... wiedziałem, że mam przejebane.

*

Powiedzmy, że zaczęło się niewinnie, bo z chęci ćwiczenia dykcji. Siostra postanowiła mi pomóc, wybierając książkę, chyba ze złośliwości, którą miałem jej czytać na głos. Na początku zdawało się, że nic mnie nie ruszy — spodziewałem się romansu, trójkątu, czego innego mogłem oczekiwać po czternastolatce?

Siostro, jeżeli chcesz coś takiego czytać, nie ma sprawy — powiedziałem, gdy dała mi do ręki «Miłość od pierwszego wejrzenia».

Mina trochę mi zrzedła, gdy okazało się, że będę czytać w narracji pierwszoosobowej, a opisy będą tak obrazowe, że aż było mi wstyd cokolwiek mówić po tym, co wyszło z moich ust.

*kaszel*

W każdym razie, «Miłość od pierwszego wejrzenia» nie tyle zawierała trójkąt miłosny, co harem. Pieprzony harem facetów, którzy jak tytuł wskazuje, zakochali się w głównej bohaterce od pierwszego wejrzenia. Nie wiem, może to mi brakuje gustu, ale z pewnością nie należała do dziewczyn... Zaraz, teraz jak o tym myślę, muszę coś wyjaśnić.

«Miłość od pierwszego wejrzenia» miało jednocześnie jeden i dwa tytuły oraz jedną i dwie główne bohaterki. Miało też dwa początki i kilka zakończeń. Jakim sposobem? Spieszę z wyjaśnieniem. «Miłość od pierwszego wejrzenia» było książką o rywalce, głównym antagoniście, głównej bohaterki z gry otome «Akademia miłości», która odzyskała wspomnienia z poprzedniego życia i poznała swoją żałosną, ale i okrutną przyszłość, przez co postanawia odmienić swój los — tak też rozkochuje w sobie „male leadów" przy pierwszym spotkaniu (z czego oczywiście nie zdaje sobie sprawy) swoją tajemniczością i delikatnością aka strachem „wy mnie w przyszłości zabijecie".

No więc.

Anastazja Beethoven, córka barona — główna bohaterka z gry otome «Akademia miłości»

Elisabeth vene Farath, córka diuka — główna bohaterka z książki «Od pierwszego wejrzenia» i antagonistka «Akademii miłości».

No dobra, ale kto...

— Panienko.

— Co? — warknąłem. Spojrzałem na kamerdynera nieprzechylnym wzrokiem.

— O której panienka życzy sobie kolację?

Jest jedno, czego do teraz nie rozumiem.

— Haa, obojętnie.

— Ale...

— O.b.o.j.ę.t.n.i.e. Słuchaj się, gdy do ciebie mówię.

Zdarzył się wypadek.

... musiałem mocno przywalić czymś głową.

Każda historia miała swojego protagonistę i antagonistę. W «Akademii miłości» Anastazja była usposobieniem dobra i wszystkiego, co święte, natomiast jej kompletnym przeciwieństwem została Elisabeth.

Tak to już bywało.

Jednak w «Miłości od pierwszego wejrzenia» dziewczyny nie zamieniły się rolami; Anastazja pozostała równie anielska, co wcześniej, tyle że Elisabeth przestała ucieleśniać diabła i stworzyła, z gry o podbicie serca jednego z male leadów, swój harem.

Jeśli każda historia miała swojego protagonistę i antagonistę, to kto był antagonistą «Miłości od pierwszego wejrzenia»? Kto zajął miejsce Elisabeth, która się „nawróciła"?

— Panienko Scarlet.

— Ja pierdole, czy wszyscy mogą się zamknąć?! Myślę!

Scarlet vene Astron.

Ja.

To znaczy nie ja, ale ja.

Gdy tylko zobaczyłem się w lustrze, zrozumiałem, że coś jest nie tak. Nie tyle zdziwił mnie mój ekstrawagancki ubiór i bujna fryzura, co fakt, że tym ubiorem była długa, czerwona suknia. Moje blond włosy stały się czarne i wyglądały, jakby zostały potraktowane prostownicą, opadając na moją wypukłą klatkę piersiową. Moja twarz za to była piękniejsza, niż kiedykolwiek, a ludzie, którzy wysławiają „piękna może być tylko kobieta" powinni wiedzieć, co to oznacza.

Stałem się kobietą.

Mój mózg jeszcze nie przepracował szoku związanego z tym wydarzeniem, więc zostawię tę kwestię w spokoju.

Za to muszę coś naprostować. W «Akademii miłości" Elisabeth vene Farath nie była jedyną antagonistką. Ba, gdyby ktoś głębiej się nad tym zastanowił, zamiast stukać w internecie bzdury, jak poderwać najtrudniejszego do zdobycia „male leada", to zauważyłby, że w pewnym momencie można ją nazwać ofiarą...

Scarlet vene Astron.

Zarówno w «Akademii miłości», jak i «Od pierwszego wejrzenia», którą według moich domysłów ośmieszą jutro na wielkim balu i ostatecznie aresztują za wszystkie dotychczasowe wykroczenia, była mózgiem operacyjnym wszystkich złowrogich wydarzeń.

Zmarszczyłem brwi. Jutro mają mnie aresztować.

— Kurwa.

Dopiero, gdy obróciłem się w stronę służby, zauważyłem, że mój kamerdyner, Alf, patrzy na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy, a pokojówki wzdrygają na każdy mój ruch i słowo.

— Spakujcie mnie. Wyjeżdżam na wakacje. Alf, rozsiej plotki, że jestem chora i nie zjawię się na jutrzejszym balu. Powiedz ojcu, że nie mam zamiaru brać udziału w tym śmiesznym teatrzyku, który nazywa zaręczynami.

Scarlet vene Astron i trzeci książę królestwa mieli zaręczyć się na wielkim balu zorganizowanym przez rodzinę królewską, jednak nikt prócz wtajemniczonych nie wiedział o tym, że on i jego najstarszy brat, koronowany książę, wraz z Elisabeth z «Miłość od pierwszego wejrzenia» mieli zamiar wrzucić Scarlet do lochów.

Cóż, teraz trzeba rozpatrzyć, czy na pewno można powiedzieć „nikt".

Stałem się Scarlet dzień przed balem zwiastującym śmierć postaci, która w «Akademii miłości» pociągała za wszystkie sznurki, rujnując przy tym życia wielu ludzi, a w «Miłości od pierwszego wejrzenia» spotkała ją kara, wymierzona przez osobę, która gdyby nie jej wspomnienia, stałaby się kolejną z ofiar, oraz najbardziej chciała, aby za wszystko zapłaciła.

Nieważne, w której wersji fabularnej się znajdowałem, gry lub książki, Scarlet zdążyła zajść za skórę wszystkim bohaterom i nie istniał choć cień szansy, bym mógł za nią to odpokutować, nie rozlewając przy tym krwi. Mojej krwi.

Zresztą, wątpię, aby coś takiego jak „fabuła gry" istniało — w końcu powstała na rzecz książki.

Było już za późno. Zostały mi tylko dwie opcje: grać, jak dyrygent nakazał albo zacząć improwizować, niszcząc cały koncert.

Cóż, wybrałem tę drugą.

Jutro aresztują kogo? Ich niedoczekanie.

Do tego czasu będę popijać na plaży drineczki pod palemką.