Οι εργασίες είχαν ξεκινήσει για τα καλά. Άντρες του γραφείου είχαν κάνει το σπίτι της εργοτάξιο. Έβαλαν σε κάθε γωνία του σπιτιού της κάμερες υψηλής ευκρίνειας, ιδικό συναγερμό, της άλλαξαν τα τζάμια σε αλεξίσφαιρα και έβαλαν πόρτες ασφαλείας που δεν περνούσε ούτε τανκ. Νέοι φρουροί πήρα την θέση τους στην πύλη και μερικοί ακόμη σε περιπολία στους κήπους και το γκαράζ όλοι τους ήταν ντυμένοι με κουστούμια και γραβάτα. Στο ένα τους αφτί είχαν ακουστικό λογικά για επικοινωνία με τους υπόλοιπους. Βλέποντας όλα αυτά άρχισε να νιώθει φυλακισμένη. Μόνο που οι κανονικές φυλακές δεν έχουν ίχνος πολυτέλειας είναι ψυχρές, με δωμάτια γεμάτο πόνο, οργή. Αλλά και πάλι. Ήξερε όμως ότι όλο αυτό ήταν για το καλό της δεν είχε άλλη επιλογή. Έβλεπε τους άντρες να κάνουν την δουλεία τους, ο Φιλ να τρέχει να τους εξυπηρετήσει σε ότι βοήθεια χιαζόντουσαν και η ίδια να κάθετε στο γραφείο της και να δουλεύει, το μυαλό της όμως δεν ήταν στην δουλειά, πίεζε τον εαυτό της να συγκεντρωθεί αλλά ήταν αδύνατο. Το βλέμμα της έφευγε στην γυμνασμένη του πλάτη με το μαύρο κουστούμι που τον αναδείκνυε και στο υπέροχο στέρνο του. Ίχνος ατέλειας, όλα πάνω του ήταν υπέροχα. Όταν τον έπλαθε ο θεός έπρεπε να είχε κέφια.

Ο Κέβιν ήταν ο επικεφαλής της αποστολής αυτής επίβλεπε τους συνεργάτες του, δίνοντας τους οδηγίες για το τι πρέπει να κάνουν. Ο τρόπος που μιλούσε και έδινε εντολές. έκανε την Αντζέλικα να τον χαζεύει νιώθοντας την καρδιά της να καταχτυπά σαν άτακτου μικρού κοριτσιού. Δεν πρέπει να αφήσει τον εαυτό της να κυλίσει έτσι, εξ άλλου είναι απλά σωματοφύλακας της συνεργάζονται. Δεν θα έκανε ξανά το λάθος να μπλέξει με συνεργάτη της, αλλά πολλές φορές η καρδία κάνει τα δικά της. Μπορεί το μυαλό να σου λέει να μην το κάνεις αλλά πάντα η καρδιά κάνει το αντίθετο από αυτό που ορίζει το μυαλό.

Όχι αυτή την φορά θα ήταν σοβαρή χωρίς χαζομάρες. Έπρεπε να συγκεντρωθεί στην δουλειά της. Το παράρτημα στην Πορτογαλία ήταν έτοιμο να ανοίξει τις πόρτες του, έμειναν λίγες λεπτομέρειες με τα χαρτιά. Σε λίγες μέρες θα τα ταξίδευε έπρεπε να ήταν εκεί για τα εγκαίνια και μαζί της θα ήταν και ο Κέβιν να την ακολουθάει όπου και να πήγαινε μπορεί να φαινόταν παράξενο αλλά τον ήθελε δίπλα της. Από την πρώτη φορά που τον είδε ένιωθε ότι θα την προστάτευε από όλα, το μυστήριο στα μάτια του την έλκυε ακόμα περισσότερο.

Μέσα σε δύο μέρες είχαν τελειώσει τα πάντα την ενημέρωσε ο Κέβιν σχετικά με το πως θα δουλεύουν τα συστήματα αλλά αυτή δεν άκουγε, μόνο άκουγε την αυστηρή φωνή του που την έκαναν να αναστατώνεται.

«Κυρία Μάρισον με ακούτε;»

Κούνησε το κεφάλι της για να επανέλθει στην πραγματικότητα.

«Ε, ναι σε ακούω.»

«Καταλάβατε πως δουλεύει ο συναγερμός;»

«Εμ, δεν μου το ξανά λες γιατί κάπου το έχασα;»

Στριφογύρισε τα μάτια του. Δεν είναι και ο ποιο υπομονετικός άνθρωπος. Δεν του άρεσε να επαναλαμβάνει πράγματα. Ήθελε οι άλλοι να τον ακούν και όχι να λέει τα πράγματα εκατό φορές. Μια και καλή.

«Κάτω από το έπιπλο έχει ένα κουμπί. Το οποίο κουμπί όταν το πατήσετε ενεργοποιείτε ο συναγερμός. Αυτός αυτόματα ενεργοποιεί το σύστημα και ασφαλίζει τις πόρτες μέχρι να έρθει η αστυνομία. Και αυτό το κουμπί υπάρχει σε όλα τα δωμάτια και στο δικό σας στο κομοδίνο σας.»

«Εξελίσσεται η τεχνολογία δηλαδή.»

«Φυσικά. Έξω θα υπάρχουν άντρες δικοί μας και της ασφάλειας οι κάμερες θα δουλεύουν 24ώρες το 24ωρο και θα φρουρούμε όλη την περιοχή. Η σιδερένια πόρτα έχει πλέον ανιχνευτή με κάμερα που συνδέεται με το σύστημα του υπολογιστή του φρουρού στο κιόσκι του όπου μπορεί να μπει στα αρχεία της ασφάλειας για στοιχεία. Όνομα, επίθετο ποινικό μητρώο.»

«Ουαου! Έχω μείνει πολύ πίσω.»

«Επίσης εγώ θα είμαι ο κύριος σωματοφύλακας σας, σήμερα έστειλα και άντρες στην εταιρία σας ώστε να κάνουν και εκεί τα απαραίτητα έργα από δω και πέρα θα πηγαίνετε στην δουλειά σας με συνοδεία από εμένα και έναν ακόμα συνάδελφο μου με το θωρακισμένο αμάξι μας τελευταίας τεχνολογίας το οποίο σας το παραχωρεί η εταιρία ως δώρο για την συνεργασία μας.»

«Δεν θα ξανά οδηγήσω δηλαδή τα αμάξια μου;» δεν θα το άντεχε αν δεν οδηγούσε τα δικά της αμάξια. Αυτό που την βόλευε όμως περισσότερο είναι το τζιπ που είχε πάρει πρώτο μοντέλο.

«Κυρία Μάρισον πρέπει να συνεργαστείτε για να σας παρέχουμε ασφάλεια. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να σας κρατήσουμε ζωντανή.»

«Πολύ καλά. Αλλά θέλω και εγώ μια χάρη από σένα.»

«Σας ακούω.»

«Πρώτων κόψε τον πληθυντικό Αντζέλικα θα με φωνάζεις. Δεύτερον θέλω διακριτικότητα. Δεν θέλω να τρομάζετε τους εργαζομένους μου με την παρουσία σας. Δεν είμαι σε θέση να χάσω κι άλλους από την ομάδα μου. Όπως ξέρετε, στην εταιρία μας έρχονται και πελάτες. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να τους εμποδίζεται να μπουν.»

«Όχι κυρία μου δεν δουλεύουμε έτσι. Στην ρεσεψιόν θα ζητάμε να υπογράφουν ένα χαρτί με το όνομα τους και την υπογραφή τους. Οι κάμερες στην εταιρία διπλασιάστηκαν και είναι σε κάθε γωνιά του κτηρίου. Όποτε μπορούμε να δούμε τα πάντα. Εμείς απλά θα είμαστε εκεί και θα παρακολουθούμε τον χώρο για τυχόν γίνει κάποια στραβή.»

«Ωραία. Χαίρομαι που τα βρίσκουμε. Πότε ξεκινάτε;»

«Από σήμερα.»

Σηκώθηκε με τον ήχο από το ξυπνητήρι της κοίταξε γύρο της τα φιμέ τζάμια που είχαν τοποθετήσει εμπόδιζαν τον ήλιο να μπει από αυτά όχι πολύ όμως. Μπορεί να έβλεπε το σπίτι της να είναι μια φυλακή αλλά μετά από καιρό έκανε τον καλύτερο ύπνο. Ένιωθε ασφάλεια ένιωθε προστασία τελικά χρειαζόταν όλο αυτό. Σηκώθηκε κεφάτη, ετοιμάστηκε με τα ποιο σοβαρό και ταυτόχρονα σέξι ρούχο της ένα φόρεμα μέχρι το γόνατο σε μοβ απόχρωση με μεγάλες τιράντες με συνδυασμό τις λουστρίνι γόβες της. Είχε ραντεβού με το διοικητικό συμβούλιο σήμερα και με ακόμα κάποιους πελάτες που ήθελαν τα προϊόντα της εταιρίας για τα μαγαζιά τους.

Κατέβηκε στην τραπεζαρία. Ο Φιλ σέρβιρε το πρωινό της μόλις την είδε την καλημέρισε με το θερμό χαμόγελό του.

«Πως κοιμήθηκες κορίτσι μου;»

«Καλύτερα από ποτέ. Ναι είναι η πρώτη φορά που το λέω αυτό μετά από τόσο καιρό.»

«Χαίρομαι για σένα κορίτσι μου.» της απάντησε γεμίζοντας το φλιτζάνι της με καφέ.

«Οι μπράβοι μας;»

«Στα πόστα τους. Έχουν πάρει το πρωινό τους από νωρίς.»

«Τέλεια. Να μου τους προσέχεις Φιλ.»

«Φυσικά και θα τους προσέχω κόρη μου. Όπως προσέχω και σένα τόσα χρόνια.»

«Καλημέρα. Είστε έτοιμη;» η φωνή του Κέβιν την έκανε να τιναχτεί από φόβο.

«Καλημέρα. Σε λίγο φεύγουμε.»

Δεν της είπε τίποτα άλλο, γύρισε την πλάτη του και στάθηκε λίγα μέτρα ποιο πέρα.

Κοίταξε τον Φιλ ήθελαν να γελάσουν αλλά κρατήθηκαν. Η στάση του ήταν τόσο αστεία που σου προκαλούσε γέλια. Ακίνητος σαν άγαλμα δεν μιλούσε και δεν κουνιόταν με τίποτα. Θα αργούσε να το συνηθίσει.

Μετά το πρωινό της πήρε τα πράγματα της και πήγε στο αμάξι μαζί με τον Κέβιν που την περίμενε στην είσοδο του σπιτιού.

Μια μαύρη BMW 760Li HS (High Security) την περίμενε. Είπαμε παιδιά δεν είμαι και ο πρόεδρος της Αμερικής πολύ υπερβολικό όλο αυτό. Της άνοιξε την πόρτα των πίσω καθισμάτων και αυτή μπήκε με δισταγμό μέσα, αυτός έκατσε στην μπροστινή θέση του συνοδηγού και δίπλα του ο συνάδελφός του που οδηγούσε. Ξεκίνησαν για την δουλειά. Όλο αυτό της προκάλεσε έναν κόμπο στο λαιμό της. Δεν περίμενε ότι θα έχει και θωρακισμένο όχημα και απλά αυτή να κάθετε και να απολαμβάνει την διαδρομή. Μπορεί το όνομα της να ήταν ξακουστό σε όλο το κόσμο αλλά και πάλι δεν ήταν και καμία τρελή διάσημη. Τουλάχιστον έτσι θα προστάτευε τον εαυτό της. Ότι και να ήταν.

Φτάνοντας την εταιρία είδε δυο φρουρούς στην πόρτα της εισόδου να κάθονται ακίνητη με σταυρωμένα τα χέρια. Ωραία θα έχουν φρικάρει οι υπάλληλοι της. Το αμάξι σταμάτησε μπροστά από την πόρτα της εταιρίας, ο Κέβιν βγήκε κα της άνοιξε και ήταν βοήθησε να μπει στο κτήριο. Στην ρεσεψιόν, υπήρχαν ακόμα τρεις άντρες σε κάθε γωνιά.

«Είναι αναγκαίο να υπάρχουν τόσοι πολλοί; »

«Δεν κάνουμε μισές δουλείες κυρία Μάρισον.» της απάντησε ξερά

«Αντζέλικα σου είπα να λες.» είπε μέσα από τα δόντια της φανερά εκνευρισμένη. Έφτασε στην ρεσεψιόν, πήρε την αλληλογραφία της και ανέβηκε στο γραφείο της. Της πάτησε το κουμπί για τον όροφο της.

Δεν μιλούσαν όσο ανέβαιναν στο γραφείο της. Φτάνοντας στον όροφο της η Σάρα την περίμενε στην πόρτα.

«Δεσποινίς Μάρισον ποιοι είναι όλοι αυτοί οι μαυροφορεμένοι;» είδε τον τύπο που την ακολουθούσε την έκανε να μείνει με το στόμα ανοιχτό.

«Οι νέοι φύλακες. Και από δω ο σωματοφύλακας μου ο Κέβιν. Κέβιν από δω η Σάρα η γραμματέας μου. Ότι θελήσεις μην διαστάσεις να της το ζητήσεις.»

Προχώρησε προς το γραφείο της και η Σάρα την ακολούθησε. Αυτός, έμεινε στον όροφο μπροστά στο γραφείο της Σάρας στο διάδρομό μπορούσε να δει καθαρά την μεγάλη πόρτα του γραφείου της. Είχε καλό οπτικό πεδίο.

«Τώρα γιατί έχουμε μπράβους στην δουλεία; Να μας παρατηρούν τι κάνουμε;» της είπε μόλις μπήκαν στο γραφείο της. Η Αντζέλικα έκατσε στην καρέκλα του γραφείου της ανοίγοντας την υπολογιστή της.

«Είναι η νέα μας προστασία και πίστεψε με κάνουν καλά την δουλεία τους. Τους έσκασα αρκετά λεφτά για να προστατεύσω τους υπαλλήλους μου και σένα μαζί με αυτούς.»

«Ναι αλλά, είναι λίγο τρομακτικοί.»

«Θα τους συνηθίσεις. Όπως θα συνηθίσω και εγώ στην ιδέα ότι έρχομαι πλέον στην εταιρία μου με θωρακισμένο όχημα.»

«Απίστευτο!»

«Λοιπόν Σάρα το πρόγραμμα για σήμερα και καφέ. Α σε παρακαλώ ότι χρειαστεί ο Κέβιν και η ομάδα του να τους το παρέχεις σε παρακαλώ.»

«Μάλιστα δεσποινίς έρχομαι αμέσως με τον καφέ σας και το πρόγραμμα της ημέρας. » έφυγε τρέχοντας για να εκτελέσει τα καθήκοντα της.

Έτσι θα ήταν η ζωή της από δω και πέρα; Με αυτό το ρυθμό θα προχωρούσε; Ευχόταν σύντομα όλο αυτό να τελείωνε, το ευχόταν πριν καν ξεκινήσει. 

Μόνο αυτός ο άντρας θα μπορούσε να ταιριάζει με την υπόθεση!!! <3 :)