Hoofdstuk 1

Wie angst heeft voor de toekomst, heeft die toekomst al half bedorven. - Georges van Acker

Melis keek uit het raam. Vandaag was ze dertien geworden. Vandaag zou ze haar gave krijgen. Waarschijnlijk zou ze naar Melis komen, vanwege haar naam. Maar ze wou het niet. Ze wou niet als krijger de oorlog ingestuurd worden. Ze wou niet onoverwinnelijk worden. Als ze zou vechten wou ze eerlijk vechten.

Maar bij de rest van de gaves paste ze ook al niet. Angst overmande haar. Wat als ze voor geen van de gaves geschikt was? Was dat al eens gebeurd? Melis gaf zich een innerlijke ruk en zei tegen zichzelf dat dat niet eens kon. Het orakel had haar haar naam gegeven, dat moest toch wel betekenen dat ze bij Melis hoorde?

Behalve Melis waren er nog drie andere groepen met gaves. De Farox, de Fryks en de Mayas. Iedereen werd in een van de vier groepen verdeeld. Maar Melis was zich niet zeker waar ze hoorde. Ze had wel eens gehoord dat mensen al vanaf hun tiende hun gaves zouden voelen, en dat had ze nog nooit gehad. 

Weer gaf ze zichzelf een innerlijke ruk. Het had geen nut bang te zijn. Ze draaide zich van het raam af en liep naar de deur. Wat ze niet zag, was dat er een grote schaduw achter het raam tevoorschijn kwam.

Even later liep ze door Hixtel, het kleine stadje waar ze woonde. Snel liep ze de vertrouwde wegen naar Allys, haar beste vriendin aan wie ze altijd alles vertelde. Ondertussen dacht ze na over haar twijfels voor de groepen - zou ze zelfs dit met Allys delen? Het was niet bepaalt een klein probleem als je je bij geen een groep thuis voelde. Sterker nog, je leven was dan al gedoemd.

Maar hadden zij en Allys niet al hun geheimen met elkaar gedeeld? Had Allys niet een keer, midden in de nacht, huilend op de stoep gestaan omdat ze bang was van een spin op haar nachtkastje? Hadden ze hun leven niet samen geleid, van het begin tot het einde? 

En dus kon ze het niet laten om het te vertellen.
Na een paar minuten lopen kwam Melis bij het simpele rijtjeshuis van haar vriendin. Ze belde aan en de moeder van Allys deed open en gebaarde dat ze binnen mocht komen. Meteen liep Melis naar de kamer van Allys.

'Hey Al.' zei ze meteen en Allys draaide zich om in haar bureaustoel.

'Hey Mel!' zei Allys vrolijk en ze plofte op haar bed.

'Zeg Al...' begon Melis twijfelend. Hoe zou ze reageren? 'Ik...ik ben bang dat ik in geen van de groepen thuishoor.' 

Allys ogen worden groot. 'Dat kan niet eens! Geloof me nou maar, je komt er vast wel in een groep. En al zou het niet zo zijn, je hebt altijd mij nog, want ik laat je echt nooit in de steek!' 

'Bedankt...' mompelt Melis, nog steeds niet helemaal overtuigt. Allys trekt haar in een knuffel en Melis moet haar best doen om de tranen tegen te houden.

Vandaag is het zover. 


----

Hey! Dit is het eerste hoofdstuk, een beetje kort (sorry), we hopen dat jullie het leuk vinden!

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top