat ik niet goed oplet en overmeesterd me dan makkelijk. Hij had zich goed voorbereid en geeft me nadat mijn armen op mijn rug liggen ook een prikje met een injectienaald in mijn nek.

James neuriet een vrolijk deuntje en schenkt een glas champagne in voor zichzelf. Dan gaat hij opzoek naar zijn telefoon. Mij laat hij als zijn trofee liggen. 'Hallo, met James. Ik heb haar.'
Verkondigt hij blij.

James blijft glimlachen en ik wil hem dolgraag slaan. Mijn armen voelen echter te zwaar en ik krijg ze niet los. James knikt wat alsof ze hem door de telefoon heen kunnen zien en geeft wat antwoorden.

Tien lange minuten gaan volgens de klok voorbij.

De deur gaat langzaam krakend open en ik zie voor het eerst in jaren mijn ex verloofde staan. Enzo heeft voor de gelegenheid een wit overhemd aan met een zwarte chique broek. In zijn hand heeft hij een pistool. Het is alsof hij gaat trouwen.

James gaat staan en trekt me mee aan de touwen. Ik beland hard op de grond en stoot mijn hoofd tegen de tafel. 'Enzo,' weet ik moeilijk uit te brengen.

Enzo gromt en hurkt bij me neer. 'Mijn lieve Elice,' mompelt hij als hij mijn hoofdwond bestudeert. Hij wrijft er zelfs even over heen.

Ik wil protesteren. Ik ben allang zijn lieve Elice niet meer. Hij is niet meer van mij en ik ben niet meer van hem.

Alles aan hem verward me. Vooral hoe gespierd en dun hij is geworden. Hij is zeker meer gaan trainen sinds ik hem voor het laatst zag.

Ook merk ik dat zijn ooit witte armen vol zitten met tattoos en dat hij een paar piercings heeft laten zetten.

Ik herken die jongen van toen niet terug in de man die voor me staat.

Ook merk ik steeds meer van de drugs. Mijn voeten en handen slapen en mijn hoofd bonkt.

Enzo moet lachen als hij het lijk van de andere wachter ziet. 'Dwaas. Niks weerhoudt me van mij rechtmatige prijs.' Zijn blik valt weer op mij. Ik slik. Zijn prijs?

Hij bekijkt me kritisch en grondig. Zijn blik blijft lang rusten op mijn bescheiden borsten. 'Je bent gegroeid, Elice. En niet alleen in de dikte en lengte. Je hebt nu een vrouwenlichaam.' Hij klinkt bewonderend. Alsof hij het goed vind dat ik dat heb.

Alsof hij het kan gebruiken.

Hij schenkt me een samenzweerderig Glimlachje. 'Je bent niet veranderd van persoonlijkheid. Je bloost nog steeds heel makkelijk.' Hij wrijft met zijn duim en wijsvinger tegen mijn wang.

Hij laat zijn vingers zakken en zijn aanraking sterft weg op mijn wang. De warmte blijft even hangen. 'Mooi, dat is een van mijn vele favorieten dingen van jou.' Zegt hij met fonkelende ogen.

Ik kan het niet meer aan.
'Wat is je plan, Enzo?' Vraag ik ongeduldig.

'Eerst? Eerst ga ik je meenemen naar een goede vriend. Hij zorgt voor wat onderdak. Als de tijd daar is zet jij je handtekening en word je mijn vrouw.' Zijn vrouw. Er was een tijd dat ik blij werd van die gedachte. Ooit. Dat voelt nu als iets uit een vorig leven.

Ik bijt op mijn onderlip. 'En Draak?'

Hij stopt direct met glimlachen en zijn ogen branden met jaloezie en woede.
'Ik vind het geen fijne gedachte dat jij meteen aan Draak denkt bij trouwen.'

'Hij heeft me gekocht.' Herinner ik hem vriendelijk. 'Hij gaat me niet zomaar afstaan.'

Enzo briest bijna als een of ander boos paard. 'Ik had je eerst. Je ouders hebben je al verloofd aan mij. Dat draak je koopt boeit niks. Je bent op papier van mij. Elke andere man zou hetzelfde zeggen.' Behalve draak.

Er gaat een koude windvlaag dwars door mij heen. Hoe durft hij mijn ouders te betrekken?

Ik kijk hem aan en hoop dat hij ziet dat hij te ver is gegaan. 'Mijn ouders? Bedoel je die twee mensen die jij hebt neergestoken? Die je vermoord hebt?'

Hij haalt zijn schouders op.
'Nadat ze mijn ouders hadden vermoord. We staan nu gelijk, lieve Elice.' Hij glimlacht ziekelijk.

Dan breek ik.
'Ik ben je lieve Elice niet!' Gil ik naar hem.

Enzo lacht en James lacht mee.
'Hoe wil je dan dat ik je noem, hm? Kleine ree?' Hij zegt het spottend en het klinkt lang niet zo leuk als draak het zegt.

Ik weet niet hoe ik wel genoemd wil worden. Enzo tiert verder. 'Ik heb genoeg van je Bullshit, Elice. Als we getrouwd waren, loste ik dit anders op. Je bent een vrouw nu, ik kan je op hele leuke manieren bestraffen.' Ik krijg wat gal en braaksel in mijn mond maar slik het walgend weer in.

De gedachte aan Timoty maken me misselijk. Enzo is veranderd. Hij is een monster geworden.

Hij glimlacht als ik afwezig naar mijn schoenen staar die steeds dichterbij komen. Ik hoor mezelf nog mompelen en zak dan in elkaar.