Het zwaarste van onze relatie zijn de cool downs. De momentjes waarop hij me beu is. Ik voel me net een speeltje. Als hij wil spelen word ik erbij gepakt. Als hij klaar is ga ik mijn kamer in en kijkt hij dagen niet naar me om.

Ik voel me dan alleen. Eenzaam. Niemand praat me. Ik heb geen vriendinnen. Ik mag niet naar buiten. Ik word constant bewaakt. Het is bijna een jaar sinds mijn gevangenschap met hem begon en ik kan het amper volhouden.

Ik zou me beter voelen als ik iets had van een vriend of vriendin. Iemand om mee te praten. Iemand om mee te lachen. Iemand die me vertelde dat ik me aanstelde en dat ik sterker moest worden. Ik ben nou eenmaal de vrouw van Alekandr en het hoort bij hem dat hij blijkbaar geniet van andere vrouwen.

Nou en?
Wat boeit mij dat?

Meer dan ik ooit durf toe te geven. Ik weet niet of het Stockholm syndroom is of zijn aantrekkelijkheid mijn onzekerheid of een mix van alles: Ik wil hem niet delen.

Ik ben erg stil als ik beneden ben. Het valt bijna iedereen op. Iedereen behalve Aleksandr. Sommige mannen grappen dat ik eindelijk getemt ben.

'Het duurde even maar dan heb je ook wat,' grijnst Maverix als hij aan zijn broodje begint.

Voor twee belangrijke spelers zijn Konstanin en Demitir erg afwezig. Ze eten. Ze zitten. Ze kijken. Maar praten? Nee. Nooit vrijwillig.

'Ik heb gisteren de tafel moeten schrobben. Je had dat arme meisje weer zo hard gepakt dat ze bloedde. Heel de tafel zat onder.' Zegt een andere man tegen Alekandr.

Alekandr zegt niks terug en snijdt met een mes een broodje open. Ik durf niets te vragen aan hem. Ik durf niks te zeggen. Ik durf alleen maar eten. En zelfs dat durf ik niet. Ik slik zacht en stik bijna waardoor ik onbewust de aandacht trek.

Niemand bekommert zich om mij.

Uit het niets is daar een prachtig meisje met lang blond haar. Ze begroet Alekandr vrolijk en mag zelfs op schoot zitten terwijl hij eet.

Eten was heilig, zei hij ooit tegen mij. Misschien had hij zich bedacht? Of..

Ze is mooi.
Ik voel een steek als ook de blik van Alekandr naar haar billen gaan. Ik voel me net een plank in vergelijking tot haar.

Ik heb geen trek meer als ze begint te giechelen en hem kust. Ik voel me opeens erg misselijk en vlucht naar boven.

Ik ga op bed liggen en staar even naar het plafond. Dan hoor ik gekraak van de treden van de trap. Ik vlieg overeind en grijp de dikke bijbel beet die Alekandr vast nooit gelezen heeft.

Gelezen of niet: het boek kan hard aankomen. Ik weiger mezelf weer te laten kidnappen.

Maar als ik zie dat het maar maveric is ontspan ik en laat ik de bijbel met rust. Het boek valt met een harde knal op de grond en ik zucht diep als hij de kamer in komt.

Hij grijnst. ' Je gedraagt je anders,' goh. Iemand geef die man een medaille. Hoe kan het dat ik een vrouw, die vast gehouden word door haar man die haar verkrachten waardoor ze een baby kreeg en die verloor zich anders gedraagt? Hmm? Komen hersens niet meer standaard bij een lichaam?

Ik schiet achteruit. 'Zonder escorte mag ik niet met een man alleen zijn,' Het klinkt kattig. Maverix heeft nooit naar me gekeken zoals sommige mannen van alekandr. Hij is te trouw om mij te nemen puur voor zichzelf.

Maveric grinnikt. 'Als ik je wilde neuken had ik dat allang gedaan..' oké misschien toch niet zo heel erg trouw. Het maakt me van slag. Natuurlijk schrik ik nog steeds van elke man die seks met me wil ook al maakt hij een grapje of..

'Je bent weer zwanger of niet soms?' Dat snap ik dan weer niet. Hij glundert naar me. Zo verdomd tevreden dat hij het antwoord heeft. Ik voel me indirect zo vreselijk kwaad op hem en wil hem direct verbouwen.

Want elke baby zou verraad zijn naar mijn dode kindje.

'Nee,' zeg ik na alle eerlijkheid en snauw. Alekandr had me goed gepakt en nog beter gevuld. De seks was gruwelijk gewelddadig en ondanks dat ik er toen erg naar verlangde had ik liever gehad dat hij iets van anticoceptie had gebruikt.

'Ik geloof je niet,' zegt hij zonder te lachen. Maveric is net een zwijn. Hij pakt me zonder pardon beet en troont me mee naar beneden. Alekandr zit op de bank met een meisje op zijn schoot.

Ik kan alleen maar hulpeloos staren als zijn handen kort over haar rug gaan en ze overdreven giechelt. 'Ze is zwanger,' zegt Maveric en duwt me richting Alekandr.

Hij staart naar mijn buik. 'Nou, dat is mooi. Dan ben je nog érgens goed voor.' De woorden doen pijn net als de afkeurende klank van zijn stem.

Ik plof in de stoel en staar doelloos naar de tv waar iedereen aan geplakt lijkt. Het is een stomme actie film die onze wereld, de Mafia wereld hardstikke verheerlijkt. Het is niet cool om Mafia te zijn.

We doen vreselijke dingen.
We houden van vreselijke mannen.
We zitten gevangen in een kooi die zichzelf steeds kleiner en kleiner maakt.

Alekandr kust haar nek.
Ze giechelt. 'Oh, meneer Drozdov.' Ik heb hem nooit zo genoemd. Ze klinkt als een hoer. Alsof hij haar cliënt is. Maar een klant. dat is ze vast. Ze betekent niks.

Net zoals jij ook niks voor hem betekent.

Dat is niet waar. Hij zou me niet betrekken bij de wraak als het hem niks deed. Hij zou me niet op komen zoeken en hij zou niet onze baby rouwen als het hem niks deed.

Even later hoor ik zijn kantoor deur dicht slaan. Ik adem uit en focus me op de film. Net als ik er een beetje in kom klinkt er bekend gekrijs en dan hard gekreun. Ze doen het.

In zijn kantoor.

Ik voel een steek en de tranen prikken. Niet doen. Je mag niet huilen. Deze mannen mogen niet zien hoe zwak je bent. Je bent een Mafia prinses. Mannen vallen dood voor je.

Laat deze man lekker.

Ons plekje.

Ik kan het niet aan en verlies het van de tranen. Ik dacht dat ik wat betekende. Ik dacht..

Daar is het hele probleem. Ik wilde zo graag een jongen vinden die me leuk vond. Ik wou de belangstelling. Nu heb ik het. En wat heeft die belangstelling mij gebracht? Een dood kind, een vreemdgaande echtgenoot en een hoop pijn en verdriet.

Ik sta zonder wat te zeggen op. Ik loop naar het kantoor.
'Alekandr, als je daar klaar bent. Kom naar mijn kamer. We moeten praten.'

En dat gaan we deze keer ook doen.