10 χρόνια μετά...

Καθισμένη όπως ήταν στην άνετη καρέκλα του πολυτελούς γραφείου της η Αντζέλικα κοιτούσε το άγαλμα της Ελευθερίας από την μεγάλη τζαμαρία, περιμένοντας τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου για να συζητήσουν για την συμφωνία . Έπρεπε να υπογράψει το συμβόλαιο έτσι ώστε η αλυσίδα με τα βιολογικά προϊόντα να επεκταθεί και σε άλλες χώρες τις Ευρώπης και στην Αμερική.

Οι σκέψεις τις έτρεξαν την ημέρα που δολοφονήθηκε ο πατέρας της μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Οι αστυνομία, παρόλο της έρευνες δεν κατάφεραν να βρουν παραπάνω πληροφορίες για αυτόν το κτήνος που είχε μπει στο σπίτι χωρίς να τον καταλάβει ο φύλακας. Είχε γίνει μεγάλος σάλος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης σχετικά με την δολοφονία του ιδιοκτήτη της εταιρίας με τα βιολογικά προϊόντα. Οι δημοσιογράφοι δεν σταματούσαν να την ενοχλούν. Για αρκετό καιρό είχε κλειστεί στον εαυτό της και στην έπαυλη του σπιτιού της. Στο γραφείο του δεν ξανά μπήκε ποτέ από τότε που τον αντίκρισε καθισμένο στην καρέκλα του με μια τρύπα στο μέτωπο του. Και μόνο που περνούσε από τις σφραγισμένες πόρτες ένιωθε αναγούλα και φόβο μαζί. Έπρεπε να βγάλει το έγκλημα από το χώρο αυτό. Έτσι του έκανε μια ανακαίνιση.

Στα χέρια της πέρασε όλη η περιουσία του πατέρα της. Ήταν καιρός να αναλάβει η ίδια την εταιρία και να βγει από το καβούκι της. Έπρεπε για αρχή να πάρει το πτυχίο της στα οικονομικά το οποίο και το έκανε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Μετά, ανέλαβε τα καθήκοντα της στην εταιρία στην θέση του Διευθυντή.

Δεν πίστευε στις δυνατότητες της. Από την πρώτη μέρα ένιωθε ότι δεν θα τα καταφέρει να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις. Αλλά, χρόνο με το χρόνο και με την σωστή καθοδήγηση με την ομάδα της εταιρίας τα κατάφερε.

Τα επαγγελματικά ταξίδια, επαγγελματικά δείπνα ήταν στην ζωή της μια καθημερινότητα κλίνοντας συμφωνίες για να κάνει παραρτήματα της εταιρίας.

Η ψυχολογία της άλλαξε. Υποτιμούσαν οι περισσότεροι τις γυναίκες. Δεν για τους περισσότερους ικανές να αναλάβουν μια τέτοια θέση. Αλλά αυτή τα κατάφερε. Ένιωθε ποιο δυνατή από ποτέ.

Ένας χτύπος στην πόρτα την έκανε να σταματήσει τις σκέψεις της στο παρελθόν. Ίσιωσε την πλάτη της και τακτοποίησε τα χαρτιά της στον μαύρο ντοσιέ της.

«Παρακαλώ;»

Μια ψηλή γυναίκα με ξανθά μαλλιά και όμορφο σώμα εμφανίστηκε στην πόρτα της. Ήταν η γραμματέας της που την είχε χρόνια ο πατέρας της στην δούλεψη του.

«Δεσποινίς Μάρισον τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου έχουν είδη μαζευτεί στην αίθουσα σύνταξης.»

«Εντάξει Σάρα, πες τους ότι έρχομαι σε δύο λεπτά.»

«Μάλιστα.» είπε και αποχώρισε από το γραφείο της.

Καθώς σηκώθηκε έφτιαξε το μαύρο ταγέρ που φόραγε και φρεσκαρίστηκε στο καθρεφτάκι της, βάζοντας λίγο κραγιόν και μολύβι στα μάτια.

Περπάτησε στον μεγάλο διάδρομο. Τα τακούνια της έκαναν δυνατό θόρυβο κάνοντας τους υπαλλήλους να διακόψουν ότι έκαναν και να την χαζεύουν που περπατούσε σαν μοντέλο σε πασαρέλα. Ήταν όμορφη γυναίκα και στο πέρασμά της έκανε τους πάντες να την κοιτάνε τα μακριά πόδια της και το καλλίγραμμο σώμα της, τα μαύρα ίσια μαλλιά της ήταν η κάθε φαντασίωση ενός άντρα να την έχει στο κρεβάτι του.

Φτάνοντας έξω από την αίθουσα σύνταξης, πήρε μια βαθιά ανάσα και εισήλθε στην αίθουσα. Με την είσοδο της στην αίθουσα σηκώθηκαν όλοι να την υποδεχτούν και να την θαυμάσουν.

«Καλημέρα σας κύριοι ελπίζω να μην άργησα.» είπε αυστηρά. Πολλές φορές ο τόνος της και ο τρόπος που μιλούσε δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Έκατσε στην κορυφή του τραπεζιού όπως και η υπόλοιποι την μιμήθηκαν στης θέσης τους γύρο από αυτό.

«Φυσικά και δεν άργησες Αντζέλικα. Ήρθες πάνω στην ώρα .» ο βοηθός της Αντζέλικας ήταν πάντα μαζί της στα συμβούλια γιατί ήταν ο πρώτος άνθρωπος που την βοήθησε να μάθει την δουλεία πολύ γρήγορα.

«Ωραία. Κύριοι ας ξεκινήσουμε το συμβούλιο.»

«Πριν ξεκινήσουμε την διαδικασία θέλω να σου συστήσω τον Κάμερον Μάλερ ο ιδιόκτητης του οικοπέδου που θέλουμε να φτιάξουμε το επόμενο μαγαζί στην Πορτογαλία.» Ένας κύριος μεσήλικας με ένα χακί κουστούμι της χαμογέλασε.

«Ωραία Χάρης σε ευχαριστώ για την ενημέρωση. Λοιπόν κύριε Μάλερ σας ακούω υπάρχει κάποιο πρόβλημα σχετικά με το χώρο όπου θα χτίστη το κτίριο;»

«Ναι σχετικά με το ενοίκιο...»

«Μα κύριε Μάλερ με βάση το συμβόλαιο θα σας παραχωρήσουμε το ανάλογο ποσό για να αγοραστεί αυτή η περιοχή και για την κάλυψη των αναγκών σας ως δείγμα ευχαρίστησης και θα σας παρέχουμε για έναν χρόνο τα βιολογικά προϊόντα μας σε 50% έκπτωση. Που είναι το πρόβλημα;»

«Βασικά, αυτό το οικόπεδο είναι αρκετά μεγάλο για τόσο λίγα χρήματα μήπως να αφήναμε την έκπτωση στα προϊόντα και να αυξήσουμε λίγο την τιμή παραπάνω .»

Ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει δυνατά και η πίεση της να ανεβαίνει, αλλά κατάφερε να κρατήσει την ψυχραιμία της. Αν ακυρωνόταν η συμφωνία θα είχε μεγάλο πρόβλημα.

«Για ποία τιμή ακριβώς μιλάμε;»

«Για 50.000 δολάρια.»

«Κύριε Μάλερ.....» ο δικηγόρος της εταιρίας κρατώντας το συμβόλαιο στα χέρια του, του είπε « δυστυχώς το συμβόλαιο έχει είδη υπογραφεί από τα υπόλοιπα μέλη του διοικητικού συμβουλίου εγκρίνοντας την συμφωνία και την αμοιβή που πρέπει να σας παρέχουμε. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να υπογράψετε και στην συνέχεια να υπογράψει και η δεσποινίς Μάρισον.»

«Δεν έχετε καμία άλλη επιλογή κύριε Μάλερ, όλα έγιναν όπως τα συμφωνήσατε με τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου και με την έγκριση την δικιά μου.» τον κοίταξε στα μάτια.

ο Φράνκ πρόσφερε τον στυλό και το συμβόλαιο στον κύριο Μάλερ. Το διάβασε προσεκτικά και μετά με τρεμάμενα χέρια το υπόγραψε, το συμβόλαιο μεταφέρθηκε στην Αντζέλικα και το ίδιο έκανε και η ίδια.

«Κύριοι το συμβούλιο έληξε. Καλορίζικο το νέο μας μαγαζί.» Σηκώθηκαν όλοι από τις καρέκλες τους και καθώς αποχωρούσαν από την αίθουσα σύνταξης ο κύριος Μάλερ την σταμάτησε.

«Είχατε δίκιο δεσποινίς Μάρισον δεν μπορώ να απορρίψω την συμφωνία που κάναμε και χαίρομαι πολύ που το παραχώρησα σε σας»

«Και εγώ χαίρομαι κύριε Μάλερ για την συμφωνία μας. Καλή σας συνέχεια στην ζωή σας και να είστε πάντα καλά.» έσφιξαν τα χέρια και αποχώρησε από την εταιρία με ερωτηματικό βλέμμα. Τι να σκέπτεται αυτός ο άνθρωπος πάλι; Γιατί να ήθελε να ακυρώσει την συμφωνία τελευταία στιγμή;

«Μπράβο Άντζι καλά τα καταφέραμε και αυτή την φορά.» Ο Χάρης την ακούμπησε στον ώμο της δίνοντας της συγχαρητήρια κάνοντας την να διακόψει τις σκέψεις τις.

«Ναι το ξέρω. Αλλά προβληματίζομαι γιατί ήθελε να ακυρώσει την συμφωνία την τελευταία στιγμή.»

«Μην σε απασχολεί αυτό τώρα. Πάμε κάπου να το γιορτάσουμε;»

«Εμ Χάρης, νιώθω λίγο αδιάθετη σήμερα αν δεν έχεις πρόβλημα καλύτερα να γυρίσω σπίτι να ξαπλώσω.»

«Να σε πάω σπίτι;»

«Όχι άστο καλύτερα άλλη φόρα. Έχω έρθει με το αμάξι μου.»

Ο Χάρης αναστέναξε από την αγανάκτηση να προσπαθεί να την πλησιάσει αλλά δεν έπαιρνε ανταπόκριση. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε να την βοηθήσει απέκτησε πολλά συναισθήματα για αυτήν. Η ίδια όμως δεν ήθελε. Τον θεωρούσε απλό συνεργάτη της και καλό φίλο κάτι που τον στεναχωρούσε. Αρκέστηκε ότι ήταν μαζί της και στο πλευρό της έστω και φιλικά.

«Εντάξει λοιπόν θα τα πούμε και καλή ξεκούραση.»

«Σε ευχαριστώ.» του χαμογέλασε καθώς πήγαινε στο γραφείο της για να πάρει τα πράγματα της.

Μπαίνοντας στο γραφείο της, μάζεψε τα χαρτιά της, φύλαξε το λάπτοπ στην τσάντα της αλλά μετά θυμήθηκε ότι ξέχασε να διαβάσει την αλληλογραφία της. Δεν πειράζει θα την διαβάσω στο σπίτι. Είπε από μέσα της και έβαλε τους φακέλους στην τσάντα της και αποχώρισε από το γραφείο της. Μπήκε στο ασανσέρ και πάτησε το κουμπί του υπογείου. Έφτασε στο γκαράζ της εταιρίας και προχώρησε προς το ασημί τζιπ της ένιωσε όμως μια ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά της. Ένιωσε δυο μάτια να την κοιτάνε επίμονα στην πλάτη της σαν κάποιος να την παρακολουθεί.

Γύρισε και κοίταξε γύρο από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα αλλά δεν είδε τίποτα. Ο φόβος άρχιζε να κυριεύει το σώμα της και με γρήγορες κινήσεις μπήκε στο αμάξι της καθώς ένιωθε ποιο ασφαλής εκεί μέσα, έβαλε μπρος και ξεκίνησε για το σπίτι της.

Στο δρόμο για το σπίτι της ο συλλογισμός της έτρεχε στο πρόγραμμα που είχε για την αυριανή μέρα. Έπρεπε να κανονίσει ένα σωρό δουλείες που θα της έπαιρνε πολλές ώρες στην εταιρία. Κάποιες φορές έπιανε τον εαυτό της να κουράζετε. Ήθελε να ξεφύγει λίγο από αυτή την ρουτίνα που επί δέκα χρόνια είχε στην ζωή της. Δούλευε ασταμάτητα είχε παραμελήσει την ψυχική της ηρεμία όχι όμως την εμφάνιση της γιατί σαν διευθύντρια ήταν υποχρεωμένη να δείχνει μια σωστή εικόνα στους συνεργάτες της και της εταιρίας.
Της έλειπαν πολύ οι φίλες της η Φίβη και η Νάταλι. Από τότε που όλα ήρθαν πάνω κάτω τις είχε χάσει τελείως. Πρέπει να είχαν αποφοιτήσει από την σχολή τους ίσως να δούλευαν αλλά και να είχαν παντρευτεί. Θα επιχειρούσε κάποια στιγμή να της έπαιρνε ένα τηλέφωνο.

Έφτασε έξω από την μεγάλη σιδερένια πόρτα της έπαυλης της. Από τότε που πέθανε ο πατέρας της πήρε τα μέτρα της σε θέμα προφύλαξης. Έβαλε περισσότερους φρουρούς πληρώνοντας αδρά μια εταιρία security και έκανε επισκευές. Έβαλε πόρτες ασφαλείας, συναγερμούς και κάμερες. Έτσι θα ένιωθε ποιο ασφαλής παρόλο που θύμιζε φυλακή.

Ο Φρουρός της άνοιξε από τον ιδικό μηχανισμό που είχε στο μικρό κιόσκι δίπλα στην πόρτα και προχώρησε στο γκαράζ.

Μπαίνοντας στο σπίτι της ο Φιλ την υποδέχτηκε στην πόρτα όπως κάθε φορά. Τον είχε βγάλει από σοφέρ και τον έκανε οικονόμο του σπιτιού. Παρόλο το μεγάλο της ηλικίας του τον κράτησε γιατί τον είχαν φάει οι δρόμοι τόσα χρόνια δεν ήθελε να τον αφήσει να πάθει κάτι γι' αυτό τον έκανε οικονόμο του σπιτιού να ελέγχει την κατάσταση εκεί και το υπόλοιπο προσωπικό που είχε προσλάβει.

Την καλησπέρισε θερμά καθώς την έβγαζε το παλτό της από τους ώμους της και την τσάντα της.

«Πώς πήγε η συνάντηση δεσποινίς Αντζέλικα;»

«Πολύ καλά. Η συμφωνία έκλεισε και οι εργάτες σύντομα θα πιάσουν δουλεία.» είπε καθώς έβγαζε τα τακούνια της.

«Αυτά είναι πολύ καλά νέα.»

«Ναι όντως. Κάνε μου μια χάρη ετοίμασε μου μια σαλάτα γιατί πεθαίνω της πίνας και φέρε μου την στο γραφείο μου. Πάω να κάνω ένα μπάνιο να χαλαρώσω και να κάνω κάποιες δουλειές.»

«Όπως επιθυμητέ δεσποινίς.»

Ανέβηκε τις σκάλες, προχώρησε στο δωμάτιο της. Της είχε λείψει αυτή η ασφάλεια του δωματίου της.

Μπήκε στο ιδιωτικό της μπάνιο, άνοιξε το νερό της μπανιέρας και έριξε μέσα τα αγαπημένα της αιθέρια έλαια. Έβγαλε τα ρούχα της και μπήκε στο ζεστό νερό που μύριζε τόσο όμορφα. Άφησε τον εαυτό της να χαλαρώσει και να βγάλει την ένταση της μέρας από το κορμί της. Έμεινε αρκετή ώρα στην μπανιέρα της την πείρε ο ύπνος για λίγο αλλά ξύπνησε όταν άκουσε τον Φιλ από την πόρτα του μπάνιου.

«Δεσποινίς η σαλάτα σας είναι έτοιμη.»

«Ωραία Φιλ βγαίνω αμέσως.» βγήκε από την μπανιέρα της και τυλίχτηκε με την πετσέτα της. Φόρεσε το νυχτικό της που ήταν σετ με την μεταξωτή ρόμπα της και κατέβηκε στο γραφείο της.

Σε αυτό το γραφείο είδε τον πατέρα της νεκρό. Κάθε φόρα που έμπαινε στον χώρο του από τότε τον ένιωθε δίπλα του Αχ μπαμπά γιατί να στο κάνουν αυτό; Ήταν πάνω από τις δυνάμεις να μπαίνει και να δουλεύει εκεί μέσα αλλά με την ανακαίνιση ένιωθε λίγο ποιο καλά. Κράτησε κάποια πράγματα όπου είχε ο πατέρας της κυρίως αντίκες άλλαξε γραφείο και καρέκλα, το διακόσμησε λίγο ποιο μοντέρνο, και έβαλε ένα ενεργειακό τζάκι. Το στόλισε με χαλιά από ακριβό μαλλί, άλλαξε τους καναπέδες βάζοντας δερμάτινους μαύρους και ένα μπουφέ με πολλά ποτά και κρυστάλλινα ποτήρια.

Μετά το φαγητό της έβαλε ένα ποτήρι ουίσκι να πιει και κάθισε πάλι στην καρέκλα της. Άναψε το τζάκι. Η ζέστη τύλιξε το γραφείο της σε δευτερόλεπτα.
Άνοιξε το λάπτοπ της και ξεκίνησε να δουλεύει μέχρι αργά αλλά ύπνο δεν είχε. Αποφάσισε να κάνει ένα διάλυμα και να ρίξει μια ματιά στην αλληλογραφία της.
Το μάτι της έπεσε σε ένα φάκελο που δεν είχε όνομα αποστολέα. Έσμιξε τα φρύδια της και τεντώθηκε για να πάρει από την μολυβοθήκη της τον χαρτοκόπτη. Τον άνοιξε και το χαρτί που είχε μέσα ήταν μια κόλα Α4 και το μήνυμα που είχε πάνω ήταν γραμμένο με κεφαλαία γράμματα στο υπολογιστή.

'' ΟΜΟΡΦΟΣ ΛΑΙΜΟΣ, ΓΙΑ ΓΛΥΨΙΜΟ! ''

Κοιτούσε και ξανά κοιτούσε το γράμμα. Ένιωσε τον λαιμό της να ξεραίνετε και αμήχανα τον έτριψε. Τι χυδαιότητες ήταν αυτές; Κάποιος μάλλον ήθελε να της κάνει φάρσα. Δεν του έδωσε ιδιαίτερη σημασία παρόλο που ταράχτηκε.

Όλο το βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Σκεφτόταν και ξανά σκεφτόταν αυτά που έγραφε το γράμμα. Μπορεί να ήταν κάποιος θαυμαστής από την εταιρία. Ίσως να μην ήξερε πως να εκφραστεί. Μα να γράψει αυτό το πράγμα; Ένιωσε όμορφα από την μια αλλά από την άλλη φοβήθηκε.