Ik ben er zeker van dat ik gek ben geworden. Ik weet niet wat die rare huil was maar het klonk verdacht veel op het geluidje dat riley maakte als ze met Cole aan het vrijen was. Dat kan toch niet? Ik ben toch niet zo?

'Was dat je eerste?' Vraagt Aleksandr rustig aan mij. Ik schrik op van het gluren naar de wolken en bijt hard op mijn onderlip.

'Wat was dat?'

'Nog geen orgasme. Maar wel iets wat dicht in de buurt komt. Was dat je eerste?'

Ik denk aan Daniels vingers. Nee. Het Was niet mijn eerste orgasme. Die had Daniel me gegeven. Maar dit kwam wel erg dicht in de buurt van de tweede. ' Nee, een van mijn kidnappers heeft me eerder gedwongen tot seksuele verlossing.'

'Oh?' De afkeur die ik hoor doet me pijn. Ik besef me opeens dat hij het niet weet. Niemand weet dat Daniel en ik vrienden van elkaar zijn. En zelfs wat meer. Ik was zijn gevangene in hun ogen en hij zal me wel gedwongen hebben. Nooit zou dit iets zijn waarmee ik had ingestemd. Zo dachten zij.

'Het was erg naar en ik denk er liever niet aan. Ik ben verder nog maagd gelukkig.' Lieg ik veel beter dan me lief is. Ik ben veel beter geworden in liegen en dat vind ik niet leuk.

Na een paar uur land de jat op een privé landgoed. Het is er erg mooi. Veel tijd heb ik niet om te kijken want Aleksandr neemt me mee naar een schuur naast een grote villa.

Zijn bodyguards bewaken ons en lopen vlak achter ons. Ze zouden me kunnen grijpen als ik zou rennen. Of ze zouden me neerschieten. Ze zijn bewapend met geweren die heel subtiel onder hun shirts uitkomen. Ze zien er wel allemaal erg netjes uit.

In de schuur is een altaar gebouwd. Een priester wacht al op ons. Aleksandr troont me mee naar het altaar. Oh nee.

Zo snel al? Dat kan toch niet? Hoe wist hij dat papa ja zou zeggen? Moet ik trouwen in dit jurkje? Krijg ik geen mooie jurk?

Aleksandr pauzeert voor het altaar en glimlacht naar me. 'Nu gaan we trouwen.' Ik knik maar eigenlijk wil ik hem door elkaar schudden. Nu gaan we trouwen. Dat is veelte snel.

De priester krijgt een benauwd gezicht en trekt wit weg. Snel pakt hij zijn boekje of bijbel erbij en leest hij een regel tekst voor. 'Neem jij, Robijn, Valissa Blancardi..'Wie is Valissa?

Ik draai me om en zie Demitir doodleuk met een wapen richten op de priester. Dus zo hadden ze hem ingehuurd.

'Deze man als je wettige echtgenoot? Zal je van hem houden en hem gehoorzamen?' Gehoorzamen zit me niet lekker. Houden..wie weet? Maar gehoorzamen? Dat ligt er aan wat hij zou eisen van mij. Seks zou bijvoorbeeld een ding zijn. ik vind hem aantrekkelijk en geil maar ik weet niet of het genoeg is om hem toe te laten.

'Is het niet; In ziekte en in gezondheid?' Vraag ik en doe weer een big na met lachen. Niemand lacht mee.

'Uw verloofde schreef deze tekst. Ja of nee, mevrouw Blancardi.' Zegt hij snauwig met een dikke rimpel in zijn al rimpelige kop. Fijn. Wie weet gaat hij niet dood door een kogel maar door een hartaanval door mij.

'Ik vraag het u wel eerst. Aleksandr Kistov Drozdov, neem jij tot je wettige echtgenote, Robijn Valissa Blancardi? Om lief te hebben en voor haar te zorgen?' Kijk dat klinkt beter.

Aleksandr heeft een kalme glimlach op zijn lippen. 'Als Robijn zich netjes gedraagt zal ik voor haar zorgen.' Dat is wat minder.

'Beloof je tegelijk dat je niet zal terug deinsen om Robijn te beschermen? Ook al is dat soms vervelend voor haar?' Me slaan. Dat bedoelt hij.

'Ik zal haar veiligheid mijn prioriteit maken.' Zegt Aleksandr. Ik wil wegrennen en oog de deur. Voor het altaar staan de twee bodyguards. Dat gaat dus niet lukken. Eentje heeft een wapen beet. Ik ben geen James bond.

'Laat me mijn vader bellen,' zeg ik dan. Het laatste redmiddel. Ik voel me verwend en klein dat ik om papa vraag maar hij moet toch inzien dat Alekandr geen goede man voor mij is? Hij is te ruw en te wreed. Ik moet een knuffelbeer hebben. Geen stekelvarken.

Aleksandr stopt met glimlachen. ' Ik dacht al dat je je ging misdragen. Gelukkig denk ik overal aan,' Hij klikt in zijn vingers. 'Doe maar, Kon.' Kon komt in beweging. Hij stapt grinnkend naar achteren en naar achteren. Uit een kast haalt hij tot mijn horror een vastgebonden vrouw. Ze heeft een doek om haar mond en begint te gillen zodra ze haar kidnappers weer ziet.

De moed zakt me in mijn schoenen net als mijn schamele maaltijd. Dit meen je niet. Dit meent hij niet. Ik kijk naar Alekandr wachtend op een uitleg.

Die krijg ik.
'Trouw met me, of zij gaat er aan.' Zegt Aleksandr koel.

'Ben je gestoord ofzo?' Het komt er uit voor ik er erg in heb. Alekandr word even heel stil en glimlacht dan erg eng.

'Zeg de woorden,' dringt Konstanin aan en zet zijn wapen tegen de kaak van de huilende vrouw. Weet ze wel wat hier gebeurd? Spreekt ze Engels?

'Ja..' het komt er brommend en boos uit. Alekandr grijnst.

'Ja wat?' vraagt de priester.

'Ja ik wil.' Met die drie woorden red ik haar leven. Maar dat van mij gooi ik weg.

De priester glimlacht. Ik doe het juiste. De vrouw kan nu weg. Veilig terug naar huis. Aleksander glimlacht onoverwinnelijk en kan volgens mij niet stoppen met lachen. Hij heeft zijn  zin.

'Dan verklaar ik jullie nu getrouwd.' Zegt de priester of de pastoor weet ik wat het is.

Aleksandr lacht.
Hij stapt naar me toe en ik weet wat hij wil. Hij wil een zoen. Ik kus hem licht op zijn slecht geschoren kaak. Aleksandr neemt er geen genoegen mee en pakt me beet bij mijn billen.

Ik laat een verontwaardigd piepje horen als hij onze lijven tegen elkaar opdrukt en me haast recht voor de ogen van de pastoor droogneukt.

'Je gaat anders leven nu, Robijn. Ik ben je man nu. Als je weet wat goed voor je is gehoorzaam je me.' Zegt Aleksandr als we naar de uitgang van de schuur lopen.

Ik knik. Ik had niet eens een mooie jurk gehad van hem. De tranen zijn lastig te bedwingen maar ik word helaas steeds beter in.

We gaan naar het huis. Hij wilde dit op zijn eigen land doen zodat hij geen vervelende vragen kreeg. En zodat ik niet kon ontsnappen. Hij deed lief zodat ik zou meewerken.

Binnen is een kleine gang die lijdt naar een grote bal achtige zaal.

Het is er versierd. Er staan tafels Waaraan honderden mensen aan zitten. Ik raak in de stress. Aleksandr grijnst dominant naar hun. Hij roept iets in een vreemde taal wat met veel gejuich ontvangen word.

Ik volg hem, als een mak schaapje naar de tafel. Hij zet me neer op een stoel en gaat zelf op een andere zitten. Pal naast die van mij. Ik ontwijk zijn blik.

Aleksandr kijkt lang naar me. Hij leunt naar me toe en fluistert iets. 'Omdat ik haar niet doodgeschoten heb, betekent niet dat ik dat niet alsnog kan doen. Glimlachen, prinsesje. Ik heb je van dat monster gered.' Dat is Genoeg om mijn kippenvel te geven.

Ik forceer een glimlach. Het ene monster voor het andere.

Twee mensen komen naar ons toe. Een man en een vrouw. De man heeft een cadeautje bij zich en de vrouw ook. 'Gefeliciteerd,' Zegt ze tegen mij, en geeft me een cadeautje. Dankbaar accepteer ik het.

Aleksandr laat het afpakken.
'Dat was voor mij,' snauw ik naar hem als ze weg zijn. Hij heeft wel zijn cadeautje gepakt.

'Je hebt het nog niet verdient. Ik wil beter gedrag van je zien.' Hoezo beter gedrag? Ik doe toch mijn best?

'Kap met mokken.'

'Het is te druk. Ik wil weg.' De prikkels maken me gek. Te veel mensen. Te veel borden die vallen. Te veel glazen die rinkelen en te veel gelach om niks. Het is gekmakend.

'We blijven,' grauwt hij.

En zo verspil ik 4 uur van mijn leven.
--

De laatste gast gaat eindelijk weg. Ik haal opgelucht adem. Ik heb mijn eerste glas nog niet op. De drank is te sterk. 'Mag ik naar de wc?'vraag ik aan Demitir.

Ik krijg geen antwoord. Alleen een duw in mijn rug en een hand op mijn schouder terwijl ik terug naar Alekandr gelijdt word. Huilend sta ik voor hem. Trillend op mijn benen en haperend.

Er is maar één gedachte als ik voor hem sta. Wanneer is mijn tijd? Wanneer word ik naar een kamer gelokt en..

Wanneer neemt hij gebruik van mijn kostbaarste en enige bezit?

Aleksandr krabt aan zijn stoppels met een koelbloedige grijns. 'Je weet wat er nu komt, hmm?' Hij legt zijn hand op mijn billen en knijpt er even. Terwijl zijn andere hand wat haar wegduwd uit mijn gezicht.

Ik zak in elkaar.
'Nee! Nee ik wil niet!' Gil ik huilend.

Aleksandr draait zich om en slaat me zo hard dat ik het hoor. ' Je hebt niks te willen. Breng haar naar mijn slaapkamer.' Het is in het Engels. Niet het Russisch.

Hij wil weten dat ik het weet. Ik jank een beetje luider en jammer de hele weg naar de slaapkamer. 'Als ze blijft huilen stop je maar wat in die mond. Er ligt tape en touw klaar Als ze zich niet gedraagd.' Roept Aleksandr nog. Hij helpt zichzelf dan aan nog een drankje. De 7de die avond.

Het boek word echt erg lol.