Het is een wonder als ik wakker word. dat ik wakker word. Ik lig in mijn bed. Naast mijn bed staat een IV die af en toe wat medicijn afgeeft. Ik glimlach naar mezelf als ik een klein wit wiegje zie staan in de hoek van de kamer.

Op mijn arm zitten pleisters die met slangen zuurstof mijn lichaam in brengen. Het is gelukt. We leven nog.

Konstatin is bezig met een dutje te doen op een bank. Hij heeft wallen. Demitir zit naast hem en kijkt erg nerveus. ' hey,' fluister ik naar ze.

Demitir schiet overeind en gaat staan. Hij drukt op een knopje bij mijn bed en loopt naar me toe. Ik zie in zijn ogen voor het eerst medeleven en verdriet. Hij heeft gehuild. 'Het is oké. Ik leef nog.' Vertel ik hem glimlachend.

Hij knikt en tranen springen in zijn ogen. 'Ik ben oké toch?' Zeg ik als ik een steek in mijn zij voel.

Demitir knikt. 'Jij bent oke.' Herhaalt hij met gebroken stem. Hij veegt zijn tranen weg en gaat dan terug bij Konstanin zitten.

Na een paar seconden komt Alekandr binnen. Ik schrik. Hij draagt zwarte kleding. Heeft donkere kringen onder zijn ogen en loopt met een geweer op zak. Ik slik onbedoeld als hij bij me komt zitten. Het eerste wat hij doet is mijn voorhoofd zoenen. 'Mag ik misschien mijn kindje vast houden?' Zeg ik lacherig.

Alekandr lacht niet mee en draait zijn hoofd weg. Konstanin en Demitir staan stilletjes op. 'We laten jullie twee alleen.' Zegt kon.

Ik voel een ongemakkelijke harde genadeloze stilte. Als een soort van mes dat langzaam in mijn borst word gestoken. 'Geef me onze baby, Alekandr.' Zeg ik serieus en ga zitten in het bed.

Alekandr zegt niks. Hij staart voor zich uit. Alsof hij ergens anders is. 'Waarom heb je een geweer bij je?' Fluister ik. Dan verlies ik het van mijn emoties. 'Geef haar aan mij!'

Alekandr geeft me een vieze modderige blauwe jurk. Bij de rok zitten bloedvlekken. Hele grote bloedvlekken. 'Trish,' Zegt hij zachtjes.

'Vond je het niet vreemd dat je zo snel klaar was met bevallen?' Waarom praat hij zo zacht. Zo vriendelijk. Waar is die dominante grijnzende man van me?

'Een beetje. Ik dacht dat ik het gewoon snel deed.' Zeg ik stotterend bang voor wat mijn brein al lijkt te weten. Bang voor die ene angst die 9 maanden door mijn hoofd spookte die is uitgekomen.

Alekandr pakt me voorzichtig beet. De jurk laat hij liggen. 'Trish liefje, je kijkt naar ons kindje.' Ik snap het niet. Ik wil het niet snappen.

'Maar ik hoorde gehuil..'

'Trish je was hardstikke gedrogeerd. Je hebt je dat ingebeeld. Het spijt me zo erg dat ik je jullie niet heb kunnen beschermen.' Zijn stem breekt en hij huilt geluidloos.

'Je hebt een miskraam gehad. Door het gif is de baby overleden.' De woorden slaan in als een bom. Ze voelen niet echt. Het voelt alsof hij me vertelt over een andere vrouw. Die pech had. Dat kan nooit over mij gaan. Mijn baby is oké. Ik was lang uitgerekend.

Ik voel geen verdriet.
Geen spijt.
Alleen boosheid.
Een intense boosheid.
Want iemand had me dat gif gegeven. Iemand had bewust mij en mijn kind geprobeerd te vermoorden.

Ik rol de dekens van me af. Het is oké. Mijn lichaam is oké behalve dat ik erg moe ben en wankel. Het kan me weinig schelen.

June komt naar binnen. ' Je moet naar-'

'Bitch niet nu,' kat ik en duw haar opzij. We gaan naar beneden. We nemen elk grote stappen en ik heb moeite Alekandr hij te houden. Daar wacht ons nog een verassing.

Er hangt een doodse stilte. Niemand lijkt wat te doen. Dus doe ik het maar. 'Konstanin. Zoek de vliegvelden af voor de jets van Carmony. Bekijk de camera beelden en als je iets vind meld het.' Carmony is onze eerste mogelijke dader. Dan volgen Aaron en Cole, Declan en Daniel, serigo en holden en misschien de familie van Diavolos-de jongen die mij had ontvoert.

Hij vertrekt geen spier.
'Het spijt me heel erg, maar ik neem geen orders van je aan.' Zegt Konstanin ijzig.

Ik draai me om naar hem. 'Moet ik je eraan herinneren dat je me al eens gefaald hebt? Dat je mij en de baby gefaald hebt? Wil je hier blijven werken? Of wil je een andere baas hebben?'

'Doe wat ze zegt, Konstanin.' Zegt Alekandr stilletjes. Ik had verwacht dat hij zou gaan springen om de moordenaars van onze baby op te sporen. Maar hij klinkt gebroken en een emotioneel wrak.

Het is alsof we van plaats zijn gewisseld. Ik die dolgraag bloed wil gaan vergieten en Alekandr die terugkrabbelt en afwezig is. 

Konstatin gehoorzaamt hem. 'Zoals je wenst.' Hij klinkt erg aangeslagen door mijn beschuldigde toon. Dat het allemaal zijn schuld was. Een deel van me weet dat het niet waar is. Maar een groter deel slokt alles wat logisch is op in boosheid. Het kan me niet schelen dat ik hem een beetje kwets zolang ik resultaten krijg.

Konstanin heeft binnen tien minuten antwoorden voor ons. Hij heeft een adres waar volgens een lokale bewoner vreemde dingen zijn gebeurd zoals helikopters en mensen met tattoos.

'Liefjes blijf jij maar hier.' Zegt Alekandr als ik mee wil lopen naar de auto.

'Omdat ik Zwak ben?' Het komt er snauwig uit.

'Omdat ik al onze dochter kwijt ben. Ik wil jou ook niet kwijt.' Dat raakt me wel. Harder dan het me moet raken. Dieper dan ik dacht. Het zorgt voor tintelingen door mijn hele lijf.

'Jij voelde het dus ook..?'

Hij knikt maar ik zie zo dat hij er niet over wil praten. Maar hij voelde dus ook dat het een meisje was. Het is erg raar om dit uit te moeten leggen  maar bepaalde dingen voel je gewoon aan en dit was zoiets. We zullen nooit weten of het een jongen of een meisje was. Maar voor mij voelde ze als een meisje.

Dat Aleksandr dat erkent betekent meer voor me dan welke wraak dan ook. Ik kalmeer voor het eerst en adem uit. Alekandr knuffelt me voorzichtig. 'Ik weet dat je het lastig hebt Trish. Maar Carmony haat blancardis. Hij wil je dood hebben. Ze willen je allemaal dood hebben.' Hebben  ze daarom mijn kindje aangevallen? Zaten zij hier achter?

'Als ik een Drozdov ben, ben jij een blancardi. Ik ga je niet alleen met die engerds laten!'

'Ik kan je dwingen hier te blijven.' Zegt hij dreigend. Ik zucht passief vriendelijk.

'Alekandr. Laat me dit doen. Laat me iets doen. Of ik word gek.' Hij bestudeert me stilletjes. Dan knikt hij. Ik ren langs hem heen naar buiten naar zijn auto. We hebben werk te doen.

--
'Vuile,' BANG BANG! 'Tering..' BANG BANG BANG BANG! 'Klootzak!' BANG BANG BANG BANG BANG! Alekandr is in een loods aan het schieten. We hebben net ontdekt dat Declan het land is ontvlucht en waarschijnlijk in Ierland zich schuil houdt bij zijn papa.

Alekandr richt ondertussen zijn woede af op een onschuldige plaat.
'Het is oké Alekandr,' Zeg ik zacht in zijn oor en masseer hem liefdevol. Hij snuift. Zijn ogen worden een beetje duister.

Ik word tegen de tafel gedrukt en lig al snel op mijn rug. Alekandr kust mijn kaaklijn en trekt mijn shirtje omhoog. Hij trekt mijn voorgevulde bh uit en hijgt opgewonden. ' Trish, je verdient het niet op deze tafel. In een fabriek. Maar ik moet je hebben. Ik moet je voelen..' Hij wil seks. Hij wil het echt heel heel graag. Hij wil het vergeten. Hij wil afleiding.

Ik rol van tafel. ' Het is te snel. Laten we wachten.'

Alekandr lacht duister. ' Ga je echt tegen me in? Je moet nog straf krijgen van je kleine excursie uit het huis. Twee keer zelfs.' Ik negeer de tintelingen.

'Maak het maar meteen goed. Op je knieën slet,' Hij klikt in zijn vingers. Normaal had dat me alleen al opgewonden en normaal was ik gaan zitten. Deze keer had ik er genoeg van.

'Ik weet niet wat jij wilde doen hier maar ik ga de moordenaars van ons kind zoeken.' Ik sta op en ga ervan door terug naar de auto.

(Vanaf hier wordt het erger en duisterder)