De auto die voor staat is een luxe hoge wagen maar geen limousine. Het is een soort van hummer. Fabian heeft zijn koude moordenaars handen op mijn rechterarm gelegd en begeleid me samen met zijn andere beveiligers naar de auto.

Ik draai mijn hoofd een stukje en zie het huis waar ik ben opgegroeid. Er zit een flinke knoop in mijn maag.

De klap staat me vers in het geheugen en ik wil niet nog eentje verdienen.
'Fabian, mag ik misschien wat spulletjes meenemen?' Smeek ik bijna bij mijn nieuwe man.

Ik heb een klein knuffeltje liggen boven en ik kan niet slapen zonder. Ik weet dat ik te oud ben voor zulke rommel maar het lukt anders echt niet.

Fabian twijfelt.
Hij trekt een wenkbrauw op, spottend en afkeurend. 'Zoals wat, schat?'

We zijn nog steeds omsingeld door zijn indruwkkende enge sterke maffia mannen.

Ik schaam me te erg. 'Kunnen we het samen ergens bespreken?'

Fabian zucht.
'Zij kunnen hun mond houden.' Hij raakt geïrriteerd door mijn twijfels.

Ik zet me over mijn angst en schaamte heen. Als Fabian moet lachen moet hij dat maar. 'Ik heb een knuffel. Een konijntje. Ik zou graag-'

'Je hebt geen knuffeltje meer nodig. Je hebt Fabian nu, meisje.' Grinnikt een van de mannen die me uit de kast hebt getrokken.

Iedereen lacht om zijn opmerking. Ik durf fabian's hand niet eens beet te houden laat staan dat ik hem zou knuffelen.

Een andere bewaker lacht ook.
'Welke jonge vrouw slaapt er nu nog met een knuffel? Kinderachtig gedrag.'

Fabian is stil.
Ik weet wat hij denkt.
Hij wil het ook niet.
Ik haal mijn neus op en ga dan verder.

Fabian stopt me.
'Ik heb niemand om hun mening gevraagd. Dit was een wens van mijn toekomstige vrouw aan mij, houdt je er dus buiten.' Bijt hij de twee mannen toe.

Zijn blik verzacht even.
'En natuurlijk mag je dat, Bambi. Je mag een tas meenemen met spulletjes uit je huis. Duncan loopt met je mee, om je te beschermen.' Een van de vreemde mannen die ik niet ken en dus Duncan heet komt in beweging.

Voor ik ga pakt Fabian me hard en stevig bij mijn arm. Hij kijkt me dreigend aan. Ik moet ervan slikken. 'Zorg ervoor dat ik geen spijt krijg.' Sist hij in mijn oor. 'Want je mag anders niet eens meer alleen naar de wc. Heb je me begrepen?'

'J-ja.' Snel en vlug knik ik voor ik met Duncan mee het huis in ga.

---
Ik neem wat boeken mee. En natuurlijk mijn knuffel. Ik twijfel of ik ook maandverband mee moet nemen of dat Fabian dat heeft. Ik denk het niet, maar misschien wil hij het kopen?

Ik besluit toch maar een pakje mee te nemen. Gewoon voor de zekerheid.
'Je snapt toch zeker wel wat mijn baas met je van plan is?' Merkt Duncan op als ik probeer mijn kussen in mijn tas te proppen.

'Ik...Nee.' ik snap het niet zo goed.

Duncan grijnst als een of ander roofdier. 'Hij doet jou nu een plezier, jij doet hem vanavond een plezier.' Ik krijg een vieze smaak in mijn mond en als dat de prijs is die ik moet betalen is het het niet waard.

Ik leg wat boeken terug.
'Hoe bedoel je?' Fluister ik zacht.

'Seks.' Bromt hij. 'Je gaat ingebroken worden. En hard.' Mijn keel wordt droog. Ik begin te hyperventileren.

Duncan moet lachen. Hij is wreed.
'Oh, ja. Fabian heeft ons al vrij gegeven. Hij wil heel de avond met je. Je arme botjes gaan pijn doen. Je zal morgen denk ik niet kunnen lopen. Niet rechtop althans.'

Dan lacht hij. 'Je tas zit vol. Zullen we terug gaan naar je man?' Hij vraagt het maar er is geen keus.

Ik breek, snikkend en huilend.
'Ik wil niet mee!' Gil ik huilend.

Hij moet om mij lachen.
'Je gaat mee, anders haal ik je man.' Dreigt hij lacherig. 'Je kan gillen en huilen maar Fabian boeit dat echt niks. Hij heeft mannen zien smeken om hun leven, jouw traantjes doen hem niks.'

Dat dreigement maakt me niet meer bang.  'Hij gaat me pijn doen! Je zegt het zelf!' Piep ik.

Duncan wil me meenemen maar ik krijs en vecht me vrij. 'Rustig, hysterische Bitch. Of ik geef je een klap.'

'Dat wil ik eens zien,' Fabians stem is scherp als een mes. 'Laat haar onmiddellijk los.'

Duncan gehoorzaamt.
Hij Laat ons dan alleen.

Fabian ziet me huilen. Hij doet niks om me te troosten. Hij is boos. Hij is boos en gevaarlijk. 'Ga je me vanavond...' hoe moet ik dat zeggen?

'Ja, Bambi. Dat ga ik.' Antwoord Fabian monotoon. Zo koud.

Ik aai mezelf warm.
'Waarom?' Fluister ik.
'Waarom doe je me dit aan? Ik heb je niks misdaan.' Dit is niet eerlijk.

Fabian stapt dichterbij. Hij sluit de kloof tussen ons.'Vanavond trouwen we, Bambi. Een huwelijk moet goed geconsumeerd worden. Zodat iedereen er zeker van is dat het geslaagd is.' Hij pakt mijn handen en aait mijn knokkels.

Bang trek ik mijn handen los. Terwijl tranen vloeien begin ik te smeken.
'Ik wil niet. Ik ben bang.' Beken ik.

Zijn blik verhard direct.
'Ik heb je iets leuks gegund. Ga je me nu echt boos maken?' Ik twijfel. Het kost alle moed die ik heb om hem tegen te spreken.

Terwijl ik naar zijn schoenen staar vertel ik hem de echte reden waarom ik geen seks durf te hebben met hem. 'Ik ben maagd. Niemand...'

Fabian maakt sussende geluidjes.
'Mijn mooie Bambi. Je hebt niks om bang voor te zijn. Je bent in uitstekende handen.' Hij lijkt...opgelucht? Maar waarom?

Ik weet dat protesteren nutteloos is. Dus doe ik dat maar niet. Wat voor zin heeft het om te vertellen hoe bang ik ben als hij toch niet naar me luistert?

Hij kust mijn wang zacht, tintelend.
'Hoe langer we dit uitstellen hoe meer pijn het gaat doen. Zullen we gaan?' Hij pakt mijn rugzak in zijn ene hand en mijn rechterarm in zijn andere. Hij sleurt me mee naar de trap.

We gaan dan naar beneden. Het lijk is al weggehaald maar ze werken nog hard om de bloedsporen te wissen. Ik slik een beetje misselijk.

Het is fijn om even in de koude buitenlucht te zijn. Meeste beveiligers zijn nog in de buurt. Ze zitten op hun telefoon een spelletje te spelen. Duncan neemt de tas over en zet de tas achterin de auto.

Fabian opent de deur en knikt naar de lederen bekleding van de achterbank.
'Dames eerst.'