— To było pyszne, skarbie. — Uśmiech mamy tym razem stał się przytłumiony. — Musimy poważnie porozmawiać. — Jej oddech nagle przyspieszył. — Rozmawiałam z radą, to znaczy z innymi czarodziejami. Stwierdziliśmy, że już czas. Postanowiliśmy wysłać cię do naszego Zakonu Siły. Nauczysz się tam walczyć i czarować. Dobrze, że dogadujesz się z Johnem, bo on pojedzie tam z tobą. Będziesz tam bezpieczna, nie będę musiała się tak martwić o ciebie. To święte miejsce, wiele się nauczysz i co najważniejsze żaden wampir nie ma prawa tam wejść. Mam nadzieję, że rozumiesz powagę sytuacji i przyłożysz się do nauki i szkoleń. Keljanie dowiedzieli się o tobie, teraz już nie uciekniemy.

— Ale... co z tobą? — pytam zatroskana. — Nie zostawię cię tu samej!

— Ja muszę tu zostać. Jestem potężną czarownicą, poradzę sobie, nie martw się o mnie. Razem z twoim ojcem i Erickiem postaramy się odnaleźć ich bazę. Ty za to w tym czasie przejdziesz rytuał, który przywróci ci pamięć i moce. Przypomnisz sobie wszystko, czego uczono cię gdy byłaś mała. Nauczysz się nowych rzeczy i odkryjesz nowe moce.

— Ja, nie wiem, czy jestem na to gotowa! Boję się — szepczę, opuszczając głowę z bezsilności.

— Jesteś skarbie, uwierz mi. Jesteś moją córką, potomkinią Arii, a my zawsze jesteśmy gotowe.

To prawda. Dam radę! Wreszcie odkryję swoją moc. Będę potężną czarownicą i już nie będę uciekać. Keljanie zginą, ja już tego dopilnuję!

— Skarbie, wiem, że to dużo, ale uda ci się, wystarczy, żebyś w siebie uwierzyła! — dodaje po chwili. — Wiesz, że wierzymy w ciebie, ja w ciebie wierzę. — Eliza uśmiecha się i łapie mnie za dłonie.

— Dam radę, zrobię to dla was!

Następnego ranka, jestem już spakowana. Serce bije mi jak szalone. Zakon Sił to poważna sprawa. W nocy rozmawiałam z Johnem, opowiedział mi o nich trochę. W zakonie przebywają najstarsi, najmądrzejsi i najsilniejsi czarownicy. Mało kto wie, gdzie ten zakon się znajduje, niektórzy podobno uważają, że zakon nie istnieje, że to tylko kolejna wymyślona historyjka. My, jednak tam jedziemy i na własnej skórze przekonamy się, czy Zakon Sił istnieje i dlaczego jest taką zagadką.

— Gotowi? — głos mamy rozległ się po domu.

— Chyba tak — mówię, lekko się trzęsąc. — Muszę przyznać, że się trochę denerwuję.

— Skarbie, pamiętaj, że jesteś silna i masz przy boku Johna. — Ciało Elizy obejmuje mnie mocno, zbyt mocno. — John, opiekuj się nią! — Odsuwa się ode mnie i zabawnie grozi palcem blondynowi.

— Oczywiście, proszę pani, nie spuszczę jej z oczu. — Uśmiecha się, mrugając do mnie przy tym okiem.

Gdy wychodzimy z domu, przytulam mamę jeszcze raz na pożegnanie, jest mi strasznie smutno, że muszę ją tu zostawić. Wsiadając do auta, jeszcze raz rozglądam się po okolicy, czując niedosyt.

Nie przyjechał się pożegnać — myślę.

Rozglądam się jeszcze raz. Kątem oka dostrzegam znajome auto, które po chwili zatrzymuje się tuż obok nas. Drzwi się otwierają, z miejsca pasażera wychodzi Scott, mój tata.

— Miło, że zdążyłeś — warczy mama niezadowolona.

— Przepraszam was kochani. — Mężczyzna podchodzi do mnie i mocno mnie przytula. — Będziemy tu na ciebie czekać. John dbaj o nią.

— Dobrze proszę pana.

Dziwnie się czuję, wtulona w ojca, ale odczuwam ulgę, że zdążył, że jednak przyjechał. Gdy tak mnie przytula, zza jego pleców przy aucie dostrzegam Erica. Jest uśmiechnięty, lecz w jego oczach widać smutek. Oparty jest o auto, włosy ma roztrzepane, a na twarzy kilkudniowy zarost. Nasze spotkanie trwa może zaledwie kilka sekund, a nasze oczy nie mogą przerwać spojrzenia. Moje serce dudni, a ciało prosi, aby choć przez chwilę znaleźć się w jego ramionach. Jednak gdy odsuwam się od ojca, przymykam oczy i z bólem serca wchodzę do samochodu, nie odzywając się już do nikogo.

Droga i lot jest bardzo długa. Nie wiem, gdzie się znajdujemy, ponieważ pół drogi mamy zasłonięte oczy. Pilnują nas, od czasu gdy tylko wysiedliśmy z prywatnego samolotu. Wylądowaliśmy chyba na drugim krańcu świata. Przynajmniej takie mam wrażenie.

Gdy rozwiązują nam oczy, mam splecione dłonie z Johnem. Oboje nie wiemy, czego powinniśmy się spodziewać.
Moje oczy odzyskują wzrok, lecz to, co widzę, nie wygląda na prawdziwe. Wokół nas są tylko łąki i lasy. Jestem tylko ja i blondyn, a przecież jeszcze kilka sekund temu wyszliśmy z auta i ktoś nas prowadził do przodu.

Rozglądam się, muszę przyznać, że jest tu pięknie. Cicho, spokojnie, słońce przebija się przez chmury, a motyle i ptaki latają wokół nas. John tak jak ja rozgląda się z niedowierzaniem, jednak gdy próbuje dotknąć przelatującego obok niego motyla, dostrzegam czarną smugę, którą pozostawia za sobą.

— Nie dotykaj — krzyczę.

W ostatniej chwili blondyn odsuwa dłoń. Iluzja znika, a my słyszymy oklaski. Przed nami pojawia się ogromny zamek, z wielką kutą bramą.

— Mądra i spostrzegawczy z ciebie dziewczyna — mówi tajemniczy mężczyzna okryty szatą. — To, co widzimy, nie zawsze musi być prawdą, a dość często jest dla nas niebezpieczne i zgubne.

— Witamy w naszym Zakonie Siły — inny głos dochodzi zza naszych pleców — widzę, że poznaliście już Diogenesa, naszego iluzjonistę. — Obaj mężczyźni szeroko się uśmiechają. — Ja jestem Anizjusz, miło was poznać — mówi mężczyzna, lekko się pochylając.

— Nam również miło, ja jestem... — Próbuję nas przedstawić, lecz zostaję uciszona.

— Moje dziecko wiem, kim jesteście. — Mężczyzna uśmiecha się życzliwie. — Wiesz, że poznaliśmy się już kiedyś? — Moje oczy rozszerzają się z niedowierzania.

Spotkaliśmy się, czyli byłam już tu kiedyś? Nie mogę w to uwierzyć, ile tajemnic przede mną ukrywano.

— Dziecko, to ja ukryłem twą moc. Nareszcie przyszedł czas, na uwolnienie jej. Wreszcie pokażesz światu, kim naprawdę jesteś — mówi Anizjusz wskazując na mnie. — Przebyliście długą drogę czas, abyście odpoczęli moi drodzy. Zaprowadzimy was teraz do waszych komnat. Później przyniosą wam ciepły posiłek. Chodź dziecko.

— Dziękujemy. — Uśmiecham się szczerze, ponieważ o niczym innym nie myślę, jak o kąpieli i śnie.

Anizjusz odprowadza mnie, a Diogenes, Johna. Tak rozchodzimy się z blondynem w dwa różne krańce budynku.

— Dlaczego mamy komnaty, tak daleko od siebie? — pytam zaciekawiona.

— Nikt nie może cię rozpraszać moje dziecko, a on z tego co widzę, robi to bardzo mocno.

— Ale... przybyliśmy tu razem, aby się uczyć.

— Przyjechał tu tylko dlatego, że twoja matka nalegała — prychnął. — My przyjmujemy tu tylko najlepszych.

— Mylicie się. — To jedyne słowa, które wypowiedziałam, nikt nic więcej nie dodał, bo od razu zamknęłam drzwi do komnaty. John jest mądry, poradzi sobie tu. Przecież, on wie więcej niż ja.