Για την -msmalice-

Μπορούνε να διαβάσουν επίσης και οι υπόλοιποι έλληνες readers απλά δεν εγκυόμαι πως θα τους αρέσει....

Αυτό το μικρό story είναι ένα meme σας το λέω.

S C I A M A R C H Y :
A Class BBC(Patrick Ness)/Blurred Paths crossover(-msmalice-)

Ήταν μια κρύα σκοτεινή νύχτα, όπως κάθε άλλη. Μην κοιτάται τώρα που εδώ είναι Ελλάδα και σκάει ο τζίτζικας σχεδόν κάθε μέρα....φταίει το φαινόμενο του θερμοκηπίου για αυτή την αλλαγή της θερμοκρασίας. Πού ήμουν? Α ναι! Η πρωταγονίστρια μας κοιμόταν του καλού καιρού ενώ ο σκύλος της, η υπέροχη Ράιλει που αξίζει δικιά της σείρα, είχε ανέβει στο άκρος του κρεβατιού της και ονειρευόταν πως κυνηγούσε γάτες.

Η Αννίτα κοιμόταν αγκαλιά με το μαύρο μαξιλάρι της, σκεπασμένη με τα μαύρα σεντόνια της, φορόντας τις μαύρες πυτζάμες της. ΆΣΤΕ ΤΗΝ ΡΕ ΒΛΑΜΜΕΝΑ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ, ΤΗΣ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΤΙ ΖΟΡΙ ΤΡΑΒΑΤΕ?!

Η Αννίτα λοιπόν που λέτε ήταν μια αρκετά γοητευτική κοπέλα απλά λίγο τρομαχτική. Και αρκετά αγενής. Να φανταστείτε πήγαινε επίτηδες στα chat forums και έγραφε "ο Viserion θα πεθάνει" και "ο τελευταίος κακός του Παρά Πέντε είναι ο πρωθυπουργός!".

Αλλά δεν ήταν εντελώς ψυχρή, έκλαψε να φανταστείτε στο Hachico!

Γενικώς δεν την ένοιαζε πως την έβλεπαν η άλλη, την ένοιαζε μόνο να είναι ο εαυτός της. Βέβαια, αυτό δεν ήταν πάντα καλό γιατί ο πραγματικός της εαυτός σε έκανε να χεστείς πάνω σου. Πλέον η γονείς της γειτονιάς δε λέγανε στα παιδιά τους πως θα έρθει ο Αράπης αν δεν φάνε τις μπάμιες τους αλλά η Αννίτα.

(Υπήρχαν βέβαια και κάτι βλαμμένα αγορακιά που λέγανε "Ναι οκ, καλή γκόμενα ας έρθει" αλλά τι περιμένατε από τον 12χρονο Δημητράκη?)

ΝΤΟΥΠ

Ένας θόρυβος ξύπνησε την Αννίτα, ο σκύλος της τέντωσε τα αυτιά του. Η Αννίτα σηκώθηκε από το κρεβάτι της και άρπαξε το σίδερο από δίπλα της. Βέβαια επειδή δεν της άρεσε να σιδερώνει, η συσκευή δεν ήταν πλέον για σιδέρωμα αλλά το χρησιμοποιούσε ως άμυνα αν κάποιος έμπαινε στο σπίτι.

Ή αν ερχόταν η κυρία Κική για το νοίκι.

Άρπαξε το σίδερο και προχώρησε μέσα στην Κουζίνα, άνοιξε το φως και φώναξε, "ΜΕΙΝΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΑΝΩΜΑΛΑΡΑ!"

Ο άγνωστος σταμάτησε να της ψαχουλεύει το ψηγείο και γύρισε να την κοιτάξει. Η Αννίτα ήθελε να ουρλιάξει. Ήταν ότι πιο φρικιαστικό είχε δει! Ένας άνθρωπος σκιά με δυο μεγάλα σπαθιά την κοιτούσε κατάματα.

Αν και έπρεπε να παραδεχθεί πως το aesthetic του της άρεσε.

"Ρε ήρθες να κάνεις cosplay στο δικό μου το σπίτι?"

"Πώς μου μιλάς έτσι, σκουλήκι?"

"Σκουλίκι να πεις την μάνα σου, κακιά απομίμηση των Νάζγκουλ!"

"Δεν ξέρω τι είναι αυτό αλλά δεν μου ακούγεται καλό."

Η Αννίτα τον αγνόησε και συνέχισε, "Μοιάζεις με την σκιά του Πίτερ Παν!"

"Και εσύ τι υποτίθεται πως είσαι,  σκουλήκι?"

"Αν με ξαναπείς σκουλήκι θα σε σιδερώσω, μαλάκα!"

Το πλάσμα έμεινε να την κοιτάει. Δεν ήξερε που βρισκόταν ή τι ήταν αυτό το πλάσμα μπροστά του, όμως κάτι μέσα του δεν φαινόταν σωστό.

"Πες μου ποιος είσαι!"φώναξε η Αννίτα καθώς η Ράιλεϊ ήρθε μέσα τρέχοντας. Ο άγνωστος έκανε ένα μικρό πήδημα προς τα πίσω.

"Ένας σεϊπσίφτερ!"

"Τι λες μωρή βλαχάρα? Σκύλος είναι!"

"Πάρτο μακριά μου! Είναι μαύρο!"

"Μίλησε το ουράνιο τόξο!"πριν η Αννίτα μπορούσε να ολοκληρώσει την σκέψη της, η Ράιλεϊ έτρεξε στον άγνωστο και άρχισε να τον μυρίζει κουνώντας την ουρά της."Σε συμπαθεί."

"Εγώ πάλι όχι."

"Μη νομίζεις ούτε εμένα μου αρέσεις όμως εμπιστεύομαι την Ράιλεϊ."η Αννίτα εξήγησε"Δεν μου είπες, ποιος είσαι? Ή μάλλον τι είσαι?"

"Με φωνάζουν με πολλά ονόματα....είμαι ο Κορακάινους, ο βασιλιάς των σκιών. Ο κατακτητής. Ο Αφανιστής των Ρόντιαν και των Κούιλ. Ο σφαγέας της βασίλισσα--"

"Γιατί κάποιος να πει το παιδί του Κορακάινους?"

"Γιατί όχι? Είναι ένα πολυ ωραίο όνομα."

"Ναι ναι, εγώ θα σε λέω Κώστα."

"Κώστα....,"επαναλαβε ο Κορακάινους"ακούγεται τρομαχτικό! Οι εχθροί μου θα με τρέμουν!"

"Αυτό είναι το μόνο σίγουρο."η Αννίτα γέλασε"Και τι κάνεις στο σπίτι μου, ω μέγα Κώστα?"

"Θέλω ένα παιδί."

"Ναι οκ, να σου πω, μόλις γνωριστήκαμε. Και συγνώμη που θα στο χαλάσω αλλά δεν θέλω να γίνω μάνα."

"Όχι, ψάχνω ένα παιδί. Ένα αγόρι συγκεκρίμενα."

"Α, συγγενής σου?"

"Όχι, του σκότωσα την οικογένεια."

"Οκ ξέρεις τι? Ποια είμαι εγώ να κρίνω? Ουδείς τέλειος."

"Ξέρεις που μπορώ να τον βρω?"

"Εεεε τηλεφώνα Άμπερ Αλέρτ."

"Και έτσι θα τον βρω?"

"Πιθανώς όχι.....έχεις σκεφτεί να τον ψάξεις στο Facebook? Είναι πολύ της μόδας."

"Δεν ξέρω τι είναι αυτό."

"Τυχεράκια."η Αννίτα αναστέναξε"Κάτσε να σου φτιάξω λίγο καφέ, αφού ξύπνησα που ξύπνησα."

.

"Και δηλαδή για να καταλάβω, ψάχνεις τον πρίγκιπα ενός λαού που σκότωσες και την σκλάβα του της οποίας τον λαό επίσης σκότωσες?"

"Ναι."

"Γιατί τους σκότωσες?"

"Δεν με συμπαθούσαν. Θεωρούσαν εμένα και τους υπόλοιπους του είδους μου ένα λάθος."

"Και γι' αυτό τους σκότωσες?"

"Ναι. Επίσης για να γίνω κυρίαρχος του σύμπαντος."

"Ειλικρινά σε ζηλεύω." Η Αννίτα είπε με θαυμασμό. Ευχήθηκε να μπορούσε και αυτή να σκοτώσει όσους δεν την συμπαθούσαν. Όσους μιλούσαν για εκείνη λες και ήταν φρικιό. Ο Κορα--ο Κώστας χαμογέλασε και έριξε τον καφέ του στο στέρνο του."Τι κάνεις ακριβώς?"

"Έτσι τρεφόμαστε εμείς."

"Αααα κατάλαβα."

"Έχω να φάω δυο μέρες, οι εκστατείες ήταν αρκέτα σκλήρες και ακόμα να βρω το παιδαρέλι."

"Έψαξες στην Αμερική?"

"Αμερική?"

"Όταν γίνεται κάτι κουλό στις ταινίες πάντα έκει γίνεται."

"Μωρέ λες?"ο Κώστας ρώτησε και έριξε όλον τον υπόλοιπο καφέ πάνω του"Πάω πάω! Ευχαριστώ, άνθρωπε για την συμβουλή σου!"σήκωσε το σπαθί του και άνοιξε ένα σκίσιμο στον αέρα. Μέσα σε δευτερόλεπτα είχε χαθεί.

"ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΝΝΙΤΑ!"

.

Πέρασαν μέρες και  η Αννίτα σκεφτόταν συνέχεια αυτή την νύχτα. Το πόσο μαυριδερή ήταν αυτή η σκιά....ανατρίχιαζε μόνο στην σκέψη. Την ίδια στιγμή ήταν και ο μόνος άνθρωπος, εξωγήινος για την ακρίβεια, που δεν την είχε σχολιάσει μόλις την δει.

Κάποιες νύχτες τον ονειρευόταν.....

Κάποιες άλλες νόμιζε πως τον έβλεπε μπροστά της. Αυτά ήταν τα κακά με το έχεις ένα μικρό crush σε μια σκιά.

Ξαφνικά, έτσι όπως έβλεπε Stranger Things ανοίγει ξανά μια σκισμή από το πουθένα και πέφτει από τον ουρανό-σαν σωστός μικρός Θεούλης-ο Κορακάινους.

"ΚΩΣΤΑ!"

"ΑΝΘΡΩΠΕ!"

"Αννίτα είπαμε βρε ζώον!"

"Α ναι! Δεν το άκουσα καλά όταν μου το πες!"

"Τι κάνεις εδώ? Βρήκες τον εξωγήινό σου?"

"Ναι, ήταν στην Αγγλία το βλαμμένο."

"Στην Αγγλία? Ξέρει Αγγλικά?"

"Ξέρει μόνο αγγλικά."

"Ξέρεις και συ?"

"Ε ναι και γω μόνο αγγλικά ξέρω."

"Και πώς μιλάμε τώρα? Και γιατί πάντα οι εξωγήινοι ξέρουν αγγλικά? Γιατί όχι κινέζικα? Τι διακρίσεις είναι αυτές?"

"Να σου πω, φτάσαμε χίλιες εβδομήντα λέξεις, θες αλήθεια να το αναλύσουμε αυτό τώρα?"

"Καλά λες!"αποκρίθηκε και τον αγκάλιασε"Και λοιπόν? Τον σκότωσες?"

"Όχι το σκασμένο, ήρθε ο Ντόκτορ και τον προστάτεψε."

"Nτόκτορ ποιος?"

"Τι να σου πω? Δεν έχει πει."ο Κώστας εξήγησε"Δεν είναι όμως μόνο αυτό το κακό. Καταλάθως με πυροβόλησαν στην καρδιά."

"Τι?!"

"Και τώρα την μοιράζομαι με μια γήινη."

"Τι γήινη?"η Αννίτα ρώτησε νευριασμένη.

"Μια 17χρονη."

"Α οκ, τότε δεν μπορεί να παιχτεί τίποτα."

"Τι?"

"Τίποτα, τίποτα. Και δεν μου λες, τι έγινε μετά?"

"Να μην στα πολυλογώ, η πιτσιρίκα μου έκλεψε το στέμμα και τον στρατό."

"Μα είναι 17."

"Ναι."

"Είναι παιδί."

"Ναι."

Η Άννιτα τον μούτζωσε"Ε πάρε πίσω το στέμμα!"

"Δεν μπόρω! Αυτή έχει ολόκληρο στρατό και αν την σκοτώσω θα πεθάνω και εγώ!"

"Οκ, τότε απλά εκβίασέ την. Κάντη να σου δώσει τον πρίγκιπα."

"Και πώς να το κάνω αυτό?"

"Εε δεν ξέρω, πχ αν εμένα ήταν να μου κάνουν κάτι, θα μου έπαιρναν την Ράιλεϊ."

"Δεν έχει σκύλο."

"Γάτα?"

"Όχι."

"Κουνέλι?"

"Όχι."

"Αγόρι?"

"Εεεε μαλώσανε πρόσφατα."

"Αδέλφια?"

"Όχι."

"Μάνα?"

"Ναι."

"Ε πάρε την μάνα της!"

"Δεν είναι κακή ιδέα."

"Το ξέρω, έπρεπε να είχα γίνει supervillain. Θα είχα καταστρέψει τον κόσμο σε μια μέρα."είπε και τίναξε τα μαύρα μαλλιά της."Πήγαινε τώρα και κάνε με πέρηφανη!"

"Πάω!"

"Άντε και με την ευχή του Θεού."

Δυστυχώς ο Κορακάινους δεν επέστρεψε ποτέ......και ας τον έψαξε η Αννίτα σε όλο το Λονδίνο. Γι' αυτό τώρα και το πίσω μέρος του Coal Hill Academy λέει με μαύρα γράμματα "ΚΩΣΤΑ ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ Η ΕΣΤΩ ΤΗΛΕΦΩΝΑ!"

ΔΙ ΕΝΤ