🌹Trish's pov🌹

De twee jongens grijnzen moordlustig naar elkaar en naar Riley terwijl zij juist bozer en bozer word. ' Ik wil niet met jullie trouwen! En Trish wil dat ook niet!' Gilt ze, duidelijk.

Ze knipperen niet eens met hun ogen. Ze reageren niet eens op haar. Ze lopen haar voorbij, onze tuin in. Even later hoor ik de zaag aangaan, en gelach.

Riley laat zichzelf uitgeput vallen op de bank en legt haar voeten op tafel. Ik weet dat dat niet mag dus doe ik het maar niet.

Na een uur wachten komt de man in het rode vest ons ophalen. 'Komen jullie, dames? De schietbaan is af.'

Het is schrikbarend wat als doelwit word gebruikt. Houten kratten waarin we normaal drugs vervoeren of zakken waar hoofdjes op getekend zijn. Met viltstiften en bij sommige kratten met de zaag erin gesneden.

Beide halen tegelijk uit de zakken van hun jasjes een zwart vuurwapen. Dat hebben ze dus gewoon bij zich? Oké.

Ik staar naar Riley die het niet aan kan zien. ' Ik vind dit hele macho gedrag niks. Ik wil een leuke jongen. Zoals jij had.' Merkt ze jammerend op.

Had ja. Bewust staar ik naar de schuur waar de enige jongen van wie ik houdt begraven ligt.

Ik grijns, terwijl de kogels in het rond vliegen. Er hoeft er maar ééntje terug te kaatsen. 'Met een beetje geluk, schieten ze elkaar dood,'merk ik op met een grijns.

Riley moet daarom gelukkig wel lachen. De spierbundels die ons nog steeds in de gaten houden, niet.

Wij staan nog steeds op veilige afstand en ook al zou er wat gebeuren, dan hadden we altijd papa nog. Papa is misschien ouder, maar zijn sniper kunsten zijn zelfs voor hun niet te ontwijken.

Moeder is bij ons komen staan, en sist wat in mijn oor terwijl ze snel mijn jurk perfectioneert en glad trekt als de jongens niet kijken.

'Ik snap dat je on Freddy gaf, maar het is voor onze zaken belangrijk dat we investeren in een ander imperium. De Diatrizo familie is één van de beste en oudste families in Italië,' mijn ogen rollen. Ik wil dit gesprek niet voeren.

'Zijn naam was Daniel, mama. Niet Freddy,' sis ik terug.

Mama haalt haar dunne schouders op. ' Je houdt je mond over hem tegen je verloofde. Ze denken allebei dat jullie nog maagd zijn.' Ze lijkt het vooral op Riley gericht te hebben

'Dat ben ik nog,' mompel ik blozend door dat onderwerp. Over Riley had ik mijn twijfels. Er kwamen voordurend jongens aan de poort om te vragen of ze met Riley konden stappen en meestal eindigde dat met papa die naar boven rende en zijn sniper erbij pakte.

Het bleef altijd tot dat. Hij heeft nooit iemand neergeschoten.

De kratten worden bekeken. Papa is de scheidsrechter. Hij bekijkt de kratten goedkeurend en haalt hier en daar wat kogels los. Heel ons erf is bezaaid.

'Ze zijn niet echt goede schutters hè?'fluister ik zacht tegen Riley. Ze gniffelt.

De man in het blauwe vest hoort me.
Hij knijpt zijn ogen samen tot twee blauwe amper zichtbare spleetjes. Ik weet dat hij me gehoord heeft.

'Cole is de winnaar!' Roept papa uit. Heel fijn. Wie is dat? Riley is net zo goed op de hoogte als ik want ook zij haalt haar schouders op.

De jongeman met het rode vest komt aangerend en tilt haar op. Hij drukt grijnzend een kus tegen haar lippen, waardoor Riley hem geschrokken slaat. Hij klemt zijn arm rond haar pols.

Zijn ogen vlammen dreigend. 'Daar krijg je zometeen wat voor.' Ik huiver bij die woorden. Ik hoef niet lang na te denken. Hij gaat haar straffen.

En ik maar denken dat hij leuk was. Mijn blik valt op de andere jongen.

Mijn verloofde. Hij staat nog steeds bij de kratten. Uiteindelijk trapt hij een krat kapot. Zijn wapen heeft hij niet opgeborgen. Ik krimp een beetje in elkaar als zijn blik op mij valt.

Hopelijk neemt hij dit MIJ niet kwalijk. Dit was mijn idee niet. Ik wilde dit niet. Mannen zoals hem kunnen wreed zijn. Zo wreed.

Hij loopt naar ons toe. Cole staat nog steeds met zijn arm trots om zijn bezit heen en kan de grijns niet van zijn lippen krijgen.

Heel stiekem, wilde ik dat hij verloren had. Hij lijkt me liever. Veel liever dan die andere zak.

Hij kijkt me alleen maar aan.

'H-hoi,' Stotter ik trillend op mijn lange benen. Hij is net wat langer. Net.

Hij snuift, en loopt me voorbij. Voor de een of andere reden is dat erger dan elke belediging die hij naar mijn hoofd had kunnen slingeren.

Hij moet zich vast schamen. Dat hij verloren heeft. En dat hij met mij vast zit.

Volgens mij zijn er maar drie mensen gelukkig hier, en dat zijn Cole, papa en mama.

'Aaron, doe eens een beetje gezellig. Ik kan toch ook niet helpen dat ik je ingemaakt heb?' Lacht Cole.

Zo heet hij dus. Het past perfect bij hem. Aaron heeft weinig intresse in gezelligheid en beent naar binnen.

Een van de grote bodyguards stapt op me af. 'Ga met je verloofde mee,' draagt hij me op met een duwtje richting het huis.

Ik gehoorzaam, zoals altijd. Aaron zit op de bank en heeft in zijn handen een sigaret. 'H-hallo,' probeer ik weer.

De sigaret verpulverd onder zijn vingers. Hij staart me alleen maar aan. ' Kom eens bij me zitten,' zegt hij, stem vervormd.

'Ludo, waarom help je haar niet een handje?'merkt hij bitter op als ik niet beweeg.

Voor ik mezelf af kan vragen wie Ludo is, voel ik de bodyguard van Aaron mij beetpakken.

Ik word op zijn schoot gezet. Aaron slaat soepel zijn handen rond mijn buik, en verwarrende enge emoties gieren door mijn lichaam. Boosheid. Onrecht. Hulpeloosheid.

En toch ook ergens..
Een heel klein beetje..
Iets wat ik niet voor hem zou moeten voelen.

'Volgende keer, helpt Ludo je niet. Als ik wil dat je bij me komt doe je dat. Begrepen?' Ik knik, mezelf bewust van dat ik trillend op zijn benen zit. Mijn borst gaat op en neer en mijn ademhaling is gespannen.

Hij lacht, en stopt een los plukje achter mijn oor. Sissend fluistert hij wat in mijn oor. ' Wat zal ik eens met je doen, hm?'